Ζούμε σε ένα κόσμο επετείων, πολλές από τις οποίες δεν έχουν και ιδιαίτερη αξία. Και όμως, εμείς επιμένουμε να τις τηρούμε, γιατί κάτι περιμένουμε από αυτές - ίσως ένα λογαριασμό των πεπραγμένων μας.
Αυτός ο
ιστότοπος έχει διαγράψει μια μεγάλη τροχιά με άρθρα για την οικολογία και τον
πολιτισμό : Άρθρα που σε γενικές γραμμές
ήταν επιτυχημένα, που ήταν άξια να
τύχουν παραπέρα εκτίμησης. Που ασχολήθηκαν με το αστικό και φυσικό περιβάλλον, με το
περιβάλλον που είναι ανθρωποποίητο και με
εκείνο που μας έχει παραδοθεί από τους προγόνους μας. Όμως στη πορεία διαπιστώθηκε
ένα σοβαρό έλλειμμα – το έλλειμμα της μορφής
του παρόντος χρόνου έναντι του
παρελθόντος. Η προσπάθεια να παρηγορηθούμε
με τον στίχο του Σαββόπουλου - «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου
μελαγχολία» - δεν απέδωσε : Γιατί ο αγώνας
για να διατηρηθεί η μορφή του χώρου - και για την ακρίβεια , οι αλλαγές στο
χώρο να είναι ήπιες ! - έχει
γίνει ένα alter ego, μια σάρκα από τη
σάρκα μας.
Συνεχίζουμε λοιπόν, με κείμενα που καταδύονται στο άτομο,
στη φύση, στην κοινωνία, στο οπουδήποτε. Με κείμενα που πρωτίστως εντρυφούν
στην μορφή των πραγμάτων, γιατί αυτή η
μορφή είναι συνδεδεμένη με τη λειτουργία – είτε μιλάμε για αρχιτεκτονική είτε
για την συνοχή ενός οικοσυστήματος είτε
για οτιδήποτε άλλο.
Έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά αναφέρονται σε μια
χώρα που διακρίνεται για τον πλουραλισμό γνώσεων, που διανύει ένα ανταγωνιστικό status
μεταξύ των διαφόρων συντελεστών της παιδείας. Αυτή η αρένα λοιπόν είναι
διαθέσιμη γι αυτή τη σύγκρουση, και ,
όπως έλεγαν παλιά οι εφημερίδες των συνοικεσίων, ό,τι ήθελε προκύψει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου