[Στέλλας Βοσκαρίδου Οικονόμου«μικρομηχανισμοί», εκδόσεις
εντευκτηρίου 2022]
του Άντη Ροδίτη
Η
λέξη που εμφανίζεται πιο συχνά στη νέα έκδοση ποιημάτων της Στέλλας Βοσκαρίδου
είναι η «λέξη».Εξίσου πρώτο ρόλο παίζουν τα ρήματα «μιλώ» ,
«συνομιλώ», «παραμιλώ», «ακριβολογώ», «τραγουδώ», «ανιστορώ», «γράφω»,
«ονομάζω», όπως και τα ουσιαστικά «λόγος», «άλφα», «αλφάβητο», «άσμα»,
«ποίημα», «ρήμα», «γλώσσα», «φωνήεν», «μήνυμα», «αφήγηση», «γραφή», «στίχος»,
«ψίθυρος», «φθόγγος», ακόμα και τα «σημεία στίξης».
Είναι εμφανές από όλους τους στίχους που περιλαμβάνονται
στην έκδοση ότι η Στέλλα μπαίνει σε ένα αγώνα ή ζεσταίνεται για να μπει στον αγώνα
διατύπωσης του άρρητου ή σύλληψης του ασύλληπτου, που είναι βέβαια μια χαμένη
υπόθεση. Το σύμπαν δεν έχει όρια επειδή δεν θα ήταν καν «σύμπαν» αν είχε. Δεν
ορίζεται, δεν νοείται, δεν… συλλαμβάνεται. Είναι αστείο και μόνο να το
σκέφτεται κανείς.
Νομίζω
είναι ο σοφότατος Βίτγκενσταϊνπου είπε ότι «τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια
του κόσμου» ή της σκέψης ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, κι είπε επίσης ότι τα μόνα
που έχουν πραγματική σημασία είναι πέρα από την αντίληψή μας, εκτός της λογικής
μας. Έτσι, είναι ιδιαίτερα δικαιολογημένη η επιθυμία μας να εννοήσουμε ό,τι μας
ξεπερνά – που είναι και το εκ καταβολών αμάρτημά μας.
Η Στέλλα βάζει ως προμετωπίδα και το επαναλαμβάνει ξανά
προς το τέλος του βιβλίου της τη λατινική φράση credoquiaabsurdumest (πιστεύω στο παράλογο), που αποδίδεται και ως certumest,
quiaimpossibile, «είναι βέβαιο το αδύνατον», προς επίρρωση των διαθέσεών
της απέναντι στον κόσμο αλλά και της ποιητικής της αποστολής, όπως -για την
ώρα- τη συλλαμβάνει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στη διάρκεια αυτής της παρούσας ποιητικής
της περιπέτειας δεν διαπιστώνει και δεν απογοητεύεται είτε από τη δική της
αδυναμία είτε επειδή δεν είναι πάντα και τόσοέγκυρο το παράλογο ή τόσο βέβαιο
το αδύνατον
Αυτά, πάντως, θυμίζουν κι έναν άλλο σοφό και τα σπουδαία του
λόγια, που αφορούν στην εδώ δική μας γήινη αιωνιότητα κι αφήνουν ήσυχη εκείνη
του «σύμπαντος», που είναι άλλη, η εντελώς άλλη «ιστορία» πέρα για πέρα, πέρα
από τις δυνάμεις μας. Κι εννοώ τον Μάρτιν Χάιντεγκερ που παραδέχτηκε ευθέως ο
άνθρωπος ότι τρόμαξε κυριολεκτικά όταν (1966) είδε τις φωτογραφίες της γης από
τη σελήνη!
