Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Σαμοθράκη




Του Γιάννη Σχίζα

 ΑΥΓΗ 30.9.17

Σφοδρή καταιγίδα χτύπησε  αυτή τη βδομάδα τη Σαμοθράκη, προκαλώντας  κατολισθήσεις, κόβοντας το οδικό δίκτυο, ρίχνοντας αυτοκίνητα σε ρέματα. Οι  βροχοπτώσεις ήταν βιβλικών διαστάσεων , περίπου  210 εκατοστά βροχής, που είναι περισσότερη και από τη μισή ετήσια βροχόπτωση στην Αττική.[ΦΩΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΡΑ] Το «κακό» ήταν συγκρίσιμο με αντίστοιχο , προ 15ετίας περίπου,  όταν μια φάση  χιονοπτώσεων είχε σαν αποτέλεσμα τον  αποκλεισμό του νησιού από την υπόλοιπη Ελλάδα, έτσι ώστε να χρειαστεί  απόβαση του Πολεμικού Ναυτικού (!) για την αποκατάσταση των δικτύων και την αντιμετώπιση υγειονομικών προβλημάτων…

Αυτό το νησί στην άκρη της Ελλάδας, με το μοναδικό βουνό Σάος των 1664 μέτρων - από όπου μπορεί κανείς να αρμενίσει το βλέμμα του προς την Ίμβρο σε συνθήκες καλής ορατότητας – είναι πραγματικά ένα νησί που βρυχάται, «ένα θεριό που κείτεται στη θάλασσα», όπως στο τραγούδι του Χατζηδάκη. Στην πρώτη επίσκεψή μου το κατακαλόκαιρο, μου άφησε ανεξάλειπτη την εικόνα των μελανόμορφων νεφών (των cumulonimbus της Μετεωρολογίας)  που επικάθηντο  στο Σάος εν αναμονή της εκτόνωσής  τους  σε κατακλυσμιαία βροχή…

Σχολιάζοντας ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΠΛΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΑΙΓΙΑΛΟΥ-ΠΑΡΑΛΙΑΣ


της Ελένης Καπετανάκη Μπριασούλη


ΥΑ Αριθμ. ΔΔΠ0007378/0454ΒΕΞ2017

Καθορισμός όρων, προϋποθέσεων, τεχνικών θεμάτων, αναγκαίων λεπτομερειών και διαδικασίας για την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού, παραλίας, όχθης και παρόχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και πλεύσιμων ποταμών.



Ο επίσημος στόχος της διατυπώνεται στο Άρθρο 1 Παραχώρηση δικαιώματος απλής χρήσης. «Η εν λόγω παραχώρηση γίνεται υπό το πρίσμα της προστασίας των ακτών, και της προστασίας του οικοσυστήματος των παράκτιων ζωνών, με την προϋπόθεση ότι διασφαλίζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του υπό παραχώρηση συγκεκριμένου τμήματος του αιγιαλού, παραλίας και δεν παραβλάπτεται η κατά προορισμό χρήση του ως κοινόχρηστου αγαθού.»

ΣΧΟΛΙΟ

Η έννοια του κοινόχρηστου αγαθού στηρίζεται σε νομικό ορισμό των πόρων/αγαθών με βάση το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους και επιβεβαιώνεται από τη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 1[1]. Οι άλλες τρεις κατηγορίες είναι το ιδιωτικό, το δημόσιο (ιδιοκτήτης και χρήστης το κράτος), και το κοινόκτητο (ιδιοκτήτες είναι μια συγκεκριμένη ομάδα χρηστών).

Όμως, τα «κοινά» (commons, Common Pool Resources) ορίζονται – από τον  Αριστοτέλη (Πολιτικά) και την Νομπελίστα Ostrom (1990) – με βάση τη φύση τους, ανεξάρτητα από ιδιοκτησιακό καθεστώς, εξ ου και τα δύο προσδιοριστικά χαρακτηριστικά τους: μη-αποκλεισιμότητα (για πρακτικούς και ηθικούς λόγους δεν μπορεί να αποκλειστεί κανείς από τη χρήση τους) και αφαιρεσιμότητα (η χρήση από έναν μειώνει την ποσότητα που διατίθεται σε άλλους, γιατί είναι πεπερασμένα, άρα υπάρχει ανταγωνισμός στη χρήση).

Ποιος ορίζει την «κατά προορισμό χρήση ως κοινόχρηστου αγαθού»; Και ποια είναι αυτή;

Ο προορισμός των ακτών, κ.λπ. είναι, πρωταρχικά, να λειτουργούν σαν φυσικά οικοσυστήματα και σ’ αυτά τα πλαίσια να προσφέρουν το σύνολο των υπηρεσιών οικοσυστημάτων (ecosystem services) που περιλαμβάνουν και υπηρεσίες που προσφέρουν στον άνθρωπο (cultural services), όπως η αναψυχή (MEA 2005). Η αναψυχή στις παραλίες παραδοσιακά συνδέεται με την κολύμβηση και τα ήπια θαλάσσια σπορ.

Η χρήση της νομικής κατάταξης αγαθών με βάση το ιδιοκτησιακό καθεστώς, σε αντίθεση με τον ορισμό των «κοινών», επιτρέπει την ερμηνεία της ‘κατά προορισμό χρήση’ κατά το δοκούν και της αλλαγής προτεραιότητας των φυσικών λειτουργιών και της παραδοσιακής αναψυχής.

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Μεταφορά συντελεστή (απο)δόμησης




Πριν από αρκετά χρόνια, όταν η μεταφορά του συντελεστή δόμησης ήταν μια κατακτημένη ιδέα  με κύριο  στόχο την  αποφυγή  παραβίασης  των πολεοδομικών προδιαγραφών και την οικοδόμηση με φιλικούς όρους για το περιβάλλον , είχε τεθεί το ζήτημα της αντιμετώπισης διαφόρων δομημένων εξαμβλωμάτων σε αστικούς,  περιαστικούς ή «υπαίθριους» χώρους. Τότε είχε προβληθεί  η λύση της δυνατότητας  "αποδόμησης"  αυτών των εξαμβλωμάτων με αντίτιμο τη δυνατότητα δόμησης σε άλλες περιοχές, με ταυτόχρονη συμμόρφωση στην πολεοδομική νομοθεσία. Παραδείγματος χάρη : Ο ιδιοκτήτης ενός «πλεονάζοντος» ορόφου, ενδεχομένως αυθαίρετου και οπωσδήποτε αντιαισθητικού , μπορούσε να «κόψει»  τον όροφο και να μεταφέρει  αλλού το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα  – συμβάλλοντας (με το αζημίωτο πάντοτε ) στην αισθητική του δημόσιου χώρου.

Τότε , σε συνθήκες κατασκευαστικού οργασμού, ο Γιάννης Τσαρούχης καλούσε τους υποψήφιους ευεργέτες να συνδέουν το όνομά τους με κατεδαφίσεις μάλλον παρά με νέες οικοδομές...Σήμερα και ενώ ο κατασκευαστικός τομέας έχει καταβυθιστεί λόγω κρίσης, η λογική της μεταφοράς (και επομένως αναδιανομής της δόμησης στον μείζονα χώρο) επανακάμπτει, σε μια πρωτόλεια μορφή. Έτσι  ένα  νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος  υπό τον τίτλο "Έλεγχος και προστασία του δομημένου περιβάλλοντος" προβλέπει την  ενεργοποίηση του θεσμού της Μεταφοράς Συντελεστή Δόμησης. Το ερώτημα όμως σήμερα είναι : Ποιοι και πόσο και που και πως ,  έχουν τη δυνατότητα να «δομήσουν»;




Έκθεση Μικρογλυπτικής



Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Γιώργος Γαλάντης : Συνέντευξη στη Μάριον Χωρεάνθη

ΠΗΓΗ Διάστιχο 26/9/17

Ο Γιώργος Γαλάντης γεννήθηκε στην Ισμαηλία της Αιγύπτου. Σπούδασε σχέδιο, διακόσμηση, ενδυματολογία και θέατρο στην Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τον Πειραϊκό Σύνδεσμο και είναι ιδρυτής της θεατρικής ομάδας «Χορίκιος». Υπήρξε επίσης ιδρυτικό στέλεχος και διευθυντής του περιοδικού Διαβάζω. Έχει διδάξει στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει δουλέψει με ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες στη Χίο και τις Οινούσσες, στον Φάρο Τυφλών και στον Σύλλογο Ποντίων «Αργοναύται-Κομνηνοί». Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Καλλιθέας, όπου διδάσκει εκφραστική κίνηση και αυτοσχεδιασμό και ανεβάζει κάθε χρόνο παραστάσεις με την ομάδα του Εργαστηρίου.
Οι ρίζες σας είναι από την Ισμαηλία της Αιγύπτου, μιας χώρας με πολυπολιτισμική ιστορία και περιβάλλον. Πώς επηρέασε το γεγονός αυτό τον άνθρωπο και καλλιτέχνη Γιώργο Γαλάντη στην εξέλιξη και τον τρόπο σκέψης και δημιουργικής έκφρασής του;
Νομίζω σημαντικότατα. Θα ήμουν διαφορετικός άνθρωπος αν είχα γεννηθεί κάπου αλλού και δεν είχα ζήσει όσα έζησα μέχρι την εφηβεία μου, στη συγκεκριμένη πόλη και εποχή. Τότε ανθούσαν οι τέχνες μέσα από φορείς όπως η γαλλική λέσχη, η ιταλική και η ελληνική, οι οποίες λειτουργούσαν καθημερινά ως πολιτιστικά κέντρα με διάφορες εκδηλώσεις. Οι Έλληνες εκεί είχαν έντονη συμμετοχή. Εξάλλου, την ημέρα που γεννήθηκα ξεκίνησε μαθήματα πιάνου η αδελφή μου, οπότε στα δώδεκα χρόνια που έκανε για να ολοκληρώσει τις πρώτες σπουδές, εγώ άκουγα καθημερινά πιάνο και μου ήταν πολύ οικεία τα κλασικά ακούσματα. Στην ελληνική λέσχη διοργανώνονταν βραδιές με θέατρο και άλλες εκδηλώσεις και πάντα ακούγαμε ελληνική μουσική όλων των ειδών. Ιδιαίτερα το ελαφρό τραγούδι της εποχής ήταν εξαιρετικά οικείο και ο στίχος του μας έφερνε πιο κοντά στην ελληνική γλώσσα. Τα γαλλικά πολιτιστικά κέντρα είχαν περισσότερο κλασικό ρεπερτόριο σε μουσική και χορό. Οι Ιταλοί, πάλι, προτιμούσαν την τζαζ και καλούσαν συγκροτήματα που έπαιζαν τζαζ. Τώρα, γιατί υπήρχαν όλες αυτές οι εθνικότητες: Οι Γάλλοι διοικούσαν τη Διώρυγα και είχαν φτιάξει μια ολόκληρη περιοχή με πολύ ωραία σπίτια ομοιόμορφα, από ξύλο και τούβλο. Οι Ιταλοί ήταν ξυλουργοί, ασχολούνταν με τις οικοδομές και τα έπιπλα...



Και οι Έλληνες;
Οι Έλληνες κατάγονταν οι περισσότεροι από ελληνικά νησιά. Ήταν έμποροι και δούλευαν και στην εταιρεία της Διώρυγας, όπου είχαν να προσφέρουν πάρα πολλά στην οργάνωση. Έτσι ζούσαμε σε μια πόλη με ποικιλία εθνικοτήτων, πολυπολιτισμική και ευημερούσα. Πώς να μην τη θυμάμαι; Και όπως είπα, το στενό οικογενειακό περιβάλλον με έσπρωχνε με μεγάλη ευκολία στο να έχω δημιουργική σκέψη και έφεση στο να εκφράζομαι καλλιτεχνικά. Ο πατέρας μου εμπορευόταν φωτογραφικά είδη, είχε εργαστήρια φωτογραφίας και έκανε εισαγωγές φιλμ και η μητέρα μου καταπιανόταν με τον αθλητισμό. Ο πατέρας μου ήταν επίσης πολύ καλός τενίστας και αρκετές φορές εκπροσώπησε την περιοχή μας σε τουρνουά. Καθώς οι Έλληνες είχαν κάπως προνομιακή θέση (ανήκαν στη μεσαία τάξη), τα ελληνικά σχολεία ήταν αρκετά καλά, παρόλο που μετά τη διεθνοποίηση της διώρυγας έπαψαν να έχουν έντονη δραστηριότητα, γιατί δεν μπορούσαν να προσλάβουν εύκολα δασκάλους. Ωστόσο, μια εποχή είχαμε διευθυντή σχολείου τον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ, σε μεγάλη ηλικία – νομίζω ότι προτίμησε να έρθει για λίγο ώσπου να συνταξιοδοτηθεί. Όμως η επιβάρυνση του εκπαιδευτικού προγράμματος με πολλές ώρες διδασκαλίας αιγυπτιακής ιστορίας και γεωγραφίας μάς έτρωγε ώρες από την ελληνική παιδεία. Μικρός, πήγαινα στη βιβλιοθήκη της λέσχης και έβρισκα πάρα πολλά βιβλία για να διαβάσω. Υπήρχε, δηλαδή, ένα κλίμα που σε καλούσε να «μπεις» στον πολιτισμό – είχαμε πέντε κινηματογράφους, για παράδειγμα. Εδώ στην Αθήνα, ενώ βλέπω ότι γίνονται τελευταία προσπάθειες για προσέγγιση του πολιτισμού, κάποιες τείνουν να «διώχνουν» μέρος του κόσμου. Εμείς, παιδιά, μπαίναμε στις λέσχες, στις βιβλιοθήκες, είχαμε πρόσβαση σε όλα τα πολιτιστικά γεγονότα. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, οπωσδήποτε βρισκόσουν πολύ κοντά στη δημιουργικότητα. Υπό άλλες συνθήκες, δεν ξέρω αν θα είχα ασχοληθεί με την τέχνη.

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Η Ξανθή Ταβουλαρέα σκηνοθετεί Ρομαίν Ρολλάν



 
Το εγχείρημα ήταν ριψοκίνδυνο. Πώς να συμπυκνωθούν χιλιάδες σελίδες σε μια παράσταση; Τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις πίσω; To τελικό, το δραματοποιημένο κείμενο θα έχει άραγε συνοχή; Η Ξανθή Ταβουλαρέα το τόλμησε και έτσι πέρσι «Η Μαγεμένη Ψυχή», το ογκωδέστατο και αριστοτεχνικά γραμμένο βιβλίο του Γάλλου Νομπελίστα συγγραφέα Ρομαίν Ρολλάν ανέβηκε στο θέατρο.
Το εγχείρημα πέτυχε, γι’ αυτό και η παράσταση επαναλαμβάνεται και φέτος. Για τις τέσσερις Τετάρτες του Οκτωβρίου, στο θέατρο Αλκμήνη.

MAGEMENH - AFISA OKT.

«Η Μαγεμένη Ψυχή» είναι ένα έργο που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και την ποίηση, το οποίο μέσα από την ιστορία δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ηρωίδων- μα τελικά τόσο συμπληρωματικών, ρίχνει φως ακόμη και στην πιο μικρή λεπτομέρεια της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.

Πλοκή
Η Αννέτα ανακαλύπτει στα συρτάρια του νεκρού πατέρα της τα γράμματα μιας άλλης γυναίκας, της Συλβί. Της αδερφής της. Έρχεται σ’ επαφή μαζί της και μαγεύεται από την διαφορετικότητά της. Και κάπως έτσι, επιχειρώντας η μια να γνωρίσει καλύτερα την άλλη, οι δύο γυναίκες αγαπιούνται, αλλά και κοντράρονται. Ακόμη όμως και αν οι κόσμοι τους είναι τόσο διαφορετικοί-κάπου στο βάθος- το ξέρουν πως αυτές οι δύο είναι «ένα»… Μια Ψυχή…

Γιῶργος Τριλλίδης :   Ἡ­μέ­ρα ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­ας



 




ΒΑΡΥΘΥΜΟΣ καὶ κα­τη­φής, ὅ­πως πάν­τα τέ­τοι­α ὥ­ρα, ὁ Χα­ρί­λα­ος ἐ­πι­στρέ­φει στὸ σπί­τι ἀ­π' τὴ δου­λειά, παρ­κά­ρει, μπαί­νει ἀ­π' τὴν πόρ­τα τῆς κου­ζί­νας, πε­τά­ει τὰ κλει­διὰ στὸ τρα­πέ­ζι καὶ βγά­ζει κραυ­γή; «Τζέ­ι­σο­ο­ον».
«Εἶ­μαι πά­νω», φω­νά­ζει ὁ Ἰ­ά­σο­νας.
Ὁ Χα­ρί­λα­ος βα­ρυγ­κο­μεῖ στὴ σκά­λα. Στὴ δι­α­δρο­μὴ λύ­νει τὴ γρα­βά­τα του. Μπαί­νει στὸ δω­μά­τιο τοῦ Ἰ­ά­σο­να.
«Τί κά­νεις;»
«Δι­α­βά­ζω», λέ­ει ὁ Ἰ­ά­σο­νας.
«Ὅ­λα κα­λά;» ρω­τά­ει ὁ Χα­ρί­λα­ος.
«Ἔ­χω κά­ποι­ες ἀ­πο­ρί­ες», λέ­ει δι­στα­κτι­κὰ ὁ Ἰ­ά­σο­νας.
«Τί ἀ­πο­ρί­ες;» συν­νε­φιά­ζει ὁ Χα­ρί­λα­ος.
«Μπαμ­πά, ἀ­φοῦ ἡ ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­α μας ἔ­γι­νε τὰ με­σά­νυ­χτα τῆς 15ης πρὸς τὴ 16η Αὐ­γού­στου», ψελ­λί­ζει ὁ Ἰ­ά­σο­νας, «για­τί τὴ γι­ορ­τά­ζου­με τὴν 1η τοῦ Ὀ­κτώ­βρη;»
Τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χα­ρί­λα­ου φω­τί­ζε­ται, λὲς καὶ κά­ποι­ος μό­λις τοῦ ἐ­ξή­γη­σε πῶς ἀ­κρι­βῶς παί­ζε­ται τὸ μπέ­ιζ­μπολ.
«Τζέ­ι­σον», κρά­ζει μὲ ἀ­γαλ­λί­α­ση ὁ Χα­ρί­λα­ος, «εἶ­σαι πραγ­μα­τι­κὸς γιὸς τοῦ πα­τέ­ρα σου!» Ἀ­κο­λού­θως, σκύ­βει καὶ φι­λά­ει τὸν Ἰ­ά­σο­να στὴ φύ­τρα.
Ὁ Ἰ­ά­σο­νας δὲν ἀν­τι­δρᾶ οὔ­τε στὸ φι­λὶ οὔ­τε στὴ φι­λο­φρό­νη­ση – ἡ ὁ­ποί­α, ἄλ­λω­στε, εἶ­ναι πα­ρα­πει­στι­κή. Ἐ­πι­δα­ψι­λεύ­ει ἐ­παί­νους μᾶλ­λον σ' αὐ­τὸν ποὺ τὴν ἀ­πευ­θύ­νει πα­ρὰ σ' αὐ­τὸν πρὸς τὸν ὁ­ποῖ­ο ἀ­πευ­θύ­νε­ται. Οὐ­σι­α­στι­κὰ δὲν εἶ­ναι καν φι­λο­φρό­νη­ση. Εἶ­ναι ξεδι­άν­τρο­πη αὐ­το­κο­λα­κεί­α ποὺ σερ­βί­ρε­ται ὡς γο­νι­κὴ ὑ­πε­ρη­φά­νεια. Ὁ Ἰ­ά­σο­νας εἶ­ναι πο­λὺ μι­κρὸς γιὰ νὰ τὸ ἀν­τι­λη­φθεῖ αὐ­τό. Εἶ­ναι, ὡ­στό­σο, ἀρ­κε­τὰ με­γά­λος ὥ­στε νὰ κα­τα­λά­βει ὅ­τι ἡ ἐ­ρώ­τη­σή του δὲν ἀ­παν­τή­θη­κε.

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Εμβαθύνοντας​ ​στο​ ​τουριστικό​ ​μας​ ​προϊόν 

