ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ 18.7.2013
Στον αγαπητό φίλο, δασολόγο και υπερασπιστή της φύσης Γιώργο Ντούρο (1948-2008).
Το 1913 ο Ελβετός φωτογράφος Μπουασονά, λάτρης της ελληνικής υπαίθρου και των ανθρώπων της, θα συμμετάσχει σε μια δύσκολη ανάβαση σε ένα βουνό που κάποτε προκαλούσε αισθήματα μεταφυσικού δέους . Θα είναι η δεύτερη ίσως σημαντική προσπάθεια ψηλάφησης της έδρας των θεών, μετά από αυτήν του Γάλλου περιηγητή Σονινί το 1780 : Ο οποίος προσφεύγει σε αρκετά τεχνάσματα για να παρακάμψει μια συμμορία ληστών, που λυμαίνονταν τις υπώρειες του Ολύμπου, για να ξεκινήσει με κατεύθυνση τις κορυφές στα μέσα Ιουλίου. Εκεί στο κατακαλόκαιρο, θα αντιμετωπίσει την κυριαρχία του χιονιού και του πάγου (κατά δήλωσίν του…) και θα «υποχωρήσει» κάνοντας μια παρατήρηση στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Ελλάδα και στην Τουρκία» : «Δεν είναι απορίας άξιο το ότι οι Έλληνες έβαλαν την κατοικία των θεών σε ένα περίοπτο μέρος, όπου οι θνητοί δεν μπορούν να φθάσουν»…
Το 1913 τα πράγματα θα έλθουν αλλιώτικα. Τότε μαζί με τον Μπουασονά είναι οι Daniel Baud-Bovy και Χρήστος Κάκαλος, άτομα του ιδίου «φυράματος» , αποφασισμένοι και δεινοί οδοιπόροι. Στιγμές από τη τελική φάση αυτής της εξόρμησης αφηγείται ο ίδιος ο Μπουασονά, στο περιοδικό “Βουνό”, τεύχος 27 του 1936 :
“Δενόμαστε ο Baud-Bovy κι εγώ με το σχοινί του μουλαριού κι ακολουθούμε τον Κάκαλο που σκαρφαλώνει ξυπόλητος σαν αγριόγατος στις αποτομιές αυτών των γλιστερών βράχων, που είναι σκεπασμένες με ύπουλες σάρες , έτοιμες να κινήσουν στο βάθος του χωνιού. Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα στο βουνό, οι πιο φοβερές από μακριά όψεις, μοιάζουν λιγότερο τραχιές στην έφοδο, και χωρίς καμιά δυσκολία, σε 25 λεπτά φτάνουμε στην τελευταία ράχη, την κορφή ! Μια θαυμάσια κορυφή, στενή κορυφογραμμή φτιαγμένη από μεγάλους κομματιασμένους όγκους στη σειρά. Ολόγυρά μας τρομαχτικά βάραθρα χάνονται στην ομίχλη που μας τυλίγει πυκνά… Αλλά επί τέλους φτάσαμε…. Φτάσαμε, οι πρώτοι άνθρωποι αφότου φύγανε οι θεοί ”…
Οι θεοί του Ολύμπου είχαν φύγει από τις λαϊκές δοξασίες , η απομάγευση όμως ήταν δύσκολο να ολοκληρωθεί. Ή ίσως έμελλε να μην ολοκληρωθεί για τους ύστερους ορειβάτες, που έγιναν εθελοντικά «χρήστες» ενός χώρου κάποτε σημαντικού για τους κατατρεγμένους της εξουσίας, κλέφτες επί τουρκοκρατίας ή εν γένει παράνομους . Ο χώρος αποκτούσε πλέον μιαν άλλη αποστολή, περνώντας σε «ψυχαγωγικές χρήσεις».
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΓΚΟΣΜΙΩΝ
Ο Αύγουστος του 1913 απείχε ελάχιστο χρόνο από την συμπερίληψη όλου του Ολύμπου στο ελληνικό κράτος, μετά τους βαλκανικούς πολέμους…. Η ορειβασία ως δραστηριότητα αναστοχασμού των εγκοσμίων είχε διαφημισθεί δεόντως από την ανάβαση του Ιταλού ποιητή Πετράρχη στο όρος Βεντού των Άλπεων το σωτήριο έτος 1336, όμως ως κανονικό σπορ είχε ξεκινήσει πριν κάτι δεκαετίες, με πρωτοπόρο το εγγλέζικο «Αλπικό κλαμπ» , που άρχισε να συσπειρώνει τζέντλεμεν ορεο-λατρικών διαθέσεων το 1858.… Αντίθετα η ευρύτερη ελληνική κοινωνία , της σχετικής ανυπαρξίας συστηματικών αθλητικών δραστηριοτήτων και της πλειοψηφικά υπερέχουσας χειρωνακτικής εργασίας, ήταν μάλλον άσχετη με την ορειβασία. Για την αμέσως μεταπολεμική περίοδο έγραφαν δυο φτασμένοι ορειβάτες, οι Πολυκράτης και Βασιλόπουλος : «Ήταν σχεδόν αδύνατο να πείσεις και τον πιο καλόπιστο νοικοκύρη ότι νέοι άνθρωποι σαν κι εμάς ήταν δυνατό να ανεβοκατεβαίνουμε τα βουνά, να σκαρφαλώνουμε σε κάθετα βράχια, να περπατάμε σε χιονοθύελλες σε βαθιές χαράδρες….χωρίς να μας το επιβάλλουν πατριωτικοί ή επαγγελματικοί λόγοι ή χωρίς να μας κυνηγάνε…»
. Στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα η εξερεύνηση της χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη «σε πλάτος» ήταν σχεδόν ολοκληρωμένη, καθώς η Ανταρκτική και η Αρκτική είχαν μόλις υποκύψει στην «κατακτητική» επίθεση των Αντμούνσεν και Πήρυ. Απέμενε μόνο η κορυφαία των κορυφών , το μεγαλειώδες μπαλκόνι του κόσμου των 8848 μέτρων , που άκουγε στα δυτικά αυτιά στο όνομα Έβερεστ – από το όνομα του Άγγλου στρατιωτικού και τοπογράφου Τζωρτζ Έβερεστ, που επιδόθηκε σε εκτίμηση των υψών της το 1841.. Η κορυφή αυτή θα γινόταν το «άγιο δισκοπότηρο» μιας πολύμορφης και πολυεθνικής εκστρατείας, με 18 θανατηφόρες αποτυχίες μέχρι τον Μάϊο του 1953 : Τότε που ο Έντμουντ Χίλαρυ, μαζί με τον παραγκωνισμένο από τα διεθνή μίντια Τένζινγκ Νοργκάϋ, ορεσίβειο της φυλής των Σέρπα, πατούσαν το υψηλότερο σημείο του πλανήτη. Χάρις στο συνδυασμό της δικής τους παθιασμένης αποφασιστικότητας και της ευνοϊκής μετεωρολογικής συγκυρίας…
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΠΙΣΤΟΙ
Πριν και μετά τον ελληνικό Όλυμπο του Δωδεκαθέου, οι κορυφές έγιναν πόλος έλξης θρησκευτικών «ιδρυμάτων» και εξαγιάσθηκαν από το θρησκευτικό λόγο - στο Φούτζι της Ιαπωνίας, στο όρος Σινά της Παλαιστίνης, στο Αραράτ , στο Θιβέτ των Ιμαλαϊων.. Οι πιστοί χρειάζονταν ειδικά σκηνικά για την διέγερση της μεταφυσικής σκέψης, χρειάζονταν ειδικές όψεις για να αποτραβηχτούν από τους εγκόσμιους συνειρμούς και να τροφοδοτήσουν εαυτούς και αλλήλους με φαντασιώσεις και θρησκευτικές δοξασίες. Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο, τα ίδια απόκοσμα σκηνικά έμελλε να τροφοδοτήσουν και μια κοσμική απόλαυση σε μια διαφορετική εποχή «νομιμοποιημένης» ορειβασίας : Μια απόλαυση στηριγμένη στην αισθαντικότητα , στις ασυνήθιστες όψεις κατά μήκος μονοπατιών και μουλαρόδρομων, στη διαπλοκή τοπίων και μετεωρολογικών συνθηκών, στη διαφορετική βίωση των ορεινών σκηνικών μέσα από τις διαφορετικές συνθήκες προσωπικής σωματικής έντασης. Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό πιστό, ο μεταμοντέρνος πιστός της ορειβασίας μπορούσε να βλέπει τα ίδια πράγματα σαν μια διαδοχή ζωγραφικών όψεων και μάλιστα στα πλαίσια μιας ολιστικής και διαδραστικής τέχνης, όπου εκτός από την εικόνα υπεισερχόταν το δυνατό ή ασθενικό φως, η ομίχλη, το βουητό του βορριά, το θρόϊσμα κάποιας φυλλωσιάς, η μυρωδιά των αγριόχορτων, η απεραντοσύνη και «αγριότητα» των αλπικών περιοχών - πάνω από τα 1800-1900 μέτρα.
Παράλληλα και σε αντίθεση με αυτή την στοχαστική περιήγηση του ορεινού χώρου, αναπτύχθηκε αφενός μια «κατορθωματική» λογική, που έδινε έμφαση στις επιδόσεις και στα ακραία σπορ – αφετέρου δε μια συμβατική λογική «κατανάλωσης» του ορεινού χώρου . Η δεύτερη συνδεόταν με ευπρεπή σαλέ «αναρτημένα» σε απότομες κορυφές, με ορειβατικές πίστες απολύτως δολοφονικές για την βλάστηση, με τελεφερίκ στο οπουδήποτε , με οδοποιϊα σοβαρών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, με υπερπτήσεις ελικοπτέρων σε εθνικούς δρυμούς, ακόμη και με heliskiing - δηλαδή με τη χρησιμοποίηση ελικοπτέρων για την άνοδο γκλαμουράτων σκιέρ στα υψηλότερα σημεία του βουνού …
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΛΥΜΠΟΙ …
.JPG)
.jpg)
