Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βαλ­κα­νᾶς : Σκη­νὴ ἀ­πο­χω­ρι­σμοῦ

 

planodion Αὔγ. 11 ΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ ΟΤΙ σ’ ἐ­κεῖ­νο τὸ ση­μεῖ­ο γι­νό­ταν ἡ συ­ναλ­λα­γή. Τὸ ἀ­κούμ­πη­σε στὸ παγ­κά­κι κι ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε. Γιὰ τὴν ἀ­κρί­βεια δὲν τὸ ἀ­κούμ­πη­σε, τὸ πέ­τα­ξε, ὄ­χι ἀ­πὸ με­γά­λο ὕ­ψος, πάν­τως τὸ πέ­τα­ξε. Ἔ­κα­νε δέ­κα εἴ­κο­σι βή­μα­τα, στά­θη­κε, γύ­ρι­σε πί­σω νὰ κοι­τά­ξει. Τὸ βι­βλί­ο τοῦ φά­νη­κε σο­κα­ρι­σμέ­νο, ὅ­λο ἕ­να πα­ρά­πο­νο γι’ αὐ­τὴν τὴν ἐγ­κα­τά­λει­ψη. Τὸ εἶ­χε σκε­φτεῖ και­ρὸ πρὶν πά­ρει τὴν ἀ­πό­φα­ση, ἔ­πρε­πε νὰ στε­ρη­θεῖ κά­τι πο­λύ­τι­μο, μιὰ προ­σφο­ρὰ στὴ θά­λασ­σα τοῦ κό­σμου. Μιὰ ρι­πὴ ἀ­νέ­μου τὸ ξε­φύλ­λι­σε, τὸ ἐμ­προ­σθό­φυλ­λο καὶ λί­γες ἀ­κό­μα σε­λί­δες. Ἀ­πο­ρί­α. Ἔ­κλει­σε πά­λι. Στὴν τρί­τη σε­λί­δα ἦ­ταν ἡ ἀ­φι­έ­ρω­ση μὲ μπλὲ με­λά­νι ἀ­πὸ τὸ φι­λό­λο­γό του. Τοῦ εὐ­χό­ταν μί­α ζω­ὴ γε­μά­τη πε­ρι­πέ­τει­ες, εἶ­χε ὑ­πο­γρά­ψει μὲ με­γά­λα γράμ­μα­τα: ὁ Δά­σκα­λός σου. Ἕ­νας πε­ρα­στι­κὸς στα­μά­τη­σε, ἔ­σκυ­ψε, χά­ζευ­ε τὸν τί­τλο. Συ­νέ­χι­σε τὸν δρό­μο του.         Ἐ­πέ­στρε­ψε στὸ παγ­κά­κι. Στρι­μώ­χτη­κε δί­πλα στὸ βι­βλί­ο, τὰ πό­δια ἑ­νω­μέ­να καὶ τὰ χέ­ρια ἀ­νά­με­σα. Δί­στα­σε μί­α στιγ­μή, τὸ πῆ­ρε καὶ τὸ ἀ­κούμ­πη­σε πά­νω στὸν γο­φό του. Ἔ­νι­ω­σε τὴ ζε­στα­σιά του νὰ δι­α­περ­νᾶ τὸ ὕ­φα­σμα τοῦ παν­τε­λο­νιοῦ, μιὰ δι­ά­χυ­ση στὸ δέρ­μα. Ἀ­πο­πλά­νη­ση. Δὲν ἤ­τα­νε ἀ­γνώ­μων, εἶ­χε γί­νει ἀ­φορ­μὴ ν’ ἀ­νοί­ξει μί­α πόρ­τα στὴ ζω­ή, τοῦ ἔ­δει­ξε ἕ­ναν τρό­πο νὰ ἀ­κουμ­πᾶ τὰ πράγ­μα­τα: δυ­ὸ δό­σεις γλύ­κας, ἴ­σες δό­σεις πό­νου. Τὸ ἔ­σπρω­ξε μὲ τὴν ἀ­νά­πο­δη τῆς πα­λά­μης σὰν ἀ­πὸ ἔγ­καυ­μα. Ἐ­κεῖ­νο χο­ρο­πή­δη­σε στὸ παγ­κά­κι, λί­γο καὶ θὰ ‘πέ­φτε. Ση­κώ­θη­κε, τά­χυ­νε τὸ βῆ­μα. Ἄλ­λο καὶ τοῦ­το…, ἄ­κου­γε τσι­ρί­δες, ἤ­θε­λε νὰ κλεί­σει μὲ τὰ χέ­ρια του τ’ αὐ­τιά. «Δὲν τὸ πι­στεύ­ω!» —αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ δὲ γύ­ρι­ζε μὲ τί­πο­τα— «Αὐ­τὸ τὸ βι­βλί­ο δὲν ὑ­πάρ­χει, εἶ­ναι ἐ­ξαν­τλη­μέ­νο. Δὲν φαν­τά­ζε­σαι πό­σο και­ρὸ τὸ ψά­χνω!». Ἡ φω­νὴ ἐ­κτό­ξευ­ε βεγ­γα­λι­κά.      Ἔ­φτα­σε στὸ ἁ­μά­ξι, ἄ­νοι­ξε τὴν πόρ­τα καὶ χώ­θη­κε μέ­σα. Γυα­λιὰ ἡ­λί­ου κι ἕ­να γκρι­ζο­μάλ­λι­κο κε­φά­λι εἰ­σέ­βα­λαν στὸν μπρο­στι­νὸ κα­θρέ­φτη. Τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἦ­ταν ἕ­τοι­μος νὰ βά­λει μπρός, δύ­ο κο­ρί­τσια ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κα περ­νοῦ­σαν ἀ­πὸ δί­πλα του. Ἡ με­λα­χρι­νὴ μὲ τὴν μπλὲ τού­φα κρα­τοῦ­σε μί­α με­γά­λη ὑ­φα­σμα­τέ­νια τσάν­τα. Τὸ βι­βλί­ο του ἀ­πο­μα­κρυ­νό­ταν ἀ­κο­λου­θών­τας τὴν κυ­μα­τι­στὴ κί­νη­ση τῶν ἐ­φη­βι­κῶν βη­μά­των. Στὴν πά­νω γω­νί­α τὸ με­γά­λο «Ὁ» τοῦ τί­τλου, τὸ μι­σό, τοῦ ἔ­κλει­νε τὸ μά­τι. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βαλ­κα­νάς. Γεν­νή­θη­κε στὴ Μελ­βούρ­νη τῆς Αὐ­στρα­λί­ας καὶ με­γά­λω­σε στὴν Ἀ­θή­να ὅ­που καὶ ζεῖ. Σπούδασε Ἑλ­λη­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στήμιο Κρή­της, πα­ράλ­λη­λα έκανε σπου­δὲς στὸ τρα­γού­δι καὶ τὴ θε­ω­ρί­α τῆς Μου­σι­κῆς. Ἐρ­γά­στη­κε στὴν ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἐκ­παί­δευ­ση ὡς κα­θη­γη­τὴς φι­λό­λο­γος. Δι­η­γή­μα­τα καὶ ποι­ή­μα­τά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ (ἔν­τυ­πα καὶ ἠ­λε­κτρο­νι­κὰ) ἐ­νῶ κεί­με­να καὶ θε­α­τρι­κά του ἔρ­γα ἔ­χουν ἀ­νέ­βει σὲ θε­α­τρι­κὲς καὶ μου­σι­κὲς σκη­νὲς τῆς Ἀ­θή­νας. Θε­α­τρι­κά του ἔ­χουν δι­α­κρι­θεῖ στοὺς Δι­α­γω­νι­σμοὺς Θε­α­τρι­κοῦ Ἔρ­γου τῆς Ἕ­νω­σης Σε­να­ρι­ο­γρά­φων Ἑλ­λά­δας («Τὸ Κου­τὶ» Α΄ βρα­βεῖ­ο 2018, «Μιὰ Σχε­δὸν Ἀ­λη­θι­νὴ Ἱ­στο­ρί­α» Ἔ­παι­νος 2017). Ὡς ἑρ­μη­νευ­τὴς συμ­με­τεῖ­χε στὸν δί­σκο (EP) Ὁ Κῆ­πος ποὺ Ἔ­σβη­σε κι Ἐ­χά­θη, σὲ ποί­η­ση Να­πο­λέ­ον­τος Λα­πα­θιώ­τη καὶ μου­σι­κὴ σύν­θε­ση Anastazios.   Ἀκυρῶστε τὴν ἐγγραφή σας ὥστε νὰ μὴν λαμβάνετε πλέον ἄρθρα ἀπὸ τὸ Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι. Ἀλλάξτε τὶς ρυθμίσεις τοῦ ἠλ. σας ταχυδρομείου μέσῳ τῆς διαχείρισης συνδρομῶν. Πρὸβλημα μετάβασης; Ἀντιγράψτε αὐτὴν τὴν URL στὸν φυλλομετρητή σας: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2022/08/11/aleksandros-balkanas-skini-apochorismou/   Λειτουργεῖ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ WordPress.com