Χονδρὸς & Κατσιάνη
Ἀπαραίτητη ἡ πιστοποίηση ISO
Γιὰ τὰ μελλοντικὰ ἐγκλήματα
ΕΝ
ΜΠΟΡΩ ΠΙΑ νὰ μιλήσω οὔτε γιὰ τοὺς γείτονές μου. Πολυκατοικία
γεμάτη φοιτητές, ἄγνωστοι ὅσοι μένουν, δὲν ἦταν ἐδῶ χθές. Στὸν
πρῶτο μόνο ἡ Ρίτσα καὶ ἡ Μαρία, χῆρες καὶ οἱ δυό, ποὺ ἔφεραν τὶς
πενιχρὲς συντάξεις τους σὲ γάμου κοινωνία. Ἀλλάζουν ὅλα.
Μετακινούμαστε ἀνάμεσα σὲ ἀνοίκειες βεβαιότητες τόσο
κοντινῶν καί, πιστεύαμε, οἰκείων κόσμων. Μετακινούμαστε σὲ
ἀπρόβλεπτες συναντήσεις καὶ ἀποχωρισμούς. Ἡ καθημερινότητα
μεταλλάσσεται σὲ κάτι ἐξωτικό, μὲ ρυθμοὺς ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ
ἀφομοιώσουμε. Ἐντάξει, εἶναι καὶ κάποια πράγματα ποὺ μένουν
σταθερά, ὅπως στὸν τρίτο ὁ Νῖκος καὶ ἡ Ἐλεονόρα. Δὲν ἔχουν
πληρώσει κοινόχρηστα ἀπὸ τό ’11 καὶ μέχρι
τώρα. Αὐτὸ ποὺ μένει
ὡς πραγματικότητα δὲν εἶναι παρὰ ὅ,τι κεντρίζει τὴ φαντασία
μας. Ἡ φαντασία δὲν εἶναι ρεαλιστική, ἀλλὰ μᾶς γλιτώνει ἀπὸ
τὴν ψευδαίσθηση σοβαρότητας τοῦ ρεαλισμοῦ. Γιὰ κάθε τὶ νέο
ὑπάρχει τὸ νεότερο, καὶ ἄλλο πιὸ νέο ἀκόμα, καὶ ἡ ἔξαψη ποὺ
προκαλεῖ εἶναι ἀλλιώτικη γιὰ τὸν καθένα. Ἐπειδὴ ὅλοι ἔχουμε
κάποιο παρελθόν, καὶ τὸ παρελθὸν δὲν μένει ἀνενεργὸ ὅσο κι ἂν
εἶναι κάποτε ἀργό. Ὅταν χάνεται ὁ κοινὸς παρονομαστής, εἶναι
δύσκολο νὰ διατηρηθεῖ ὁ κανιβαλισμὸς σὲ χαμηλοὺς τόνους.
Ἔχει διαρραγεῖ τὸ πέπλο ντροπαλοσύνης ποὺ παλιότερα ἔκρυβε
ἀπὸ τὸν ἥλιο ὅτι ἡ ὄρεξη τοῦ ἄλλου εἶχε ἀντικείμενο ἐσένα τὸν
ἴδιο. Δέχτηκα τὶς προάλλες τὴν ἐπίθεση τῆς κυρίας Εὐτέρπης.
Ποτὲ δὲν τὴν χώνεψα τὴ γριὰ δασκάλα, πού, ὅταν οἱ Ρῶσοι μπῆκαν
στὴν Κριμαία, κρέμασε στὸ μπαλκόνι της σημαία. Ὅρμησε νὰ
καρφώσει τὴ μασέλα στὸν καρπό μου ἐκεῖ ποὺ κατέβαινα τὴν σκάλα.
Κυρία μου, σὲ ποιά ἐκδοχὴ κοινωνίας κατοικεῖτε; Ἀλλὰ δὲν
ἐπαρκεῖ ὁ χῶρος γιὰ νὰ σχεδιάσουμε ξανὰ τὴν κοινωνική μας ζωή.
Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ τὴ δημιουργία κάποιας ἕξης. Τὰ ὄνειρα δὲν
ἀρκοῦν γιὰ νὰ βάλουν σὲ πλαίσιο τὶς συναισθηματικὲς ἐξάρσεις. Ἡ
τέχνη, ὁ μῦθος, ἡ τελετουργία ἔχουν στενέψει ἀφόρητα. Ἡ
φαντασία δραπέτευσε στὴν καθημερινότητα. Σκοντάφτεις ἐπάνω
της ὁπουδήποτε. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι τὰ ὁράματα ἔπαψαν
νὰ εἶναι προνόμιο τῶν προφητῶν, τῶν πολιτικῶν, τῶν
καλλιτεχνῶν. Σκοντάφτεις ἐπάνω τους ὁπουδήποτε. Διασπορὰ
ἐλπίδων στὸ κρεοπωλεῖο. Διασπορὰ φόβων στὸ ψιλικατζίδικο. Ὁ
ἐπιπλοποιὸς ἀφηγεῖται τὴ ζωή του ὡς καταστατικὸ χάρτη, ὁ
ὁποῖος ὑπερβαίνει τὸ περιβάλλον τῆς γειτονιᾶς καὶ
διακτινίζεται μέσῳ διαδικτύου. Ἡ φαντασία εἶναι τὸ καύσιμο.
Ἡ ἔκρηξη ἔρχεται ἀναπόφευκτη. Τὸ γνωρίζουμε, ἐν τούτοις θὰ
ἐκπλαγοῦμε. Μετακινούμαστε καὶ βρισκόμαστε καὶ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ,
στὴν ἐπιθυμία δράσης καὶ στὴν στοχαστικὴ στάση. Μετακινοῦμαι
καὶ δὲν μπορῶ νὰ μιλήσω οὔτε γιὰ τὸν ἑαυτό μου.
Πηγή: Σελίδες μιᾶς ἄλλης μέρας. Ἐκδόσεις Οἶκοι. Ἕνα ποίημα, 2025.
Ὁ
Θανάσης Χονδρὸς γεννήθηκε τὸ 1953. Ἡ Ἀλεξάνδρα Κατσιάνη
γεννήθηκε τὸ 1954. Συναντήθηκαν τὸ 1973. Ἀπὸ τὸ 1974
συντονίζουν τὴ συμπεριφορά τους. Φιλόλογοι σὲ δημόσια
σχολεῖα. Πρῶτες Ἐκδόσεις τους Τσάμπα (1980). Πρώτη περφόρμανς τὸ 1981. Σχεδία,
πρῶτος τους ἐναλλακτικὸς χῶρος τέχνης (1983). «Σχεδία»,
πειρατικὸς ραδιοσταθμὸς τέχνης (1985). Μέλη τῆς ὁμάδας Ὀπτικῆς
Ποίησης, τοῦ Δημοσιοϋπαλληλικοῦ Ρετιρέ, τῆς οἴκοι2310, τῆς
ὁμάδας δρόμου Ἀνώνυμοι Ὀρθολογιστὲς καὶ ἄλλων.
Κατασκεύασαν τὴ θρησκεία τοῦ Ἀπὸ Μηχανῆς Θεοῦ, εἰσηγήθηκαν
τὴν ἐπιστήμη της Ζωολογικοκηπολογίας, ἵδρυσαν τὸ Κέντρο
Ἐρευνῶν γιὰ τὸν Προσδιορισμὸ τῆς Εὐτυχίας. Καὶ συνεχίζουν νὰ
παίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου