Τζων Λέννον

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980  έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ενός «παρανοϊκού» θαυμαστή . Ο  δολοφόνος  λεγόταν Μαρκ Τσάπμαν, και  μάλλον  εξακολουθεί να λέγεται έτσι, γιατί  ακόμη  ζει  .

Πριν από 2-3 χρόνια ο Τσάπμαν έκανε αίτηση αποφυλάκισης.  Η Γιόκο Όνο, γυναίκα του Λέννον που για μερικούς αποδείχτηκε μοιραία και διαλυτική για το συγκρότημα των Beatles, πάνω από 80 χρονών πλέον,  προσήλθε στο δικαστήριο και δήλωσε ότι ΔΕΝ επιθυμεί την αποφυλάκιση του δολοφόνου. Και το αμερικανικό σωφρονιστικό σύστημα αποδείχθηκε  αρκούντως σοβαρό ώστε να αποδεχθεί αυτά τα δηλητηριώδη αισθήματα εκδίκησης. Τώρα, όσον αφορά τις προοδευτικές δυνάμεις που θα πουν, «ναι, αλλά ξέρεις…δεν είναι σωστό» κλπ.κλπ. μπορεί να απαντήσει κανείς βάζοντας και λίγο  Μπωντλαίρ από τα «Άνθη του κακού» : «υποκριτή αναγνώστη, αδέλφι  που μου μοιάζεις», πες μου, δεν υπάρχουν αισθήματα εκδίκησης  στη ζωή;

Ο Τσάπμαν  ζήτησε αυτόγραφο του Λέννον εκείνο το μοιραίο βράδυ και καθ’ όλες τις ενδείξεις  αποδοκιμάστηκε από τον Λέννον,  που 10 χρόνια μετά τη διάλυση των Beatles έμπαινε σε μια  φάση νέας καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και απεξάρτησης από την  οπαδολαγνεία -  την τόσο συνηθισμένη στους κόλπους των «δημοσιοσχετιζομένων» πάσης φύσεως, πολιτικών, μουσικών, συγγραφέων κλπ. Ο Λέννον είχε μεν πιθανολογήσει την δολοφονία του από κάποιον τρελό θαυμαστή , όμως  δεν μπορούσε να φανταστεί τον έντονα αμφιθυμικό χαρακτήρα  της  σχέσης «πιστού» προς   «είδωλο»
. Γι αυτό πρέπει να ξαφνιάστηκε  όταν ο Μαρκ Τσάπμαν  γύρισε, τον ξανασυνάντησε μετά ορισμένη ώρα και  έβγαλε το πιστόλι  - για να σκοτώσει ένα  είδωλο  που τολμούσε να χλευάζει την ειδωλολατρία….

Η περίπτωση του Τζων Λέννον θα μπορούσε να είναι εξόχως διδακτική για το περιεχόμενο της οπαδοποίησης, για την ασφυκτική πίεση του  ειδωλολάτρη προς το είδωλο να είναι κάτι αντίστοιχο με τις φαντασιώσεις και απαιτήσεις του πρώτου. Θα μπορούσε να είναι διδακτική για την εξαρτησιακή σχέση θαυμαστών και θαυμαζομένων, που εκτοπίζει τη  μεταξύ τους κριτική αλληλεπίδραση. Όμως η  πολιτική και κοινωνική θεωρία  που αρθρώνεται με τον ακτιβισμό –  συμπεριλαμβανομένης και αυτής των αντιεξουσιαστών –  παραμένει  θεωρία συνόλων  και ουδόλως ασχολείται με τέτοια «κυτταρικά» ζητήματα, καθότι επαναπαύεται στη διαδοχή των καταστάσεων : Τα είδωλα πεθαίνουν, ζήτω  τα είδωλα…