ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΗΡΩ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ

Οβίδιος -εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΑ: ΒΑΪΟΣ ΒΑΪΟΠΟΥΛΟΣ

Η πρώτη επαφή που έχει ένας μαθητής του ελληνικού Λυκείου με το όνομα του Οβίδιου αλλά και με τον κόσμο της λατινικής γλώσσας γενικότερα (αν η συνάντηση περιλαμβάνει και τη λατινική γραμματεία παραμένει ζητούμενο), αφορά τη δυσάρεστη πληροφορία για την εξορία του ποιητή στους πολύ μακρινούς για ένα Ρωμαίο κοσμοπολίτη Τόμους του Εύξεινου Πόντου. Δε γεννά με άλλα λόγια και πολλές υποψίες για τον κυρίαρχο στα έργα του ποιητή τόνο ούτε για την ευχαρίστηση που μπορεί να προσέφερε στο αρχαίο κοινό η ποίηση που συνέθετε ο Οβίδιος, πριν τον πλήξει η περιπέτεια μέσα στην οποία τελικά βρήκε το θάνατο μακριά από την αγαπημένη του Ρώμη. Για την πλειονότητα του ελληνικού κοινού τα πράγματα δεν ξεδιαλύνονται ποτέ ικανοποιητικά, καθώς το βάρος της διδασκαλίας σε όλο το μήκος του σχολικού βίου πέφτει, σε ό, τι αφορά την Αρχαιότητα, στο ελληνικό της σκέλος, και συνοδεύεται από τη, σχεδόν αντανακλαστική σε χαλεπούς καιρούς, αμυντική υπογράμμιση της ανωτερότητας του ημέτερου αρχαιοελληνικού έναντι του δυτικοευρωπαϊκού ρωμαϊκού παρελθόντος, και από την επιπόλαιη αποσιώπηση μιας διάστασης της ελληνικής ιδιοπροσωπίας που οφείλει όχι λίγα στη ρωμαϊκή περίοδο και τη βυζαντινή συνέχειά της.
Το γνήσιας ελληνικότητας εκφραστικό «Ρωμιός», άλλωστε, ως παράλληλο και συναισθηματικά κάποτε εντονότερο του «Έλληνας», δεν παραπέμπει στο κλέος της κλασικής Αθήνας (που συνήθως συμπυκνώνει την παρελθοντολογική, συχνά παρελθοντολαγνική, υπερηφάνεια των νεότερων Ελλήνων) και είναι μάρτυρας αδιάψευστος για το βαθμό που ο ρωμαϊκός κόσμος σφράγισε και την καθ’ ημάς Ανατολή.[...]

Β.Β.[Από τον πρόλογο]

Ο Βάιος Κ. Βαϊόπουλος είναι διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, όπου διδάσκει Λατινική γλώσσα και Λογοτεχνία. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη λατινική λογοτεχνία της αυγούστειας περιόδου αλλά και με το ζήτημα της μετάφρασης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στη λατινική κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, καθώς και με την αρχαία ιατρική γραμματεία και την επιρροή της σε νεότερα ιατρικά και περιηγητικά κείμενα. Στις κυριότερες μελέτες του συγκαταλέγονται: Η έννοια της ελπίδας στη ρωμαϊκή ελεγειακή ποίηση, Αθήνα, 1999· Ο ελεγειακός ήρωας caelo missus, Αθήνα, Σταμούλης, 2000. Επίσης, άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στους συλλογικούς τόμους Η μίμηση στη λατινική λογοτεχνία, Αθήνα, 1996· Μεταφραστική θεωρία και πράξη στη λατινική γραμματεία, Θεσσαλονίκη, 2003· Γλώσσα, λογοτεχνία και πολιτισμός στο Αιγαίου, Αθήνα, 2005· καθώς και σε φιλολογικά περιοδικά.