Ανακαλύπτοντας​ ​την​ ​Μεσσηνία​ ​του​ ​Επισκέπτη  Ταξίδι​ ​στη​ ​Μεσσηνία,​ ​ταξίδι​ ​στη​ ​φύση,​ ​το​ ​χρόνο​ ​και​ ​τον​ ​πολιτισμό​ ​όλο​ ​το​ ​χρόνο.  Τι​ ​έχουμε,​ ​τι​ ​θέλουμε,​ ​τι​ ​μπορούμε.​ ​
Η​ ​"ομάδα​ ​Πάμε​ ​Βόλτα",​ ​το​ ​"Σχολείο​ ​Τουρισμού​ ​Καλαμάτας",​ ​ο​ ​Δίαυλος Καινοτομίας​ ​"ο​ ​Σπόρος"​ ​και​ ​η​ ​Local​ ​Moods​ ​ξεκινούν​ ​μια​ ​σειρά​ ​εκδηλώσεων​ ​-​ ​ανοιχτών συζητήσεων​ ​που​ ​σκοπό​ ​έχουν​ ​να​ ​ξεκινήσουν​ ​από​ ​μηδενική​ ​βάση​ ​την​ ​συζήτηση​ ​για​ ​τον τουρισμό.​ ​​ ​Στόχος​ ​να​ ​απαντηθούν​ ​τα​ ​επαναλαμβανόμενα​ ​αναπάντητα​ ​ερωτήματα​ ​ώστε να​ ​γνωρίσουμε​ ​τον​ ​επισκέπτη​ ​της​ ​περιοχής​ ​και​ ​να​ ​οργανώσουμε​ ​με​ ​μεράκι​ ​και φαντασία​ ​τον​ ​χρόνο​ ​του.​ ​Ανακαλύπτουμε​ ​τις​ ​δυνατότητες​ ​που​ ​προσφέρει​ ​ο​ ​τόπος​ ​μας, εξερευνούμε​ ​πως​ ​αυτές​ ​μπορούν​ ​να​ ​μετασχηματιστούν​ ​σε​ ​τουριστικό​ ​προϊόν​ ​και αποφασίζουμε​ ​τι​ ​θέλουμε​ ​να​ ​πετύχουμε​ ​και​ ​πως.   Αφού​ ​κάνουμε​ ​μια​ ​επισκόπηση​ ​των​ ​πραγματικών​ ​βασικών​ ​χαρακτηριστικών​ ​και δυνατοτήτων​ ​της​ ​περιοχής​ ​και​ ​μιλήσουμε​ ​για​ ​τους​ ​κινδύνους​ ​που​ ​κρύβει​ ​η​ ​χωρίς​ ​σχέδιο τουριστική​ ​ανάπτυξη,​ ​θα​ ​εστιάσουμε​ ​σε​ ​τέσσερις​ ​μεγάλες​ ​“κατηγορίες”:​ ​Γαστρονομία, Αθλητισμός,​ ​Φυσικό​ ​περιβάλλον​ ​και​ ​Θάλασσα.​ ​Ο​ ​Ηλίας​ ​Μπιτσάνης,​ ​​ ​ο Δημήτρης​ ​Πουλόπουλος,​ ​ο​ ​“Γαστροναύτης”​ ​Παναγιώτης​ ​Παπανικολόπουλος,​ ​ο​ ​Θύμιος Αλεξόπουλος​ ​και​ ​η​ ​Ανθή​ ​Σκαρπαλέζου​ ​με​ ​σύντομες​ ​αλλά​ ​στοχευμένες​ ​εισηγήσεις​ ​θα θέσουν​ ​την​ ​βάση​ ​για​ ​την​ ​ανοιχτή​ ​συζήτηση​ ​που​ ​θα​ ​ακολουθήσει​ ​στη​ ​συνέχεια.
 Τετάρτη​ ​27​ ​Σεπτεμβρίου​ ​2017​ ​στις​ ​18:30​ ​στην​ ​αίθουσα​ ​εκδηλώσεων​ ​της​ ​εφημερίδας Ελευθερία​ ​(Γεωργούλη​ ​26,​ ​Καλαμάτα)​ ​με​ ​αφορμή​ ​την​ ​ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ​ ​ΗΜΕΡΑ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ,​ ​μαθαίνουμε,​ ​προβληματιζόμαστε​ ​και​ ​συζητούμε​ ​για​ ​τον​ ​τουρισμό​ ​που χρειαζόμαστε.




Facebook​ ​Event:​ ​https://www.facebook.com/events/275777109586730

Συνέδριο για το Λαϊκό Πολιτισμό και τη διαλεκτική σύγκρουσή του με το Δυτικό Πολιτισμό

Οι Ρίζες και τα Φτερά του Λαϊκού Πολιτισμού
Τεχνόπολη, 18 Οκτωβρίου 2017


“Ο βαθμός ποιότητας ενός πολιτισμού καθορίζεται αποφασιστικά από το μέγεθος της ελευθερίας της σκέψης και των πράξεων των ανθρώπων, που τον παράγουν, καθορίζεται από την ουσιαστική ύπαρξη συλλογικότητας στο μέγιστο δυνατό και από τη δύναμη της τεκμηριωμένης πίστης των ατόμων και του κοινωνικού συνόλου, σε βαθιά προαιώνιες και σταθερές αξίες ζωής”.

Το «είναι», η ύπαρξη του κάθε πολιτισμού, του πολιτισμού (σαν έννοιας), η ουσία του δηλαδή, είναι ο λαϊκός πολιτισμός. Πολιτισμός προαιώνιος και καθ’αυτό ανθρώπινος, πολιτισμός με υπέρμετρη ποιοτική αξία, αν συγκριθεί με όλους τους αντίστοιχους πολιτισμούς εξουσίας/δύναμης/πολέμου.
Η κοινωνία δεν αλλάζει καθόλου εύκολα. Αλλάζει μόνο, όταν και όσο αλλάζουν οι άνθρωποι. «Φιλοκαλλούντες, λοιπόν, μετ’ευτελείας», «ας ξυπνήσουμε τις μνήμες των λωτοφάγων», που ξέχασαν την ομορφιά της ζωής και συναγελάζονται όλο και συχνότερα με την ασχήμια του κέρδους.
Τέτοια συνέδρια σαν αυτό που κάνουμε δεν είναι προκατασκευασμένα επιστημονικά-εμπορικά συνέδρια με δεδομένα αποτελέσματα. Είναι συνέδρια πειραματικά, όπου η ζύμωση των προβλημάτων δεν έχει τελειώσει πριν τη διεξαγωγή του συνεδρίου, αλλά συνεχίζεται και μέσα στο συνέδριο αλλά και μετά από αυτό.

ΓΕΩΤ.Ε.Ε.: ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΜΗΜΕΝΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ






Το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος απέστειλε στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας τις παρατηρήσεις και προτάσεις του επί του Σχεδίου Νόμου «Έλεγχος και Προστασία του Δομημένου Περιβάλλοντος».
Ειδικά, για το ζήτημα της κοπής δένδρων στον αστικό ιστό, το ΓΕΩΤΕΕ παρατηρεί : 
......τα δένδρα είναι ζωντανοί οργανισμοί που αποτελούν βασικό στοιχείο του Αστικού Πρασίνου, το οποίο έχει καταλυτική επίδραση στην υγεία και την ποιότητα ζωής των πολιτών. Η ενδεχόμενη υλοτομία τους δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως απλή οικοδομική εργασία ή ως περίπτωση απομάκρυνσης μιας αυθαίρετης κατασκευής, αλλά θα πρέπει να πραγματοποιείται για σαφώς αιτιολογημένους λόγους (π.χ. αποφυγή κινδύνων λόγω ενδεχόμενης πτώσης), αφού ληφθούν υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους (μορφολογία, ηλικία, υγεία κλπ) και πάντοτε με σεβασμό στη σημαντική λειτουργία που αυτά ασκούν εντός του αστικού περιβάλλοντος......


Αναλυτικά, η επιστολή του Επιμελητηρίου προς τον αρμόδιο Υπουργό έχει ως εξής:

Εβδομάδα κινητικότητας




Του Γιάννη Σχίζα
ΑΥΓΗ 23.9.17

Στο παρελθόν έχω επανειλημμένα σχολιάσει τους όρους «βιώσιμη»  ή «αειφορική» κινητικότητα, που χρησιμοποιούνται κάθε Σεπτέμβρη στα ευρωπαϊκά πλαίσια, γιατί αστοχούν στο να υποδείξουν μια κινητικότητα υγιή και  αποτελεσματική. Τα χρόνια όμως περνούν και απ’ ό,τι φαίνεται ευνοούν τις αβλαβείς αοριστίες, που δεν έχουν έναν-κάποιο συγκρουσιακό χαρακτήρα, που δεν προκαλούν  αντίλογο. Το 1987 κάποιοι  έκαναν καμπάνια  για την «Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο»(car free day), υποστηρίζοντας ένα  καθεστώς εξάλειψης της ιδιομεταφοράς, όμως αυτός ο «εξτρεμισμός» δεν ευδοκίμησε πολύ και σύντομα υποκαταστάθηκε από μεταγενέστερη καμπάνια για τις «Πόλεις χωρίς αυτοκίνητο»(car free cities). Η μετα-μεταγενέστερη  καμπάνια υπό την ονομασία  «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας» πρωτοεμφανίστηκε το 2002  και επιχείρησε   να συνθέσει μια σειρά από κατευθύνσεις που  ελάχιστα «ταράττουν τους κύκλους» της αυτοκινητιστικής βιομηχανίας και πολύ λίγο αλλάζουν την κατάσταση  στο χώρο της κυκλοφορίας…

Σε μια εποχή και σε μια χώρα όπως η δική μας, η κυριαρχία του «οικονομισμού» θα υπαγόρευε τουλάχιστον μια θεώρηση της κινητικότητας από την άποψη του κόστους που προκαλεί σε επιχειρήσεις και άτομα. Το κριτήριο του κόστους θα συνεπαγόταν μια συνεξέταση χρήσεων και μεταφορικών δράσεων – όπου προφανώς η πραγματοποίηση  του ίδιου έργου με τη μικρότερες μεταφορικές δράσεις  θα ήταν το ζητούμενο.

Αεροδρόμιο στο Καστέλι ή αναβάθμιση του "Νίκος Καζαντζάκης";

της Οικολογικής Παρέμβασης Ηρακλείου
Στην Οικολογική Παρέμβαση Ηρακλείου έχουμε επισημάνει το πολύπλευρο πρόβλημα της γενικότερης υποβάθμισης της Νέας Αλικαρνασσού και των ανατολικών προαστίων του Ηρακλείου: Λιμάνι με μεγάλη κίνηση και ανεξέλεγκτη ρύπανση από τα πλοία, αποχετεύσεις στη θάλασσα, ρυπογόνα βιομηχανική περιοχή και άλλα πολλά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι το αεροδρόμιο, του οποίου ο διάδρομος έχει κατασκευαστεί ανάμεσα στα σπίτια. Η ρύπανση από την κηροζίνη, ο θόρυβος και ο κίνδυνος ατυχήματος είναι τα μεγαλύτερα αγκάθια.

Θεωρούσαμε πάντα ότι η πλέον αξιόπιστη λύση για το δραστικό περιορισμό αυτών των προβλημάτων είναι η επέκταση του αρχικού "λοξού" διαδρόμου, που έχει βορειοδυτική κατεύθυνση, και μπορεί να οδηγήσει τις πτήσεις μακριά από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές. Αρκεί αυτή η επέκταση να μη γινόταν με μαξιμαλιστικό τρόπο, ώστε να περιοριστούν οι επιπτώσεις. Γι αυτό δεν ήμασταν ικανοποιημένοι από την μελέτη που εγκρίθηκε το 2002 και προέβλεπε διάδρομο σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στη θάλασσα. Σήμερα, όμως, με την μετεγκατάσταση των στρατιωτικών μονάδων οι συνθήκες έχουν αλλάξει και θα μπορούσε να σχεδιαστεί ένα νέο έργο που θα εκμεταλλεύεται όλη τη διαθέσιμη έκταση με πολύ πιο παραγωγικό τρόπο και με πολύ λιγότερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

ΚΟΛΑΦΟΣ για τον Καμίνη! ΣΑΛΟΣ (και) στη Γερμανία για το σκάνδαλο "Documenta 14"



Η περίφημη έκθεση Documenta 14 παρ' ότι ολοκληρώθηκε, συνεχίζει να απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης και -για ακόμα μια φορά- όχι για την πολιτιστική της αξία. Μετά τη δημοσίευση του ελλείμματος ύψους 7.000.000 ευρώ που διαπιστώθηκε αλλά και τη βραχυπρόθεσμη επικείμενη οικονομική της κατάρρευση, η χρηματοδότηση της παγκόσμιου βεληνεκούς έκθεσης τέχνης εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. 
Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα HNA η έκθεση που φιλοξένησε εκατοντάδες καλλιτέχνες, κόστισε 12.000.000 ευρώ περισσότερο από το προβλεπόμενο, ενώ ο ήδη από το περασμένο έτος, πενταετής προϋπολογισμός της D14, ύψους περίπου 29.000.000 ευρώ αυξήθηκε σε 34.000.000 ευρώ, κατόπιν αιτήματος του καλλιτεχνικού διευθυντή Άνταμ Σίμτσικ.
 Η έκθεση χρειάστηκε ακόμη τη χορήγηση έκτακτου δανείου από από την πόλη του Κάσελ και το κρατίδιο της Έσης προκειμένου να συνεχίσει τη λειτουργία της. Ο Σίμτσικ, δεν διέψευσε τον οικονομικό εκτροχιασμό του εγχειρήματος ή το γεγονός πως δημιουργήθηκαν συνθήκες εργασιακής εκμετάλλευσης, ωστόσο επιμένει πως δεν προέκυψε λόγω δικής του κακής διαχείρισης αλλά λόγω του γεγονότος πως παρά την παράταση της έκθεσης στις 163 ημέρες και την παράλληλη διεξαγωγή της στην Αθήνα, ο προϋπολογισμός δεν προσαρμόστηκε ως έπρεπε και χρειαζόταν.

Ξούθου, εκδηλώσεις, 28/9


Στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Ξούθου Η Σιωπή της πόλης"

στην πλατεία μπροστά από τον χώρο της έκθεσης Ξούθου 17, στη συμβολή των οδών Μενάνδρου & Βερανζέρου (δίπλα στο Εθνικό θέατρο

την ΠΕΜΠΤΗ 28/9 και ώρα 7.30μμ   Διαβάζονται κείμενα από το βιβλίο "Ξούθου και Μενάνδρου γωνία του Κώστα Κρεμμύδα και αποσπάσματα από το"  μυθιστόρημα του Παύλου Κάγιου Ο κλήρος της τρικυμίας. Θα ακολουθήσει συζήτηση

Ένα λογοτεχνικό ταξίδι στη Μαύρη Θάλασσα - μέρος τρίτο


του Γιάννη Παπαδημητρίου 
Κωνσταντινούπολη / Ιστανμπούλ, περιβαλλοντικές αξίες και απειλές

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας, ακολουθώντας και μεις τον δρόμο των ψαριών προς τα νότια και φτάνουμε στη μοναδική έξοδο της θάλασσας, τον Βόσπορο, που ήδη από τον 17ο αιώνα ο Ιταλός ναυτικός Μαρσίλι απέδειξε ότι διαπερνάται από δύο και όχι ένα θαλάσσια ρεύματα : ένα επιφανειακό και ελαφρύτερο από τη Μαύρη θάλασσα προς το Μαρμαρά και τη Μεσόγειο και ένα αλμυρότερο και βαθύτερο προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Είναι ωστόσο η συνάντηση όχι των θαλάσσιων αλλά των ανθρώπινων ρευμάτων στο Βόσπορο, που καθόρισε την ιστορική του μοίρα. Κανένα ταξίδι στη Μαύρη Θάλασσα δεν είναι πλήρες χωρίς μια στάση στη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη πόλη της, την διαχρονικά ηγεμονική Κωνσταντινούπολη / Ιστανμπούλ, που κυριαρχεί στα εγχειρίδια ιστορίας και στη συλλογική μνήμη όλων των λαών της περιοχής και όχι μόνο.

Ό,τι και να πούμε για τη γοητεία, που η πολυεθνική μητρόπολη άσκησε και εξακολουθεί να ασκεί στους συγγραφείς, είναι λίγο. Η λογοτεχνική της απεικόνιση εκτείνεται σε πολλές εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες έργα : κάποια εντελώς ξεχασμένα, όπως η καταλανική ιπποτική μυθιστορία του 15ου αιώνα «Ο Τιράν ο λευκός» ή οι εντυπώσεις του Αβαλισβίλι και των άλλων Γεωργιανών ταξιδευτών του 17ου και 18ου αιώνα, κάποια πολυδιαβασμένα μέχρι σήμερα, όπως τα αστυνομικά μυθιστορήματα της Άγκαθα Κρίστι και του Γκράχαμ Γκρην, που εκτυλίσσονται πάνω στο Οριάν Εξπρές, και κάποια συνδεδεμένα με ισχυρές βιωματικές εντυπώσεις, όπως αυτές του Πιέρ Λοτί, θαμώνα του καφενείου στον Κεράτιο κόλπο, στα οριενταλιστικά μυθιστορήματα του οποίου πάντως δεν απηχούνται αποικιοκρατικές αντιλήψεις. Και ασφαλώς το φαντασμαγορικό και μαζί χαοτικό αστικό τοπίο της Ιστανμπούλ είναι ο αγαπημένος μυθοπλαστικός τόπος της τουρκικής λογοτεχνικής παραγωγής, που πολύ συχνά αρέσκεται να διερευνά τις πολλαπλές ταυτότητες της πόλης.

Ένα λογοτεχνικό ταξίδι στη Μαύρη Θάλασσα - μέρος δεύτερο

του Γιάννη Παπαδημητρίου 
Mέρος Πρώτο 



(μέρος δεύτερο)Οδησσός, η γέννηση και η διάψευση της ελπίδας


Συνεχίζουμε το λογοτεχνικό μας ταξίδι στη Μαύρη Θάλασσα προς τα δυτικά και ύστερα από μερικές εκατοντάδες μίλια φτάνουμε στο μεγάλο λιμάνι της Οδησσού, που ιδρύεται μόλις το 1794 από τη Μεγάλη Αικατερίνη, προικίζεται με ειδικό καθεστώς εμπορικής ζώνης και διοικείται από την πρώτη στιγμή από ένα ξένο, τον Γάλλο Δούκα του Ρισελιέ. Με ραγδαίους ρυθμούς συρρέει μια πανσπερμία 50 εθνοτήτων, εμπόρων και εργατών, που χαρίζει στην πόλη οικονομικό δυναμισμό και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. «Εδώ αναπνέω Ευρώπη» συνήθιζε να λέει ο Αλεξάντερ Πούσκιν, που, όπως και ο κατοπινός εθνικός ποιητής της Πολωνίας Άνταμ Μίτσκεβιτς, γνώρισαν την πόλη ως τόπο εξορίας, όχι και τόσο δυσάρεστης εδώ που τα λέμε .. 
Η Οδησσός γίνεται διεθνής έδρα συνωμοτών και, αν εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε τη Φιλική Εταιρία, την ίδια ώρα η πόλη φιλοξενεί μυστικές συγκεντρώσεις Ρώσων Δεκεμβριστών, Βούλγαρων και Ρουμάνων επαναστατών, Γάλλων και Ιταλών εμιγκρέδων. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαιδεύονται επαναστάτες σαν τον Λέον Τρότσκι, γεννιούνται συγγραφείς σαν την Άννα Αχμάτοβα, τον Βαλεντίν Κατάεφ, ή τον μετέπειτα Ιταλό Λεόνε Γκίνζμπουργκ και γράφονται τραγούδια σαν το «O sole mio» από τον Εντουάρντο ντι Κάπουα, το κατοπινό σήμα κατατεθέν της Νάπολης. Ο λογοτεχνικός και μουσικός κύκλος της πόλης παίζει σπουδαίο ρόλο και πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση αλλά και μετά απ’ αυτή, ενώ η Οδησσός διεκδικεί και τον τίτλο της γενέτειρας του κινηματογράφου, αφού οι πειραματικές ταινίες του 1893 του Τιμτσένκο προηγούνται κατά δύο χρόνια των αδελφών Λυμιέρ. Σίγουρα πάντως η πόλη έχει κατοχυρώσει την ιδιοκτησία της πιο διάσημης σεκάνς στην ιστορία της 7ης Τέχνης, αυτής με το καρότσι στη γρανιτένια σκάλα προς το λιμάνι στην ταινία του Σεργκέϊ Αϊζενστάϊν «Θωρηκτό Ποτέμκιν». Η σκάλα της Οδησσού αποτελεί ένα παγκόσμιο «επαναστατικό» τοπόσημο !


Και καθώς οι τσαρικοί νόμοι επιβάλλουν ασφυξία στις εβραϊκές κοινότητες της επαρχίας, ο εβραϊκός πληθυσμός συρρέει στην Οδησσό και φτάνει στα τέλη του 19ου αιώνα να αποτελεί το 1/3 της πόλης. Στην εβραϊκή συνοικία Μονταβάνκα γεννιέται το 1894 ο διηγηματογράφος και δημοσιογράφος Ισαάκ Μπάμπελ, που, παρότι προέρχεται από αστικό περιβάλλον και δέχεται μια καλή εκπαίδευση, βιώνει και τις ανισότητες και τα πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων και αποφασίζει να γίνει Μπολσεβίκος. Συμμετέχει μάλιστα και στις επιχειρήσεις του Κόκκινου Στρατού, για λίγο ως εθελοντής και στη συνέχεια ως πολεμικός ανταποκριτής με εκσλαβισμένο όνομα κατά την εκστρατεία στην Πολωνία.

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Άνοιξη, πριν και μετά το Καλοκαίρι

Το Φθινόπωρο είναι μια δεύτερη Άνοιξη όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι
Αλμπερ Καμύ
(από μια ιδέα του γεωτεχνικού Αλέξη Σπανέλλη)

MμF7:  Όταν η Ελλάδα εξάγει πολιτισμό




Το MICRO μ στις 14 Οκτωβρίου 2017

 

Το Σάββατο 14 Οκτωβρίου δεκαπέντε πόλεις θα έχουν την ευκαιρία να εκμηδενίσουν για λίγο τα χιλιόμετρα και τις διαφορές τους για να απολαύσουν μαζί φρέσκο ελληνικό “μικρό” κινηματογράφο.

Το διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους φέτος στην έβδομη πλέον χρονιά του, προβάλλει δεκαπέντε ταινίες μικρού μήκους την ίδια ημέρα και ώρα σε έντεκα πόλεις της ελληνικής επικράτειας και τέσσερις του εξωτερικού προς αναζήτηση της  «αγαπημένης» ταινίας του κοινού.

Συνταγή επιτυχίας κ πόλο έλξης του φεστιβάλ αποτελούν σαφώς οι απευθείας  συνδέσεις κι η ταυτόχρονη ψηφοφορία του κοινού, οι οποίες εκτός από το να προσφέρουν ψυχαγωγία, στήνουν ζωντανά έναν άμεσο κινηματογραφικό διάλογο μεταξύ του ετερόκλητου κοινού του.

Το Micro μ επιπλέον της αιγίδας του υπουργείου Πολιτισμού, υπό την οποία τελείται για δεύτερη συνεχή χρονιά και της στήριξης από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, φέτος  εγκαινιάζει  δυο ακόμη  σημαντικές συνεργασίες:  η μία  είναι με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου και θα φιλοξενηθεί η εκδήλωση της Αθήνας και η δεύτερη με το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, που θεσμικά στηρίζει τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό και θα φιλοξενήσει το Micro μ στα Παραρτήματά του, στην  Αλεξάνδρεια, το Βερολίνο, και την Οδησσό.

