Τον σκεπτόμουν, από την εποχή που είχα πάει στο Παρίσι με την πρώην γυναίκα μου – περίπου πριν 3 δεκαετίες ….Στ’ αυτιά μου ήταν μόνιμα εγκατεστημένη η απαλή φωνή και η μουσική του από τον «Meteque» - τον «Μέτοικό» του - που εξέφραζε το παράπονο κάποιων πολιτών β κατηγορίας και τον είχε κάνει διάσημο στη Γαλλία …Βαδίζαμε λοιπόν στο Παρίσι για πολλά χιλιόμετρα, στα πλαίσια ενός κανονικού αστικού τρέκινγκ, και ανταμώναμε παγκάκια που είτε άδεια είτε κατειλημμένα από διάφορους πολίτες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό : ΔΕΝ ήταν βανδαλισμένα… Κάποια στιγμή όμως, νομίζω στο δάσος της Βουλώνης, είδαμε από μακριά ένα παγκάκι χαραγμένο, οπότε εγώ προσέφυγα στη ρητορική «δεν είναι δυνατόν, και εδώ κάποιοι κακοποιούν τις δημόσιες επιφάνειες»…Πλησιάσαμε, για να διαπιστώσουμε ότι η εγχάραξη είχε γίνει με ελληνικά γράμματα, και επομένως ο δράστης ήταν «δικός μας»….
Από αυτή και από άλλες ακόμη περιπτώσεις, εξίσου κραυγαλέες, είχα αναρωτηθεί για το κατά πόσο ένας «μέτοικος» έπρεπε να είναι για κάποιο χρόνο υποχρεωτικά μέτοικος , ή - αν το θέλετε με κομματικούς όρους - «δόκιμο μέλος», μέχρι να εγκολπωθεί τις αξίες και τη στάση της κοινωνίας υποδοχής….
Με την ποιότητα και την έμπνευσή του ο Ζωρζ Μουστακί κατάφερε να πετύχει στην κοινωνία υποδοχής, χωρίς όμως να ξεχάσει και την πρώτη πατρίδα του. Γι αυτό και πρόσφατα, επί εποχής μνημονίων, βγήκε στον αέρα με κάποιες παθιασμένες και ξεχεστήριες δηλώσεις εναντίον των καταστροφέων της χώρας μας. Το εκτίμησα πολύ, δεδομένου ότι τις βρήκα πολύ «ασορτί» με το τρυφερό πνεύμα της μουσικής του.
Ο καλός μας Γιώργος Μουστάκης, έφυγε πριν λίγες ημέρες από τη ζωή, και ήταν δικός μας, αν και – κατά πως έγραψε ένας ιστότοπος – ήταν «…λίγο Γάλλος, λίγο Ιταλός, λίγο Αιγύπτιος, λίγο Έλληνας, λίγο Εβραίος, πολύ άνθρωπος….που…τραγούδησε τη ζωή μας προτού καν γεννηθούμε….Με νότες βουτηγμένες στην γαλήνη ενός ηλιοβασιλέματος.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου