Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ: Ἀκλό­νη­τη πί­στη

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 18 Ἰούλιος 2024 ΥΝΕΒΗ ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη ἀν­θρώ­που νὰ κλεί­σει τὴν κυ­κλο­φο­ρία κεν­τρι­κῆς ὁδι­κῆς ἀρ­τη­ρί­ας. Ἀπ’ τὸν οὐ­ρα­νὸ πέ­φταν ψι­λὲς στα­γό­νες βρο­χῆς καὶ ὅλοι πε­ρί­με­ναν τὴ μπό­ρα ποὺ θὰ ἀκο­λου­θοῦ­σε, μὰ ὄχι αὐ­τὸ ποὺ πραγ­μα­τι­κὰ ἀκο­λού­θη­σε. Στὴ μέ­ση τοῦ ὁδο­στρώ­μα­τος προ­σγειώ­θη­κε ξαφ­νι­κὰ ἕνα βου­νὸ ἢ κά­τι ποὺ ἔμοια­ζε πο­λὺ μὲ βου­νό. Ἦταν ψη­λό, τρα­χὺ καὶ σκλη­ρό. Ἕνας ἐπι­βλη­τι­κὸς πέ­τρι­νος ὄγ­κος ποὺ ἔκα­νε τὰ αὐ­το­κί­νη­τα νὰ φρε­νά­ρουν ἀπό­το­μα καὶ τοὺς πε­ζοὺς νὰ στρέ­ψουν τὸ βλέμ­μα τους ψη­λὰ ψά­χνον­τας γι’ ἀπάν­τη­ση μέ­σα στὰ σύν­νε­φα. Ἀλ­λὰ ἀπὸ τὰ σύν­νε­φα δὲν ἔπε­σε τί­πο­τε ἄλ­λο. Οὔ­τε κἂν ἕνα ἐπε­ξη­γη­μα­τι­κὸ ση­μεί­ω­μα ἢ ἔστω ἕνας κε­ραυ­νὸς ἤ, σὲ τε­λι­κὴ ἀνά­λυ­ση, ἡ μπό­τα ἢ ἡ ζώ­νη ἢ τὸ κρά­νος ἐξω­γή­ι­νου πλά­σμα­τος.         Ὁ κό­σμος ἄρ­χι­σε νὰ βγαί­νει ἀπὸ τὰ αὐ­το­κί­νη­τά του καὶ οἱ πε­ρα­στι­κοὶ εἶ­χαν σχη­μα­τί­σει μι­κρὰ μπου­λού­κια. Μιὰ ὁμά­δα ἐφή­βων ἄγ­γι­ξαν πρῶ­τοι, ἀνά­με­σα σὲ γέ­λια καὶ κραυ­γές, τὸν πα­ρά­ξε­νο ὄγ­κο καὶ ἀμέ­σως τρά­βη­ξαν τὰ δά­χτυ­λα τοὺς σὰν κά­ποιος —μιὰ ἀό­ρα­τη φλό­γα— νὰ τοὺς τὰ ἔκα­ψε. Νέα γέ­λια ἀκο­λού­θη­σαν, κι ἤτα­νε φυ­σι­κὸ νὰ εἶ­ναι ἀτρό­μη­τοι για­τὶ ἦταν νέ­οι κι εἴ­χα­νε πλή­ρη ἄγνοια γιὰ τὸ τί σή­μαι­νε φω­τιά, ἄσβε­στη φλό­γα ἢ πί­στη. Κι ὕστε­ρα ἀκο­λού­θη­σαν κι ἄλ­λοι. Ἄλ­λοι πιὸ φο­βι­σμέ­νοι, ἄλ­λοι δι­στα­κτι­κοί, κι ἄλ­λοι γε­μᾶ­τοι πε­ριέρ­γεια, ἅπλω­ναν τὰ χέ­ρια τους πά­νω της. Ἀλ­λά, πα­ρὰ τὰ ἀδιά­κρι­τα πα­σπα­τέ­μα­τα, κα­νέ­να ἴχνος δὲν ἔμε­νε ἐπά­νω στὴ γυα­λι­στε­ρὴ ἐπι­φά­νεια τῆς ἀκλό­νη­της πί­στης. Ἐκεί­νη πα­ρέ­με­νε ἄκαμ­πτη. Μιὰ αὐ­τό­νο­μη κι αὐ­θύ­παρ­κτη ὑπό­στα­ση ποὺ με­γά­λω­νε καὶ σκλή­ραι­νε, μέ­χρι νὰ γί­νει βου­νό, ἕνα βου­νὸ τό­σο με­γά­λο ποὺ δὲν χω­ροῦ­σε μέ­σα στὸ στῆ­θος, οὔ­τε μὲς στὸ δια­μέ­ρι­σμα, οὔ­τε στὸ πάρ­κο.        Με­τὰ τὶς πρῶ­τες σπα­σμω­δι­κὲς κι­νή­σεις καὶ τὰ ἐπι­φω­νή­μα­τα, με­ρι­κοὶ ἄρ­χι­σαν νὰ χά­νουν τὴν ὑπο­μο­νή τους, για­τὶ ἡ ὥρα περ­νοῦ­σε κι ἐπρό­κει­το νὰ ἀρ­γή­σουν στὴ δου­λειά. Ἀπ’ αὐ­τούς, κά­ποιοι προ­σπά­θη­σαν νὰ σπρώ­ξουν τὴν ἀκλό­νη­τη πί­στη ἔξω ἀπ’ τὸ δρό­μο, ἀλ­λὰ ἦταν μά­ταιο για­τί ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη ἦταν αὐ­τό, ἀκλό­νη­τη. Ἐπί­σης μά­ταιη —γιὰ τὸν ἴδιο