Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΩΣ ΤΕΧΝΗ

 

Βασίλη Παλαιοκώστα, «Μια φυσιολογική ζωή», εκδόσεις Συναδέλφων, έκδοση
Αθήνα 2019

Του Γιάννη Σχίζα

Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω παραθέτει στο θεατρικό του έργο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» κάποιο  διάλογο μεταξύ Ιουλίου Καίσαρα και Απολλώνιου. Ο δεύτερος, διαπρεπής φιλόσοφος και λόγιος της εποχής, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό «να την πέσει» στον Ρωμαίο ηγέτη και να του κάνει σκληρή κριτική για την πολιτική της Ρώμης στα «πολιτιστικά» ζητήματα.

 

- «Η Ρώμη δεν θα παραγάγει ποτέ καμιά τέχνη», λέει ο Απολλώνιος.....

 

Και ο Ρωμαίος ηγέτης , που αν και στρατηγός τυχαίνει να είναι επίσης διανοούμενος ευρέος φάσματος και να μην καταδέχεται να κάνει χρήση της στρατιωτικής του ιδιότητας "για να τα βγάλει πέρα" με τον Έλληνα φιλόσοφο, απαντάει στον Απολλώνιο με ένα διπλό ερώτημα:

 

« Δεν είναι τέχνη η Ρωμαϊκή ειρήνη (Pax Romana);

Δεν είναι τέχνη ο πόλεμος; »

 

Διαβάζοντας το βιβλίο του Βασίλη Παλαιοκώστα
«Μια φυσιολογική ζωή» πείστηκα ή σοβαρώς υποψιάστηκα ότι στις σημερινές συνθήκες ο Παλαιοκώστας θα μπορούσε κάλλιστα να εμπλουτίσει τον κατάλογο των «τεχνών» εντάσσοντας σε αυτές και την απόδραση.. Θα έλεγα μάλιστα ότι ακόμη και αν αποδειχθεί ότι μέσα στο κόστος του καλλιτεχνικού εγχειρήματός του περιλαμβάνονταν και διάφορα λαδώματα, αυτό ουδόλως θα μείωνε την αξία των  έργων του. Υποστηρίζω ακόμη  ότι  και το στοιχείο της επανάληψης  το 2009 της απόδρασης του 2006 με ελικόπτερο   στοιχειοθετεί την έννοια μιας καλλιτεχνικής μπλόφας επιστημονικού επιπέδου :

Αν λοιπόν ο Παλαιοκώστας συλληφθεί  και διαφύγει π.χ. το 2026 από τις φυλακές χρησιμοποιώντας πάλι ελικόπτερο(!), η πράξη του θα εμπεριέχει το γνώριμο για τους χαρτοπαίχτες στοιχείο της «διπλομπλόφας», και ως τοιούτο θα προσπορίζει στον «μαιτρ» ακόμη μεγαλύτερη «καταξίωση» -  με αρνητικό βεβαίως πρόσημο για τα κατεστημένα ήθη ...

           Ο Βασίλης Παλαιοκώστας  και λιγότερο ο αδελφός του Νίκος, έχει πρυτανεύσει  στην παραγωγή αποδράσεων με ελικόπτερο, αυτοκίνητο και με τα πόδια. Έχει δραπετεύσει με σεντόνια , έχει κλέψει τράπεζες πετυχαίνοντας μάλιστα ένα ρεκόρ αφαίρεσης χρημάτων,  έχει απαγάγει τον Αλέξανδρο Χαϊτογλου και τον Γιώργο Μυλωνά , γενικώς  έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ποσό χρημάτων από παράνομες δραστηριότητες. Δικαιολογημένα, είναι ο πρύτανης του εγκλήματος. Δικαιολογημένα αναφερόμαστε στην επέτειο των 16 χρόνων από την τελευταία εμφάνιση -  ή εξαφάνιση - του Παλαιοκώστα.

        Ο άνθρωπός μας όμως δεν μένει έξω από τα κοινωνικά δρώμενα. Κρίνει τις φυλακές, την αστυνομία, την τηλεόραση, το σύστημα. Γράφει βιβλία. Μιλάει και καταγγέλλει  τα ναρκωτικά, που στις φυλακές κάνουν θραύση. Λέει πράγματα άλλοτε ξεκαρδιστικά και άλλοτε πικρά -  γι αυτό το βασίλειο της αδικίας και της στενομυαλιάς. Κρίνει ακόμη και ένα υπουργό που εμφανίζεται σε τηλεοπτικά σόου για να πει τις τρίχες του –  στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και ο manual  σωφρονισμός των κρατουμένων. Λέει πολλά και κυρίως κατονομάζει.

 

           Οι μεγαλοπαράγοντες του εγκλήματος παράγουν δέος και θαυμασμό τριγύρω τους, σε αντίθεση με τους μικρο-παράγοντες που κλέβουν τις μοτοσυκλέτες, τις οικοσκευές και τα πορτοφόλια μας, διαψεύδοντας το οικολογικό γνωμικό: «το μικρό είναι όμορφο». Τώρα βέβαια είναι γνωστό ότι οι μεγαλοπαράγοντες  έχουν πάθος όχι απλά για την εύκολη αλλά για τη μεγάλη ζωή, ότι γουστάρουν σφόδρα την γκλαμουροειδή «κατανάλωση» και την πλαισίωσή τους από ομάδες αυλικών και υποτακτικών :  Σ’ αυτούς δύσκολα μπορεί να  ενταχθεί  ο Βαγγέλης  Ρωχάμης ,  που  απαγόρευσε δι αντιπροσώπου  τη χρήση ραδιόφωνου σε μια από τις αποδράσεις του από  ταβέρνα της περιοχής του(!!!), γιατί αυτό (πιθανόν να)τον ενοχλούσε... Αν πάμε όμως  σε άλλα κλιμάκια, αν συλλογιστούμε την μαφία του Τοτό Ριϊνα, ενός κοντόχοντρου ηγέτη του Ιταλικού υποκόσμου  που πέθανε προ ετών, θα γνωρίσουμε συμπεριφορές και συμπεριφορές από διάφορα πρόσωπα που αγγίζουν το στοιχείο της δουλικότητας, που είναι  εξαρτημένα πλήρως από τους αρχηγούς.

 

Αυτά χρειάζονται να τα βλέπουν διάφοροι που εκφέρουν άκριτα και ανεπιφύλακτα διάφορα αιτήματα υπέρ των φυλακισμένων, όπως λ.χ. εκείνο το ΟΛΟΙ ΕΞΩ που κυκλοφορούσε ως τρικ στην Κυψέλη τουλάχιστον, με αφορμή «μια πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων». Θέλω να πω με άλλα λόγια ότι φυλακισμένος από φυλακισμένο διαφέρει, ότι η φυλάκιση δεν πιστοποιεί οπωσδήποτε αντιπαλότητα με τον κυρίαρχο τρόπο ζωής-  όπως αυτόν  που εκφράζει ο Βασίλης Παλαιοκώστας περιγράφοντας την  «Φυσιολογική ζωή» που έζησε.  Και ότι ένα κίνημα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των φυλακισμένων δεν μπορεί να υποθάλπει την ατιμωρησία, παραγνωρίζοντας την ανάγκη ενός «άλλου», εναλλακτικού σωφρονισμού με ανθρώπινο πρόσωπο....