του Ηλία Σταμπολιάδη
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα από το 1974 στήριξε τις ελπίδες της διαδοχικά
στους Κ. Καραμανλή, Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκη, Κ. Σημίτη, Κ.Α.
Καραμανλή, Γ.Α. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά, Α. Τσίπρα και τελευταία στον
Κ.Κ. Μητσοτάκη. Εναλλακτικά όλοι αυτοί υποστηρίχθηκαν
από τρία κόμματα, την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ που γέμισαν τις
διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών με γαλάζια, πράσινα
και ροζ παιδιά, κατά το πλείστον ανίκανα να ανταπεξέλθουν στα αντίστοιχα
καθήκοντα τους προς όφελος του ελληνικού λαού,
διότι έδρασαν και δρουν με κριτήριο τις κομματικές επιλογές και το
προσωπικό συμφέρον. Η επικρατούσα φαυλοκρατία και η ατιμωρησία που
εξασφάλισαν με τα διάφορα αντισυνταγματικά και ιδιοτελή νομοθετήματα που
έχουν ψηφίσει έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
Αποβιομηχάνισαν την χώρα, την στέρησαν από την ικανότητα κάλυψης των
διατροφικών της αναγκών του με την λεηλασία και την ανεξέλεγκτη χρήση των
γεωργικών επιδοτήσεων, χρεοκόπησαν την μεσαία τάξη, διέφθειραν τα ήθη
και τα έθιμα, παρέδωσαν την χώρα στους δανειστές,
για δάνεια που δεν επενδύθηκαν στην παραγωγή, και υποχρέωσαν τηννχώρα
σε γεωστρατηγική υποτέλεια και ενδοτισμό μέχρι και την αντικατάσταση του
πληθυσμού με αλλόθρησκους μη αφομοιώσιμους λαθρομετανάστες όταν υπάρχει
υπογεννητικότητα και τα ελληνόπουλα αναγκάζονται
να ξενιτευτούν.
Κατά την εκλογική διαδικασία οι ίδιοι οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από μία
οπαδική, κομματική συμπεριφορά με κριτήριο το προσωπικό συμφέρον και
την ευδαιμονία με τον ελάχιστο κόπο ενώ οι περισσότεροι, γύρω στα 2,5
εκατομμύρια ψηφοφόροι, απογοητευμένοι από τα
κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα απέχουν από τις εκλογές ως
ένδειξη διαμαρτυρίας, ανώριμης να διατυπωθεί σε πολιτική πρόταση. Το
ίδιο συνέβη και με το αίτημα για δικαιοσύνη που εκφράστηκε από
εκατοντάδες χιλιάδες λαού με αφορμή το δυστύχημα των
Τεμπών που και αυτό δεν έδωσε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση και δράση
που θα ανάγκαζε την εφαρμογή της δικαιοσύνης από τους εκάστοτε άρχοντες
όπως άλλωστε έγινε και με την διαμαρτυρία για την Μακεδονία και την
αλλοίωση του Δημοψηφίσματος με το ΟΧΙ που μετατράπηκε
σε ΝΑΙ.
Την στιγμή αυτή έχουμε την ψευδαίσθηση, που μας καλλιεργεί η
νεοτερικότητα, ότι ζούμε στο τελευταίο στάδιο εξέλιξης της κοινωνίας με
το ψευδώνυμο της Δημοκρατίας ενώ στην ουσία ζούμε σε μία οπισθοδρόμηση
που συνιστά μία εκλόγιμη δεσποτεία όπου διαλέγουμε
τον δεσπότη που ελέγχει την Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική
εξουσία για εμάς χωρίς εμάς.
Για να μπορέσει να σωθεί η Ελλάδα, και μακροπροθέσμως η ανθρωπότητα, θα
πρέπει να διαμορφώσουμε το Συνταγματικό και Πολιτειακό πλαίσιο
λειτουργίας της κοινωνίας η εφαρμογή του οποίου θα αποτρέπει στον
εκάστοτε άρχοντα να αυθαιρετεί εις βάρος του λαού ο οποίος
θα μπορεί άμεσα να τον ανακαλεί και να τον δικάζει εάν παρανομεί. Για
να εμφανιστεί ένας νέος Περικλής θα πρέπει να προηγηθούν ένας Σόλων
και ένας Κλεισθένης που θα ορίσουν τους όρους και τις μεταρρυθμίσεις που
χρειάζονται για την λειτουργία μιας ευνομούμενης
πολιτείας, τότε δεν θα έχει διαφορά εάν ο κυβερνήτης θα είναι ό Σαμαράς
, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης, σε ένα τέτοιο
κράτος με την υπάρχουσα συμπεριφορά τους όλοι αυτοί θα ήταν ήδη
υπόδικοι.
Ας μην λείψει κανείς από τις επερχόμενες εκλογές ώστε να αναδειχθεί η
καλύτερη πολιτική πρόταση για την σωτηρία της Ελλάδος πριν αυτή
αφανιστεί από την ιστορία. Όσοι δεν ικανοποιούνται από τους συνδυασμούς
που θα προταθούν ας μην απέχουν αλλά ας φροντίσουν
τουλάχιστον να καταμετρηθούν ως διαμαρτυρόμενοι ρίχνοντας Λευκό παρά
να καταταχθούν στους πολιτειακά αδιάφορους ή τους πεθαμένους.
Συν Αθηνά και χείρα κίνη.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Μηχανικός Μεταλλείων , Μεταλλουργός
πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου