Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ, ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΧΡΟΝΟΚΑΨΟΥΛΑ

 


 

Οι περισσότεροι δεν αγνοούν μονάχα την ύπαρξή της, αλλά δεν έχουν καν ακούσει το δυσπρόφερτο όνομά της. Άσε που δεν εμφανίζεται ποτέ και πουθενά σε κανέναν επίσημο χάρτη της Ευρώπης. Τι τρέχει τελικά με την Υπερδνειστερία; Υφίσταται πράγματι τέτοια χώρα, όπου μάλιστα συνεχίζουν, λέει, ν' ανεμίζουν χαρούμενα οι σημαίες με τα σφυροδρέπανα ή  μήπως πρόκειται για κάποιον αστικό μύθο; Αντιμέτωποι μ’ ένα ερώτημα τόσο βαθιάς υπαρξιακής υφής, είπαμε να πεταχτούμε ως εκεί και να αναζητήσουμε επί τόπου τις απαντήσεις.

 

Μετά λοιπόν από τη σχετική έρευνα, το τελικό πόρισμα είναι ένα αδιαμφισβήτητο «Ναι, η χώρα υπάρχει».

Νίκου Ζήβα :MILO MANARA: Η "FORNARINA" ΩΣ ΦΡΎΝΗ

 

Του Νίκου Ζήβα
Η τιμητική συμμετοχή του Milo Manara στην εικονική έκθεση της Zivasart gallery με θέμα "Ο Ραφαήλ στην Αθήνα", φόρος τιμής για τα 500 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου αναγεννησιακού ζωγράφου, σαγηνεύει με την σύλληψη της σύνθεσής του.
Στις αρχές του 2000 ο Manara, στα πλαίσια μιας σειράς έργων του με αναφορά σε μεγάλους κλασικούς ζωγράφους και γλύπτες, μας προσέφερε την δική του εκδοχή πάνω στο έργο του Raffaello, "La Fornarina". Σε αυτήν την πολυπρόσωπη ακουαρέλα ανασυνθέτει και εμπνέεται από μία σειρά έργων - πορτρέτων του μεγάλου Ζωγράφου από το Urbino, με επίκεντρο την γυμνή φιγούρα της Φορναρίνα, του αγαπημένου του μοντέλου, της Πανέμορφης του Τραστέβερε, ανάμεσα σε Καρδινάλιους, πρόσωπα της παπικής αυλής, προσωπικούς φίλους του Ραφαέλο και βεβαίως τον ίδιον τον Πάπα Λέοντα τον 10ο, στου οποίου την σάλα εκτυλίσσεται η συνάντηση αυτή.

Τζέ­νι­φερ Γου­όρ­τμαν (Jennifer Wortman) : Θέ­λω και­νούρ­γιο ἐγ­κέ­φα­λο (I Want a New Brain)

 




ΗΘΕΛΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ἐγ­κέ­φα­λο καὶ δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ στα­μα­τή­σω νὰ μι­λά­ω γι’ αὐ­τό, για­τὶ τέ­τοι­ος ἦ­ταν ὁ ἐγ­κέ­φα­λος ποὺ εἶ­χα: Ἕ­νας ἐγ­κέ­φα­λος ποὺ ἐ­πέ­με­νε κι ἐ­πέ­με­νε. Εἶ­χε ἐμ­μο­νὴ μὲ τὰ ἄ­το­μα ποὺ μὲ εἶ­χαν πλη­γώ­σει καὶ μὲ τὰ ἄ­το­μα ποὺ εἶ­χα πλη­γώ­σει ἐ­γώ. Ἀ­νη­συ­χοῦ­σε γιὰ τὴ μέ­ρα ποὺ ξη­μέ­ρω­νε καὶ γιὰ τὴν ἑ­πό­με­νη μέ­ρα. Μὲ κα­τέ­κρι­νε ἀ­κα­τά­παυ­στα ὅ­ταν ἐ­πι­κεν­τρω­νό­μουν στὴν κα­λο­πέ­ρα­σή μου. Ὅ­ταν ὁ ἐγ­κέ­φα­λός μου ἤ­θε­λε κά­τι, δὲν στα­μα­τοῦ­σε μὲ τί­πο­τα. Ἦ­ταν χει­ρό­τε­ρος κι ἀπ’ τὸ γιό μου ποὺ μὲ ζά­λι­ζε ζη­τών­τας κα­ρα­μέ­λες μέ­χρι νὰ τοῦ βά­λω τὶς φω­νές. Ἂν ἔ­βα­ζα τὶς φω­νὲς στὸν ἐγ­κέ­φα­λό μου, ὁ ἐγ­κέ­φα­λός μου μοῦ τὶς ἔ­βα­ζε κι ἐ­κεῖ­νος μὲ τὴ σει­ρά του. Ἀλ­λά, ἀ­κό­μα κι ὅ­ταν τοῦ μι­λοῦ­σα γλυ­κά, ὁ ἐγ­κέ­φα­λός μου πά­λι μοῦ ἔ­βα­ζε τὶς φω­νές. Κι ὁ γιὸς μου μοῦ ἔ­βα­ζε τὶς φω­νὲς κα­μιὰ φο­ρὰ ἢ ἁ­πλῶς δὲν μὲ ἄ­κου­γε, εἴ­τε τοῦ ἔ­βα­ζα τὶς φω­νές, εἴ­τε τοῦ μι­λοῦ­σα γλυ­κά. Τό­τε, ὅ­μως, τοῦ ἔ­κλει­να συ­νή­θως τὴν τη­λε­ό­ρα­ση. Ἀλ­λὰ δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ κλεί­σω τὴν τη­λε­ό­ρα­ση στὸν ἐγ­κέ­φα­λό μου. Ἀ­κό­μα καὶ χω­ρὶς αὐ­τή, ὁ ἐγ­κέ­φα­λός μου δὲν ἔ­παυ­ε.

       

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

Επάγγελμα κριτικός εστιατορίων

 

του Ντίνου Στεργίδη

 

Anton.jpgΟ διάσημος κριτικός εστιατορίων Anton Ego της ταινίας Ratatouille (Pixar/Walt Disney)Όσοι είναι κάτω των 50 δεν φαντάζονται πόσο φτωχή ήταν γαστρονομικά η Αθήνα πριν από 30 χρόνια. Καταρχάς, δεν υπήρχαν σεφ –τουλάχιστον όχι όπως τους ξέρουμε σήμερα. Υπήρχαν μερικοί σοβαροί αρχιμάγειροι στα μεγάλα ξενοδοχεία, όπως ο Νίκος Σαράντος στο Intercontinental (o σημαντικός ρόλος του οποίου στη γαστρονομική ιστορία της πόλης δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς) και κάποιοι άλλοι σεφ διάσπαρτοι, φωνές βοούσες εν τη ερήμω. Ξένοι μάγειροι σχεδόν κανένας. Τα «καλά» εστιατόρια της εποχής (Je reviens, Abreuvoir, Grand Chalet...) σέρβιραν μία προσεγμένη αλλά συμβατική «διεθνή κουζίνα» (και ο Γεροφοίνικας, ελληνική) ενώ η «Νέα Ελληνική Κουζίνα» (ο όρος ανήκει στον Νίκο Σαράντο) ήταν ακόμα στα σπάργανα. Οι προσπάθειες εστιατορίων να προτείνουν κάτι καινούργιο ήταν ελάχιστες· οι wine list ανύπαρκτες, το επάγγελμα του οινοχόου άγνωστο.

Δειλά-δειλά, ξεκίνησαν τα πρώτα εστιατόρια γαστρονομίας, όπως το Bajazzo του αείμνηστου Κλάους Φόγιερμπαχ, το Au Cap Lyonnais του Ζαν-Λουί Καψαλά, το Boschetto του Θανάση Μπάρλου, το Prunier του Νίκου Γεωργίλα, το Casa di Pasta του Γιάννη Παπακώστα, το Mare Nostrum (με τον Jean de Grylleau, κατά κόσμο Γιάννη Γρυλλιωνάκη) και, αργότερα, το Αριστερά-Δεξιά των Λίτινα-Καραμολέγκου και πολλά άλλα. Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε η τάση, υπάρχουσες ταβέρνες, όπως το θρυλικό Βαρούλκο του Λευτέρη Λαζάρου, να αλλάζουν ρότα και να μετατρέπονται σε χώρους υψηλής εστίασης. Ο Πάνος Δεληγιάννης έχει γράψει εδώ για τα εστιατόρια που άφησαν εποχή στην Αθήνα και το Αθηνόραμα, εδώ, μία αναδρομή μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΓΛΩΣΣΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

 

του Χρίστου Δάλκου

Τά μέλη τοῦ ἐρευνητικοῦ προσωπικοῦ τοῦ Ἰνστιτούτου Νεοελληνικῶν Σπουδῶν (Ἱδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη) ἔνιωσαν πρόσφατα τήν ἀνάγκη νά παρέμβουν στήν συζήτηση πού διεξάγεται γιά τήν εἰσβολή ἀμετάφραστων ξενικῶν ὅρων στήν γλῶσσα μας. Γράφουν: «Τα μέλη του ερευνητικού προσωπικού του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών (Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη), θέλοντας να συμβάλουμε στη συζήτηση που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα, κάποτε και με όρους υπερβολής, για τη χρήση ξένων λέξεων στη γλώσσα μας, παραπέμπουμε σε ένα κλασικό – και δυστυχώς όχι ευρέως γνωστό – κείμενο του Μ. Τριανταφυλλίδη, με τίτλο «Ξενηλασία ή ισοτέλεια: μελέτη περί των ξένων λέξεων της νέας ελληνικής», το οποίο είναι αναρτημένο στον ιστότοπο του Ινστιτούτου.

Δημοσιευμένη εδώ και 115 (!) χρόνια, η μελέτη αυτή του Μ. Τριανταφυλλίδη δίνει νηφάλιες απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που μας απασχολούν ακόμα ως κοινωνία και στα οποία η κοινότητα των φιλολόγων και των γλωσσολόγων καλείται να συνεισφέρει με την επιστημονική της γνώση και γνώμη. Δεν απευθύνεται μόνο στον ειδικό – αν και οι ειδικοί οφείλουν να την έχουν υπόψη τους –, αλλά και σε όποιον γυρεύει την αλήθεια μέσα στην πραγματικότητα και δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της συνθηματολογίας.»

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

Τζοὺντ Χίγ­κινς (Jude Higgins) : Φτε­ρω­τὴ ζω­ή (Bird life)

 




Ξέρεις πως εἶ­ναι ὅ­ταν ἕ­να που­λὶ κου­του­λᾶ στὸ τζά­μι τοῦ πα­ρα­θύ­ρου καὶ πέ­φτει στὸ ἔ­δα­φος κι ἐ­σὺ τὸ ἀ­φή­νεις ἐ­κεῖ, ἐλ­πί­ζον­τας ὅ­τι ἁ­πλῶς ζα­λί­στη­κε· ἀλ­λὰ ὄ­χι, ἡ πρό­σκρου­ση τὸ ἄ­φη­σε νε­κρό – καὶ ἰ­δού: τὴν ἡ­μέ­ρα ἀ­κρι­βῶς τῶν γε­νε­θλί­ων σου μιὰ ὄ­μορ­φη μι­κρὴ τσί­χλα, μὲ λαμ­πρὸ φτέ­ρω­μα, κεί­τε­ται μπρο­στὰ στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα πά­νω στὸ χα­λά­κι μὲ τὴν ἐ­πι­γρα­φὴ Κα­λω­σο­ρί­σα­τε. Ἀ­να­λο­γί­ζε­σαι τὴν εἰ­ρω­νεί­α τοῦ πράγ­μα­τος –πῶς γί­νε­ται κά­τι τό­σο νέ­ο νὰ μὴ γι­ορ­τά­σει πο­τὲ γε­νέ­θλια κι ἔ­πει­τα σκέ­φτε­σαι ὅ­τι εἶ­ναι πο­λὺ αἰ­σθη­μα­το­λο­γι­κὸ νὰ φαν­τά­ζε­σαι τὰ γε­νέ­θλια ἑ­νὸς που­λιοῦ. Προ­σπα­θεῖς ν' ἀ­πο­φύ­γεις τὴν αἰ­σθη­μα­το­λο­γί­α.

       

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020

Δασοκομικές επεμβάσεις: το εργαλείο εφαρμογής της εφαρμοσμένης δασοκομίας

 



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΓΚΥΠΡΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΑΣΟΛΟΓΩΝ

Με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα μέσω των οποίων ασκείται έντονη κριτική για την εφαρμογή δασοκομικών μέτρων εντός δασικών περιοχών, η Παγκύπρια Ένωση Δασολόγων (ΠΕΔ)¹ επιθυμεί να σημειώσει τα πιο κάτω:

  1. Τα εν λόγω δημοσιεύματα υστερούν σημαντικά σε επιστημονικό υπόβαθρο, εμπίπτοντας σε συστηματικά και κύρια λάθη ως προς την ορολογία και την ουσία των γραφόμενών τους, ενώ την ίδια ώρα προσυπογράφονται από δημοσιογράφους. Δυστυχώς η μη επιστημονική κατάρτιση στα θέματα δασολογικής επιστήμης στην ολότητά της, ή/και η ελλιπής ή αποσπασματική πληροφόρηση που λαμβάνεται περιστασιακά από συγγράμματα ή πήγες διαδικτύου, οδηγούν στην αποτύπωση θέσεων οι οποίες δεν διακρίνονται από την σφαιρικότητα της επιστημονικής γνώσης. Τα δημοσιεύματα αυτά στηρίζονται κυρίως σε ανακοινώσεις που εκδίδονται από σύνολα που διακατέχονται, προφανώς, από έντονη περιβαλλοντική ανησυχία, η οποία συνήθως εκφράζεται κοντόφθαλμα με γνώμονα «την προστασία του δέντρου και όχι του δάσους»!

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2020

ΠΡΟΣΧΑΡΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

 



Του Γιάννη Σχίζα

Τώρα με τον Κορωνοϊό,  που η ασθένεια έχει περάσει   εκείνη τη «κρίσιμη μάζα»  ώστε να απασχολεί όλους , αναλογιζόμαστε  πόσο σημαντική  είναι η ιατρική φροντίδα από γιατρούς και νοσηλευτές. Είναι η  φροντίδα που δεν πρέπει να εξαντλείται σε μια τυπική ευγένεια ούτε   να κανοναρχείται  από διάφορες γλυκανάλατες  φράσεις επιπέδου νηπιαγωγείου-  έτσι ώστε να λέγεται στον άρρωστο «σηκώνετε παρακαλώ το χεράκι σας» , «κάθεστε με το ποδαράκι σας λίγο όρθιο», «μας δείχνετε τη γλωσίτσα σας  κλπ. Η σχέση  γιατρού και  νοσηλευτή  με τον νοσηλευόμενο , είτε  άμεση είτε έμμεση, είτε παρέχεται «ιδιοχείρως» είτε παρέχεται μέσω τηλεόρασης,  πρέπει να είναι χαρούμενη και   να σφύζει από εγκαρδιότητα.  

Ρόμ­περτ Μὰνς (Robert Mans): Μα­θή­μα­τα Πιά­νου (Piano Lessons)

 





 

ΛΟΙΠΟΝ, ποῦ χά­θη­κες;, σκε­φτό­ταν ὁ Ρέ­ϊ, κα­θι­σμέ­νος δέ­κα χρό­νια με­τὰ στὸ ἴ­διο μέ­ρος ποὺ εἶ­χε γνω­ρί­σει, ἀ­γα­πή­σει, χο­ρέ­ψει καὶ χά­σει τὴν Πι­λάρ. Ἦ­ταν τρεῖς ἑ­βδο­μά­δες με­τὰ τὴν ἐ­πέ­τει­ό τους μὲ τὴν Κά­θριν, ὅ­ταν καὶ εἶ­χε πε­ρά­σει ἀ­π’ ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ μπὰρ τῆς Ντο­λό­ρες, ποὺ δὲν ἦ­ταν πιὰ τὸ μπὰρ τῆς Ντο­λό­ρες, καὶ εἶ­χε δεί­ξει ἀ­δι­ά­φο­ρα στὴ σύ­ζυ­γό του ποῦ σύ­χνα­ζε κά­πο­τε. Ὁ πορ­τι­έ­ρης μὲ τὸ μαῦ­ρο κου­στού­μι καὶ τὸ πα­πι­γιὸν εἶ­χε ἀ­νοί­ξει τὴν πόρ­τα γιὰ τὸ «Ἐ­σπε­ράν­τζα», τὸ νέ­ο πιά­νο μπὰρ ποὺ ἐκ­θεί­α­ζαν πιὰ ὅ­λα τα πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ τὰ σάϊτ τῆς Νέ­ας Ὑ­όρ­κης. Ὁ­λό­λευ­κο καὶ ἀρ­κε­τὰ φω­τει­νό, μὲ τρα­πέ­ζια πα­ρα­ταγ­μέ­να μὲ τά­ξη γύ­ρω ἀ­πὸ ἕ­να πιά­νο μὲ οὐ­ρά, ἀ­πο­τε­λοῦ­σε πιὰ τὸν φι­λό­ξε­νο χῶ­ρο γιὰ ἄ­το­μα τῆς ἡ­λι­κί­ας του καὶ τοῦ σι­να­φιοῦ του. Ὅ­λοι μὲ τὰ ὄ­μορ­φα ροῦ­χα τους, κα­λο­στη­μέ­νοι καὶ λαμ­πε­ροί, γι­όρ­τα­ζαν τὶς ἐ­πε­τεί­ους, τὶς ἐ­πι­τυ­χί­ες, τὴ γέν­νη­ση κά­ποι­ας ἐλ­πί­δας, μὲ τὴ συ­νο­δεί­α τοῦ Μά­ϊκ στὸ πιά­νο. Ἐ­κεῖ­νος φο­ροῦ­σε σμό­κιν, ὅ­πως ταί­ρια­ζε στὴ θέ­ση του, καὶ τοὺς ἔ­παι­ζε δι­κές του πει­ραγ­μέ­νες με­λω­δί­ες ἢ τζὰζ δι­α­σκευ­ὲς γνω­στῶν τρα­γου­δι­ῶν.

       

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2020

Εκβρασμός Πτεροφάλαινας στις Ακτές του Πειραιά

 

pterofalaina PEIRAIAS2

 

***

 


 

***

 

Πτεροφάλαινα μήκους περίπου 12 μέτρων, βρέθηκε εχθές 23/12/2020 να επιπλέει νεκρή 1,5 μίλι από τις ακτές του Πειραιά και μεταφέρθηκε από ρυμουλκό στη Φρεαττύδα. Το περιστατικό αυτό έρχεται να μας θυμίσει για άλλη μία φορά πόσα λίγα τελικά γνωρίζουμε για την ιδιαίτερα πλούσια ζωή στις θάλασσές μας. Η έκπληξη τόσο από πλευράς των ΜΜΕ, όσο και του κοινού στη θέα της νεκρής φάλαινας εγείρει για άλλη μία φορά το ερώτημα για το κατά πόσο είμαστε σε θέση ως κοινωνία να διαχειριστούμε τις θάλασσες μας, όταν έχουμε τέτοια άγνοια ακόμα και για τους γίγαντες των θαλασσών μας.

 

pterofalaina Skitso2

Ηρώ Νικοπούλου : Χριστούγεννα, χιόνι και βροχή

 

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Έριξε ένα ακόμη κρόσσι ασημένιας βροχής στο κλαρί, ζουλώντας νευρικά το υπόλοιπο ματσάκι στην ιδρωμένη της παλάμη. Υποτίθεται πως έπρεπε να τις βάλει προσεκτικά μία-μία. Μα βροχή και χιόνι μαζί δεν πάνε, ψιθύρισε ο μικρός λοξοκοιτώντας για ενισχύσεις την αδελφή του. Εκείνη του έγνεψε αόριστα, είχε κουραστεί, ότι και να έλεγε το αγόρι η μητρική διαταγή ήταν ρητή, αφού υπήρχε η βροχή στην κούτα με τα πολυκαιρισμένα χριστουγεννιάτικα, θα την έβαζαν οπωσδήποτε. Η ανάσα του μουχλιασμένου κουτιού απλώθηκε σαν αναστεναγμός σ’ ολόκληρο το δωμάτιο.
Η Ιφιγένεια συνέχιζε ανόρεχτα να στολίζει το δέντρο μόνη της. Έσκυψε, ακούμπησε προσεκτικά πλάι στη φάτνη τα δύο πλαστικά προβατάκια που αγαπούσε από μικρή, να χουχουλιάζουν το βρέφος. Κάθε τόσο την έπνιγε ο λευκός καπνός Γκωλουάζ, που ξεφυσούσε με μανία η μάνα της ενάντια σε αόρατο εχθρό, στριφογυρνώντας ανάμεσα στα παιχνίδια, τάχα να τα ισιώσει. Ωραίο είναι έτσι, ψέλλισε ο μικρός, τρεμοπαίζοντας τα δακρυσμένα απ’ τον καπνό μάτια του, μπορούμε να τον κρατήσουμε για σύννεφο, ε; Η Μ. προσπαθώντας να μην πέσει η στάχτη στο χαλί έσπασε τελικά με μια αδέξια κίνηση την πιο μεγάλη, την πιο όμορφη μπάλα. Κλώτσησε το ασημί κουφάρι. Άιι, το καλτσόν κοκκίνισε. Η οργή της κιτρίνισε το πρόσωπο. Αυτή, κλειδωμένη στο σπίτι με τα παιδιά, κι αυτός αλλού. Ποιός ξέρει που και με ποιά.
Η Ιφιγένεια σκόρπιζε τώρα βιαστικά τ’ ασημένια κρόσσια ανάμεσα απ’ τις μπάλες. Η βροχή στο δωμάτιο δυνάμωσε ραγδαία, σηκώθηκε ξαφνικός αέρας, κουδούνισαν τα κρεμασμένα τρίγωνα, ρίγησαν τάραντοι κι ελάφια, τα κλαδιά αναδεύτηκαν ξηλώθηκε το μπαμπακένιο χιόνι.
Πάω για τσιγάρα, φώναξε μέσ’ στην κοσμοχαλασιά η Μ. και κοπάνισε πίσω της την πόρτα.
Είδες τελικά πόσο καλή είναι η βροχή είπε η Ιφιγένεια και έσφιξε το αγόρι στην αγκαλιά της, έστω για λίγη ώρα θα ήταν ήσυχοι οι δυο τους. Στο περβάζι του παραθύρου το είχε ήδη στρώσει, στο βάθος η λεωφόρος έλαμπε κάτασπρη.


Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2020

Επικίνδυνη η Έκταση της Πλαστικής Ρύπανσης στις Ελληνικές Θάλασσες

 Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος»


Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο που λέει "ARCHIPELAGOS INSTITUTE OF MARINE CONSERVAT CONSERVA ON"Tα θραύσματα και οι ίνες των πλαστικών απορριμμάτων που βρίσκονται εκτεθειμένα στο περιβάλλον, έχουν ήδη εισχωρήσει σε όλα τα επίπεδα των οικοσυστημάτων και της τροφικής αλυσίδας των ελληνικών θαλασσών, σύμφωνα με τα αποτελέσματα πολυεπίπεδης έρευνας που διεξάγει το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας "Αρχιπέλαγος".
Tα θραύσματα και οι ίνες των πλαστικών απορριμμάτων που βρίσκονται εκτεθειμένα στο περιβάλλον, έχουν ήδη εισχωρήσει σε όλα τα επίπεδα των οικοσυστημάτων και της τροφικής αλυσίδας των ελληνικών θαλασσών, σύμφωνα με τα αποτελέσματα πολυεπίπεδης έρευνας που διεξάγει το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας "Αρχιπέλαγος".


Ειδυλλιακός τουριστικός προορισμός ή ανοιχτή χωματερή;
Σε μία εποχή που συνεχώς αναφερόμαστε στην προστασία του περιβάλλοντος (green deal, γαλάζια & πράσινη ανάπτυξη, ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική κλπ), η Ελλάδα που θα έπρεπε να αποτελεί ανταγωνιστικό και ειδυλλιακό τουριστικό προορισμό, συνεχίζει να παρουσιάζει σε τόσες πολλές περιοχές την ντροπιαστική εικόνα της ανοιχτής χωματερής, τόσο κατά την τουριστική περίοδο, όσο και κατά το υπόλοιπο έτος. Διασκορπισμένα απορρίμματα εντοπίζονται στις άκρες των αστικών και επαρχιακών δρόμων, σε τουριστικές περιοχές, σε πλούσια οικοσυστήματα, δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους και στην πλειονότητά τους καταλήγουν στη θάλασσα.
Μία από τις πολυάριθμες παράνομες χωματερές που ακόμα λειτουργούν στα ελληνικά νησιά, με τα απορρίμματα εκτεθειμένα στους δυνατούς ανέμους. Η "διαχείριση δια του διασκορπισμού" είναι άλλη μία ελληνική καινοτομία....

Οι πολλοί δρόμοι βλάπτουν τη φύση

 


Μελέτη εντόπισε τις ακόμη «παρθένες περιοχές» της χώρας μας – Την προστασία τους ζητούν οι επιστήμονες

oi-polloi-dromoi-vlaptoyn-ti-fysi0

Οι δρόμοι ενώνουν: περιοχές, ανθρώπους, δραστηριότητες. Ταυτόχρονα, όμως, μεταφέρουν ολοένα και πιο μακριά, πιο βαθιά το «αποτύπωμα» του ανθρώπου μέσα στο περιβάλλον. Κι αυτό έχει με τη σειρά του άμεσες συνέπειες στη «συνέχεια» της φύσης, στη ζωή ειδών και την υγεία οικοτόπων. Σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη, μόλις έξι μεγάλες περιοχές –άνω των 50 τετραγωνικών χιλιομέτρων– έχουν απομείνει χωρίς δρόμους στη χώρα μας, όλες σε βουνά. Η διατήρησή τους έχει μεγάλη σημασία, επισημαίνουν οι συγγραφείς της μελέτης, καλώντας την πολιτεία να τις προστατεύσει αυστηρά.

Η πρωτότυπη αυτή μελέτη έγινε από τη μη κυβερνητική οργάνωση «Πίνδος Περιβαλλοντική» και το Εργαστήριο Διατήρησης Βιοποικιλότητας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, με χρηματοδότηση από το Πράσινο Ταμείο (τα αποτελέσματά της δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Biological Conservation). Η μελέτη θίγει το ζήτημα των αποκαλούμενων «περιοχών άνευ δρόμων» (ΠΑΔ), οι οποίες επιστημονικά ορίζονται ως εκτάσεις άνω του ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, που απέχουν τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο από τον πλησιέστερο δρόμο. Με άλλα λόγια, είναι περιοχές στις οποίες δεν έχει πρόσβαση με μηχανοκίνητα μέσα ο άνθρωπος.

Για τον Καστοριάδη


 

Ἀρ­χον­τού­λα Δι­α­βά­τη : Σχε­δί­α

 





ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ γιὰ μέ­ρες μὲ τὴν ἴ­ω­ση, ἄϋ­πνος καὶ βα­ρύς, βάλ­θη­κε νὰ τα­κτο­ποι­εῖ γιὰ ἐρ­γα­σι­ο­θε­ρα­πεί­α τὸ χά­ος τῆς βι­βλι­ο­θή­κης, ὅ­ταν ἔ­πε­σε πά­νω στοὺς ἥ­ρω­ες τῆς παι­δι­κῆς του ἡ­λι­κί­ας καὶ ξα­στέ­ρω­σε ὁ νοῦς του καὶ βγῆ­κε ἀ­π’ τὴ θο­λού­ρα του νὰ τοὺς προ­ϋ­παν­τή­σει. Τὸν εἶ­χαν τα­ξι­δέ­ψει ἀ­τε­λεί­ω­τα ἐ­κεῖ­να τὰ δι­ά­φα­να κα­λο­καί­ρια, σὲ πε­ρι­πέ­τει­ες καὶ σκαν­τα­λι­ές. Ὁ Τὸμ  Σώ­γι­ερ, ἡ Μπέ­κι καὶ ὁ Χὸκ Φίν, κυ­ρί­ως αὐ­τός, στὴν πρώ­τη ἔκ­δο­ση τῆς Ἀ­τλαν­τί­δας, σκλη­ρὸ ἐ­ξώ­φυλ­λο καὶ χρω­μα­τι­στὲς εἰ­κό­νες, ὄρ­θιος νὰ λά­μνει στὴ σχε­δί­α μὲ τὸν νέ­γρο-Τζὶμ, δρα­πε­τεύ­ον­τας πρὸς τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α, μα­κριὰ ἀ­π’ τὸν πο­λι­τι­σμὸ ποὺ τὸν πλη­γώ­νει.


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2020

Νότης Μαυρουδής : Η προλεταριοποίηση των ηθοποιών

 Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ .....(Μετά πάσης ειλικρινείας…) Οι θεατράνθρωποι (ηθοποιοί και όχι μόνο), έχουν μείνει τώρα άνεργοι, άπρακτοι, ανασφαλείς και ανασφάλιστοι, σέρνοντας το δυσβάσταχτο βάρος της ευθύνης μιας οικογένειας.






Η σχέση μου με το θέατρο και τους ανθρώπους του ήταν πάντα στενή και ξεκίνησε από την μητέρα μου, η οποία ήταν πρόσφυγας του 1922, μοδίστρα και θεατρόφιλη.
Παρ’ όλη τη φτώχια τής εποχής (μετεμφυλιακή περίοδος), θυμάμαι πάντα πως δεν έχανε παραστάσεις από τις τότε θεατρικές σκηνές (Εθνικό, Θέατρο Τέχνης, Κεντρικό, Μουσούρη, κλπ). Πρέπει να πω, πως αυτό επηρέασε όλη την οικογένεια και από μικρή ηλικία ο σεβασμός μας ήταν αυτονόητος για την θεατρική τέχνη και τα δρώμενα της Αθήνας.
Παράλληλα, μέσα στην ατμόσφαιρα τής καθημερινής ενασχόλησής μου με τη μουσική και την κλασική κιθάρα, ήρθα κοντά και με άλλους επαγγελματικούς κι ερμηνευτικούς χώρους. Η παρουσία μου στις μπουάτ, την περίοδο του Νέου Κύματος (1963), με έφερε, σχεδόν κάθε βράδυ, σε επαφή με πολλούς ηθοποιούς οι οποίοι χαλάρωναν στις μπουάτ μ’ ένα ποτό, μετά τις παραστάσεις τους. Εξάλλου η Αθήνα ήταν και είναι μια «θεατρομάνα» και έφτασε σήμερα, να διαθέτει πάνω από 200 θεατρικές σκηνές μεγάλες, μεσαίες, μικρές…

Δημήτρη Καρακίτσου : Δον Υπαστυνόμος

 

Σελίδες: 272

Ο Δημήτρης Καρακίτσος, ένας από τους πιο εφευρετικούς νεότερους πεζογράφους, δημιουργεί στον Δον Υπαστυνόμο ένα σουρεαλιστικό σύμπαν, παίζοντας με τη λογική του αστυνομικού μυθιστορήματος και με μια αναπάντεχα κωμική πλοκή, επιστρατεύοντας όλο το λυρισμό, την τρυφερότητα και την εκπληκτική δεξιοτεχνία της γραφής του. Το αποτέλεσμα είναι ένα τρελό παραμύθι: η διερεύνηση της δολοφονίας του Τίο Αρμελίνο οδηγεί τον Αστόλφο, τον ήρωα του μυθιστορήματος, σε μια αναμέτρηση με τις πολλαπλές αντιφατικές εκδοχές της αφηγηματικής αλήθειας, και συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε έναν τρελό χορό φανταστικών όντων, τόπων και βιβλίων.

«
Ο Αστόλφος ξαποσταίνει κάτω από το ψιλόβροχο σε έναν πεσμένο κορμό, περιστρέφεται στις σχολικές του αναμνήσεις με κατάνυξη. Θυμάται τα ξύλα της σόμπας να τριζοβολούν. Ο δάσκαλος έβαζε φλούδες από λεμόνι στο καπάκι της. Έπειτα, και με τον αγέρα να σφυρίζει απ’ τα παράθυρα, μαθητής και δάσκαλος διάβαζαν λογοτεχνία – ο δάσκαλος καπνίζοντας, ο μαθητής απορροφώντας. Δυστυχώς τα πρωινά εκείνα τους τα χάλασε ο αναπάντεχος διορισμός του δασκάλου σε ένα βάρβαρο της Σαραγόσας χωριό. Απαρηγόρητος τότε ο Αστόλφος, νιώθοντας ότι προδόθηκε, και μάλιστα από τον μοναδικό και καλύτερό του φίλο, έσκισε τους κλασικούς, δίπλωσε σαΐτες τα ποιήματα της Σαπφούς και, απαγορεύοντας διαπαντός στον εαυτό του την καλή λογοτεχνία, στράφηκε εκδικητικά στα αστυνομικά μυθιστορήματα.»

Σχήμα: 12x20 εκ.
ISBN: 978-618-5267-42-1
Τιμή: 13,00€

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2020

Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ

 

Μοῦ ᾿πεσε πρό ἡμερῶν στήν ἀντίληψη ἡ προτροπή τοῦ γνωστοῦ γλωσσαμύντορα κυρίου Ἀδαμάντιου Κοραῆ πρός τόν δόλιο τόν φίλο του τόν Πρωτοψάλτη, τήν ὁποία μεταφέρω αὐτούσια, γιά νά διαπιστώσετε μέ τά ἴδια σας τά μάτια τό «κόλλημα» τοῦ ἀνθρώπου: «Αὐτὴν τὴν τρισβάρβαρον λέξιν τὸ “πεσχέσιον” φυλάττου, ἀδελφέ, ἂν μ᾿ ἀγαπᾷς, μὴ μοῦ τὴν γράψῃς πλέον∙ ἀλλ᾿ ἀντ᾿ αὐτῆς λέγε “δῶρον”».

