Η σχέση με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική

 

Στο πλαί­σιο αυτού του πο­νή­μα­τος, ανα­ζη­τή­σα­με τη δι­α­πλο­κή κοι­νω­νί­ας και κτι­σμέ­νου χώ­ρου σε μία ιστο­ρι­κή επα­να­στα­τι­κή πε­ρί­ο­δο, σε αυτήν της προ­λε­τα­ρι­α­κής επα­νά­στα­σης του 1917. Και αυτό επει­δή θε­ω­ρού­με ότι σε μία τέ­τοια ιστο­ρι­κή φά­ση ανα­τρο­πών και ρι­ζο­σπα­στι­κών αλ­λα­γών η δι­α­λο­γι­κή σχέ­ση κοι­νω­νί­ας και κα­τοι­κη­μέ­νου χώ­ρου αγ­γί­ζει ορι­α­κές τι­μές εκ­δι­πλώ­νο­ντας πολ­λα­πλές πτυ­χές της συν­δι­αλ­λα­γής των κοι­νω­νι­κών πρα­κτι­κών, των ιδε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κών προ­βο­λών και του χώ­ρου. Επι­λέ­ξα­με να εστι­ά­σου­με το εν­δι­α­φέ­ρον μας στον El Lissitzky, από τις πλέ­ον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες, με πρω­το­πο­ρι­α­κό αρ­χι­τε­κτο­νι­κό πει­ρα­μα­τι­κό έρ­γο. Η ανα­ζή­τη­ση του νέου χώ­ρου’ που θα αντα­πο­κρί­νο­νταν στη νέα κοι­νω­νι­κή επα­να­στα­τι­κή συν­θή­κη’ υπήρ­ξε η συ­νε­χής, αδι­ά­λει­πτη προ­σπά­θειά του να συμ­βά­λει με την ιδι­ό­τη­τά του στην υλο­ποί­η­ση των στό­χων της επα­νά­στα­σης