Ἰωάννα Γαλανάκη :πι­στρο­φὴ-κα­λο­καί­ρι

 

planodion Ἀπρ. 9 Shall I compare thee to a summer’s day? William Shakespeare ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ἕ­να ἀ­μεί­λι­κτο παι­δὶ ποὺ σὲ με­τρᾶ μὲ τὸν δι­κό του χρό­νο. Ἔρ­χε­ται κά­πο­τε και­ρὸς ποὺ βι­ω­μέ­νο πα­ρελ­θὸν σοῦ ἐ­πι­βάλ­λε­ται. Δι­εκ­δι­κεῖ. Ὄ­χι ἀπ΄ τὶς ἀ­να­μνή­σεις μό­νο μὰ πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα ἀ­π’ τὸ ἐ­νή­λι­κό σου σῶ­μα. Δυ­να­στεύ­ει. Μ’ ὀ­σμὲς-προσ­δο­κί­ες, γεύ­σεις-ἐλ­πί­δες, ἁ­φὲς-ἐ­ξε­ρευ­νή­σεις, δέν­τρα-βι­βλί­α, λέ­ξεις-πο­τά­μια. Τὸ κα­λο­καί­ρι ἐ­πα­νέρ­χε­ται. Μὲ γο­νεῖς ποὺ ἐ­νῶ ἔ­χουν πε­θά­νει και­ρό, ἀ­να­σταί­νον­ται. Γιὰ νὰ πα­ρα­θε­ρί­σου­νε μα­ζί σου. Νὰ σὲ ἀ­γα­πή­σουν πά­λι μ’ αὐ­τὴ τὴν ξέ­νη τους ἀ­γά­πη. Κι ἔ­πει­τα, στὸ τέ­λος του, νὰ ξα­να­πε­θά­νουν θυ­μί­ζον­τάς σου πὼς ὁ θά­να­τός τους πά­νω σου συμ­βαί­νει πάν­τα τώ­ρα. Τὸ κα­λο­καί­ρι ἐ­πα­νέρ­χε­ται, λευ­κὸς ἄ­νε­μος-πα­ρά­ξε­νος ἀ­ριθ­μός, στὸ μπαλ­κό­νι τοῦ τέ­ταρ­του ὀ­ρό­φου μιᾶς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας, στὴν Ἀ­θή­να. Τὸ κα­λο­καί­ρι εἶ­ναι ὑ­περ­φυ­σι­κό. Γε­λι­έ­σαι ἂν πι­στέ­ψεις ὅ­τι μπο­ρεῖς νὰ τὸ ἐ­λέγ­ξεις. Τὸ πνεῦ­μα του ὅ,τι κι ἐ­ὰν κά­νεις θὰ σὲ κα­τα­λά­βει. Κι ἂν τυ­χὸν τοῦ ἀν­τι­στα­θεῖς θὰ ὑ­πο­φέ­ρεις πε­ρισ­σό­τε­ρο. Ἂν πά­λι τοῦ ἀ­φε­θεῖς ἐ­κεῖ­νο ἁ­πλό­χε­ρα θὰ σοῦ χα­ρί­σει τὴ σάρ­κι­νή του θά­λασ­σα. Κι ἂν δρα­πε­τεύ­σεις σὲ κά­ποι­α χώ­ρα τοῦ βορ­ρᾶ καὶ ἐ­κεῖ το κα­λο­καί­ρι θὰ πα­ρα­μο­νεύ­ει. Κι ἂν ἐ­πι­δεί­ξεις πει­θαρ­χεῖ­α ἀ­ξι­ο­θαύ­μα­στη κι ἂν τι­θα­σεύ­σεις ἔ­τσι ἀ­πό­λυ­τά το νοῦ σου, ἀρ­γὰ ἢ γρή­γο­ρα θὰ ξα­να­αι­σθαν­θεῖς τὴν πα­ρου­σί­α του. Νὰ σοῦ ἀ­να­κα­τεύ­ει μὲ λό­για ξε­χα­σμέ­να τὰ μαλ­λιά σου, νὰ σοῦ ψι­θυ­ρί­ζει μέ­σα ἀ­πὸ τὶς πυ­κνόρ­ρευ­στες λε­ω­φό­ρους ἐ­φη­βι­κοὺς δρό­μους. Μὰ πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα νὰ σοῦ θυ­μί­ζει πά­νω στὸ σῶ­μα σου τὸ πρίν. Τὸ κα­λο­καί­ρι ἕ­να ἀ­μεί­λι­κτο παι­δί, καὶ σὲ με­τρᾶ μὲ τὸν δι­κό του χρό­νο. Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Ἰ­ω­άν­να Γα­λα­νά­κη. Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε σ' ἕ­να μι­κρὸ χω­ριὸ κον­τὰ στὰ Χα­νιά. Σπού­δα­σε Ἱ­στο­ρί­α, Ἀρ­χαι­ο­λο­γί­α καὶ Ἱ­στο­ρί­α τῆς Τέ­χνης στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν. Ἐρ­γά­στη­κε ὡς ἀρ­χαι­ο­λό­γο­ς καὶ ἐ­ρευ­νή­τρια. Συ­νέ­χι­σε τὶς σπου­δές της μὲ ὑ­πο­τρο­φί­ες στὴν Ἀγ­γλί­α. Ἔ­χει δη­μο­σι­εύ­σει μιὰ ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ (Ἀ­ρα­δήν). Ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν ἐ­πί­σης δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὸ πε­ρι­ο­δι­κό Νέα Εὐ­θύ­νη. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει καὶ δη­μο­σι­εύ­σει στὸ πε­ρι­ο­δι­κό Τὸ Δέν­τρο ποί­η­ση τῆς σύγ­χρο­νης Ἀ­με­ρι­κα­νί­δας ποι­ή­τρια­ς Jes­si­ca Green­ba­um. Μι­κρὰ δι­η­γή­μα­τά της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὸ Πλα­νό­διον-Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι καὶ με­τα­φρα­σμέ­να στὰ ἀγ­γλι­κὰ στὸ πε­ρι­ο­δι­κό Two Words For. Κεί­με­νά της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὰ πε­ρι­ο­δι­κά Li­fo, Mo­nu­men­ta καὶ σε blogs. Αὐ­τὴν τὴν πε­ρί­ο­δο ζεῖ στὸ Σα­ου­θάμ­πτον τῆς Ἀγ­γλί­ας καὶ ἑ­τοι­μά­ζει μιὰ μι­κρὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των γιὰ δη­μο­σί­ευ­ση. Εἰκονα: Νικόλαος Λύτρας (1883-1927), Τὸ ψάθινο καπέλο (Λάδι σὲ μουσαμά, 1925).