Δεν έχω διατελέσει
κάτοικος «ταυροφιλικών» χωρών, αλλά υποθέτω ότι η ταυρομαχία εκεί θα θεωρείται
υπέρτατη μαγκιά…Έχω υπόψη μου ένα παλιό κείμενο
του Μιχάλη του Μιχελή για τις ταυρομαχίες, δημοσιευμένο στη «Νέα Οικολογία»,
πάνε είκοσι χρόνια περίπου : Εκεί ο
Μιχελής έκανε φύλλο και φτερό το μύθο της
έντιμης αναμέτρησης ταύρου και ταυρομάχου, αναλύοντας τη σωματική καταπόνηση
και τους τραυματισμούς που υφίσταται το
δυστυχισμένο ζώο «στα παρασκήνια», για
να χάσει οπωσδήποτε το ματς…
Ένα επικίνδυνο
σπορ αμείβεται καλά- γιατί μέσα στην αμοιβή εμφιλοχωρεί η αποζημίωση για το ρίσκο
του τραυματισμού ή και του θανάτου… Βάζω στοίχημα ότι η αμοιβή του 27χρονου
ταυρομάχου που έχασε τη ζωή του στο Μεξικό, εξαιτίας τραύματος που υπέστη όταν
το κέρατο ενός ταύρου τρύπησε μια αρτηρία στον δεξί του μηρό, θα ήταν πολύ μεγάλη.
Στατιστικά, μια ημέρα των ημερών θα την πλήρωνε κάποιος. Και τελικά την πλήρωσε
αυτός, στην αρένα ταυρομαχίας της πόλης Σεϊμπαπλάγια, στην πολιτεία Καμπέτσε.
Τα βάρβαρα σπορ,
που επιφέρουν δυσμενείς καταστάσεις στη φύση, που υποβαθμίζουν τα ζώα
στην κατάσταση του res και παραγνωρίζουν
τον ασύλληπτο πόνο τους, ήταν πάντοτε στο στόχαστρο των κινημάτων ποιότητας ζωής.
Σήμερα που η Νέα Τάξη πισωγυρίζει τη
κοινωνία και τα ήθη σε μορφές βαρβαρότητας, η καταγγελία των σπορ που καλλιεργούν
τη σκληρότητα είναι μέρος του αγώνα για ένα ανθρώπινο ήθος. Όσον αφορά την παράδοση,
θα πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα : Ό,τι είναι
παραδοσιακό δεν είναι οπωσδήποτε "πολιτισμός". Ούτε είναι θέσφατο και διατηρητέο στους αιώνες των αιώνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου