Τζί­μης Πα­νού­σης (ἀφιέρωμα, 4/6) : Φᾶ­τε μά­τια ψά­ρια

 

planodion Σεπ. 22 Ο ΖΕΣΤΟ  αὐ­γου­στι­ά­τι­κο βρά­δυ μὲ βρί­σκει ταμ­που­ρω­μέ­νο ἔ­ξω ἀ­πὸ τὶς γρί­λι­ες ἑ­νὸς λου­τρο­καμ­πι­νὲ μιᾶς βί­λας στὴ Νέ­α Κη­φι­σιά. Τὸ ὀ­φθαλ­μο­φα­νές, ἐκ τῶν συμ­φρα­ζο­μέ­νων, τῆς ἰ­δι­ό­τη­τός μου, ἀ­πο­σα­φη­νί­ζε­ται πλή­ρως μὲ τὴν ἐμ­φά­νι­ση στὸν ὑ­πὸ πα­ρα­τή­ρη­ση λου­τρο­καμ­πι­νὲ τῆς ἰ­δι­ο­κτή­τριας τῆς βί­λας. Προ­κε­ται πε­ρὶ γκο­με­νά­ρας, ἡ­μί­γυ­μνης, γύ­ρω στὰ τριά­ντα, μὲ τὶς βυ­ζά­ρες της ν' ἀ­νε­βο­κα­τε­βαί­νουν σὲ κά­θε της κί­νη­ση, χα­ρί­ζον­τάς μου ἕ­να θέ­α­μα ποὺ δι­και­ώ­νει ἀ­πό­λυ­τα τὴ δρά­ση τῆς συμ­πα­θοῦς τά­ξε­ως τῶν μπα­νι­στηρ­τζή­δων. Ἡ ἔ­ξα­ψή μου φτά­νει στὸ ἀ­προ­χώ­ρη­το ὅ­ταν ἡ γκο­με­νά­ρα, μὲ μιὰ ἀ­πο­φα­σι­στι­κὴ κί­νη­ση, κα­τε­βά­ζει τὸ μο­να­δι­κὸ ἐ­σώ­ρου­χο ποὺ φο­ροῦ­σε ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τάς μου ἕ­να θε­σπέ­σιο καὶ ἡ­δο­νι­κὸ κω­λα­ρά­κι. Μὲ στα­θε­ρὲς κι­νή­σεις, ἡ ἀ­νυ­πο­ψί­α­στη ἰ­δι­ο­κτή­τρια ἀ­να­ση­κώ­νει τὸ κα­πά­κι τῆς του­α­λέ­τας, καὶ πρὶν προ­λά­βει κα­λὰ κα­λὰ νὰ κα­θί­σει ἀρ­χί­ζει νὰ κλά­νει, συ­νέ­χεια καὶ δυ­να­τά, ἐ­νῶ τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ πλὰφ τῆς πρώ­της κου­ρά­δας ἔρ­χε­ται νὰ ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τὸ ξάφ­νια­σμά μου. Ἡ μπό­χα τῆς σκα­τί­λας, ἀ­να­με­μιγ­μέ­νη μὲ τὴ μυ­ρω­διὰ τοῦ σκο­τω­μέ­νου αἵ­μα­τος τῆς πε­ρι­ό­δου, κα­θὼς καὶ ἡ θέ­α τῆς μα­τω­μέ­νης σερ­βι­έ­τας μπρο­στὰ στὰ πό­δια τῆς γκο­με­νά­ρας, ἔ­κα­νε ἀ­δύ­να­τη τὴ συ­νέ­χεια τῆς πα­ρα­τή­ρη­σης. Κου­φά­λα δη­μι­ουρ­γέ, τὰ πάν­τα ἐν σο­φί­α ἐ­ποί­η­σες! Πη­γή: Μι­κρο­α­στι­κὴ κα­τα­στρο­φή, Ἔκδ. Ὄ­πε­ρα, Ἀ­θή­να, 2005. [Αὐ­το-ερ­γο­βι­ο­γρα­φι­κὸ ἀ­πὸ τὴν ἔκ­δο­ση Πού­στευ­ε καὶ μὴ ἐ­ρεύ­να, Ἔκδ. Ὄ­πε­ρα, Ἀ­θή­να, 2005:] Τζί­μης Πα­νού­σης. Γεν­νή­θη­κε τὸ 1954, στὶς 12 Φε­βρου­α­ρί­ου, λί­γο πρὶν τὶς 12 τὰ με­σά­νυ­χτα [...]. Γρά­φει τρα­γού­δια, βι­βλί­α καὶ κά­νει ἐκ­πομ­πὲς στὸ ρα­δι­ό­φω­νο ἀ­πὸ τὸ 1988. Ξε­κί­νη­σε τὴν κα­ρι­έ­ρα του ἐν­νέ­α χρό­νων παί­ζον­τας Κα­ραγ­κι­ό­ζη, μὲ αὐ­το­σχέ­δι­ες φι­γοῦ­ρες ἀ­πὸ ἐ­ξώ­φυλ­λα πε­ρι­ο­δι­κῶν, ἔ­ξω ἀ­πὸ τὰ σύρ­μα­τα ἱ­δρύ­μα­τος ἀ­προ­σάρ­μο­στων παι­δι­ῶν στὸ Χο­λαρ­γό. Ἔ­χει ἀλ­λερ­γί­α στὸ ὀ­πα­δι­λί­κι ὅ­λων τῶν τύ­πων, ἀ­πὸ κόμ­μα­τα καὶ ὀρ­γα­νώ­σεις μέ­χρι πο­δο­σφαι­ρι­κὲς ὁ­μά­δες καὶ πα­τρί­δες. Σι­χαί­νε­ται τοὺς ἀ­με­ρι­να­νο­τσο­λιά­δες, τοὺς νε­ο­γε­νί­τσα­ρους ἐκ­συγ­χρο­νι­στὲς καὶ τοὺς χρη­μα­τό­δου­λους ἀρ­πα­κο­λα­τζῆ­δες [...]. Κομ­πορ­ρη­μο­νεῖ ὁ ἴ­διος, ὅ­τι οὐ­δέ­πο­τε συγ­κι­νή­θη­κε ἀ­πὸ τὸ ντέρ­μπι τῶν αἰ­ω­νί­ων ἀν­τι­πά­λων Δό­ξας καὶ Χρή­μα­τος (τὸ παί­ζει στάν­ταρ Χί, καὶ μά­λι­στα μη­δὲν μη­δέν). Συμ­πα­γὴς καλ­λι­τέ­χνης βα­ρέ­ων βα­ρῶν, ἔ­χει στὴν πλά­τη του ἕ­να βα­ρὺ ἔμ­φραγ­μα κι ἕ­να βα­ρὺ ἐγ­κε­φα­λι­κό, ἀλ­λὰ συ­νε­χί­ζει ἀ­πτό­η­τος (;) μὲ τὴν εὐ­χή: «Νὰ μᾶς ἔ­χει ὁ θε­ὸς γε­ροὺς νὰ μπο­ροῦ­με ν’ ἀρ­ρω­στή­σου­με, δι­ό­τι ἡ ἀρ­ρώ­στια στὸ κα­πά­κι δὲ λέ­ει, εἶ­ναι του­μα­τσί­λα....». Εἰ­κό­να: Ἀτ­τικὴ ἐ­ρυθρό­μορφη κύ­λι­κα, ποὺ ἀ­πο­δί­δε­ται στὸν ἀγ­γει­ο­γρά­φο Ἀμ­βρό­σιο, περ. 510-500 π.Χ. (Βο­στώ­νη, Μου­σεῖο Κα­λῶν Τε­χνῶν).