Οι διοργανωτές, πιστοί στο στόχο τους να προσφέρουν στην τέχνη, επιστρέφουν στους δημιουργούς την αγάπη του κοινού για τον κινηματογράφο μετατρέποντας την, σε έμπρακτη στήριξη. Τα βραβεία αφορούν τις επόμενες ταινίες των νικητών κι είναι προσφορά των εταιριών RGB  studios, BLK και AudioPress  αξίας 3,000 ευρώ.


το αβγό του Μουσικού Χωριού



forum δημιουργίας



Παράλληλα με την ενδεκαετή του συνεχή δράση στον Άγιο Λαυρέντιο και για 6η συνεχή χρονιά, το δίκτυο καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών δράσεων του Μουσικού Χωριού συγκεντρώνεται στην αστική έδρα της διοργάνωσης, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Το
«αβγό» είναι ένας πρώην βιοτεχνικός, ενιαίος χώρος 150 τετραγωνικών μέτρων που έχει ανακαινιστεί για να φιλοξενεί εργαστήρια, ζωντανές μουσικές ακροάσεις και ποικίλες ομαδικές δράσεις. Ειδικότερα, ασκούνται η «δια βίου» μουσική και κινητική πράξη, ο καλλιτεχνικός στοχασμός και η επίγνωση, μέσα από έναν ετήσιο κύκλο τακτικών συμβιωτικών εργαστηρίων, ομαδικών συνεδριών, σεμιναρίων και άλλων παράλληλων δράσεων.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς θα ανακοινώνονται τα residencies, οι θεματικές συζητήσεις, οι συναυλίες, οι προβολές και οι παραστάσεις που θα πραγματοποιούνται στο χώρο.

Πρόγραμμα Σεμιναρίων 2017-2018 του ιστορικού Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών





Ο ιστορικός Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών (έτος ιδρύσεως 1928), συνεχίζει την μακρόχρονη παράδοση προσφοράς γνώσης σε νέες γενιές Ελλήνων και Ελληνίδων. Ελάχιστο χρόνο μετά την ίδρυσή του, από τον Δεκέμβριο του 1933, πέρα από τα λαϊκά ιατρεία, το ορφανοτροφείο και τα συσσίτια,  λειτουργούσε νυχτερινή σχολή σαν παράρτημα του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και Λαϊκό Πανεπιστήμιο μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών λειτούργησαν κατά καιρούς θεατρική ομάδα - ερασιτεχνικός Θεατρικός Όμιλος, συγκρότημα παραδοσιακών χορών, χορωδία Βυζαντινής Μουσικής, Μουσικό Συγκρότημα Λαϊκής Μουσικής, εργαστήρια Αγιογραφίας, Ζωγραφικής, Ενδυματολογίας, Παραδοσιακού Κεντήματος και Χειροτεχνίας, Κοπτικής – Ραπτικής, Μαθήματα Βαλκανικής ιστορίας, Αγγλικής και Τουρκικής γλώσσας.

Την περίοδο 2017 – 2018 ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών, πιστός στην μακρόχρονη παράδοση, θα παρέχει τα εξής σεμινάρια σε όσους ενδιαφέρονται – ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου:

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

"Η τεράστια κοινωνική σημασία των μαλακών εν τω συγχρόνω βίω"




Του Γιάννη Σχίζα

[ προτάθηκε (ανεπιτυχώς)προς δημοσίευση σε καθημερινή εφημερίδα]


Καθόμουνα που λέτε σε ένα πεζούλι της Πανεπιστημίου, όταν αισθάνθηκα ένα βαρύ χέρι στο σβέρκο  μου. Δηλαδή, τι αισθάνθηκα  : επρόκειτο περί κανονικής σφαλιάρας, ηχηρής και επώδυνης. Γύρισα  το κεφάλι  μου σαστισμένος ,  και βλέπω – τι να δω ; - ήταν ο  Μπαράκ. «Ρε μαλάκα Σχίζα», μου λέει, «τι έγινες;». Τον κοιτάζω και με κοιτάζει ,  αλληλοκοιταζόμαστε με μια ελαφρά δόση έκπληξης.  «Δεν τ’ αφήνεις αυτά ρε Ομπάμα», του λέω, «δε φτάνει που εξαφανίστηκες, βγαίνεις κι από πάνω»….

Τότε από τα βάθη του σπιτιού  ακούγεται   η φωνή της κόρης  μου. «Αμάν ρε Μπαμπά, πότε θα πας σ’ εκείνη τη κολοδουλειά ;  Όλο το ρίχνεις στον ύπνο…»



Σηκώνομαι επάνω , συνέρχομαι -  πρέπει να πάω στην εφορεία το ταχύτερο . Αλλά εκεί που ντύνομαι  σκέπτομαι και το επεισόδιο με τον Μπαράκ…. Δηλαδή σκέπτομαι τη  βαθύτατη  παλαιόθεν  επιθυμία μου να έρθει ένας μεγάλος, κατά προτίμηση σε δημόσιο χώρο και παρουσία πολλών να μου πει  : «Γειάσου ρε μαλάκα Σχίζα. Πάμε  για κανά τάβλι;»…



Εν τάξει, ας μη μου πει για τάβλι. Κι ας μην είναι ο Μπαράκ. Ούτε καν ο  Τσίπρας ή ο Δραγασάκης. Ας είναι ρε γαμώτο ένας υφυπουργός, ας πούμε ο Πελεγρίνης. Γιατί, λίγος είναι ; Σάμπως δε ξέρει τη λέξη και δε τη μοιράζει στον καλλιτεχνικό κόσμο;

Βάζω μπρος για την εφορεία, αλλά οι σκέψεις μου πετάνε. Θυμάμαι την εποχή που η λέξη «μαλάκας» ήταν εκτοπισμένη από τον δημόσιο λόγο. Θυμάμαι τον Χάρυ Κλυν που την έφερε στο προσκήνιο με εκείνο το καταπληκτικό σκετσάκι,  όπου ο αείμνηστος Εμμανουήλ Κριαράς άκουγε  μπινελίκια και προεχόντως  το ασύγκριτο «Μα μαλάκας είσαι ρε μαλάκα;», για να καταλήξει τελικά και αυτός  στο ίδιο εκφραστικό μέσο…. Θυμάμαι και τον Αλέξη  το Δαμιανό,  σκηνοθέτη της «Ευδοκίας», που κάναμε παρέα εκεί στη δεκαετία του 80, που τον είχα περί πολλού, ώσπου σε ένα καφενείο στα Βασιλικά   της Εύβοιας ένας   τον  προσφώνησε «ρε μαλάκα», κάνοντάς με να σαστίσω. Αλλά  όχι για πολύ : Το «μαλάκας» του βλαχόμαγκα εκ Βασιλικών ,δεν ήταν όπως στο στρατό, δηλαδή δε σήμαινε κύριος, αλλά ήταν δηλωτικό οικειότητας και  φιλίας.  Κάπως έτσι κι εγώ άρχισα  να καταλαβαίνω  τη χρήση του, δηλαδή μεταφορική,  αλλά η απειλή της κυριολεξίας πάντοτε εκκρεμούσε…



Για την πλήρη εννοιολογική και ιστορικοπολιτιστικοκοινωνιολογική   ανάλυση του ζητήματος θα  χρειαζόταν κάτι αντίστοιχο με το περισπούδαστο πόνημα του Ευάγγελου Λεμπέση , «Η τεράστια  κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Το οποίο – τι σύμπτωση ! – είχεν εκδοθεί και αυτό επί Γερμανικής κατοχής, το 1941…








