Η επέτειος ενός Τζάμπο

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 5.12.15

Ο Τσέσλι  Σαλενμπέργκερ, Αμερικανός πιλότος, ανακηρύχθηκε εθνικός ήρωας όταν το 2009 έσωσε τους 154 επιβάτες ενός αεροπλάνου, «προσυδατώνοντάς»  το στον ποταμό Χάντσον . Όμως ο δικός μας Στέλιος Μυγιάκης, που  έσωσε  τον Αύγουστο του 1978   430 περίπου επιβάτες του Τζάμπο της Ολυμπιακής, αφού προηγουμένως πέρασε ξυστά από τις ταράτσες του Καλαμακίου λόγω  σοβαρής  δυσλειτουργίας των κινητήρων,  τιμήθηκε ελάχιστα σε σχέση με το επίτευγμά του...

Ανεξάρτητα από την ευγνωμοσύνη ή την αχαριστία απέναντι στο παρελθόν, η Ιστορία είναι Ιστορία, δηλαδή τελεσίδικη. Και η Ιστορία δεν είναι μόνο μια αλλά πολλές και μάλιστα «διαπλεκόμενες». Μια από αυτές, μέσα στην γενικότερη  ιστορία των συγκοινωνιών και ενός νεόκοπου συστήματος που εκτόπισε  τα  διηπειρωτικά ταξίδια  με υπερωκεάνεια, ήταν αυτή του Τζάμπο Μπόϊνγκ 747 της Ολυμπιακής .

Στη συγκεκριμένη  ιστορία και  στην επέτειο των 42 χρόνων από την πρώτη απογείωση του Τζάμπο -  7 Δεκεμβρίου 1973 – θα περιστραφεί μια εκδήλωση του «Πολιτιστικού Κέντρου Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΠΟΛΚΕΟΑ), αυτή  την Κυριακή στο παλιό Ανατολικό Αεροδρόμιο.
Φωτο Γιώργου Μακρή
Η εκδήλωση  περιλαμβάνει ακόμη και  αγώνα δρόμου 5  χιλιομέτρων (!), στο δάπεδο όπου παλιά «βογγούσαν»  τα «άλογα» των αεροπορικών μηχανών για να εξασφαλίσουν  ισχύ και δυνατότητα  απογείωσης. Στοιχεία δαπέδου : 330 μοίρες προς Βορρά, 150 μοίρες προς Νότο, δηλαδή κατεύθυνση Βορειοδυτική/Νοτιοανατολική. Η όδευση αυτή συναντούσε τον τροχόδρομο 03/21, με βορειοανατολική/νοτιοδυτική κατεύθυνση, που   είχε για πολλά χρόνια προβληθεί  ως αφετηρία μιας   ανάπλασης του Αεροδρομίου Ελληνικού. Η ανάπλαση αυτή   ήταν φθηνή  και οδηγούσε στην επιθαλάσσια ανάπτυξη του αεροδρομίου, στην απελευθέρωση των οικιστικών περιοχών από την αεροπορική «δουλεία», στην προνομιακή εγγύτητα της αεροπορικής χρήσης με τον μείζονα αστικό χώρο, στην αδιαφιλονίκητη ιδιοκτησία του Δημοσίου. Τελευταίο και τρανταχτό πλεονέκτημα : Η σημερινή έκταση του Ελληνικού  θα ανήκε επίσης στο  Κράτος, και με λίγο πνεύμα υπερτοπικό και χωρο-ταξικής δικαιοσύνης, θα μπορούσε να αποτελέσει  βασικό πόλο δημόσιων και ήπιων χρήσεων Πολιτισμού, παιδείας, πρασίνου και αθλητισμού…

Λέγαμε λοιπόν ότι οι ιστορίες διαπλέκονται, πρέπει όμως να πούμε ακόμη   ότι όσο ασήμαντες κι αν φαίνονται μπροστά στην «μεγαϊστορία», μπορούν  να ενεργοποιούν συνειρμούς και να  θυμίζουν  παλιά προπατορικά αμαρτήματα- όπως ήταν το Αεροδρόμιο των Σπάτων. Το όφελος ; Μα κάτι ανάλογο με το γνωμικό του  Μάρραιη Μπούχτσιν -  «Η μνήμη είναι  ανατρεπτική» - έστω κι αν θα του άξιζε ως συμπλήρωμα, «και ο φουτουρισμός είναι ανατρεπτικός»….

Οι παλιές ιστορίες που  δεν ξεκινούν κάτι καινούριο  γίνονται διανοητικό χαμομήλι για τους παλιότερους.   Εγώ θα περιορίσω τη δοσολογία μου μόνο σε μια, που άντλησα με τα μάτια μου :  Ήταν η τελευταία προσγείωση  του τζάμπο, με πολύ κλάμα και απέραντη συγκίνηση από τους συντελεστές της…..