ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΤΟΠΟΣ

 

 

Του Γιάννη Σχίζα

ΠΟΝΤΙΚΙ 18.12.25

 

Το μότο της πόλης : Fluctuat nec mergitur

(Χτυπιέται από τα κύματα, αλλά δεν βυθίζεται)

 

Σε ένα οδοιπορικό που δεν ήταν απλά περιγραφικό, σε μια μισοπραγματικότητα που ήταν κατά το ένα  μέρος  ονειρική ,    σε μια παράθεση των ιστορικών περιοχών της γαλλικής πρωτεύουσας που εμπεριείχαν δράματα αλλά και απόλαυση, επεχείρησα να συνθέσω μια προσωπογραφία του Παρισιού. Το προϊόν αυτού του εγχειρήματος επικαλύφθηκε  από μία αναφορά στις «καλύτερες πόλεις του κόσμου» : Από την οποία προέκυψε ότι το Παρίσι  είναι η τρίτη  μεγάλη πόλη – «πόλη που δεν μπορεί να βαρεθεί  να ζει κανείς», από μια παράφραση γνωμικού του Άγγλου Λόγιου  Samuel Johnson -  με πρώτη τη Νέα Υόρκη. Αντιπαρήλθα αυτή την δυτικοκεντρική άποψη, με μια δόση βδελυγμίας : Το Παρίσι είναι το αιώνιο Παρίσι, πιο αιώνιο κι από την Ρώμη και οπωσδήποτε από τη Νέα Υόρκη, αλλά τρεχόντως πιο συναρπαστικό, πιο αισθαντικό και φαντασιογόνο. Το Παρίσι είναι το κάτι άλλο – κι εκτός αυτού οι μεγάλες πόλεις σαν κι αυτήν θέλουν μεγάλες, δηλαδή ατέλειωτες αφηγήσεις. Σαν  την αφήγηση  που υπάρχει στις «1000 και μία νύχτες» - που είναι τόσο γαργαλιστική με τη διακοπή της  ώστε κάνει το Βασιλιά να ενδιαφέρεται για τη συνέχεια…

TO ΠΑΡΙΣΙ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΎΣΕΩΝ

Ήμουν λοιπόν αποφασισμένος να αναγνωρίσω την πρωτιά του Παρισιού, οπότε ξέσπασαν οι μεγάλες αρνήσεις.  Η πρώτη από αυτές ήταν  ένα θλιβερό γεγονός, τόσο μεγάλο όσο και το μέγεθος αυτής της πόλης : Η Γαλλία όλη και ο πρόεδρός της  απέτισαν  τον Νοέμβρη  του 2025 φόρο τιμής  στους 130 ανθρώπους που δολοφονήθηκαν πριν από δέκα χρόνια, όταν ένοπλοι και βομβιστές αυτοκτονίας του Ισλαμικού Κράτους επιτέθηκαν  τυφλά σε καφέ, εστιατόρια, στον συναυλιακό χώρο Bataclan-  γενικά, όπου ήταν μαζεμένος  κόσμος… Ήταν Παρασκευή και 13 , και  οι επιθέσεις ήταν οι πιο πολύνεκρες μετά  τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφήνοντας   ανεπούλωτα  ψυχικά τραύματα  και οδηγώντας  σε μόνιμα μέτρα  ασφαλείας. Οι καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων, που ήχησαν μετά την αποκατάστασή τους από την έκρηξη πυρκαγιάς τον Απρίλη του 2019,  ακούστηκαν  σε όλη την πόλη, όπου επιζώντες, οικογένειες θυμάτων και ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ακροάστηκαν  την ανάγνωση των ονομάτων των θυμάτων. Και η  δήμαρχος Παρισίων Αν Ινταλγκό , μια γυναίκα εμπνευσμένη από τον αγώνα οικολογικοποίησης της τεράστιας αυτής πόλης, από τη προσπάθεια δημιουργίας ποδηλατόδρομων  και από πολλά άλλα, είπε  ότι οι δράστες επιχείρησαν να πλήξουν «την κουλτούρα της χαράς, της διαφορετικότητας και της μουσικής».

 

ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΕΙΡΗΝΗΣ

Στη συνέχεια αυτών των αρνήσεων ερχόταν «Το Παρίσι εν καιρώ ειρήνης», -  ο τίτλος ενός βιβλίου που περιείχε τη διαδρομή μιας ή μάλλον πολλών περιπετειών. Ο τίτλος ήταν ειρωνικός , με στόχο να υπαινιχθεί  τι πρόκειται ή δεν πρόκειται να γίνει «εν καιρώ πολέμου».  Ο συγγραφέας,  Gilles Martin –Chauffier,   επιδίδεται σε μια ιστόρηση πολλών καυγάδων και πολλών επεισοδίων συνύπαρξης – θετικής ή αρνητικής – μεταξύ διαφόρων ομάδων του πληθυσμού, που μένουν στο Παρίσι. Ο Άραβας Αμπντέλ ισχυρίζεται , στον αστυνομικό επιθεωρητή, που έχει αναλάβει μια υπόθεση : «Δεν καταλαβαίνεις τους Εβραίους επειδή, όπως όλοι οι Γάλλοι, δεν δίνεις δεκάρα. Αλλά σε μας τους Άραβες, η ιστορία μας τους έχει δείξει με το αληθινό τους πρόσωπο. Ενώ πριν από τον ερχομό των αποικιοκρατών ζούσαν στα μέρη μας ήσυχα-ήσυχα, μας πρόδωσαν και πέρασαν στο στρατόπεδο των κυρίαρχων από τη πρώτη κιόλας μέρα».

Αλλού βεβαιώνει ο συγγραφέας : «Υπάρχει στο Παρίσι ένας διακριτός φυλετικός διαχωρισμός. Οι  Κινεζοι, οι Άραβες, οι Εβραίοι, και άλλοι ακόμα, δεν ζούν μαζί, αλλά συγκεντρωμένοι μεταξύ τους σε διάσπαρτες νησίδες ανάμεσα στους Γαλάτες……»

 Και βεβαιώνει επίσης :

«.Ο χοντρομπαλάς στο Δημαρχείο μοιράζει διαμερίσματα σε εργατικές πολυκατοικίες σε όλους τους μετανάστες που κλαψουρίζουν, τη στιγμή που οι Γάλλοι εργάτες αναγκάζονται να πάνε να μείνουν στα προάστια  αφού κανένα ανάξιο σωματείο της Αριστεράς δεν τους υπερασπίζεται. Έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα. Φοβάστε συνεχώς μην σας χαρακτηρίσουν ρατσιστές οι ξένοι, που είναι  χίλιες φορές πιο ρατσιστές από εμάς».

 Και μια  Μουσουλμάνα ομολογεί  στο κεντρικό πρόσωπο του Μυθιστορήματος, που είναι Γάλλος επιθεωρητής της Αστυνομίας:

 «Είναι ανυπόφορο να βλέπω τη χώρα μου να επαναλαμβάνει κάθε βράδυ στην τηλεόραση και στις εφημερίδες πως το Ισλαμ είναι σαν  θρησκεία σαν τις άλλες. Το Κοράνι είναι μια βόμβα και δεν αντέχω άλλο να σας βλέπω να φέρεστε τόσο προσεκτικά  σε ανθρώπους που αναφέρονται με τέτοια εμμονή σε ένα συνονθύλευμα από παρωχημένες ιδέες και απειλές, που γράφτηκαν πριν 15 αιώνες από αναλφάβητους γκαμηλιέρηδες»…

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ

Αυτά λέγονται από το «Παρίσι εν καιρώ ειρήνης», 15-16 χρόνια πριν. ‘Όμως ο καιρός έρχεται εκ δυτικών κατευθύνσεων, που λένε οι εμπειρικοί μετεωρολόγοι. Ας δούμε  λοιπόν τι λέει ο κύριος Άρης Μαρούλης, υπεύθυνος γενικής φροντίδας ταξιδιωτών της Alliance française, διότι αυτός (φαινομενικά τουλάχιστον) είναι γνώστης των αντιφάσεων και αντιθέσεων που αναπτύσσονται σε μια μεγαπόλη .

Λέει ο Άρης Μαρούλης , στο διαδίκτυο, στις 11.7.25:

 «Καλημέρα από ένα Παρίσι σπαρασσόμενο με έριδες γύρω από το πώς να συνυπάρξουμε λειτουργικά με λαούς που δεν μας καταλαβαίνουν, ζουν τελείως διαφορετικά, όμως είναι κάθε στιγμή δίπλα μας στο δρόμο, τα μαγαζιά, το μετρό, παντού…. Η Γαλλία καλείται να απαντήσει τι σόι στυλάκι θέλει να κρατήσει, έναν καινούργιο αχταρμά δηλαδή που προωθεί η Νέα Τάξη ή ένα ευρωπαϊκό μουαγιέν χριστιανικών αξιών;..... Η Ευρώπη δέχεται το διαφορετικό αλλά δεν μπορεί να δεχθεί να επικρατήσει αυτό το διαφορετικό ως ευρωπαϊκό. Γιατί η Ευρώπη δεν είναι Ανατολή. .. Η τσογλανιά όμως συγγενών τμημάτων των νέων πληθυσμών έφθασε σε τέτοιο σημείο, ώστε μέσα στα αστικά λεωφορεία μετά βίας να γίνεται αποδεκτή η παρουσία λευκών, εάν καμιά φορά, όπως αποδεικνύεται και από βίντεο, δεν τους πετούν με τις κλοτσιές από τις πόρτες οι σκούροι. Η εικόνα αυτή είναι γνώριμη και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πρωτεύουσες στις οποίες οι πληθυσμοί συμπεριφέρονται αναζητώντας εκδίκηση για το αποικιοκρατικό παρελθόν τους…… . Όπως και να έχει, πίσω από το σύνθημα «ασφάλεια, ελευθερία, ενότητα» που λανσάρει ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν,  κρύβεται όχι απλώς η εθνική αλλά η ευρωπαϊκή αγωνία για τη διάσωση και τη διατήρηση των ευρωπαϊκών αξιών. Αυτές διακυβεύονται».

