Ηρωολαγνεία και ορειβασία

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 6/11/21

Ο Τσε Γκεβάρα πέθανε το 1967, αφού προηγουμένως καταδιώχθηκε αλύπητα από Βολιβιανούς στρατιωτικούς και πράκτορες της ΣΙΑ.Ο άνθρωπος αυτός δεν άφησε κάποιο  θεωρητικό έργο πέρα από διάφορα γνωμικά, που έκαναν εντύπωση στους λαούς. «Είναι θλιβερό να μην έχεις φίλους αλλά είναι ακόμη πιο θλιβερό να μην έχεις εχθρούς» - ήταν ένα από αυτά .

Πριν  κλείσουν 30 χρόνια από την περιπετειώδη σύλληψη και εκτέλεσή του, τα τουριστικά γραφεία συν οι  αφοσιωμένοι στη μνήμη του άρχισαν να ψηλαφούν  τους σταθμούς της μεγάλης του πορείας και να ανακαλούν  τις στιγμές των μαχών του. Κάτι ανάλογο μου φαίνεται ότι έζησα στις ορεινές εκτάσεις που περιβάλλουν  τις λίμνες Πρέσπες  καθώς και την πόλη της Φλώρινας: Ένα Μουσείο για τα πεπραγμένα του Δημοκρατικού Στρατού, με θαυμάσιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες . Μια επίσκεψη στη σπηλιά όπου είχε το επιτελείο του ο Νίκος Ζαχαριάδης, μια Σχολή Νοσοκόμων, μια γραπτή υπόμνηση των νεκρών του ΔΣ  και ένα μνημείο  με γλυπτό του Μέμου Μακρή – μνημείο που είχε την ίδια τεχνοτροπία με αυτήν του έργου στην Μακρόνησο, αλλά ήταν αναμφισβήτητα πιο πλούσιο .

Η πορεία προς τη σπηλιά  του Ζαχαριάδη ήταν μέσα σε  δάσος με οξιές  και πολύ ανηφορική, με σκαλάκια που είχαν προστεθεί από τους θιασώτες του ηγέτη του ΔΣ, και  από ένα σημείο και πέρα εκτρέπονταν προς τα αριστερά για να καταβυθιστεί τελικά σε ένα «υπόγειο». Ανάλογα και η πορεία προς τη «Σχολή Νοσοκόμων» είχε ένα επεισοδιακό τέλος και κατέληγε σε μια ευρύχωρη σπηλιά – που δεν θα φανταζόταν την ύπαρξή της ούτε ο Ρομπέν των Δασών !– αφού προηγουμένως  περνούσε μια ξύλινη γέφυρα.

Στην Ελλάδα απέχουμε  πολύ από την ήττα του ΔΣ καθώς και από τη δραματική αυτοκτονία του Ζαχαριάδη το 1973- που έδωσε μάλιστα αφορμή να παιχθεί  το θεατρικό έργο «Ομπίντα, οι τελευταίες στιγμές του Νίκου Ζαχαριάδη»  σε σκηνοθεσία του  αξέχαστου Γιώργου Κοτανίδη. Παρά όμως τη χρονική απόσταση οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν για τα γεγονότα εκείνης της εποχής-  για την «ακολουθία» Δεκεμβριανών, Βάρκιζας, Λευκής τρομοκρατίας, αποχής του ΚΚΕ από τις εκλογές του 46, τελικά του εμφύλιου πολέμου. 

Λέγεται ότι οι χαμένοι στην ιστορία έχουν ένα αυξημένο κύρος γιατί κρύβουν την  ανεκπλήρωτη υπόσχεση αλλαγής της φοράς των πραγμάτων. Ίσως είναι έτσι .