Ἐ­λευ­θε­ρί­α Τε­λει­ώ­νη : Ἐ­κεῖ­νοι ποὺ φα­νή­κα­νε δυ­να­τοί

 

planodion Ἰούν. 30 ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΜΠΑΛΟΝΑΣ, βλέ­πεις πάν­τα ἐ­κεῖ­νο τ’ ὄ­νει­ρο, ἴ­διο κι ἀ­πα­ράλ­λα­χτο κά­θε φο­ρά. Τὰ μπα­λό­νια σὲ ση­κώ­νουν καὶ πε­τᾶς στὸν οὐ­ρα­νό. Κι ὅ­ταν κά­ποι­ο πρω­ὶ στὸν Ἅ­γιο Σάβ­βα σοῦ λέ­νε «οἱ πι­θα­νό­τη­τες εἶ­ναι λί­γες, πρέ­πει νὰ φα­νεῖ­τε δυ­να­τός», ξέ­ρεις πὼς ὅ­που νά ΄ναι τ’ ὄ­νει­ρο θὰ βγεῖ. Καὶ γυ­ρί­ζεις σπί­τι.         Τ’ ἀ­πού­λη­τα μπα­λό­νια τῆς πε­ρα­σμέ­νης Κυ­ρια­κῆς εἶ­ναι στὶς θέ­σεις τους. Ὁ τυ­ραν­νό­σαυ­ρος Ρὲξ στὴν κρε­βα­το­κά­μα­ρα πε­τᾶ πά­νω ἀ­π’ τὸ ξέ­στρω­το κρε­βά­τι, ὁ σπά­ιν­τερ­μαν στὸ σα­λό­νι σκαρ­φα­λώ­νει στὴ βι­βλι­ο­θή­κη καὶ τὸ σκυ­λά­κι Δαλ­μα­τί­ας γυ­ρο­φέρ­νει στὸ χώλ, πάν­τα ἀ­νυ­πό­μο­νο γιὰ βόλ­τα. Τὸ πα­πὶ στὴν του­α­λέ­τα, τὸ δελ­φί­νι στὴ μπα­νι­έ­ρα. Ὁ Μί­κυ στὴν ἀ­πο­θή­κη. Στὸ μπαλ­κό­νι δε­μέ­νη μιὰ μη­χα­νὴ κι ὁ κε­ραυ­νὸς Μα­κου­ίν. Τὰ μα­ζεύ­εις ἕ­να-ἕ­να, τὰ δέ­νεις γε­ρὰ μὲ σπάγ­κο κι ἀ­νε­βαί­νεις στὴν τα­ρά­τσα.         Τσι­γά­ρο γιὰ νὰ ξυ­πνή­σει ἡ μνή­μη, νὰ σοῦ φέ­ρει τὰ δῶ­ρα της. Πρῶ­το-πρῶ­το, τὸ χω­ριό σου. Στὴν κεν­τρι­κὴ πλα­τεί­α, κά­τω ἀ­π’ τὸν με­γά­λο πλά­τα­νο, πι­τσι­ρι­κάς, κλο­τσᾶς τὴ μπά­λα. Τὰ πό­δια σου μπερ­δεύ­ον­ται, πέ­φτεις, μα­τώ­νεις τὰ γό­να­τα. Στὸ σπί­τι ἡ μά­να σὲ ξυ­λο­φορ­τώ­νει λὲς κι ἤ­τα­νε δι­κό σου τὸ φταί­ξι­μο. Μὲ πα­γω­τὸ Σι­κά­γο τὰ ξε­χνᾶς ὅ­λα. Μὲ τὴ γλώσ­σα πα­λεύ­εις νὰ ξε­κολ­λή­σεις τὰ κα­βουρ­ντι­σμέ­να ἀ­μύ­γδα­λα ἀ­π’ τὰ δόν­τια σου.         Ὕ­στε­ρα στὸ Κάρ­πα­θος, τὸ τζε­νε­ρα­λά­δι­κο. Βάρ­δια στὸ κα­τά­στρω­μα, τέσ­σε­ρις-ὀ­χτώ. Πα­ρέ­α τὰ στι­χά­κια τοῦ Κό­λια σου. Κεῖ­νος τὰ φταί­ει ποὺ μπαρ­κά­ρι­σες. Φυ­σᾶς τὸν κα­πνό σου στὴ νύ­χτα. Ψη­λὰ στὸν οὐ­ρα­νό, ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Νό­του φέγ­γει ἀ­δι­ά­φο­ρος, κι ἄς τό ‘χες ὄ­νει­ρο νὰ τὸν δεῖς μὲ τὰ μά­τια σου. Σκλη­ρὸ κι ἀ­δι­ά­φο­ρό το Σύμ­παν. Ξέ­ρεις. Σὰν τοὺς ἀν­θρώ­πους.          Ἡ ὥ­ρα περ­νᾶ, τὸ τσι­γά­ρο τε­λει­ώ­νει. Τσου­ρού­τι­κο, σὰν τὴ ζω­ὴ κι αὐ­τό. Ἐ­πι­στρο­φὴ στὴν πα­τρί­δα. Πλα­τεί­α Βά­θης, παρ­κά­ρεις ὅ­πως πάν­τα ἔ­ξω ἀ­π’ τὸ τυ­ρο­πι­τά­δι­κο τῆς Σω­κρά­τους. Ἡ Φραν­τσέ­σκα, ἡ μό­νη ποὺ ἀν­τέ­χει τὴν κα­ρα­βί­σια μυ­ρω­διά σου, σοῦ χα­ϊ­δεύ­ει τὸ πρό­σω­πο τὴν ὥ­ρα ποὺ ξα­λα­φρώ­νεις. Τι­νά­ζε­σαι. Τὰ χά­δια πο­νᾶ­νε ὅ­ταν τὰ πλη­ρώ­νεις. Δὲν θὰ ξα­να­πᾶς.         Πε­τᾶς τὸ τσι­γά­ρο. Ὁ ἀ­έ­ρας φυ­σᾶ, ὁ σπάγ­κος σοῦ τρα­βὰ τὸ χέ­ρι. Εἶ­ναι ἡ ὥ­ρα. Σὲ λί­γο τα μπα­λό­νια σου θὰ σκορ­πί­σουν στὸν οὐ­ρα­νό. Τὰ παι­διὰ θὰ ση­κώ­σουν τὸ βλέμ­μα, θὰ δεί­ξουν μὲ τὸ δά­χτυ­λο. Θὰ στέ­κον­ται γιὰ ὥ­ρα καὶ θὰ κοι­τά­ζουν. Θ’ ἀ­να­ρω­τι­οῦν­ται ἀ­πὸ ποῦ ἔρ­χον­ται ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ μπα­λό­νια καὶ ποῦ στὸ κα­λὸ πη­γαί­νουν. Κι ἴ­σως, τό­τε, κά­ποι­ος τοὺς πεῖ πὼς πᾶ­νε νὰ βροῦν ἐ­κεί­νους ποὺ φα­νή­κα­νε τε­λι­κὰ δυ­να­τοί. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Ἐ­λευ­θε­ρί­α Τε­λει­ώ­νη (Ἀ­θή­να, 1983). Σπού­δα­σε Ὀρ­γά­νω­ση καὶ Δι­οί­κη­ση Ἐ­πι­χει­ρή­σε­ων στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Πει­ραι­ά, Ἑλ­λη­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ ΕΚΠΑ καὶ εἶ­ναι κά­το­χος MPhil(B) Modern Greek Studies ἀ­πὸ τὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Birmingham στὴν Ἀγ­γλί­α. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς ἐ­πι­με­λή­τρια κει­μέ­νων. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε τὰ μα­θή­μα­τα δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς τοῦ Χρή­στου Οἰ­κο­νό­μου στὸν ΙΑΝΟ. Δι­η­γή­μα­τά της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεῖ σὲ δι­ά­φο­ρα ἠ­λε­κτρο­νι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κά.