Στη συνέχεια επακολουθεί η περιγραφή του ποντικόβρωτου Παρισιού, που κατατάσσει την πόλη ως την «τέταρτη πιο μολυσμένη από αρουραίους πόλη στον κόσμο» . Όπου ο Άρης Μαρούλης   καταθέτει  ότι υπάρχουν, σύμφωνα με μια στατιστική ,  μεταξύ 5 και 6 εκατομμύρια  αρουραίων στη γαλλική πρωτεύουσα, διπλάσιοι από τον αριθμό κατοίκων του κέντρου μαζί με τους τουρίστες του….

 

«Είναι βεβαίως πολιτικά οξύμωρο να υπερασπίζεται τον δυτικό πολιτισμό και την ευρωπαϊκή ταυτότητα, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στον χριστιανισμό, στον Διαφωτισμό, στον ρωμαϊκό και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ένα κόμμα ακροδεξιό. Καθώς υποτίθεται ότι ο εθνικισμός δεν πάει μαζί με τον Διαφωτισμό. Ενώπιον ενός πολιτισμικού εχθρού ο οποίος αντικαθιστά την αγάπη της Παναγίας των Παρισίων με τεμένη φανατισμού και ιδιοποιείται τον πλούτο των Ευρωπαίων φορολογουμένων με τη μορφή επιδόματος για να τον στέλνει με τη μορφή εμβασμάτων στην πατρίδα του (χρησιμοποιώντας τη διπλή υπηκοότητα) πάει και παραπάει όμως. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Καμία σχέση με την ελευθερία, με την ισότητα και με την αδελφοσύνη….…...

Και καταλήγει ο ίδιος για την Ελλάδα :

« Η Ελλάδα, επειδή είναι όμως ενδιάμεσος σταθμός αυτών των ρευμάτων αλλά και επειδή ως σταυροδρόμι με την Ανατολή έχει ακόμα καλύτερους κώδικες συνεννόησης μαζί τους, ακόμη δεν έχει αντιληφθεί το συνολικό μέγεθος αυτών των κινδύνων, παρά μόνο υβριδικά στοιχεία τους. Η άνοδος των λεγόμενων ακροδεξιών ρευμάτων και η μετατροπή τους σε ημισυστημικά κόμματα ουσιαστικά αποτελούν την άμυνα των ευρωπαϊκών λαών εναντίον της απειλούμενης καταστροφής της παράδοσης. Εάν τα κανονικά δεξιά κόμματα δεν είχαν αλωθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, οι λαοί δεν θα χρειάζονταν τα νέα ταυτοτικά κόμματα. ….. Κοντολογίς, ο διεθνικός ανθρωπισμός σε συνδυασμό με τη λατρεία για τη γενέτειρα και την ευρωπαϊκή ταυτότητα ,είναι το νέο πολιτικό σύνορο».

«ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΩΣ»

Αυτά μας λέει ο κύριος Άρης Μαρούλης. Που επιβεβαιώνει ότι το Παρίσι «ανεπαισθήτως» έχει μετεξελιχθεί σε ένα άλλο τόπο. Που θεωρεί σαν νέο σύνορο τη δική μας, προσωπική λατρεία για την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Που εξακολουθεί να θητεύει στην Ευρώπη, ανεξάρτητα από το αν αυτή έχει γίνει τσέρκι(παιχνίδι)  στα πόδια των ισχυρών του κόσμου.

Αυτές οι τρείς αρνήσεις με θλίβουν. Κι όμως, δεν νομίζω ότι  αίρουν το μεγάλο, πλειοψηφικό Παρίσι, με την  Γαλλικότητα αλλά και το  Οικουμενικό του πνεύμα. Το πνεύμα ενότητας των λαών.

 Νομίζω ότι το Παρίσι δοκιμάζεται αλλά προς ώρας  αντιστέκεται επιτυχώς. Εγώ θυμάμαι απλώς τη τουρκική συνοικία στις Βρυξέλλες, το 1988 :  Θυμάμαι συγκεκριμένα κάτι τραγούδια στη διαπασών ,  που εξάγονταν  από  ανοιχτές κουρσάρες, κάμπριο,  που διέθεταν φιγουρατζίδικα οι ιδιοκτήτες τους . Ήταν ακόμη και τότε  πρόκληση, που την προσπερνάγαμε, αδιαφορώντας για το τι θα γίνει στο μέλλον.