ΑΕΙΦΟΡΙΚΗ ΟΠΑΔΙΚΗ ΒΙΑ

 

 Του Γιάννη Σχίζα

Aυγή 12.2.22

Οι οπαδοί ως άκριτοι υποστηρικτές  μιας ομάδας  είναι διαχρονικό φαινόμενο, έτσι ώστε όταν θέλουμε να μιλήσουμε για οπαδισμό-  όρεξη να ‘χουμε  να μιλάμε ! Τώρα μετά τη στυγερή δολοφονία του Άλκη  τα πράγματα έχουν έλθει έτσι ώστε  οι οπαδοί να καλούνται  να είναι καί  οπαδοί καί    φιλήσυχοι -  αν και  φανατικοί υποστηρικτές  μιας ομάδας. Για να αποδείξουμε τα ανωτέρω αρκεί η ανάγνωση μιας αθλητικής εφημερίδας (με την ακραία παρδαλότητά της ) πριν το συγκεκριμένο επεισόδιο -  τίποτε άλλο.

Όταν μιλάμε για οπαδική βία αναφερόμαστε σε  μια γενικότερη συμπεριφορά, στην οποία πρέπει να συμπεριλάβουμε και  τις ύβρεις… Βεβαίως οι βρισιές που εκστομίζονται στα γήπεδα έχουν ειδική κωμική φόρτιση, αλλά αυτό δεν αλλάζει τον χαρακτήρα τους ως  μεθόδου άσκησης βίας :  Κάποιες μάλιστα από αυτές , ιδιαίτερα τσούζουν.

Όταν μιλάμε για οπαδική βία, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και  τη βία των παραγόντων, την υπαρκτή ή απειλούμενη. Θυμάμαι τον αείμνηστο Μάκη που κατέφυγε σε μια φάση στα Σκόπια, όταν σε συνέντευξή του απειλούσε  ένα γνωστό ποδοσφαιριστή. Θυμάμαι τον κύριο του ΠΑΟΚ  να συλλαμβάνεται φωτογραφιζόμενος με πιστόλι  και να παίρνει 7(ολογράφως επτά) αναβολές της δίκης του. Ακόμη πρέπει να θυμίσω  τον κύριο που αγωνίστηκε για ένα καινούριο  γήπεδο   και το ξύλο της αρκούδας  που έπεσε προς χάριν του. Και το ερώτημα είναι : Μήπως πρόκειται για βία που ασκούν όλοι, οριζοντίως και καθέτως, αδιάκριτα ή διακριτικά, παράγοντες και μη;

Το ποδόσφαιρο ευνοεί την μεγαλοστομία, την   έπαρση, την σπουδαιοφάνεια- σύμφωνοι – αλλά κυρίως συγκρούεται με  το δικαίωμα του αντιπάλου  στη νίκη !Ο αντίπαλος πρέπει να χάσει και να υποστεί τον θρίαμβο του «αντιπάλου», τότε είναι ιδανικός.

Αν πάμε  παλιότερα, πιο παλιά από το παιχνίδι Πράσινων και Βένετων  που μας θυμίζει το μπλογκ του Δημήτρη Μπούσμπουρα, αν πάμε  στις ρωμαϊκές αρένες  που έμειναν στην ιστορία για την αχαλίνωτη βία τους, βλέπουμε ότι ο αδίστακτος   εκβαρβαρισμός της δημόσιας ζωής καταλήγει στην βαναυσότητα των σπορ, και αντιστρόφως.

Η κυβέρνηση  είναι υποχρεωμένη να αφήσει τα κροκοδείλια δάκρυα ή  τις ευκαιριακές υποσχέσεις   και να ξεκινήσει μια ουσιαστική πολιτική κατά της βίας. Και να απαιτήσει από τις ομάδες όχι (ευχο)λόγια, αλλά την εφαρμογή μιας  αποτελεσματικής  πολιτικής πάταξης της αειφορικής – κατά πως φαίνεται - βίας …