λό­γο— ἦταν καὶ ἡ ἰδέα τοῦ γε­ρα­νοῦ. Τί ἔπρε­πε λοι­πὸν νὰ γί­νει; Σ’ αὐ­τὸ τὸ ση­μεῖο ἀνέ­λα­βαν δρά­ση τὰ παι­διὰ ποὺ μπρὸς στὴ σα­στι­μά­ρα τῶν με­γά­λων ἄρ­χι­σαν νὰ σκαρ­φα­λώ­νουν γε­μᾶ­τα χα­ρὰ πρὸς τὴν κο­ρυ­φή. Ἀπο­δεί­χθη­κε πὼς ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη ἦταν σκαρ­φα­λώ­σι­μη κι ἡ θέα ἀπὸ ψη­λὰ ἔμοια­ζε ὑπέ­ρο­χη – ἂν καί, αὐ­τὸ εἶ­ναι ἀλή­θεια, ὅλα φαί­νον­ταν τό­σο μι­κρά. Ἐπά­νω στὴ ρά­χη τῆς ἀκλό­νη­της πί­στης τὰ πάν­τα μοιά­ζαν ἀσή­μαν­τα καὶ μα­κρι­νά. Δὲν εἶ­χε χρό­νο κα­νεὶς νὰ σκε­φτεῖ τὰ κα­θη­με­ρι­νὰ ἐμ­πό­δια, τὰ βά­σα­να ποὺ ὄν­τας στὴ γῆ φαί­νον­ταν πάν­τα τό­σο ἀπρο­σπέ­λα­στα. Σὰν ν’ ἄλ­λα­ζε ὄχι μό­νο ὁ ἀέ­ρας μὰ καὶ ἡ κλί­μα­κα κι ὅλα ἔπαιρ­ναν νέα διά­στα­ση. Τί­πο­τα δὲν ἔμοια­ζε πραγ­μα­τι­κὰ ση­μαν­τι­κό, ὄν­τας κα­νεὶς ἐπά­νω στὴ ρά­χη τῆς ἀκλό­νη­της πί­στης, πα­ρὰ μο­νά­χα αὐ­τὴ ἡ ἴδια. Ἡ ἴδια ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη ποὺ δὲν κα­τα­λά­βαι­νε ἀπὸ κόρ­νες καὶ προ­στάγ­μα­τα, σπρω­ξί­μα­τα, κλω­τσιές, στα­γό­νες βρο­χῆς.        Πέ­ρα­σαν μῆ­νες, ὁ χρό­νος ἀδειά­ζον­τας ἢ γε­μί­ζον­τας τὰ πράγ­μα­τα ἀπὸ πε­ριε­χό­με­νο. Τὰ γυ­μνὰ δέν­τρα ἔβγα­λαν φύλ­λα, νέο χορ­τά­ρι γεν­νή­θη­κε μὲς στὰ παρ­τέ­ρια, μὰ ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη συ­νέ­χι­ζε νὰ στέ­κε­ται ἴδια καὶ ἀπα­ράλ­λα­χτη ἐκεῖ ἀκρι­βῶς ποὺ εἶ­χε πέ­σει. Οἱ μέ­ρες, οἱ ἐπο­χές, ὁ χρό­νος, εἶ­χαν πά­νω της τὸ ἀν­τί­θε­το ἀπο­τέ­λε­σμα ἀπ’ ὅ,τι στοὺς ἀν­θρώ­πους: Οἱ μέ­ρες, οἱ ἐπο­χές, ὁ χρό­νος ἰσχυ­ρο­ποιοῦ­σαν τὴν ἀκλό­νη­τη πί­στη, με­τα­τρέ­πον­τας τὴν πα­ρου­σία της σὲ ἀκρο­γω­νιαῖο λί­θο τῆς ὕπαρ­ξης. Κι ἔτσι, ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη με­τα­τρά­πη­κε στα­δια­κὰ σὲ ἀκρο­γω­νιαῖο λί­θο τῆς πό­λης, ἀνα­δει­κνύ­ον­τας σὲ φη­μι­σμέ­νο ση­μεῖο του­ρι­στι­κοῦ ἐν­δια­φέ­ρον­τος τὴν πρώ­ην κεν­τρι­κὴ ὁδι­κὴ ἀρ­τη­ρία. Τώ­ρα, ἀν­τὶ γιὰ αὐ­το­κί­νη­τα, στοὺς πρό­πο­δες τῆς ἀκλό­νη­της πί­στης συ­νω­στί­ζον­ταν πε­ρί­ερ­γοι ἐπι­σκέ­πτες ἀπ’ ὅλα τὰ μή­κη καὶ πλά­τη τῆς γῆς. Με­τὰ τὴν ἀπρό­σμε­νη συρροὴ τό­σου κο­σμοῦ στὴν ἐπαρ­χια­κή, πρώ­ην ἄση­μη πό­λη, οἱ Ἀρ­χὲς φρόν­τι­σαν γιὰ τὸν ἐξω­ραϊ­σμὸ τοῦ τό­που. Δη­μιούρ­γη­σαν κυ­κλι­κὸ πε­ζό­δρο­μο ποὺ ἀγ­κά­λια­ζε σὰν δα­χτυ­λί­δι τὴ βά­ση τῆς ἀκλό­νη­της πί­στης πά­νω στὸν ὁποῖο το­πο­θέ­τη­σαν μο­ντέρ­να παγ­κά­κια ἀπ’ ὅπου μπο­ροῦ­σες νὰ φω­το­γρα­φή­σεις ἢ νὰ ἀγναν­τεύ­σεις τὸ τρο­μα­κτι­κὸ ἀνά­στη­μα τῆς ἀκλό­νη­της πί­στης, νὰ φᾶς μαλ­λὶ τῆς γριᾶς ἢ πα­γω­τὸ ἢ ἁπλῶς νὰ πε­ρι­μέ­νεις τὴ σει­ρά σου γιὰ τὴν ἀνά­βα­ση ὣς τὴν κο­ρυ­φὴ τοῦ πέ­τρι­νου ὄγ­κου. Καὶ βέ­βαια, ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη ἔγι­νε τὸ κα­τ' ἐξο­χὴν ση­μεῖο συ­νάν­τη­σης. Ὑπὸ τὸ ἀνέκ­φρα­στο βλέμ­μα της, πο­λῖ­τες ὅλων τῶν ἡλι­κιῶν χώ­ρι­ζαν καὶ ξα­νά­σμι­γαν, ἔκλει­ναν συμ­φω­νί­ες, ἔπαιρ­ναν ἀπο­φά­σεις, ἄδρα­χναν τὴ μέ­ρα, σπα­τα­λοῦ­σαν τὴ ζωή τους, ὅπως μό­νο μιὰ ζωὴ σπα­τα­λιέ­ται, δί­νον­τας τὴν αἴ­σθη­ση πὼς κά­τι ση­μαν­τι­κὸ διεκ­πε­ραιώ­νε­ται κα­θη­με­ρι­νά. Δὲν εἶ­ναι ν’ ἀπο­ρεῖ κα­νείς, ἔτσι συμ­βαί­νει μὲ τὴ ζωὴ ποὺ τρέ­χει σὰν πο­τά­μι, δί­χως ἐπι­στρο­φή. Συ­χνά, μιὰ ζωὴ τε­λειώ­νει μὰ δὲν συμ­βαί­νει τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἀκλό­νη­τη πί­στη ποὺ συ­νε­χί­ζει νὰ ζεῖ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Για­τί ἡ ἀκλό­νη­τη πί­στη, ποὺ εἶ­ναι γέ­νους θη­λυ­κοῦ, γεν­νιέ­ται καὶ πά­ει πάν­τα κόν­τρα στὸ ρεῦ­μα. Πάν­τα κόν­τρα στὸ ρεῦ­μα. Ὀρ­θώ­νε­ται ὅμοια μὲ βου­νό, ὅμοια μὲ ἀνά­στη­μα.   Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ προ­σμο­νὴ ἢ Τὰ βου­νά (ἐκδ. Πε­ρι­κείμε­νο, 2023). Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ζεῖ στὴν Ἱ­σπα­νί­α ὅ­που ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ με­τά­φρα­ση καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α ξέ­νων γλωσ­σῶν. Εἶ­ναι τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­τις τοῦ ἰ­στό­το­που γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα «Πλα­νό­διον- Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι». Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις της συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ δι­ά­φο­ρα πε­ρι­ο­δι­κὰ τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου κα­θὼς καὶ στὰ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα «Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι» (2014- 2016), ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης. Ἔ­χει ἐκ­δό­σει δυ­ὸ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Σμί­λη κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο. Τε­λευταῖο της βι­βλίο ἡ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ προ­σμο­νὴ ἢ Τὰ βου­νά (ἐκδ. Πε­ρι­κείμε­νο, 2023).Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἱ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά: http://nancyangeli.blogspot.com.es/