Καθολική αισθητική : Η περίπτωση των σπηλαίων…

Στην Ελλάδα κλείνουν τα σπήλαια όπως αυτό της Παιανίας στην Αττική, έστω και αν είναι ευκόλως προσβάσιμα σε 2-3 εκατομμύρια πολίτες…Εξ άλλου στον μείζονα χώρο κυριαρχεί μια αισθητική παράκρουση, καθώς ο κάθε καραηλίθιος στήνει το αυθαίρετό του επί των αστικών επιφανειών , κατά κανόνα μουντζουρώνοντας τοίχους ή προσβάλλοντας σημάνσεις της τροχαίας και δημιουργώντας προβλήματα στην ασφάλεια των πολιτών.

 Όμως υπάρχουν περιοχές του πλανήτη όπου η διαχείριση των αστικών επιφανειών – είτε  αυτές είναι κάθετες ή  αποτελούν το χώρο του οδοστρώματος -  ανάγεται σε τέχνη και οι πόλεις γίνονται εξαίσια φαντασιογόνες.

Ο  Πορτογάλος Eliseo Oliveras  παράγει όψεις της ιστορίας σε κάθετες επιφάνειες  κτιρίων, ομορφαίνοντας τη ζωή του πολίτη της πόλης που αδυνατεί να τη «βγάλει» μόνο με ψωμί και καταναλωτικά αγαθά.

Ο  Edgar Mueller με τις «δαπεδογραφίες» του

http://oikologein.blogspot.gr/2012/11/edgar-mueller.html

 κάνει το τεραίν της πόλης σημαντικό, αντισυμβατικό, σχεδόν περιπετειώδες.

Όμως όλα αυτά υπολείπονται της αισθητικής εμμονής κάποιων καλλιτεχνών στην διαμόρφωση και νοηματοδότηση επιφανειών, που είναι σχετικά απόμακρες από το πλατύ κοινό. Πρωτοπόρος (κατά τη δική μου γνώση τουλάχιστον…) είναι ο γλύπτης Ra Paulette , που δουλεύει σε επιφάνειες σπηλαίων παράγοντας ιδιόμορφες όψεις.

 Ο  Ra Paulette  (ΠΗΓΗ : Left.gr)φιλοτέχνησε το πρώτο του σπήλαιο, το «Heart Chamber», το 1987 και οι επισκέπτες συνέρρεαν εκεί θαυμάζοντας το αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα οι δημοτικές Αρχές ξεκίνησαν να του αναθέτουν παρόμοιες δουλειές σε όλη την επικράτεια της πόλης… Και εκείνος άφηνε τη φαντασία του ελεύθερη να μεγαλουργήσει. Μέσα σε 25 χρόνια έχει φτιάξει 14 σπηλιές και συνεχίζει ακάθεκτος…