Τάκης Παυλοστάθης: Χρονογράφημα

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 29 Δεκεμβρίου 2024 ΡΑΔΥ καὶ βαί­νου­με πρὸς τὴ νύ­χτα, βρά­δυ ἀλ­λὰ τί ὥ­ρα, σὲ ξα­να­ρώ­τη­σα νο­μί­ζω, τί ὥ­ρα εἶ­ναι ἐ­πι­τέ­λους; — Ἤ­μουν ἐ­γὼ ποὺ ρώ­τη­σα, δὲν μοῦ ἀ­πάν­τη­σες καὶ πῆ­γα, βρῆ­κα στὴν κου­ζί­να τὸ ρο­λό­ι μου, πά­νω στὸ μάρ­μα­ρο, δί­πλα σ' ἕ­να μα­χαί­ρι... Καὶ τώ­ρα ἡ ὥ­ρα εἶ­ναι: ἐν­νέ­α καὶ δέ­κα, ὄ­χι..., καὶ ἕν­τε­κα ἀ­κρι­βῶς. — Ἐν­νέ­α... Οἱ ἐν­νέ­α Μοῦ­σες! — Ποιός ἄ­φη­σε τὸ ρο­λό­ι  μου ἐ­κεῖ, ποι­ός τὸ μα­χαί­ρι; Τί­πο­τα δὲ θυ­μᾶ­μαι. — «Καὶ ἕν­τε­κα ἀ­κρι­βῶς» σὰν τοὺς Ἁ­γί­ους Ἀ­πο­στό­λους — δώ­δε­κα δὲν ἦ­ταν οἱ Ἀ­πό­στο­λοι; — Ναί, ἕν­τε­κα ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι οἱ παῖ­χτες μιᾶς πλή­ρους πο­δο­σφαι­ρι­κῆς ὁ­μά­δας, ἕ­νας λι­γό­τε­ροι, θὰ τὸ θυ­μᾶ­μαι. — Ἕ­νας πε­ρισ­σό­τε­ροι, ὄ­χι λι­γό­τε­ροι — Ποι­οί; — Οἱ Ἀ­πό­στο­λοι — Ἐ­γὼ ὅ­μως ἔ­λε­γα γιὰ τοὺς παῖ­χτες — Τέ­λος πάν­των... Τί κά­νου­με τώ­ρα; — Τώ­ρα;... Τώ­ρα θὰ βγοῦ­μ' ἀ­πά­νω, θὰ γί­νου­με συ­νει­δη­τοί, τὶς εἰ­δή­σεις μὲ τὶς τε­λευ­ταῖ­ες ὑ­λο­ποι­ή­σεις, ὅ­λα τὰ ρε­πορ­τάζ, τὶς ἀ­να­λύ­σεις θὰ πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με, The wea­ther re­port and the i­nter­na­tio­nal ca­ta­stro­phes... Συγ­κέν­τρω­σή μας Οἰ­κο­γε­νεια­κή! — Θυ­μᾶ­σαι;... τό '­χα­με δεῖ πα­λιὰ μα­ζί. — Ὅ­λα πα­λιὰ ἔ­χουν συμ­βεῖ, ὅ­μως δεῖ ἢ δι­α­βά­σει, κι ἂν δι­α­βά­σει πῶς μα­ζί; Ἴ­σως πρῶ­τα ἐ­γὼ κι ὕ­στε­ρα ἐ­σύ... ἔ­χου­με ἀ­λή­θεια βυ­θι­στεῖ! Πᾶ­με νὰ περ­πα­τή­σου­με γυ­ναί­κα... — Ποῦ νὰ περ­πα­τή­σου­με; Ὅ­ταν προ­η­γου­μέ­νως στὸ σκο­τά­δι ψαύ­ον­τας βρῆ­κα τὸ δι­α­κό­πτη, ἀ­πο­φα­σι­στι­κὰ τὸν γύ­ρι­σα, καὶ τὸ φῶς ἄ­να­ψε, ἡ κου­ζί­να μοῦ φά­νη­κε ξέ­νη, ἄ­γνω­στη γῆ ποὺ — τὴν ξε­γέν­νη­σε μιὰ ἀ­στρα­πή; Κά­που τό '­χω δι­α­βά­σει αὐ­τό. Ὅ­λοι αὐ­τά γρά­φουν... — Ἐ­νῶ ἐ­σὺ οὔ­τε «αὐ­τά» κι ἀ­πὸ και­ρὸ πιά. — Κοί­τα­ξε πῶς τὸ ἐ­ξη­γῶ ἐ­γώ: ὡς ἐρ­γα­ζό­με­νη γυ­ναί­κα ποὺ εἶ­σαι δὲν περ­νᾶς στὴν κου­ζί­να σου ὧ­ρες τό­σες ὥ­στε, στὸ κα­τώ­φλι της μπρὸς κά­ποι­ο σκο­τει­νὸ βρά­δυ ὅ­ταν ἀ­νοί­ξεις τὸ φῶς, νὰ μὴν σοῦ φα­νεῖ ξέ­νη, ἄ­γνω­στη γῆ... Πᾶ­με νὰ περ­πα­τή­σου­με, κά­που θὰ βροῦ­με νὰ περ­πα­τή­σου­με. — Τό­πο, θὰ βροῦ­με; — Στὸ χῶ­ρο, δὲν πει­ρά­ζει, ἂς βα­δί­ζου­με στὸ χῶ­ρο τὸν ἀ­πρό­σω­πο· ἂν ἤ­θε­λες... — Στὸ χῶ­ρο ναί... θὰ πα­ρι­στά­νου­με πὼς εἴ­μα­στε δυ­ὸ ἀ­νώ­νυ­μες ὀ­μορ­φι­ὲς περ­νών­τας ἀ­νά­με­σα χτυ­πών­τας πά­νω στὰ σπλά­χνα τῆς πό­λης!... Ἀ­λή­θεια, πῶς νὰ περ­νᾶ­νε οἱ ἐ­πώ­νυ­μοι ; — Δὲν ξέ­ρω... θ' ἀ­νε­βο­κα­τε­βαί­νου­νε σὰν ἄγ­γε­λοι τὴν κλί­μα­κα τῆς "ἐ­πω­νυ­μί­ας" σπρώ­χνον­τας σπρω­χνό­με­νοι, λοι­πὸν φεύ­γου­με; — Εἶ­μαι κου­ρα­σμέ­νη, πο­τὲ δὲν τὸ σκέ­φτε­σαι αὐ­τό ...Κι ἔ­πει­τα ποῦ νὰ τρέ­χου­με μέ­σα στὰ μο­νο­ξεί­δια... Νὰ τί προ­τεί­νω: ἂς πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με αὐ­τὸ γιὰ τὴν με­σο­γεια­κὴ ἀ­ναι­μί­α τὸ ρε­πορ­τὰζ ποὺ κι­ό­λας τὸ ἀ­νήγ­γει­λαν — Πό­τε «κι­ό­λας», μό­λις τὴν ἄ­νοι­ξες καὶ πρό­λα­βαν — Προ­σε­κτι­κὰ ἂς τὸ πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με, προ­σε­κτι­κὰ μέ­χρι τὸ τέ­λος — Καὶ με­τά; Τὴν κλεί­νου­με, ἀ­κλό­νη­τοι στὶς θέ­σεις μας μέ­νου­με καὶ με­τα­ξύ μας κοι­τα­ζό­μα­στε, χω­ρὶς κα­τ' ἀ­νάγ­κην νὰ βλε­πό­μα­στε — Ἔ­λα τώ­ρα, με­τὰ πᾶ­με, ἂς ποῦ­με, ἕ­να σι­νε­μά. Ὄ­χι πὼς θέ­λω δη­λα­δὴ πραγ­μα­τι­κά, ἀλ­λὰ ἔ­τσι ἂς πᾶ­με ἕ­να