Προφανώς η ιδέα αυτή είχε
κάποια διαδρομή, περί της οποίας θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά από τους δικούς
μας γεωεπιστήμονες…
Πήγαμε λοιπόν στον Καστανόλογγο, 20 άτομα τον αριθμό,
ψάξαμε το χώρο για αυτοφυή δενδρύλια καστανιάς, βρήκαμε μερικά, ενώ επίσης βρήκαμε
και παραφυάδες από τα κύρια δέντρα (που
λέγανε κάποτε : Ο κομμουνισμός και οι παραφυάδες του…). Διαλέξαμε 12 και γύρω τους
βάλαμε προστατευτικό σύρμα και
σιδερένιους πάσαλους, με στόχο να έχουμε ακώλυτη ανάπτυξη των δενδρυλίων για μερικά χρόνια και επομένως μια μικρή φυσική
αναγέννηση – που είναι προφανώς καλύτερη από τη σημερινή μηδεμινή αναγέννηση…..
Πεισθήκαμε πάντως όλοι ότι η πιο αποτελεσματική προστασία θα διασφαλίζονταν αν είχαμε τη δυνατότητα να περιφράζουμε εκ
περιτροπής μικρές εκτάσεις της τάξεως του 1 στρέμματος και έτσι να δημιουργούμε ευρύτερους θύλακες αναγέννησης.
Προς το παρόν τρέφουμε την ελπίδα
μιας φιλικής σχέσης με τους (μόλις) τρεις
κτηνοτρόφους της περιοχής, λαμβανομένου υπόψη ότι πριν μερικά χρόνια οι
φυτεύσεις ελάτης στο υπερκείμενο
ορειβατικό καταφύγιο (περίπου 50 μέτρα υψομετρική διαφορά) είχαν βίαιο τέλος….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου