Σε αυτά τα διηγήματα ή «Μυθιστορήματα του ενός λεπτού», που είναι και το δεύτερο βιβλίο της Κατερίνας Έσσλιν [Εκδόσεις Απόπειρα, 2012] η συγγραφέας χρησιμοποιεί έναν ηχηρό τίτλο όπως και στο πρώτο της έργο («Ο μισός βέσπα»), που αναφερόταν σε έναν άνθρωπο-κένταυρο , μισό σάρκα και μισό από εκείνο το μηχάνημα που κυριάρχησε στον κόσμο του δικύκλου, φτάνοντας να εμπνεύσει και μια διάσημη ατάκα του Βέγγου (Ξέρεις από βέσπα;).…
Σχετικά με όλα αυτά τα διεγερτικά και λογοτεχνικώς πιασάρικα της συγγραφέως, σημειώνει η Έλενα Μαρούτσου :
Μορφή και περιεχόμενο εις σάρκαν μία :
Όσο προσπαθώ να μεταφέρω συνοπτικά το περιεχόμενο των ιστοριών αυτής της συλλογής, τόσο διαπιστώνω το μάταιο του εγχειρήματος. Το περιεχόμενό τους είναι τόσο αξεδιάλυτο από τη μορφή, δηλαδή τη γλώσσα, που το να επιχειρούσε κανείς χάριν της ανάλυσης να μιλήσει για τα δύο ξεχωριστά θα ήταν σαν έπαιρνε στο ένα του χέρι μια χούφτα αλάτι και στο άλλο νερό και να έλεγε: ιδού η θάλασσα. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τα συγκεκριμένα κείμενα. Όσο πιο πολύ ένα κείμενο γέρνει προς την πλευρά της ποίησης, τόσο το φόρεμά του, δηλαδή η γλώσσα, γίνεται σαν το δηλητηριασμένο πουκάμισο του Ηρακλή. Αν προσπαθήσεις να το ξεκολλήσεις απ’ το δέρμα, θα φύγουν κι οι σάρκες μαζί, θ’ ανοίξεις στο σώμα του κειμένου πληγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου