Φραν­θί­σκο Ἀγιά­λα (Francisco Ayala): Βια­σμὸς στὴν Κα­λι­φόρ­νια

 

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι Φραν­θί­σκο Ἀγιά­λα (Francisco Ayala García-Duarte) Βια­σμὸς στὴν Κα­λι­φόρ­νια  (Violación en California) «ΩΡΑΙΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ πῆ­γα καὶ διά­λε­ξα», ἔλε­γε στὴ γυ­ναῖ­κα του μπαί­νον­τα­ς στὸ σπί­τι ὁ ὑπα­στυ­νό­μο­ς Ε. Α. Χάρ­τερ, «ἂν καί, ἐδῶ ποὺ τὰ λέ­με, δὲ στα­μα­τᾶ κα­νεὶς νὰ βλέ­πει και­νούρ­για­ πράγ­μα­τα».        Εἰ­σα­γω­γή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαμ­πὲλ ἤξε­ρε πο­λὺ κα­λὰ πὼς δὲν εἶ­χε ἄλ­λη ἐναλ­λα­κτι­κή, ἀπὸ τὸ νὰ ἀκού­σει τὴ φορ­τω­μέ­νη μὲ φιο­ρι­τοῦ­ρες καὶ λε­πτο­μέ­ρειες δι­ή­γη­ση τοῦ πε­ρι­στα­τι­κοῦ, ἀφ' ὅτου βέ­βαια ὁ ὑπα­στυ­νό­μος ἀπεκ­δυό­ταν τὸν ἐξο­πλι­σμὸ καὶ τὸ πε­ρί­στρο­φό του, κρε­μοῦ­σε τὸ σα­κά­κι τῆς στο­λῆς στὴν πλά­τη τοῦ κα­θί­σμα­τος καὶ κα­θό­ταν στὸ τρα­πέ­ζι τσιμ­πο­λο­γῶν­τας ψω­μὶ μὲ βού­τυ­ρο, ὥσπου ἐκεί­νη νὰ σερ­βί­ρει τὸ βρα­δι­νὸ καί, παίρ­νον­τας θέ­ση ἀπέ­ναν­τί του, νὰ ἀφο­σιω­θεῖ στὴν ἀκρό­α­ση τῆς ἱστο­ρί­ας.        Μό­νον ὅταν τε­λέ­στη­κε τὸ συγ­κε­κρι­μέ­νο τε­λε­τουρ­γι­κὸ καὶ αὐ­τὴν τὴ φο­ρά, ἔφτα­σε ἡ νέα ὀβερ­τού­ρα στὰ σχε­δὸν ἀφη­ρη­μέ­να ἀφτιά της, ὑπο­σχό­με­νη ἕνα πε­ρι­στα­τι­κὸ ἰδιαί­τε­ρου ἐν­δια­φέ­ρον­τος: ―«Καὶ δὲ λέω, ἐν­τά­ξει, οἱ βια­σμοὶ εἶ­ναι κα­θη­με­ρι­νὸ φαι­νό­με­νο», συ­νέ­χι­σε ὁ Χάρ­τερ, «ἔχεις ὅμως ἀκού­σει ἐσὺ ξα­νὰ γυ­ναῖ­κες νὰ βιά­ζουν ἄν­τρα; Ναί, κυ­ρία μου, ὣς ἐκεῖ φτά­σα­με, κι ἂς ἀκού­γε­ται ἀδύ­να­το καὶ ἀπο­κύ­η­μα τῆς φαν­τα­σί­ας».        ― Μὰ ἄν­τρας ἀπὸ γυ­ναῖ­κες;        ― Μά­λι­στα, ἄν­τρας ἀπὸ γυ­ναῖ­κες.        Με­τὰ ἀπὸ μιὰ δρα­μα­τι­κὴ παύ­ση, ὁ ὑπα­στυ­νό­μος ξα­νά­πια­σε τὴν ἀφή­γη­ση τῶν γε­γο­νό­των: ὁ ἐν λό­γῳ δυ­στυ­χὴς νέ­ος, ψυ­χὴ ἄκα­κη, πλα­νό­διος πω­λη­τὴς στὸ ἐπάγ­γελ­μα, ἔπε­σε θῦ­μα κα­κο­ποί­η­σης, τὴν ὁποία καὶ ἔσπευ­σε νὰ κα­ταγ­γεί­λει στὸ ἀστυ­νο­μι­κὸ τμῆ­μα. Σύμ­φω­να μὲ τὸν κα­ταγ­γέ­λον­τα —καὶ ἡ ψυ­χο­λο­γι­κὴ κα­τά­στα­ση στὴν ὁποία βρι­σκό­ταν ἀπέ­κλειε τὸ ἐν­δε­χό­με­νο φάρ­σας—, δύο γυ­ναῖ­κες, τὶς ὁποῖ­ες εἶ­χε τὴν ἀπε­ρί­σκε­πτη γεν­ναιο­δω­ρία νὰ δε­χτεῖ στὸ ὄχη­μά του καὶ τῶν ὁποί­ων τὸ ὄχη­μα —ὑπο­τί­θε­ται χα­λα­σμέ­νο— βρι­σκό­ταν πα­ρα­τη­μέ­νο στὴν ἄκρη τοῦ αὐ­το­κι­νη­τό­δρο­μου, τὸν ἐξα­νάγ­κα­σαν μὲ τὸ πε­ρί­στρο­φο ἀνὰ χεῖ­ρας νὰ ἀπο­κλί­νει τῆς πο­ρεί­ας του καί, πάν­τα ὑπὸ τὴν ἀπει­λὴ ὅπλου, νὰ συ­νε­χί­σει ὣς τὸ ἐν­δε­δειγ­μέ­νο μέ­ρος —στὴ συγ­κε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση ἕνα χω­ρά­φι, πί­σω ἀπὸ κά­τι θά­μνους—, ὅπου τὸν ὑπο­χρέ­ω­σαν νὰ προ­βεῖ στὴν πρά­ξη δια­δο­χι­κά, πρῶ­τα στὴ μία καὶ ὕστε­ρα στὴν ἄλ­λη. Μο­νά­χα σὰν ἱκα­νο­ποί­η­σαν τὶς ἀπαι­τή­σεις τῆς αὐ­ξη­μέ­νης τους λίμ­πιν­το, τὸν ἄφη­σαν νὰ ἐπι­στρέ­ψει στὸ ὄχη­μά του, ὁπό­τε ἐκεῖ­νος ἔγι­νε κα­πνός, κα­τα­φεύ­γον­τας στὴν ἀγ­κά­λη τῆς ἀστυ­νο­μί­ας.        ― Κι ἐκεῖ­νες;        ― Αὐ­τὸ τὸν ρώ­τη­σα κι ἐγὼ ἀμέ­σως. Τοῦ προ­σφέ­ρα­με ἕνα πο­τή­ρι νε­ρὸ γιὰ νὰ ἠρε­μή­σει καί, σὰν ἔνιω­σε κά­πως κα­λύ­τε­ρα, μπό­ρε­σε ἐπί τέ­λους νὰ μᾶς δώ­σει πιὸ ἀκρι­βεῖς πλη­ρο­φο­ρί­ες γιὰ τὶς γυ­ναῖ­κες. Ἀκρι­βεῖς πλη­ρο­φο­ρί­ες, δη­λα­δὴ λε­πτο­μέ­ρειες, ὅ,τι πε­ρι­μέ­να­με πῶς καὶ πῶς. Μά... φαν­τά­ζε­σαι τὴν αἴ­σθη­ση ποὺ προ­κά­λε­σε; Ἐγώ, γνω­ρί­ζον­τας τὰ παι­διὰ στὴ δου­λειά, ἤξε­ρα τί θὰ ἐπα­κο­λου­θοῦ­σε, ἦταν ἀνα­πό­φευ­κτο. Κά­θε φο­ρὰ ποὺ μᾶς τυ­χαί­νει ἕνα γρα­φι­κὸ συμ­βάν —καὶ δό­ξα τῷ Θεῷ, ἔχου­με μπό­λι­κα τέ­τοια—, βιώ­νου­με τὰ ἴδια στὸ τμῆ­μα: ὅλοι τους, τά­χα μου, ἀδιά­φο­ροι, προ­σποιοῦν­ται ὅτι ἀσχο­λοῦν­ται μὲ κά­τι ἄλ­λο, ἐπεμ­βαί­νον­τας μο­νά­χα πό­τε-πό­τε μὲ ὕφος —καὶ κα­λά— δύ­σθυ­μο ἢ ἀπα­θές, χώ­νον­τας ὕστε­ρα ἀμέ­σως τὴ μού­ρη τους στὰ χαρ­τιὰ καὶ τὰ ἀρ­χεῖα τους, πα­ρα­δί­νον­τας τὴ σκυ­τά­λη στὸν ἑπό­με­νο. Μι­λᾶ­με γιὰ κω­μω­δία σω­στή, μὲ στό­χο νὰ βγεῖ καὶ ἀπὸ τὴ μύ­γα ξίγ­κι, ἐν­νο­εῖ­ται —πάν­τα— χω­ρὶς νὰ κα­τα­πιέ­ζε­ται ἢ νὰ κα­τα­κρί­νε­ται ὁ ἐρω­τη­θέν­τας. Γι’ αὐ­τὸ εἶ­μαι ἄλ­λω­στε κι ἐγὼ πα­ρών, ὡς προϊ­στά­με­νος... «Κι ἐκεῖ­νες;», ρώ­τη­σε ὁ ἀρ­χι­φύ­λα­κας Καν­τά­μο, ὅπως ἀκρι­βῶς τὸ ρώ­τη­σες κι ἐσύ. «Κι ἐκεῖ­νες;», ἀνέ­λα­βα ὕστε­ρα ἐγώ. Ὅλοι μας αὐ­τὴ τὴν ἐρώ­τη­ση εἴ­χα­με στὰ χεί­λη. Ἡ ὑπό­θε­ση ὑπο­σχό­ταν μπό­λι­κο ζου­μί. Κι ἐκεῖ­νες; Ἐκεῖ­νες, λοι­πόν, δυὸ νε­α­ρὲς με­τα­ξὺ δε­κα­ο­χτὼ καὶ εἰ­κο­σι­κά­τι χρό­νων, ἐξα­φα­νί­στη­καν μὲ ἄλ­λο ὄχη­μα ποὺ κρα­τοῦ­σαν κρυμ­μέ­νο πιὸ πέ­ρα, ἀδιά­σει­στη ἀπό­δει­ξη —ὅπως συ­νη­θί­ζω νὰ λέω— πὼς τὸ ἔγ­κλη­μα ἦταν προ­με­λε­τη­μέ­νο. «Ἄρα ἔφυ­γαν ἱκα­νο­ποι­η­μέ­νες» σχο­λί­α­σε ὁ Λάν­γκε, κερ­δί­ζον­τας μὲ τὸ σπα­θί του τὸ κο­φτε­ρὸ βλέμ­μα, ὄχι μό­νο τὸ δι­κό μου, ἀλ­λὰ καὶ τῶν ὑπό­λοι­πων συ­να­δέρ­φων του. Δὲν εἴ­χα­με φτά­σει, βλέ­πεις, ἀκό­μη ὣς αὐ­τὸ τὸ ση­μεῖο καὶ τέ­τοιου εἴ­δους ἀστειά­κια θά ’πρε­πε νὰ τὰ κρα­τά­ει γιὰ τὸν ἑαυ­τό του, ὁ βλά­κας. Αὐ­τὸ ποὺ εἶ­χε σει­ρὰ στὴν πα­ροῦ­σα ἦταν νὰ προσ­διο­ρι­στοῦν οἱ συν­θῆ­κες ποὺ θὰ βο­η­θοῦ­σαν στὴν ταυ­το­ποί­η­ση τῶν ἄτα­κτων πε­τα­λου­δί­τσων. Πρὸς τὸ πα­ρόν, δὲν ὑπῆρ­χε κα­μία ἀμ­φι­βο­λία πὼς εἶ­χαν προ­σχε­διά­σει τὴν ἐπί­θε­ση μὲ προ­σο­χή. Πρῶ­τα, οἱ δυὸ φί­λες κα­τα­φθά­νουν, κα­θε­μιὰ μὲ τὸ δι­κό της ὄχη­μα, στὸ προ­συμ­φω­νη­μέ­νο ση­μεῖο καὶ ἐκεῖ ἀφή­νουν —μι­σο­κρυμ­μέ­νο μὲς στοὺς θά­μνους— τὸ ὄχη­μα τῆς μί­ας, ἐπι­στρέ­φον­τας μὲ τὸ ἄλ­λο στὸν αὐ­το­κι­νη­τό­δρο­μο. Στα­μα­τοῦν σὲ ἕνα ση­μεῖο, προ­σποιοῦν­ται βλά­βη τοῦ κι­νη­τῆ­ρα καί, βλέ­πον­τας ἕναν ἄν­τρα ὁδη­γὸ νὰ πλη­σιά­ζει μό­νος, τοῦ κά­νουν σῆ­μα νὰ στα­μα­τή­σει, ζη­τοῦν βο­ή­θεια καὶ κα­τα­φέρ­νουν νὰ τὸν πεί­σουν νὰ τὶς με­τα­φέ­ρει ὣς τὸ ἑπό­με­νο βεν­ζι­νά­δι­κο ἢ σταθ­μὸ βο­η­θεί­ας. Πῶς νὰ τοὺς ἀρ­νη­θεῖ τὴ βο­ή­θειά του ὁ εὐ­γε­νὴς νέ­ος; Μι­λᾶ­νε, γε­λᾶ­νε καὶ ξάφ­νου ἐκεί­νη ποὺ κά­θε­ται στὴ θέ­ση τοῦ συ­νο­δη­γοῦ τοῦ λέ­ει ξαφ­νι­κὰ μὲ τὴ με­γα­λύ­τε­ρη φυ­σι­κό­τη­τα στὸν κό­σμο: «Κοί­τα, φι­λα­ρά­κι. Τὸ κο­ρί­τσι πί­σω ἔχει ἕνα μα­ρα­φέ­τι σὰν καὶ τοῦ­το —καὶ βγά­ζει ἀπὸ τὴν τσάν­τα καὶ τοῦ δεί­χνει τὸ ὅπλο της— καὶ εἶ­ναι ἕτοι­μη νὰ σοῦ τι­νά­ξει τὰ μυα­λὰ στὸν ἀέ­ρα, ἂν δὲν κά­νεις ἀμέ­σως ὅ,τι σοῦ πῶ.» Κά­νει μιὰ παύ­ση, δί­νον­τας τὴν εὐ­και­ρία στὸν καη­μέ­νο τὸν ὁδη­γὸ νὰ δια­πι­στώ­σει ἔν­τρο­μος πὼς ἡ ψύ­χρα ποὺ ξάφ­νου νιώ­θει στὸν αὐ­χέ­να προ­έρ­χε­ται ὄν­τως ἀπὸ τὸ στό­μιο ἑνὸς ὅπλου, καὶ στὴ συ­νέ­χεια τὸν δια­τά­ζει νὰ πά­ρει τὴν πρώ­τη ἔξο­δο στὰ δε­ξιά, ναί, αὐ­τήν, ἔτσι, καὶ νὰ συ­νε­χί­σει ὣς τὸ ἐν­δε­δειγ­μέ­νο μέ­ρος. Ἐκεῖ, με­τὰ τὴν τέ­λε­ση τῆς κα­κο­ποί­η­σης, οἱ δυό τους ἀνε­βαί­νουν στὸ ὄχη­μα ποὺ εἶ­χαν προ­η­γου­μέ­νως κρύ­ψει κι ἐπι­στρέ­φουν στὸ ση­μεῖο τοῦ αὐ­το­κι­νη­τό­δρο­μου, ὅπου εἶ­χαν ἀφή­σει τὸ ὑπο­τι­θέ­με­να χα­λα­σμέ­νο, δια­φεύ­γον­τας ὕστε­ρα κα­θε­μιὰ μὲ τὸ ὄχη­μά της πρὸς ἄγνω­στη κα­τεύ­θυν­ση.        ― Κα­λά, καὶ δὲ θὰ ἦταν εὐ­κο­λό­τε­ρο —λέω τώ­ρα ἐγὼ μὲ τὸ φτω­χό μου τὸ μυα­λό—, ἀν­τὶ νὰ πε­ρι­πλέ­κουν ἔτσι τὰ πράγ­μα­τα, νὰ χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν μό­νο ἕνα ὄχη­μα καὶ νὰ ἐπι­στρέ­ψουν ὕστε­ρα σὲ αὐ­τὸ μὲ τὸ ὄχη­μα τοῦ θύ­μα­τος, ἀφή­νον­τας τὸν νε­α­ρό —δὲ λέω, βέ­βαια, κρῖ­μα τὸ παι­δί— σὰν τὸν πα­που­τσω­μέ­νο γά­το;        ― Ἀναμ­φί­βο­λα! Ἔτσι ὅμως τὸ ἀπο­φά­σι­σαν καὶ τὸ ἔπρα­ξαν, τρέ­χα γύ­ρευε για­τί.        ― Ὅπως καὶ νά ’χει, αὐ­τὸ θὰ διευ­κο­λύ­νει, φαν­τά­ζο­μαι, τὸν ἐν­το­πι­σμό τους, σω­στά; Στὶς πι­να­κί­δες τῶν ὀχη­μά­των ἀνα­φέ­ρο­μαι...        ― Μπά, ποιές πι­να­κί­δες ποὺ ὁ φτω­χὸς δὲν ἦταν σὲ θέ­ση νὰ προ­σέ­ξει τί­πο­τα. Ὅσον ἀφο­ρᾶ τὸ πρῶ­το ὄχη­μα, θαμ­πω­μέ­νος ἀπὸ τὶς ὀπτα­σί­ες στὸν αὐ­το­κι­νη­τό­δρο­μο, μό­λις καὶ με­τὰ βί­ας πρό­σε­ξε ὅτι ἐπρό­κει­το γιὰ ἕνα Πλύ­μουθ, ὄχι πο­λὺ και­νούρ­γιο, σὲ σκοῦ­ρο μπλέ, «νο­μί­ζει». Οὔ­τε πι­να­κί­δες οὔ­τε ἀριθ­μὸς κυ­κλο­φο­ρί­ας οὔ­τε τί­πο­τα. Ὅσο γιὰ τὸ δεύ­τε­ρο ὄχη­μα, σὰν θέ­λη­σε πιὰ ἐκεῖ­νος νὰ διορ­θώ­σει τὸ πρό­τε­ρο σφάλ­μα του, ἐκεῖ­νες εἶ­χαν ἤδη γί­νει κα­πνός.        ― Τί βλά­κας!        ― «Καὶ για­τί δὲν τὶς ἀκο­λού­θη­σες, ἔστω ἀπὸ κά­ποια ἀπό­στα­ση;», πά­ει καὶ τὸν ρω­τά­ει ὁ ἀρ­χι­φύ­λα­κας Καν­τά­μο. «Μέ­χρι νὰ ση­κώ­σω καὶ νὰ ζώ­σω τὸ παν­τε­λό­νι γιὰ νὰ μπο­ρέ­σω νὰ ἀν­τι­δρά­σω, εἶ­χαν γί­νει ἄφαν­τες», τοῦ ἀπαν­τᾶ ὁ κα­κο­μοί­ρης. Ἡ ἀλή­θεια εἶ­ναι, θά ’πρε­πε κα­νεὶς νὰ μπεῖ στὴ θέ­ση του. Ἐκεῖ­νος, ὁ ἄμοι­ρος, φο­βό­ταν πὼς θὰ τὸν σκό­τω­ναν ὅπως καὶ νά ’χε, καὶ δὲ θὰ τὸν ἄφη­ναν νὰ δια­φύ­γει με­τὰ ἀπὸ ὅσα ἔγι­ναν. Ἦταν τρο­μο­κρα­τη­μέ­νος, πρᾶγ­μα κα­τα­νο­η­τό. Ἀν­τι­θέ­τως, ἦταν ἀπο­λύ­τως σὲ θέ­ση νὰ μᾶς δώ­σει ἀκρι­βεῖς λε­πτο­μέ­ρειες γιὰ τὰ προ­σω­πι­κὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ αὐ­τῶν τῶν μαι­νά­δων. Καὶ σὲ αὐ­τὸ τὸ ση­μεῖο, τὰ παι­διὰ στὸ τμῆ­μα τὸν ἔστυ­ψαν τὸν καη­μέ­νο σὰν λε­μό­νι.        ― Κα­λά, κι ἐσὺ τὸ ἐπέ­τρε­ψες;        ― Γιὰ τὸ κα­λὸ τῆς ὑπη­ρε­σί­ας, βε­βαί­ως-βε­βαί­ως. Μπο­ρεῖ ἐκεῖ­νοι νὰ τὸ γλεν­τοῦ­σαν (ἀπὸ μέ­σα τους, βέ­βαια), δὲν τὸ ἀρ­νοῦ­μαι, ὡστό­σο εἶ­ναι γε­γο­νὸς πὼς καὶ ἡ πα­ρα­μι­κρὴ λε­πτο­μέ­ρεια, ὅσο ἀσή­μαν­τη καὶ ἂν φαν­τά­ζει, μπο­ρεῖ νὰ ἀπο­δει­χτεῖ πο­λύ­τι­μη γιὰ τὴν ἐπί­λυ­ση μιᾶς ὑπό­θε­σης. Ποῦ ξέ­ρεις; Ἔτσι λοι­πὸν τοὺς ἄφη­σα νὰ στύ­ψουν τὸ λε­μό­νι ὣς τὴν τε­λευ­ταία στα­γό­να. Σε­λί­δες ἐπὶ σε­λί­δων γέ­μι­σαν μὲ αὐ­τὲς τὶς λε­πτο­μέ­ρειες, οἱ ὁποῖ­ες τώ­ρα, βέ­βαια, θὰ πρέ­πει νὰ συ­νο­ψι­στοῦν γιὰ τὴν πε­ραι­τέ­ρω ἐπε­ξερ­γα­σία. Ἀπ’ ὅ,τι φαί­νε­ται, ἐκεί­νη στὴ θέ­ση τοῦ συ­νο­δη­γοῦ ἦταν ἡ ἐπί κε­φα­λῆς ποὺ ἔδι­νε τὶς ἐν­το­λές —καὶ ἡ πιὸ ὡραία ἀπὸ τὶς δύο, σύμ­φω­να τοὐ­λά­χι­στον μὲ τὸ προ­σω­πι­κὸ γοῦ­στο τοῦ ἀτυ­χοῦς: μιὰ μι­κρο­κα­μω­μέ­νη ξαν­θιά, μὲ πο­λὺ λευ­κὸ δέρ­μα, μά­τια γα­λα­νὰ καὶ τό­σο γλυ­κειὰ φω­νί­τσα ποὺ ὅταν, μὲ τὸ ὅπλο ἀνὰ χεῖ­ρας, ἄρ­χι­σε νὰ τὸν δια­τά­ζει, ἐκεῖ­νος νό­μι­σε πὼς τοῦ ἔκα­νε πλά­κα. Ὡραία πλά­κα! Ὤς ἐκεί­νη τὴ στιγ­μή, τὸ θε­σπέ­σιο αὐ­τὸ πλά­σμα εἶ­χε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει μιὰ ὁμι­λία ὅλο σκέρ­τσο καὶ μέ­λι, μὲ ἀν­τί­στοι­χο βλε­φά­ρι­σμα καὶ παι­χνί­δι μὲ τὰ μά­τια. Ὕστε­ρα ὅμως, ὅπως μᾶς δια­βε­βαί­ω­σε, ἔγι­νε σκλη­ρὴ κι ἀδί­στα­κτη καὶ τὸ βλέμ­μα της πά­γος. Σὰν νὰ μὴν ἔφτα­νε ἡ ἀφή­γη­ση, ἔπρε­πε νὰ μᾶς τὸ ἀνα­πα­ρα­στή­σει, τί νὰ κά­νου­με; Πα­ρ' ὅλο ποὺ τὸ προ­σω­πι­κό, κα­τό­πιν ἐν­το­λῶν μου, ἦταν σὲ θέ­ση βέ­βαια νὰ δια­τη­ρή­σει στά­ση σο­βα­ρή, ὡς ὄφει­λε, ὁ ἄμοι­ρος ὁ κα­ταγ­γέ­λων θὰ πρέ­πει νὰ ἔνιω­θε γε­λοῖ­ος... Ὅσο γιὰ τὴν ἄλ­λη ἐπι­βαί­νου­σα, ἡ ὁποία σχε­δὸν δὲν εἶ­χε ἀνοί­ξει τὸ στό­μα της νὰ πεῖ κου­βέν­τα οὔ­τε τὸν εἶ­χε κἂν σχε­δὸν κοι­τά­ξει, ἦταν πιὸ ψη­λὴ (ὄχι, βέ­βαια, καὶ τό­σο, με­τρί­ου ἀνα­στή­μα­τος θὰ λέ­γα­με) καὶ πιὸ δυ­να­τή, τεί­νον­τας κι αὐ­τὴ πρὸς τὸ ξαν­θό, μὰ μὲ σκου­ρό­χρω­μα μά­τια καὶ νύ­χια μὲ ἄψο­γο μα­νι­κιούρ. Καὶ οἱ δυό τους κα­λον­τυ­μέ­νες, ἂν καὶ ὁ ἀνόη­τος δὲν ἦταν σὲ θέ­ση νὰ προ­σθέ­σει λε­πτο­μέ­ρειες γιὰ τὰ ροῦ­χα τους.        ― Τί ἀνόη­τος!        ― Πρέ­πει ὅμως νὰ μπο­ρεῖ κα­νεὶς νὰ μπεῖ στὴ θέ­ση του. Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δὲ δί­νει τὴν ἐν­τύ­πω­ση χα­ζοῦ, ἀν­τι­θέ­τως. Εἶ­ναι παι­δὶ ἀκό­μα, εἰ­κο­σι­τεσ­σά­ρων χρο­νῶν. Καὶ ὡς πλα­νό­διος πω­λη­τής, φαί­νε­ται νὰ τὰ βγά­ζει πέ­ρα κα­λά. Ὑπὸ αὐ­τὲς τὶς συν­θῆ­κες ὅμως... πρέ­πει νὰ τοῦ τὸ ἀνα­γνω­ρί­σου­με. «Μὰ κι ἐσεῖς, ἄν­τρας γε­ρός, δυ­να­τός, στὸ ἄν­θος τῆς νιό­της, χρειά­ζε­ται νὰ ἐξα­ναγ­κα­στεῖ­τε μὲ τὴ βία ἀπὸ τέ­τοιες λο­λί­τες γιὰ νὰ τοὺς κά­νε­τε μιὰ χά­ρη;» τὸν ἐπέ­πλη­ξε στὰ μι­σο­α­στεῖα καὶ στὰ μι­σο­σο­βα­ρὰ ὁ βάρ­βα­ρος Λάν­γκε ποὺ ὣς τό­τε δὲν εἶ­χε ξα­να­νοί­ξει τὸ στό­μα του. Ἀπέ­ναν­τι σὲ ἕνα τό­σο ἀδιά­κρι­το σχό­λιο (τὸν ξέ­ρεις ὅμως τώ­ρα τὸν Λάν­γκε), ὁ νε­α­ρὸς κα­ταγ­γέ­λων κοκ­κί­νι­σε ἀπ’ τὴν ντρο­πή του, χα­μο­γέ­λα­σε ἀμή­χα­να καὶ τέ­λος δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε, βγά­ζον­τας τὰ ἄπλυ­τά του στὴ φό­ρα γιὰ τὸ ὅτι εἶ­χε ἤδη στὸ ἐνερ­γη­τι­κό του χί­λιες κα­τα­κτή­σεις, δί­χως νὰ χρειά­ζε­ται τὸν ἐξα­ναγ­κα­σμό, στὸν ὁποῖο τὸν ὑπο­χρέ­ω­σαν αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ οἱ ἀσελ­γεῖς του. Ἐξο­μο­λο­γή­θη­κε, μά­λι­στα, πὼς στα­μα­τῶν­τας γιὰ νὰ τὶς πα­ρα­λά­βει ἀπὸ τὸν αὐ­το­κι­νη­τό­δρο­μο, πα­ρα­βλέ­πον­τας τὶς ἐπί­ση­μες ὑπο­δεί­ξεις γιὰ ἀγνόη­ση τῶν ὠτο­στὸπ (ὑπο­δεί­ξεις, τῶν ὁποί­ων τὴ λο­γι­κὴ ἀνα­γνώ­ρι­ζε τώ­ρα μὲ με­γά­λη κα­θυ­στέ­ρη­ση), δὲ δί­στα­σε νὰ φαν­τα­στεῖ κά­ποια πλε­ο­νε­κτή­μα­τα ποὺ ἐν­δε­χο­μέ­νως νὰ τοῦ ἐπέ­φε­ρε ἡ τό­ση του εὐ­γέ­νεια. Ὄχι, τέ­τοιου εἴ­δους προ­σβο­λὲς δὲν τὶς εἶ­χε ἀνάγ­κη, μό­νο ποὺ οἱ συγ­κε­κρι­μέ­νες κάρ­γιες αὐ­τὸ ἀκρι­βῶς ἤθε­λαν, δη­λα­δὴ τὴ βία, χω­ρὶς τὴν ὁποία —ἀπ’ ὅ,τι φαί­νε­ται— δὲν τὸ εὐ­χα­ρι­στιοῦν­ταν. Πολ­λὲς φο­ρὲς τοὺς ζή­τη­σε νὰ ἀφή­σουν στὴν ἄκρη τὰ ὅπλα ὡς πε­ριτ­τά, ἀφοῦ ἦταν δια­τε­θει­μέ­νος νὰ τὶς ἱκα­νο­ποι­ή­σει με­τὰ χα­ρᾶς, ὅσο τὸ ἐπι­θυ­μοῦ­σαν καὶ τὸ πο­θοῦ­σε ἡ ψυ­χού­λα τους, θὰ ἔπρε­πε ὅμως νὰ κα­τα­λά­βουν πὼς τοῦ ἦταν δύ­σκο­λο νὰ τὸ πρά­ξει αὐ­τὸ ὑπὸ τὶς συγ­κε­κρι­μέ­νες συν­θῆ­κες. Σὲ τί­πο­τε δὲν ὠφε­λοῦ­σαν ὅμως οὔ­τε οἱ πα­ρα­κλή­σεις οὔ­τε οἱ ὑπο­σχέ­σεις, οἱ ὁποῖ­ες ἀν­τι­θέ­τως ἄνα­βαν ἀκό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τὰ κο­ρί­τσια. Ἔτσι, λοι­πόν, φτά­νον­τας στὸ προ­συμ­φω­νη­μέ­νο μέ­ρος, καὶ πάν­τα ὑπὸ τὴν ἀπει­λὴ δύο ὅπλων, ἄκου­σε τὴν ξαν­θιὰ νὰ τὸν δια­τά­ζει ἐπι­τα­κτι­κὰ νὰ προ­βεῖ σὲ δι­κή της ἱκα­νο­ποί­η­ση πρῶ­τα. Προ­κει­μέ­νου νὰ ἐπι­τευ­χθεῖ αὐ­τό, ἔδω­σε στὴν ἄλ­λη καὶ τὸ δι­κό της ὅπλο, ὑπο­δει­κνύ­ον­τάς της νὰ πυ­ρο­βο­λή­σει στὸ ψα­χνὸ χω­ρὶς ἀνα­βο­λές, σὲ πε­ρί­πτω­ση ποὺ ὁ νε­α­ρὸς δὲν κα­τόρ­θω­νε νὰ τὴν ἱκα­νο­ποι­ή­σει, ὑπο­βο­η­θῶν­τας τον ἡ ἴδια ξα­πλώ­νον­τας πά­νω στὸ ζε­στὸ ἀμ­μό­χω­μα. Ἀξί­ζει δὲ νὰ ση­μειω­θεῖ (κι ἐπί­τρε­ψέ μου τὴν πα­ρέν­θε­ση) πὼς κα­μία ἀπὸ τὶς δύο νε­α­ρὲς δὲ φο­ροῦ­σε ἐσώ­ρου­χα κά­τω ἀπὸ τὴ φού­στα. Ἄλ­λο ἕνα ἀδιά­σει­στο ἀπο­δει­κτι­κὸ τῆς προ­με­λέ­της. Μὰ πῶς νὰ μπο­ρέ­σει ὁ κα­κο­μοί­ρης νὰ τε­λέ­σει ὅ,τι τοῦ ζη­τή­θη­κε, δε­χό­με­νος τέ­τοιον ἐξευ­τε­λι­σμό; Θὰ ὑπο­θέ­τεις, Μαμ­πέλ, πώς, γιὰ τε­χνι­κοὺς λό­γους, στὴ συγ­κε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι πο­λὺ δυ­σκο­λό­τε­ρο νὰ ἐξα­ναγ­κά­ζεις ἕναν ἄν­τρα ἀπ’ ὅ,τι μιὰ γυ­ναῖ­κα. Καὶ ὁ δύ­σμοι­ρος ὁ νε­α­ρός, ἂν καὶ βιά­στη­κε νὰ δεί­ξει κα­λὴ θέ­λη­ση βγά­ζον­τας γρή­γο­ρα τὰ ροῦ­χα του, βάλ­θη­κε τώ­ρα νὰ κερ­δί­σει χρό­νο προ­σπα­θῶν­τας ὁλο­έ­να νὰ πεί­σει τὶς ἀσελ­γεῖς του πώς, ὅση κα­λὴ θέ­λη­ση καὶ νὰ εἶ­χε, καὶ νὰ τὸν σκό­τω­ναν ἀκό­μη, δὲν θὰ κα­τόρ­θω­νε νὰ κά­νει ὅ,τι τοῦ ζή­τη­σαν ἂν αὐ­τὲς προ­η­γου­μέ­νως δὲν ἀπο­μά­κρυ­ναν τὸ φο­νι­κὸ ἐρ­γα­λεῖο. Μὲ τὰ πολ­λά, ἡ ξαν­θιὰ ση­κώ­θη­κε ἀπὸ τὸ ἔδα­φος, ἅρ­πα­ξε ἕνα κλα­δὶ κι ἄρ­χι­σε νὰ χτυ­πᾶ μὲ αὐ­τὸ ἐξορ­γι­σμέ­νη τὸ πλα­δα­ρό του μέ­λος, ἐνῷ ἡ ἄλ­λη εἶ­χε σκά­σει στὰ γέ­λια. Αὐ­τὴ καὶ ἂν ἦταν λύ­ση! Ἀναμ­φί­βο­λα, ἡ ἐν λό­γῳ τι­μω­ρία, ὅσο λυ­πη­ρὸ καὶ ἂν εἶ­ναι νὰ τὸ ὁμο­λο­γεῖ κα­νείς, κι­νη­το­ποιεῖ καὶ τοὺς πλέ­ον ἀνυ­πά­κουους καὶ τοὺς πιὸ βα­ριε­στη­μέ­νους. Τώ­ρα, φαι­νό­ταν πλέ­ον φῶς-φα­νά­ρι πὼς ὁ νε­α­ρὸς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ἀν­τα­πε­ξέλ­θει στὶς προσ­δο­κί­ες τους. Καὶ ὄν­τως, ἀφο­σιώ­θη­κε μὲ ζῆ­λο στὴν πρά­ξη, πα­ρ' ὅλο ποὺ ἡ ὄρ­θια ἀσελ­γὴς κά­θε τό­σο, προ­σβάλ­λον­τας καὶ ὑβρί­ζον­τάς τον, τοῦ ἔρι­χνε κλω­τσιὲς καὶ τα­κου­νιὲς στὰ ἀχα­μνὰ ποὺ —ὅπως δια­βε­βαί­ω­νε ὁ κα­ταγ­γέ­λων— ἀκό­μη τὸν πο­νοῦ­σαν καὶ τοῦ εἶ­χαν ἀφή­σει ση­μά­δι...        Μὲ τοῦ­τα καὶ μὲ ’κεῖ­να —δὲς τώ­ρα ἐσύ, γυ­ναῖ­κα, πῶς εἶ­ναι ὁ κό­σμος!—, πιά­νει ὁ ἀνόη­τος νὰ καυ­χιέ­ται (βλέ­πεις, ὁ ἀν­θρώ­πι­νος ναρ­κισ­σι­σμὸς δὲν ἔχει ὅρια), νὰ ἐπαί­ρε­ται καὶ νὰ πε­ριαυ­το­λο­γεῖ πού, «πα­ρὰ τὶς ἀν­τί­ξο­ες συν­θῆ­κες», κα­τά­φε­ρε νὰ ἀν­τα­πε­ξέλ­θει τό­σο τὴν πρώ­τη, ὅσο καὶ τὴ δεύ­τε­ρη φο­ρά, ὅταν ἡ ξε­δι­ψα­σμέ­νη πλέ­ον ξαν­θιὰ πα­ρα­χώ­ρη­σε στὴ συ­νερ­γό της τὴ θέ­ση της στὴ ζε­στὴ ἄμ­μο, ἀνα­λαμ­βά­νον­τας ἡ ἴδια τὰ δύο ὅπλα. Σὰν τε­λέ­στη­καν οἱ πρά­ξεις, δι­η­γιό­ταν ὁ νέ­ος, «τώ­ρα ἦταν ποὺ μὲ ἔπια­σε τρό­μος. Αὐ­τὸ ἦταν, σκέ­φτη­κα, τώ­ρα θὰ μὲ ξε­κά­νουν». Ἡ ἀλή­θεια νὰ λέ­γε­ται, λό­γοι γιὰ νὰ φο­βᾶ­ται κά­τι τέ­τοιο, δὲν τοῦ ἔλει­παν. Μά, βλέ­πεις, τὰ πράγ­μα­τα δὲν ἐξε­λί­χθη­καν ἔτσι. Ἐκεῖ­νες τὸ ἔσκα­σαν, ἀφοῦ πρῶ­τα τὸν εὐ­χα­ρί­στη­σαν μὲ προ­σποι­η­τὴ εὐ­γέ­νεια γιὰ τὴν πα­ρο­χὴ τῶν ὑπη­ρε­σιῶν του. Κι ἐκεῖ­νος, ὁ κα­κο­μοί­ρης, ἔτρε­ξε νὰ πέ­σει στὴν ἀγ­κα­λιὰ τῆς μα­νού­λας, μὲ ἄλ­λα λό­για τῆς ἀστυ­νο­μί­ας, μὴν ὄν­τας κἂν σὲ θέ­ση νὰ δι­η­γη­θεῖ τὰ γε­γο­νό­τα, σκά­ζον­τας στὴν εἴ­σο­δο σὰν τὸ καρ­πού­ζι.        ― Καὶ τώ­ρα τί θὰ γί­νει;        ― Τώ­ρα θὰ πρέ­πει νὰ ση­κώ­σου­με γῆ κι οὐ­ρα­νὸ προ­κει­μέ­νου νὰ βρε­θοῦν οἱ δυὸ τύ­πισ­σες. Φυ­σι­κά, ἐγὼ οὔ­τε ἐπέ­τρε­ψα οὔ­τε ἄφη­σα πε­ρι­θώ­ρια —μὲ ξέ­ρεις, τώ­ρα— γιὰ νὰ πε­ρι­παί­ξουν τὸν καη­μέ­νο τὸ νε­α­ρό, πρᾶγ­μα ποὺ σι­γά-σι­γά ξε­κί­νη­σαν νὰ κά­νουν τὰ παι­διὰ στὸ τμῆ­μα ἀφοῦ εἶ­χαν ἀπο­σπά­σει ἤδη ὣς καὶ τὴν τε­λευ­ταία λε­πτο­μέ­ρεια, ρω­τῶν­τας τον γιὰ πα­ρά­δειγ­μα ἂν μὲ αὐ­τὸ τὸ συμ­βὰν ἔχα­σε τὴν παρ­θε­νιά του ἢ ποιά τι­μω­ρία κα­τὰ τὴ γνώ­μη του ἄξι­ζαν οἱ βιά­στριές του. Ἡ ἀλή­θεια ὅμως εἶ­ναι ὅτι δὲν κα­τα­λα­βαί­νω τί πε­ρι­μέ­νει ὁ δυ­στυ­χὴς νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν κα­ταγ­γε­λία του καὶ τί προσ­δο­κᾶ νὰ κερ­δί­σει ἀπ’ ὅλο αὐ­τό. Ἀκό­μη καὶ νὰ τὶς ἐν­το­πί­σου­με, πρᾶγ­μα γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχω κα­μία ἀμ­φι­βο­λία, ἐκεῖ­νες θὰ πα­ρου­σιά­σουν τὴ δι­κή τους ἐκ­δο­χή των συμ­βάν­των. Φαν­τά­σου δὲ τί ἐκ­δο­χή, ἔτσι πα­νοῦρ­γες ποὺ εἶ­ναι! Θὰ ποῦν πὼς ὅλα ἦταν μιὰ φάρ­σα ἢ πὼς ἐκεῖ­νος ἔφται­γε, πὼς τὰ ὅπλα ἦταν ψεύ­τι­κα ἢ πὼς δὲν ὑπῆρ­χαν κἂν ὅπλα ἢ τρέ­χα γύ­ρευε τί ἄλ­λο. Ἂν μά­λι­στα γί­νει εὐ­ρύ­τε­ρα γνω­στό, τό­τε εἶ­ναι δε­δο­μέ­νος ὁ δη­μό­σιος ἐμ­παιγ­μός. Καὶ ὅμως, εἶ­μαι πε­πει­σμέ­νος ὅτι ὁ νε­α­ρὸς εἶ­πε τὴν ἀλή­θεια καὶ ὅτι ὅλα συ­νέ­βη­σαν ἔτσι ἀκρι­βῶς, πρᾶγ­μα ποὺ δὲ ση­κώ­νει ἐμ­παιγ­μό, πα­ρὰ —ἀν­τι­θέ­τως— μέ­γι­στο προ­βλη­μα­τι­σμό. Δὲν πρό­κει­ται, πα­ρὰ γιὰ ση­μεῖο τῶν και­ρῶν, ση­μεῖο δὲ ἰδιαι­τέ­ρως ἀνη­συ­χη­τι­κό. Τί νὰ σοῦ πῶ βρὲ Μαμ­πέλ, αὐ­τὸ μᾶς ἔλει­πε τώ­ρα, γυ­ναῖ­κες νὰ βιά­ζου­νε ἄν­τρες.        Ἡ Μαμ­πὲλ τὸν ἄκου­γε σιω­πη­λὴ καὶ ὕστε­ρα ἀπὸ λί­γο εἶ­πε στὸν ἄν­τρα της ποὺ ἔμοια­ζε ἀπορ­ρο­φη­μέ­νος στὴν ἐπι­χεί­ρη­ση ξε­φλου­δί­σμα­τος ἑνὸς δα­μά­σκη­νου στὸ πιά­το του, ἄδειο τώ­ρα ἀπὸ τὸ roast beef:        ― Ξέ­ρεις τὶ μοῦ ’ρ­χε­ται τώ­ρα στὸ μυα­λό; Τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ μὲ τὶς ἀδερ­φὲς Λό­πες στὴ Σάν­τα Σε­σί­λια.        ― Τὶς ἀδερ­φὲς Λό­πες;        ― Ναί, τὶς Λό­πες, δὲ θυ­μᾶ­σαι; Στὴ Σάν­τα Σε­σί­λια.        Ἡ Μαμ­πὲλ κα­τα­γό­ταν ἀπὸ τὴ Σάν­τα Σε­σί­λια, στὸ Νέο Με­ξι­κό. Ἐκεῖ εἶ­χε γνω­ρί­σει τὸ μέλ­λον­τα σύ­ζυ­γό της, τὸν τό­τε ἀρ­χι­φύ­λα­κα Χάρ­τερ.        ― Πές μου τώ­ρα ὅτι δὲ θυ­μᾶ­σαι τέ­τοιο σκάν­δα­λο, μὲ τὴν αἴ­σθη­ση ποὺ εἶ­χε προ­κα­λέ­σει!        Ἐκεί­νη ἦταν ὅμως τώ­ρα ποὺ θυ­μή­θη­κε ὅτι τὸ συμ­βὰν εἶ­χε λά­βει χώ­ρα στὰ χρό­νια τοῦ πο­λέ­μου, ὅταν ὁ Χάρ­τερ, κα­τα­ταγ­μέ­νος τό­τε στὸ Ναυ­τι­κό, πο­λε­μοῦ­σε στὰ νη­σιὰ τοῦ Εἰ­ρη­νι­κοῦ.        ― Ὅπως καὶ νά ’χει, θὰ μοῦ φαι­νό­ταν πε­ρί­ερ­γο νὰ μὴ σοῦ τὸ ἔχω ἀνα­φέ­ρει ἔστω σὲ κά­ποιο γράμ­μα μου. Ἐκεῖ­νες τὶς μέ­ρες πε­ρισ­σό­τε­ρο μι­λοῦ­σαν στὴ Σάν­τα Σε­σί­λια γιὰ τὸ συμ­βὰν αὐ­τό, πα­ρὰ γιὰ τὸν πό­λε­μο ἢ ὁτι­δή­πο­τε ἄλ­λο. Τέ­λος πάν­των, δὲν ἔχει ση­μα­σία. Ἐν συν­το­μίᾳ, οἱ ἀδερ­φὲς Λό­πες —ξέ­ρεις τώ­ρα πῶς εἶ­ναι ὁ κό­σμος, ὅπως εἶ­πες κι ἐσύ— εἶ­χαν τὴ φα­ει­νὴ ἰδέα, προ­κει­μέ­νου νὰ ἀν­τι­πα­λέ­ψουν τὸν ἀφό­ρη­το ἐγ­κλει­σμό τους, νὰ φω­νά­ξουν ἀπ’ τὸ πα­ρά­θυ­ρο τὸ Μαρ­τίν, τὸν τρε­λὸ τοῦ χω­ριοῦ. Πές μου τώ­ρα ὅτι δὲ θυ­μᾶ­σαι καὶ τὸ Μαρ­τίν;! Ποὺ λές, φώ­να­ξαν τὸ Μαρ­τὶν μὲ πρό­σχη­μα νὰ τοῦ δώ­σουν ἕνα πα­λιὸ κου­στού­μι τοῦ πα­τέ­ρα τους, μὰ μὲ πραγ­μα­τι­κὴ πρό­θε­ση νὰ με­λε­τή­σουν in anima vili τὶς ἀνα­το­μι­κὲς ἰδιαι­τε­ρό­τη­τες τοῦ ἄρ­ρε­νος, ἱκα­νο­ποιῶν­τας μὲ μία ἐκ τοῦ σύ­νεγ­γυς ἐξε­ρεύ­νη­ση τὴ δί­ψα γιὰ γνώ­ση ποὺ βα­σά­νι­ζε τὶς πιὸ ζω­η­ρές τους φαν­τα­σί­ες. Ἄν­τε, ὅμως, νὰ ἐμ­πι­στευ­τεῖς ἐσὺ τοὺς νο­η­τι­κὰ ὑστε­ρη­μέ­νους. Anima vili μπο­ρεῖ νὰ ἦταν, ὄχι ὅμως καὶ μὲ σῶ­μα νε­κρό. Ὅπως καὶ νά ’χει, τρε­λός-ξε­τρε­λός, ὁ Μαρ­τὶν ἀνα­στα­τώ­θη­κε ἀπὸ τὰ ἀχόρ­τα­γα χά­δια τῶν δύο δε­σποι­νί­δων καί, μιὰ καὶ δυό, ἐγ­κα­τα­στά­θη­κε ἐπὶ μο­νί­μου βά­σε­ως μπρο­στὰ στὸ πα­ρα­θύ­ρι, ξε­ρο­στα­λιά­ζον­τας ἐκεῖ ἀπὸ τὸ πρωῒ ὣς τὸ βρά­δυ, ἀνυ­πό­μο­νος, ἀπαι­τη­τι­κὸς καὶ ἀνι­κα­νο­ποί­η­τος μὲ τὰ ξε­ρο­κόμ­μα­τα καὶ τὰ νο­μί­σμα­τα ποὺ τοῦ πε­τοῦ­σαν. Οὔ­τε μὲ τὶς ἀπει­λὲς φά­νη­κε νὰ ἱδρώ­νει τὸ ἀφτί του, ἐνῷ ὁποια­δή­πο­τε πα­ρα­χώ­ρη­ση πρὸς τὴν ἐπι­θυ­μη­τὴ κα­τεύ­θυν­ση φούν­τω­νε ἀκό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρὰ ἔσβη­νε τὶς κτη­νώ­δεις ὀρέ­ξεις του. Ὅπως ἦταν ἀνα­με­νό­με­νο, οἱ κα­κεν­τρε­χεῖς καὶ οἱ κα­κό­βου­λοι τὸν πεί­ρα­ζαν, τὸν ἔσπρω­χναν καὶ τὸν προ­κα­λοῦ­σαν. Γε­λά­κια, χει­ρο­νο­μί­ες, νο­ή­μα­τα καὶ κλεί­σι­μο τοῦ μα­τιοῦ, ἀλ­λὰ καὶ ἡ λάμ­ψη στὰ μά­τια τοῦ τρε­λοῦ —μὰ πῶς εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ μὴν τὸν θυ­μᾶ­σαι;!—, τὸ ἀπο­τέ­λε­σμα ἦταν ὅτι ἀπο­κα­λύ­φθη­κε ἡ πη­γὴ τοῦ με­λιοῦ ἢ κιν­δύ­νευε νὰ ἀπο­κα­λυ­φθεῖ, γε­γο­νὸς ποὺ πα­νι­κό­βα­λε τὶς σε­μνὲς δε­σπο­σύ­νες. Στὸ τέ­λος, μιὰ μέ­ρα ὁ Μαρ­τὶν βρέ­θη­κε νε­κρός. Μὲ τὴ νε­κρο­ψία βρέ­θη­καν κομ­μά­τια γυα­λὶ στὸ στο­μά­χι καὶ ἄλ­λα ἐσω­τε­ρι­κά του ὄρ­γα­να. Τὸ σού­σου­ρο ποὺ ἀκο­λού­θη­σε δὲν εἶ­χε προ­η­γού­με­νο, δε­δο­μέ­νου ὅτι θε­ω­ροῦ­σαν ὑπαί­τιο κά­ποιο ἔδε­σμα ποὺ οἱ ἀδερ­φὲς Λό­πες θὰ εἶ­χαν ἑτοι­μά­σει γιὰ τὸ φτω­χὸ τρε­λὸ μὲ τὰ χε­ρά­κια τους, εἰ­δι­κὰ γι’ αὐ­τόν, ἀλ­λὰ ἄν­τε ἐσὺ νὰ τὸ ἀπο­δεί­ξεις. Καὶ ποιός νὰ τὶς κα­τη­γο­ρή­σει; Καὶ ποῦ νὰ στη­ρί­ξει τὸ κα­τη­γο­ρη­τή­ριο; Δὲν μπο­ροῦ­σε κἂν νὰ ἀπο­κλει­στεῖ τὸ ἐν­δε­χό­με­νο ὁ τρε­λὸς νὰ ἔφα­γε μία ἀπὸ τὶς φό­λες ποὺ στό­χο εἶ­χαν νὰ ξε­κά­νουν τὰ ἀδέ­σπο­τα τῆς γει­το­νιᾶς. Ἢ ὁτι­δή­πο­τε ἄλ­λο. Ποιός νὰ συ­νε­ρι­στεῖ ἕναν τρε­λό; Ἔτσι, ἡ ἱστο­ρία τῶν ἀδερ­φῶν Λό­πες ἔμει­νε ἐκεῖ, στὰ κου­τσομ­πο­λιὰ καὶ τὰ κα­κό­βου­λα σχό­λια.        ― Κι ἐσὺ νο­μί­ζεις...;        ― Ἄ, ποιός ξέ­ρει; Σή­με­ρα, οἱ πε­ρί­φη­μες ἀδερ­φὲς Λό­πες θὰ εἶ­ναι δυὸ ἀξιο­σέ­βα­στες για­γιοῦ­λες.        ― Κι ἐσὺ θυ­μή­θη­κες τώ­ρα αὐ­τὴν τὴν πα­λιὰ ἱστο­ρία μὲ ἀφορ­μὴ τὸ ση­με­ρι­νὸ βια­σμό;        ― Δὲν μπο­ρεῖς νὰ πεῖς, τοὐ­λά­χι­στον ὁ δι­κός σου νε­α­ρὸς πλα­νό­διος εἶ­χε κα­λύ­τε­ρη κα­τά­λη­ξη ἀπὸ ἐκεί­νην τοῦ φτω­χοῦ Μαρ­τίν.        ― Μὲ ἄλ­λα λό­για δη­λα­δή, οὐ­δὲν και­νο­φα­νὲς ὑπὸ τὸν ἥλιον τῆς Κα­λι­φόρ­νιας. Πη­γή: Ἀπὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἱστο­ρί­ες των μα­κά­κων, 1955 (Historias de macacos, 1955). Ἀπὸ τὴν Ἱστο­σε­λί­δα: https://​ciu​dads​eva.​com/​texto/​vio​laci​on-​en-​cal​ifor​nia/ Ἀγιά­λα, Φραν­θί­σκο (Francisco Ayala García-Duarte) (Γρα­νά­δα, 1906 – Μα­δρί­τη, 2009). Ἱσπα­νὸς συγ­γρα­φέ­ας καὶ κοι­νω­νιο­λό­γος. Με­γά­λω­σε στὴ Γρα­νά­δα καὶ στὴ Μα­δρί­τη, ὅπου ἀρ­γό­τε­ρα σπού­δα­σε νο­μι­κή, φι­λο­σο­φία καὶ λο­γο­τε­χνία. Συ­νερ­γά­στη­κε μὲ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ριο­δι­κὰ καὶ γιὰ τρία χρό­νια ἔζη­σε στὸ Βε­ρο­λῖ­νο (1929-1931). Κα­τὰ τὴ δε­κα­ε­τία τοῦ 1930 ἐρ­γά­στη­κε ὡς δι­κη­γό­ρος γιὰ τὴ ρε­που­μπλι­κα­νι­κὴ κυ­βέρ­νη­ση τῆς Ἱσπα­νί­ας, ἀλ­λὰ κα­θὼς ἄρ­χι­σε νὰ δια­γρά­φε­ται ἡ ἧτ­τα κα­τὰ τὸν ἱσπα­νι­κὸ ἐμ­φύ­λιο, κα­τέ­φυ­γε τὸ 1939 στὴ Λα­τι­νι­κὴ Ἀμε­ρι­κὴ καὶ ἀρ­γό­τε­ρα στὶς ΗΠΑ, ὅπου ἐρ­γά­στη­κε ὡς με­τα­φρα­στὴς λο­γο­τε­χνί­ας (με­τα­ξὺ ἄλ­λων με­τέ­φρα­σε Τό­μας Μὰνν καὶ Ράϊ­νερ Μα­ρία Ρίλ­κε) καὶ δη­μο­σιο­γρά­φος, δι­δά­σκον­τας ἀκό­μη λο­γο­τε­χνία καὶ κοι­νω­νιο­λο­γία στὸ πα­νε­πι­στή­μιο. Ἐπέ­στρε­ψε στὴν Ἱσπα­νία τὸ 1976, με­τὰ τὸ θά­να­το τοῦ Φράν­κο. Κεν­τρι­κὸ θέ­μα στὴν πε­ζο­γρα­φία του εἶ­ναι οἱ ἠθι­κὲς πα­ρά­με­τροι ἀπὸ τὴν κα­το­χὴ θέ­σε­ων ἐξου­σί­ας, ἂν καὶ τὸ ἔρ­γο του χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται πρώ­τι­στα ἀπὸ τὴ λο­γο­τε­χνι­κή του ποιό­τη­τα καὶ ὄχι τὴν πο­λι­τι­κὴ στρά­τευ­ση. Τι­μή­θη­κε μὲ τὸ κρα­τι­κὸ βρα­βεῖο λο­γο­τε­χνί­ας τῆς Ἱσπα­νί­ας τὸ 1988 καὶ μὲ τὸ βρα­βεῖο Θερ­βάν­τες τὸ 1991. Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἱσπανικά: Ἕλε­να Σταγ­κου­ρά­κη (Χα­νιά, 1984). Με­τα­φρά­στρια λο­γο­τε­χνίας ἀπὸ τὰ ἱσπα­νι­κά, τὰ γερ­μα­νι­κὰ καὶ τὰ ἀγ­γλι­κά (ΤΞΓΜΔ Κέ­ρκ­υρας, 2006 – Χαϊ­­δελβέρ­γη Γερ­μα­νί­ας, 2009). Δι­δάκτωρ στὶς με­τα­ποι­κιο­κρα­τι­κὲς καὶ πο­λι­τι­σμι­κὲς σπου­δὲς τῆς Λα­τι­νι­κῆς Ἀμε­ρι­κῆς (Μάιντς Γερ­μα­νι­́ας, 2020) καὶ δὶς ὑπο­τρ­όφος τῆς DAAD. Ἔχει ἀν­θο­λο­γήσει καὶ με­τα­φρά­σει τὴν Οὐ­ρου­γουα­νὴ Ἰδέα Βι­λα­ρί­νιο (Τὸ ἄ­νθος τῆς στά­χτης, ἐκδ. Gutenberg, 2015), τὸν Γερ­μα­νὸ Γκέ­ρριτ Μπέ­κκερ (Τὸ χρῶ­μα τῆς σκιᾶς, ἐκδ. Πε­ρι­σπω­μέ­νη, 2016 καὶ Οἱ πε­ρι­πέ­τειες τοῦ Πέτε­ρσεν στὴ θάλα­σσα, ἐκδ. Σμίλη, 2023), κα­θὼς καὶ τὸ ὑβρι­δι­κὸ μυ­θι­στό­ρ­ημα τῆς κα­θη­γή­τριας φι­λο­σο­φί­ας στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Χι­λῆς, Σά­ντρας Μπα­κε­δά­νο Χέρ (Ὁ ἀό­ρ­ατος ἀκρο­α­τής, ἐκδ. Μαν­δρα­γό­ρας, 2020). Συ­νε­πι­με­λή­τρια στὶς 83 Ἱστο­ρί­ες μπον­ζάι γιὰ τὸ Ση­μεῖο Μη­δέν (ἐκδ. Σι­δέ­ρης, 2017). ῎­Εχει συμ­με­τά­σχει σὲ ἀν­θο­λο­γί­ες μὲ με­τα­φρά­σεις καὶ ποιή­μ­ατ­ά της καί, ὡς στα­θε­ρὴ συ­νερ­γά­τ­ιδα πε­ριο­δι­κῶν, ἔχει δη­μο­σιεύ­σει πο­λυά­ρι­θμες με­τα­φρά­σεις, θε­μα­τι­κὰ ἀφι­ερ­ώ­μα­τα, δο­κί­μια, ρε­πορ­τὰζ καὶ κρι­τι­κο­γρα­φία. Ποί­­ησ­ή της ἔχει με­τα­φρα­στεῖ στὰ ρου­μα­νι­κά. Ζεῖ καὶ ἐρ­γά­ζε­ται στὸ Βε­ρο­λί­νο.