Κώ­στας Ποῦ­λος: Τε­λε­σί­γρα­φο

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 14 Ἰούλιος 2024 ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ὅτι δὲν πρό­κει­ται νὰ δε­χτῶ κα­νέ­να τε­λε­σί­γρα­φο. Ἀπὸ κα­νέ­ναν. Οὔ­τε ἀπὸ σέ­να.        «Ἂν θέ­λεις! Ἂν δὲν θέ­λεις δὲν πει­ρά­ζει...»        Ἔτσι ἀκρι­βῶς τὸ εἶ­πες. Δυὸ φο­ρὲς αὐ­τὴ τὴ μι­κρὴ φρά­ση. Τὴν πρώ­τη κα­τα­φα­τι­κά, τὴ δεύ­τε­ρη μὲ ἄρ­νη­ση.        «Ἂν θέ­λεις! Ἂν δὲν θέ­λεις...».        Τὸ χει­ρό­τε­ρο ἦταν οἱ τρεῖς τε­λεῖ­ες στὸ τέ­λος. Ἀφή­νεις μιὰ σιω­πὴ νὰ πλα­νᾶ­ται στὸν ἀέ­ρα κι ὕστε­ρα κά­νεις τὴν ἀδιά­φο­ρη ρο­κα­νί­ζον­τας ἐκνευ­ρι­στι­κὰ μιὰ ξε­ρὴ φρυ­γα­νιὰ χράτς, χράτς, χράτς, πά­νω στὴ σιω­πὴ ποὺ δη­μιουρ­γοῦν αὐ­τὲς οἱ τρεῖς τε­λεῖ­ες σου. Χά. Ἂς γε­λά­σω. Σὲ φο­βη­θή­κα­με τώ­ρα. Δὲν κα­τά­λα­βες. Δὲ μὲ κα­τά­λα­βες, λέω. Ἔχω ἄμυ­νες ἐγώ, τε­χνι­κὲς ἀπό­κρου­σης ἀπει­λῆς ποὺ εἶ­ναι γιὰ σε­μι­νά­ριο. Πα­ρα­μέ­νω ἤρε­μος. Κούλ. Σοῦ ρί­χνω μιὰ μα­τιά, με­τὰ ση­κώ­νο­μαι καὶ πη­γαί­νω στὸ ψυ­γεῖο. Ἀνοί­γω τὴν πόρ­τα. Ἕνα κρύο ρεῦ­μα ἀέ­ρα μοῦ χαϊ­δεύ­ει τὸ πρό­σω­πο. Παίρ­νω τὸ πιά­το μὲ τοὺς λα­χα­νον­τολ­μά­δες καὶ γυ­ρί­ζω πρὸς τὸ τρα­πέ­ζι τῆς κου­ζί­νας, ἐνῷ ἀκούω πί­σω μου τὴν πόρ­τα τοῦ ψυ­γεί­ου νὰ κλεί­νει ἀπὸ μό­νη της. Μα­ζί της κλεί­νει καὶ τὸ κόκ­κι­νο λαμ­πά­κι τοῦ συ­να­γερ­μοῦ. Συ­να­γερ­μὸς στὸ ψυ­γεῖο! Γιὰ φαν­τά­σου! Βά­ζουν τώ­ρα καὶ συ­να­γερ­μὸ στὰ ψυ­γεῖα... Ξα­να­κά­θο­μαι στὸ τρα­πέ­ζι ἀκρι­βῶς ἀπέ­ναν­τί σου. Καρ­φώ­νω ἕναν λα­χα­νον­τολ­μὰ μὲ τὸ πη­ρού­νι. Τρώω τὸν μι­σὸ ἤρε­μα καὶ κυ­ρί­ως ἀθό­ρυ­βα, πα­ρ' ὅλο ποὺ εἶ­ναι πα­γω­μέ­νος, ἀπέ­ναν­τι ἀπὸ τὸ χράτς, χρὰτς ποὺ ἐξα­κο­λου­θεῖ νὰ κά­νει ἡ φρυ­γα­νιὰ στὸ στό­μα σου. Ὅσο θό­ρυ­βο καὶ νὰ κά­νεις, ἐγὼ δὲ μα­σάω. Τὸ ἴδιο μοῦ κά­νει. Θὰ πα­ρα­μεί­νω ἀθό­ρυ­βος. Καὶ γιὰ νὰ σοῦ ἀπο­δεί­ξω ὅτι εἶ­μαι κοὺλ καὶ δὲ μα­σάω, θὰ ἀρά­ξω στὸν κα­να­πὲ νὰ δῶ τη­λε­ό­ρα­ση. Τη­λε­ό­ρα­ση με­ση­με­ριά­τι­κο; Τη­λε­ό­ρα­ση με­ση­με­ριά­τι­κο!        