Το πανόραμα του Νισήμ Λεβή


Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Συναυλία στην Ξούθου


ΓΙΏΡΓΟΥ ΔΕΛΙΌΠΟΥΛΟΥ : ΕΚΕΙΝΗ



 
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ κά­θε βρά­δυ ὁ ἴ­διος ἐ­φιά­λτης, ξα­νὰ καὶ ξα­νά. Εἶ­ναι λέ­ει ἐ­κεί­νη, μιὰ ἄλ­λη, μιὰ ξέ­νη, κλει­δω­μέ­νη στὸ ἐ­φή­με­ρο πάν­τα τῆς ἴ­διας εἰ­κό­νας, σ’ ἕ­να μαῦ­ρο —δὲ φαί­νε­ται τί— καρ­φω­μέ­νο στὸν ἀ­πέ­ναν­τι τοῖ­χο.
Ἐ­κεί­νη τρο­μά­ζει, βρί­σκει παν­τοῦ πα­λιὰ ξε­χα­σμέ­να μο­τί­βα, πο­λύ­χρω­μα γλέν­τια, πα­ρέ­ες, χέ­ρια ποὺ ἁ­πλώ­να­νε ὅ­λοι μα­ζί τὰ λευ­κὰ ὄ­νει­ρά τους στὸ γα­λά­ζιο τῆς μέ­ρας κι ἕ­ναν λαμ­πρὸ κα­τα­κί­τρι­νο ἥ­λιο. Ποῦ πῆ­γαν αὐ­τά; Ποιός πά­τη­σε ξαφ­νι­κὰ τὸν δι­α­κό­πτη κι ἔ­σβη­σαν;
        Ἐ­κεί­νη θυ­μᾶ­ται μιὰ γκρί­ζα γραμ­μὴ τη­λε­φώ­νου, μιὰ γκρί­ζα φω­νὴ στὴν ἄλ­λη πλευ­ρὰ νὰ τῆς λέ­ει: «Σᾶς πε­ρι­μέ­νω αὔ­ριο στὴν κλι­νι­κή. Τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα εἶ­ναι ἕ­τοι­μα». Κλεί­νον­τας τὸ τη­λέ­φω­νο, κά­τι φο­βή­θη­κε, κά­τι σφη­νώ­θη­κε στὸ μυα­λό της, μιὰ μαύ­ρη κη­λί­δα, μιὰ σκλη­ρὴ ὑ­πο­ψί­α.
        Τὴν ἑ­πό­με­νη μέ­ρα ἦ­ταν ἐ­κεῖ, στὸ γρα­φεῖ­ο τοῦ για­τροῦ. Τὴν ἄ­φη­σε νὰ πε­ρι­μέ­νει καὶ μπῆ­κε στὸ ἐρ­γα­στή­ριο. Μι­λοῦ­σε μὲ ἄλ­λους γιὰ λί­γα λε­πτὰ ἢ γιὰ λί­γους αἰ­ῶ­νες. Δὲν μπο­ρεῖ νὰ πεῖ πό­σο κρά­τη­σε ἡ ἀ­να­μο­νή. Εἶ­χε κολ­λή­σει τ’ αὐ­τί της στὸν τοῖ­χο νὰ πιά­σει ψι­θύ­ρους, κά­ποι­α σκόρ­πια λέ­ξη, μιὰ φρά­ση ποὺ θὰ τὴ λύ­τρω­νε. Ὁ για­τρὸς ἀρ­γοῦ­σε, τὰ χέ­ρια της ἵ­δρω­ναν, εἶ­χε μου­διά­σει ὁ­λό­κλη­ρη. Εὐ­χό­ταν νὰ ἔρ­θει κά­ποι­ος νὰ τῆς πεῖ κά­τι, ὁ­τι­δή­πο­τε. Ὄ­χι ἄλ­λο σι­ω­πή.
        Ἐ­πι­τέ­λους, ἄ­νοι­ξε ἡ πόρ­τα καὶ μπῆ­κε ὁ για­τρός. Φαι­νό­ταν ψύ­χραι­μος καὶ γλυ­κός, μὰ τό­σο ἀλ­λό­κο­τος. Τῆς εἶ­πε, «κα­θί­στε» κι ἦ­ταν ἡ πρώ­τη φο­ρὰ ποὺ αὐ­τὴ ἡ μι­κρὴ προ­στα­γὴ ἰ­σο­δυ­να­μοῦ­σε μὲ κα­τα­δί­κη. Τῆς εἶ­πε τὴ φρά­ση ποὺ ἐ­κεί­νη φο­βό­ταν, «Εἶ­στε φο­ρέ­ας» κι ἦ­ταν ἡ πρώ­τη φο­ρὰ ποὺ οἱ λέ­ξεις τὴν τρυ­ποῦ­σαν τό­σο βα­θιά.
        Ἐ­κεί­νη θυ­μᾶ­ται πὼς ὅ­ταν βγῆ­κε στὸ δρό­μο, ἔ­μοια­ζε σὰν χα­μέ­νη. Κά­που ἔ­πρε­πε νὰ πά­ει, νὰ κρυ­φτεῖ, νὰ χα­θεῖ ἀλ­λὰ ποῦ; Ποῦ βρι­σκό­ταν; Μπρο­στά της ἡ πό­λη, ποὺ τὴν εἶ­χε χι­λιά­δες φο­ρὲς περ­πα­τή­σει, τῆς ἤ­τα­νε ξέ­νη. Δὲν ἀ­να­γνώ­ρι­ζε τί­πο­τα. Ὁ φό­βος λοι­πὸν πα­ρα­λύ­ει τὴ μνή­μη.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

"Eλεύθερη Σπουδή Φωτογραφίας"

ΕΝΑΡΞΗ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ ΕΤΟΥΣ 2017-18

Η “EΛEYΘEPH ΣΠOYΔH ΦΩTOΓPAΦIAΣ” του Πειραϊκού Συνδέσμου
κλείνει εφέτος εικοσιοκτώ χρόνια δημιουργικής λειτουργίας .
Πρόκειται για ένα Φωτογραφικό Eργαστήρι όξυνσης της οπτικής αντίληψης και εφαρμογής πολλαπλών φωτογραφικών τεχνικών, με αδιάκοπη παρουσία στα γενικώτερα εικαστικά δρώμενα, διοργανώνοντας διαλέξεις, εκθέσεις Φωτογραφίας, φωτοεξορμήσεις κ.ά.
Oι απόφοιτοι της σχολής έχουν ήδη σταδιοδρομήσει, με αξιόλογο επαγγελματικό και καλλιτεχνικό έργο.
H εκπαίδευση, προσανατολισμένη στην επαγγελματική προσαρμοστικότητα, γίνεται σε τρία τρίμηνα σεμινάρια, τα οποία μπορούν να παρακολουθήσουν όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας και προηγούμενων γνώσεων πάνω στη φωτογραφία.
Τα θεωρητικά μαθήματα γίνονται 2 ώρες/εβδομάδα και δεν χάνονται για κανένα λόγο. Κάθε θεωρητικό μάθημα  συνοδεύεται από αντίστοιχη εργασία, την οποία παρουσιάζει ο  σπουδαστής στο επόμενο μάθημα και σχολιάζεται από τον διδάσκοντα και τους συμμετέχοντες. Έτσι  τα ζεύγη θεωρία–πράξη και αισθητική-τεχνική αλληλεπιδρούν και συμβαδίζουν σε όλες τις ενότητες του σεμιναρίου.
Οι επισκέψεις σε εκθέσεις φωτογραφίας με κριτικές συζητήσεις και οι εξωτερικές λήψεις πραγματοποιούνται εκτός των ωρών διδασκαλίας.