Νί­κη Μπλού­τη : Ἡ μαγ­κού­φα ἡ οὐ­χιὰ

 

ΟΤΑΝ ΧΑΣΑΜ’ τ’ μαύρ’ τ’ φου­ρά­δα μας κλαί­γα­μ’ κι οἱ δυ­ὸ μὶ τοὺ μπάρ­μπα σ’ τοὺ Σπύ­ρου σὰ μ’­κρὰ π’­διά. Τὰ ζουν­τα­νά ‘­ταν ἡ πι­ρι­ου­σί­α μας τό­τι. Σά­μα­τ’ εἴ­χα­μ’ ἄλ­λου μέ­σου νὰ πᾶ­μ’ πέ­ρα δῶ­θι; Ἢ ξα­πι­ζὰ τοὺ κό­βα­μ’ γιὰ τὰ χου­ρά­φια ἢ κα­βά­λα στὰ ζουν­τα­νά. Μ’ αὐ­τὰ οὐρ­γώ­να­μ’, μ’ αὐ­τὰ σπέρ­να­μ’. Οὔ­τι τρα­κτέ­ρια οὔτι μ’χα­νὲς εἴ­χα­μ’.  Τήν εἶχι δαγ­κώ­σ’ μιὰ  μαγ­κού­φα οὐ­χιὰ κι σπαρ­τά­ρα­γ’ σὰν τοὺ ψά­ρ’ ἔ­ξου ἀ­π’ τοὺ νι­ρό. Μιὰ φου­ρά­δα τί νὰ τὴν ἔ­βλι­πις! Εἶ­χι κά­τ’ κα­πού­λια νά­α­α­α! Τὴ λαγ­κού­μα­γι ὅ­ποι­ους τὴν ἔ­βλι­πι. Μέ­χρ’ φ’­λα­χτὸ τς κρέ­μα­σα μὴ μᾶς τὴ μα­τι­ά­σ’­νι. Π’στεύαμ’ στοὺ μά­τ’ τό­τι που­λύ. Μό­λ’ς κα­τά­λα­βα ποὺ ἦ­ταν δάγ­κου­μα βγά­ζου τοὺ σου­γιὰ πού ‘χα στὴ που­διά μ’ γιὰ τὰ λά­χα­να κι τοὺ χα­ρά­ζου ἰ­κεῖ ποὺ εἶχι πρη­στεῖ γιὰ νὰ βγεῖ τοὺ σκου­του­μέ­νου τοὺ αἷ­μα,  ἀλ­λὰ τί τὰ θές; Δὲν πρό­λα­βα. Τοὺ εἶχι δαγ­κώ­σ’ ἀ­πουβρα­δὺς ἡ σ’­φου­ρι­α­σμέ­ν’ κι εἶ­χι πρου­χου­ρή­σ’ τοὺ δη­λη­τή­ριου. Δὲν ἤ­ξι­ρα τί­που­τα ἄλ­λου νὰ κά­μου. Για­τρὸ ποῦ νὰ τὸν ἔ­βρ’­σκις τό­τι; Σά­μα­τ’ εἴ­χα­μ’ τ’λέφου­νου ἢ σ’γκοι­νου­νί­α νὰ πά­μι στὴ Λι­βα­δειά;  Κα­θό­μα­σταν δί­πλα τ’ κὶ κλαί­γα­μ’ μα­ζὶ μ’ αὐ­τοῦνο. Μᾶς κοί­τα­γ’ ἴ­σια στὰ μά­τια σὰν ἄν­θρου­πους, μα­νού­λα μ’, κὶ μᾶς ζή­τα­γ’ βου­ή­θγεια.  Δυ­ὸ μέ­ρις ποὺ χα­ρου­πά­λευ’ δὲ βά­λα­μ’ μπου­κιὰ στοῦ στό­μα μας μὲ τοὺν μπάρ­μπα σ’. Φαρ­μα­κου­μέ­νοι κι οἱ δυ­ό. Τὰ κου­ρί­τσια τὰ εἴ­χα­μ’ μ’­κρὰ τό­τι ἀλ­λὰ ξέρ’ς πό­σου τοῦ πο­νά­γαν κι αὐ­τά; Τὰ βά­ζα­μ’ κα­βά­λα κὶ τὰ παίρ­να­μ’ κουν­τὰ στοὺ πι­ρι­βό­λ’, γιὰ νὰ μὴν εἶ­ν’ ὅ­λ’ μέ­ρα μο­να­χά τς.  Κα­θό­μ’­να κα­τά­χα­μα κι τοὺ χά­ι­δευ­α σὰ π’δί μ’ μέ­χρ’ νὰ τ’ βγεῖ ἡ ψ’­χού­λα. Τοὺ θά­ψα­μ’ στοὺ πι­ρι­βό­λ’ μας. Νά ἰ­δῶ πα­δὰ τοὺ χώ­σα­μ’ τοὺ κα­ψι­ρό. Ἒ­σκα­β’ οὑ μπάρ­μπας σ’ δυ­ὸ ὧ­ρις μὲς στοὺ λι­ου­πύ­ρ’ τοὺ λάκ­κου τ’. Τὰ π’­διὰ τοῦ ‘χα­ν’ δώ­σ’ κι ὄ­νου­μα. Ντου­ρὴ τοὺ φω­νά­ζαν κι ἂς ἦ­ταν φου­ρά­δα. Μι­τὰ εἴ­πα­μ’ Ντου­ρὴ τοὺ ἄλ­λου π’ ἀ­γόρα­σ’ οὑ μπάρ­μπας μὶ δυ­ὸ δραχ­μὲς ποὺ εἴ­χα­μ’ στὴν ἄ­κρ’ ἀ­π’ τὴ σου­δειά. Δί­χους ἄ­λου­γου δὲν ἒ­κα­ν’. Σὰν τὰ π’­διά τ’ τὰ πό­να­γ’.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Νί­κη Μπλού­τη (Λι­βα­δειά).  Ἔ­χει πα­ρα­κο­λου­θή­σει σε­μι­νά­ρια Δη­μι­ουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς. Βι­βλί­α της: Ὅ­ταν ἡ σι­ω­πὴ μι­λά­ει στὰ ὄ­νει­ρα καὶ τὸ Κά­πο­τε… στὸν Πα­ρά­δει­σο (μυ­θι­στό­ρη­μα, Πρό­τυ­πες ἐκ­δ. Πη­γή). Τὸ κί­τρι­νο δά­νει­ο (δι­η­γή­μα­τα, 2017, Ὄ­στρια). Δι­η­γή­μα­τά της δη­μο­σι­εύ­ον­ται σὲ ἠ­λε­κτρο­νι­κὰ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ στὴν το­πι­κὴ ἐ­φη­με­ρί­δα Διάβημα.