σι­νε­μά. — Δη­λα­δὴ ἔ­τσι γιὰ νὰ ἐ­νι­σχύ­σου­με τὸν κι­νη­μα­το­γρά­φο ποὺ περ­νά­ει κι αὐ­τὸς κρί­ση; Ἀ­πὸ πο­λι­τι­στι­κὸ κα­θῆ­κον; — Σοῦ εἶ­πα: ἔ­τσι ἁ­πλῶς ἂς πᾶ­με ἕ­να σι­νε­μά. — «Ἔ­τσι ἁ­πλῶς ἄς»... βέ­βαι­α... εἶ­ναι κά­τι ποὺ μπο­ρεῖ νὰ γί­νει καὶ ἐ­νέ­χει καὶ κά­ποι­ο περ­πά­τη­μα, με­τά­βα­ση, ἐ­πι­στρο­φή... Ἄ, νά το: παί­ζου­νε μιὰ κα­λή (!) ται­νί­α ἐ­δῶ κον­τά, ἀ­πὸ κεῖ­νες, ξέ­ρεις, ποὺ μ' ἀ­ρέ­σου­νε, πέ­φτει ξύ­λο, βα­ρᾶ­νε, σκο­τώ­νου­νε συ­νέ­χεια, χω­ρὶς πολ­λὰ σα­σπένς, re­tar­da­tion τε­χνι­κὲς καὶ τρί­χες... — Ὡ­ραῖα, θὰ δοῦ­με πά­λι αἷ­μα, ζω­η­ρό­χρω­μο ἐ­πὶ σκη­νῆς... Τὴν τέ­χνη θὰ ξε­χά­σου­με μιὰ σκού­ρα δί­ψα μας νὰ ξε­γε­λά­σου­με... — Τὸ αἷ­μα μας πί­σω θὰ πά­ρου­με. Καὶ στὶς μί­α ὅ­λα θά 'χουν τε­λει­ώ­σει... — Ἂς ἔ­χουν, λοι­πόν, ὅ­λα τε­λει­ώ­σει... Του­λά­χι­στον ἐ­γὼ δου­λεύ­ω ἀ­κό­μα, ὑ­πνο­βα­τῶ, ἂν θέ­λεις, ἀ­π' τὸ πρω­ὶ ὣς τὸ με­ση­μέ­ρι, ἀλ­λὰ — Πά­λι αὐ­τὴ ἢ κα­τα­ρα­μέ­νη ἔκ­φρα­ση: «ἂν θέ­λεις», δὲν δι­ά­βα­σα, δὲν ἄ­κου­σα συ­νέν­τευ­ξη τὰ πέν­τε τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια, δὲν μί­λη­σα μὲ κά­ποι­ον ποὺ θά '­θε­λε κι αὐ­τὸς νὰ δώ­σει μιὰ συ­νέν­τευ­ξη, καὶ νὰ μὴν τὴ βρῶ μπρο­στά μου. Ἔ, δὲ θέ­λω λοι­πόν, ἀ­φοῦ εἶ­ναι ζή­τη­μα βου­λή­σε­ως! — Ἐν­τά­ξει, ἴ­σως νὰ νο­μί­ζεις, σω­στὰ νὰ κρί­νεις πὼς ὑ­πνο­βα­τῶ, ἀλ­λὰ ἐ­γὼ πρέ­πει σί­γου­ρα νὰ ση­κω­θῶ νω­ρίς. Καὶ τε­λι­κὰ ἴ­σως νά '­ναι κα­λὸ αὐ­τό... "βο­λι­κό", δὲν ξέ­ρω... δὲν ξέ­ρω κὰν τί θὰ γι­νό­μου­να δί­χως τὸ ὡ­ρά­ριο μιᾶς κα­νο­νι­κῆς δου­λειᾶς, ἕ­να κομ­μά­τι ἀ­π' τὴν κοι­νὴ ἀν­θρώ­πι­νη μέ­ρα... Πῶς μπο­ρεῖς;... Στὶς μί­α θά '­χουν ὅ­λα τε­λει­ώ­σει. Κι ἐ­σὺ θὰ εἶ­σαι φρό­νι­μος, δὲ θά '­σαι;... τὸ ὑ­πο­σχέ­θη­κες. — Τὸ ὑ­πο­σχέ­θη­κα;! Πη­γή: Τά­κης Παυ­λο­στά­θης, Ποι­ή­μα­τα καὶ πε­ζά. 1964-1999. Προ­με­τω­πί­δα: Γιῶρ­γος Σκυ­λο­γιά­ννης, Κο­σμή­μα­τα: Δη­μή­τρης Γέ­ρος. Ἐ­πι­μέ­λεια: Δη­μή­τρης Ἀρ­μά­ος, ἐκδ. Νε­φέ­λη, Ἀ­θή­να, 2006. Τάκης Παυ­λο­στά­θης (Ἄμ­φισ­σα, 1946-1999). Ποί­η­ση, πε­ζό, κρι­τι­κή. Ἐ­ξέ­χου­σα μορ­φὴ τῆς ποί­η­σής μας ἀ­πὸ τὴν με­τα­πο­λί­τευ­ση καὶ ἑ­ξῆς, ἔ­δω­σε μό­νον δύ­ο βι­βλί­α ὅ­σο ζοῦ­σε (Ὁ γυ­μνὸς ὀ­φθαλ­μὸς καὶ τὸ φα­σμα­το­σκό­πιο, ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἔκ­δο­ση, Ἀ­θή­να, 1974 καὶ Ση­μεῖ­α τοῦ ἐ­ξα­φα­νι­ζό­με­νου τρί­του [Ποι­ή­μα­τα 1973-1993], ἐκδ. Νε­φέ­λη, Ἀ­θή­να, 1994) καὶ λι­γο­στὰ σκόρ­πια δη­μο­σι­εύ­μα­τα, ποὺ ἦ­ταν ὅ­μως ἀρ­κε­τὰ γιὰ νὰ τοῦ ἐ­ξα­σφα­λί­σουν θερ­μοὺς φί­λους καὶ θαυ­μα­στές. Ἂν καὶ ὀ­λι­γο­γρά­φος ἐκ φύ­σε­ως καὶ ἐκ πε­ποι­θή­σε­ως, ἄ­φη­σε ὡ­στό­σο ἕ­ναν πο­λὺ με­γα­λύ­τε­ρο ὄγ­κο εὐ­συ­νεί­δη­της, ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χή, ἀλ­λὰ καὶ ὥ­ρι­μης πα­ρα­γω­γῆς, ποὺ συγ­κεν­τρώ­θη­κε —με­ρί­μνῃ τοῦ Δή­μου Ἀμ­φίσ­σης καὶ μὲ τὴν ἐ­ξαι­ρε­τι­κὴ ἐ­πι­μέ­λεια τοῦ συν­το­πί­τη του Δη­μή­τρη Ἀρ­μά­ου— στὴν ἔκ­δο­ση τῆς Νε­φέ­λης τοῦ 2006, καὶ ποὺ ἀ­να­ση­μα­το­δο­τεῖ τὸν ρό­λο του στὶς πνευ­μα­τι­κὲς ζυ­μώ­σεις, τὶς ἀ­να­ζη­τἠ­σεις καὶ τοὺς προ­σα­να­το­λι­σμοὺς τῆς χώ­ρας μας στὶς κρί­σι­μες δε­κα­ε­τί­ες ποὺ ἀ­κο­λού­θη­σαν τὴν με­τα­πο­λί­τευ­ση. Ἕ­ναν χρό­νο ἀ­πὸ τὸν θά­να­τό του τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Πλα­νό­διον ἀ­φι­έ­ρω­σε τὸ τεῦ­χος του ἀρ. 31 (Ἰ­ού­νιος 2000) στὴ μνή­μη του.

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2024. Manage your email settings or unsubscribe.