Κά­θο­μαι στὸν κα­να­πέ, ψά­χνω τὸ τη­λε­κον­τρόλ, που­θε­νά. Ἡ πρώ­τη σκέ­ψη εἶ­ναι νὰ σὲ ρω­τή­σω ποῦ ἔκρυ­ψες πά­λι τὸ τη­λε­κον­τρόλ, ἀλ­λὰ συγ­κρα­τιέ­μαι. Σι­γὰ μὴ σὲ ρω­τή­σω ποὺ ἔχεις τὸ τη­λε­κον­τρόλ. Θὰ τὸ βρω μό­νος μου, ὅπου καὶ νὰ τὸ ἔχεις κρύ­ψει. Θυ­μᾶ­σαι τὴν ἄλ­λη φο­ρά; Τὸ εἶ­χες κρύ­ψει στὴ βι­βλιο­θή­κη δί­πλα στὸ «Ἔγ­κλη­μα καὶ τι­μω­ρία» τοῦ Ντο­στο­γιέφ­σκι. Μοῦ δί­νεις ἰδέ­ες μὲ τὶς κρυ­ψῶ­νες σου, ἂν θὲς νὰ ξέ­ρεις. Ψά­χνω παν­τοῦ. Δὲν εἶ­ναι που­θε­νά. Πη­γαί­νω στὴν κου­ζί­να, ἀνοί­γω τὸ ψυ­γεῖο καὶ βρί­σκω τὸ τη­λε­κον­τρὸλ κρυμ­μέ­νο κά­τω ἀπὸ τὸ ἀγα­πη­μέ­νο σου ἑλ­βε­τι­κὸ τυ­ρὶ κα­μαμ­πέρ. Ἐξα­κο­λου­θεῖς νὰ κά­θε­σαι ἀτά­ρα­χη στὸ τρα­πέ­ζι τῆς κου­ζί­νας ρο­κα­νί­ζον­τας ἄλ­λη μιὰ φρυ­γα­νιὰ χράτς, χράτς, χράτς. Μοῦ ἔρ­χε­ται νὰ ρω­τή­σω πό­σες ἔφα­γες, ἀλ­λὰ δέν. Δὲν θέ­λω νὰ πι­στέ­ψεις ὅτι ἐγὼ πι­στεύω ὅτι τὶς θέ­λεις ὅλες γιὰ σέ­να. Τὶς προ­άλ­λες ποὺ σὲ ρώ­τη­σα μὲ εἶ­πες ἐγωι­στή. Σή­με­ρα δὲν θὰ σὲ ρω­τή­σω, νὰ δοῦ­με πῶς θὰ μὲ πεῖς. Ἀλ­τρουϊ­στή; Σι­γὰ μὴ μὲ πεῖς. Δὲν ξέ­ρεις κἂν τὴ λέ­ξη, νο­μί­ζω.        Περ­νῶ μπρο­στά σου κρα­δαί­νον­τας ἐπι­δει­κτι­κὰ τὸ πα­γω­μέ­νο σὰν μπί­ρα τη­λε­κον­τρὸλ ποὺ μό­λις ξε­τρύ­πω­σα ἀπὸ τὸ ψυ­γεῖο. Μὲ κοι­τά­ζεις. Σὲ βλέ­πω. Κά­θο­μαι ξα­νὰ στὸν κα­να­πὲ καὶ ἀνοί­γω τὴν τη­λε­ό­ρα­ση. Πα­τάω τὸ ἕνα. Χιο­νο­θύ­ελ­λα στὴν Ἀλά­σκα, χιο­νο­στι­βά­δα πλά­κω­σε ὁλό­κλη­ρο χω­ριό. Οἱ σω­στι­κὲς δυ­νά­μεις σκά­βουν βα­θιὰ χαν­τά­κια μέ­σα στὸ χιό­νι μή­πως βροῦν ἐπι­ζῶν­τες. Στρέ­φω τὸ βλέμ­μα μου πρὸς τὸ τρα­πέ­ζι τῆς κου­ζί­νας. Χράτς, χράτς, χράτς. Πα­τάω τὸ δύο. Κρο­κό­δει­λος ἔφα­γε φι­λό­ζωο του­ρί­στα μα­ζὶ μὲ τὴν φω­το­γρα­φι­κή του μη­χα­νή. Πα­τάω τὸ τρία. Ἕνας ἱε­ρα­πό­στο­λος στὴν Ἀφρι­κὴ σκά­βει ἕναν κῆ­πο μπρο­στὰ στὴν κά­με­ρα. Τὸ παί­ζει κι αὐ­τὸς κούλ, πα­ρ' ὅλο ποὺ ἔχει δί­πλα του μιὰ κά­με­ρα. Παίρ­νει ἕναν σπό­ρο ἀπὸ μιὰ πλα­στι­κὴ σακ­κού­λα καὶ τὸν βά­ζει μέ­σα στὸ χῶ­μα. Ἡ κά­με­ρα ζου­μά­ρει στὸ πρό­σω­πό του. Παύ­ση. Εἶ­ναι ἕτοι­μος νὰ πεῖ κά­τι ση­μαν­τι­κό.        «Αὐ­τὸς ὁ σπό­ρος κά­πο­τε θὰ γί­νει δέν­τρο», λέ­ει.        Τὸ τη­λε­κον­τρὸλ ἔχει ζε­στα­θεῖ κά­πως, ἀλ­λὰ βρο­μά­ει τυ­ρί. Πα­τάω τὸ κόκ­κι­νο κουμ­πί. Ἡ τη­λε­ό­ρα­ση —ὅπως κά­νει πάν­τα μὲ τὸ κόκ­κι­νο κουμ­πί— σβή­νει. Ση­κώ­νο­μαι μα­ζὶ μὲ τὸ ὄχι πιὰ καὶ τό­σο κρύο τη­λε­κον­τρόλ, περ­νῶ μπρο­στά σου κρα­τῶν­τας το ἐπι­δει­κτι­κὰ καὶ κα­τευ­θύ­νο­μαι πρὸς τὸ ψυ­γεῖο. Χράτς, χράτς, χράτς. Εἶ­μαι πο­λὺ κούλ. Βά­ζω τὸ τη­λε­κον­τρὸλ στὴ θέ­ση του καὶ ἐπι­στρέ­φω στὴν ἀρ­χι­κή μου θέ­ση, δη­λα­δὴ στὴν κα­ρέ­κλα τοῦ τρα­πε­ζιοῦ τῆς κου­ζί­νας ποὺ βρί­σκε­ται ἀκρι­βῶς ἀπέ­ναν­τί σου. Χράτς. Μὲ κοι­τᾶς καὶ εἶ­σαι πο­λὺ ἤρε­μη. Φο­ρᾶς τὸ μαῦ­ρο μπλου­ζά­κι μὲ τὸ κο­ά­λα. Τὸ κο­ά­λα προ­σπα­θεῖ νὰ ἀνε­βεῖ στὸ λαι­μό σου, ἀλ­λὰ δὲν τὸ κα­τα­φέρ­νει. Δὲν θὰ τὸ κα­τα­φέ­ρει πο­τέ. Χράτς, χράτς, χράτς. Μὲ κοι­τᾶς. Σὲ βλέ­πω. Κά­τι θέ­λεις νὰ μοῦ πεῖς.        «Θὲς κα­μιὰ φρυ­γα­νιά;»        Φοὺλ ἤρε­μος καὶ κοὺλ σοῦ ἀπαν­τῶ:        «Ὄχι, δὲν θέ­λω».        Σιω­πή. Με­τὰ χράτς, χράτς. Γυ­ρί­ζω καὶ σὲ βλέ­πω. Μὲ κοι­τά­ζεις.        «Ἂν θέ­λεις. Ἂν δὲν θέ­λεις, δὲν πει­ρά­ζει!»        Χω­ρὶς ἀπο­σιω­πη­τι­κά, ἀλ­λὰ μὲ ἕνα πα­ρά­ξε­νο θαυ­μα­στι­κό. Σὰν κυ­πα­ρίσ­σι σὲ νε­κρο­τα­φεῖο.        Κούλ... Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴν ἀνέκδοτη συλλογὴ δι­η­γη­μά­των Γυναίκα σύννεφο. Κώ­στας Ποῦ­λος. Γεν­νήθη­κε στὸν Ἐ­λι­κώνα τῆς Βοι­ω­τίας. Σπού­δα­σε Φι­λο­λο­γία, Φι­λο­σο­φί­α καὶ Ἱ­στο­ρί­α στὴν Ἀ­θή­να καὶ στὴ Γερ­μα­νί­α. Ἔ­χει γρά­ψει, με­τα­φρά­σει καὶ δι­α­σκευ­ά­σει πλῆθος βι­βλί­ων γιὰ με­γά­­λους καὶ κυ­­ρί­ως γιὰ παι­διά. Ἔργα του ἔχουν λά­βει τι­μη­τι­κὲς δι­α­κρί­σεις (κρα­τι­κὸ βρα­βεῖ­ο παι­δι­κοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ βι­βλί­ου) ἢ ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ ἄλ­λες γλῶσ­σες. Εἰκόνα: Φωτογραφία τοῦ συγγραφέα.