Ου παντός πλειν ες Μύκονον

 

του Γιάννη Σχίζα

Ποντίκι , 25.8.22

Στην αρχαιότητα  η Κόρινθος κατείχε εξέχουσα θέση μεταξύ των ελληνικών χώρων ψυχαγωγίας. Ήταν περίφημη  από κάθε άποψη διασκέδασης, έφερνε  τους καλλίτερους σεφ της εποχής με τα καλλίτερα φαγητά, ενώ από την άποψη  του αγοραίου έρωτα η πόλη   ήταν μια διασημότητα που προσείλκυε τους πλέον ματσωμένους πελάτες ,  έτσι ώστε να υπαγορεύει στη κοινή γνώμη της αρχαιότητας  το γνωμικό "ου παντός  πλειν ες Κόρινθον" - δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει στην Κόρινθο....

Σήμερα  φαίνεται ότι η Μύκονος κατέχει τα πρωτεία της ψυχαγωγίας, ελαφρώς διαφ οροποιημένα  από την εποχή που ήταν γνωστή για την ομοφυλόφιλη κοινότητά της. Το νησί έχει ξεπεράσει προ πολλού την Ύδρα , που έγινε  γνωστή τη δεκαετία του 50 με τη Σοφία Λώρεν και "Το παιδί και το δελφίνι". Σήμερα ο κάθε  πλούσιος πηγαίνει στη Μύκονο για μια  ακαλαίσθητη επίδειξη της οικονομικής του επιφάνειας, πληρώνοντας λογαριασμούς  που μόνο στην φαντασία  των "κοινών" ανθρώπων θα μπορούσαν να πληρωθούν . Οι υπόλοιποι  άνθρωποι  ούτε για αστείο δεν διανοούνται να περάσουν από τα sic μαγαζιά των εχόντων και κατεχόντων:  Σε τέτοιους χώρους, είναι αμφίβολο το κατά πόσο μπορεί στοιχειωδώς "να τη βγάλουν" οι άνθρωποι των κατώτερων τάξεων και να συντηρήσουν , εφ' όσον είναι εργαζόμενοι στο τομέα της αναψυχής, το κεφάλαιο που πετυχαίνουν να συγκροτήσουν  στη διάρκεια των 3-4 μηνών του καλοκαιριού. Μια φίλη καθηγήτρια μου έλεγε  μάλιστα ότι είναι αδύνατο να βγεις έστω και μια βόλτα, όταν ο καφές σε καφετέρια  κοστίζει 10 ευρώ.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΚΑΠΟΤΕ ΕΚΛΑΙΓΕ

Με τη Μύκονο έχω σχέσεις παλιές  από το 68, όταν η προσέγγιση του νησιού γίνονταν με λάντζες -δηλαδή βάρκες. Ξαναπήγα το 70 και παρακολούθησα  σε καλοκαιρινό  κινηματογράφο  (επειδή δεν είχα να κάνω τίποτε άλλο) ένα φιλμ με τον Νίκο  Ξανθόπουλο και την Μάρθα Βούρτση, εν μέσω ειλικρινών δακρύων  και άλλων σχετλιασμών(εκφράσεων λύπης...) της ομηγύρεως..Το   83  ξαναπήγα με χειμώνα καιρό, όλα ήταν νεκρά ή τουλάχιστον υπολειτουργούσαν,   και τελικά πήγα  το  2005, οπότε είδα να έχουν βάλει εμπρός τη κατασκευή ενός νέου λιμανιού για τα  κρουαζιερόπλοια. Αυτή τη τελευταία φορά   είδα την πόλη    μεγαλύτερη, να έχει επεκταθεί αρκετά,   αλλά, κατά ένα  παράδοξο τρόπο, μου φάνηκε ότι η υποθετικά   εξαφανισμένη κουλτούρα της - που ήταν χαρακτηριστικό  όλων των νησιών - ήταν υπαρκτή. Το μόνο διακριτό  σημείο  ήταν το ότι   δεν  υπήρχε η "Μυκονιάτικη", ένα εφημεριοδικό  που έβγαινε σε υπέροχο μαυρόασπρο, με θαυμάσιες φωτογραφίες και έξοχα λαογραφικά αναγνώσματα. Την μετέπειτα ιστορία της  Μυκόνου δε γνωρίζω, πέρα από τη δημιουργία ενός κινηματογράφου που ήταν ταυτόχρονα και χώρος εστίασης  και πολιτισμού.

Λένε ότι τα νησιά μας στερούνται πρωτογενούς παραγωγής, κι αυτό είναι  γενικά σωστό. Πάντως  το 2005 διαπίστωσα ότι σε κάποια περιοχή της Μυκόνου, που είχε  γενικώς υγροτοπικά   χαρακτηριστικά, να βόσκουν  ανέμελα αγελάδες επιβεβαιώνοντας  την ύπαρξη ενός στοιχειώδους  πρωτογενούς τομέα.  Στον παρόντα χρόνο βέβαια, ο "γελαδάρης της Μυκόνου" (Mykonos cow boy) μπορεί να είναι μια έννοια επίσης αμφισβητούμενη...

Το τοπίο της Μυκόνου είναι πεδινό σχετικά με τα άλλα νησιά, το ανάγλυφο του εδάφους  είναι λιγότερο έντονο. Σ' αυτό το τοπίο βρήκε να φωτογραφηθεί μια γνωστή μου - 60ούτις ατραξιόν- γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με τη δική μας οικονομική επιφάνεια  και με τα
δικά μας χρόνια είναι να φωτογραφίζεται -  και μετά βουρ για το πλοίο...

Και τώρα;  Τώρα βέβαια με την ύφεση  (;) του κορωνοϊού , με τα ξεκωλ@ που φωτογραφίζονται  σε βίλες και σε κοινωνικά γεγονότα όλο και πιο τολμηρά, με τη  βαριά (βαρέων-βαρών) γκλαμουριά να  ανταγωνίζεται ποιός θα ξοδέψει περισσότερα  , εσύ να θυμάσαι γενικώς  τις λάντζες  και ένα πελεκάνο που πάλαι ποτέ ήταν ατραξιόν της Μυκόνου....  

YΓ

Και κάτι από το χώρο της Πολιτικής Αεροπορίας : Υπήρχε γενικώς η τάση να προφέρεται το Mykonos σε "Μάϊκονος", κατά την αγγλοσαξωνική τακτική της εκφοράς  των όρων που έχουν το "ι". Ήταν ένα αστείο, που δεν ξέρω αν βάσταξε πολύ