Ἐπί τέλους, κύριε Κοραῆ, πάντοτε ἡ ἑλληνική δανειζόταν ξένες λέξεις καί σᾶς πείραξε τό καημένο τό «πεσκέσι», τό ὁποῖο  περιμένετε –μάταια, βέβαια- νά ἀντικατασταθῇ ἀπό τό γλωσσαμυντορικό σας «δῶρο»; Ἄς εἴμαστε σοβαροί, κι ἄς ἀφήσουμε τήν γλῶσσα νά ἀκολουθήσῃ τήν πορεία πού τῆς χαράσσειαὐθόρμητα ἡ ζωντανή πραγματικότητα.

Ἐπ᾿ αὐτοῦ θά ἤθελα νά σᾶς συστήσω νά διαβάσετε καί τό ἔργο τοῦ Μ. Τριανταφυλλίδη «Ξενηλασία ἤ ἰσοτέλεια». Ἀμάν πιά μέ τίς ὑπερβολές!

Θά μοῦ πῆτε, βέβαια, ὅτι τήν συγκεκριμένη λέξη τήν ἐπέβαλαν τά τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια Oruç Reisκαί IstanbulBayrak, ὁπότε ἡ ἐπιβολή της δέν εἶναι καί τόσο αὐθόρμητη ἀλλά ἀποτελεῖ καρπό καλά μελετημένου σχεδίου.

Νά σᾶς θυμίσω πώς τά ἴδια λέγατε καί γιά τόν νεολογισμό şamatatepsiπού ἀντικατέστησε ἐν τέλει παντοῦ -πρός μεγάλη σας λύπη- τό δικό σας τό γλωσσαμυντορικό «γραμμόφωνο». Ἀφῆστε πιά τίς συνωμοσιολογικές θεωρίες πού βλέπουν παντοῦ τόν ἐπάρατο τουρκικό δάκτυλο! Καί ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, κατακτητές εἶναι, ποιός εἶστε ἐσεῖς πού θά τούς ἀρνηθῆτε τήν ἐλευθερία νά καθορίζουν τό γλωσσικό αἴσθημα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ;

 

Ἀνώνυμος Φαναριώτης, στήν ὑπηρεσία τῆς Ὑψηλῆς Πύλης

Το λοφώδες περιβάλλον των Αθηνών

 

Του Γιάννη Σχίζα

 

Το 1829 ο αρχαιολόγος Κυριάκος Πιτάκης ορίζεται από την ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτοψία στο οικιστικό περιβάλλον των Αθηνών. Η πόλη κείται σε συντρίμμια  ύστερα  από τις οδομαχίες και  από τη μάχη του Φαλήρου, γι αυτό ο Πιτάκης θα είναι πολύ λακωνικός στην αναφορά του  : «Όλαι αι οικίαι κατεστραμμέναι, πλην εξήκοντα»… Μερικά χρόνια αργότερα (1832-1833) ο ταξιδιώτης και συγγραφέας   Christopher Wordsworth βλέποντας την ερήμωση που επικρατεί στην μείζονα περιοχή των Αθηνών, αναλογίζεται  τους στίχους του Λουκιανού : Πεθαίνουν οι πόλεις, όπως οι άνθρωποι… Όμως η Αθήνα δεν έχει πεθάνει   και σαν τη Ρώμη – που έχει χαρακτηρισθεί από παλιά «αιώνια πόλη» - προετοιμάζεται για τη  νέα σταδιοδρομία της πρωτεύουσας της Ελλάδος…

ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

Το 1835 η Αθήνα κηρύσσεται πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους και ταυτόχρονα αρχίζει μια περίοδος ανοικοδόμησης. Τα υλικά γι αυτή τη διαδικασία πρέπει να μεταφερθούν  στον τόπο του οικοδομήματος με τα μεταφορικά μέσα της εποχής, και αυτή η διαδικασία είναι οπωσδήποτε κοστοβόρα, αποτελώντας ένα μεγάλο μέρος της δαπάνης για την κατοικία.

 

Κώ­στας Ἀ­ξε­λός Ὁ Θάνατος (καὶ ἡ ἀ­γά­πη γιὰ τὴ ζω­ή)

 




ΕΝΑΣ ΚΙΝΕΖΟΣ μαν­δα­ρί­νος πρό­τει­νε κά­πο­τε στὸν κυ­βερ­νή­τη μιᾶς ἐ­παρ­χί­ας ἕ­να μέ­τρο ποὺ δὲν ἄρ­γη­σε νὰ υἱ­ο­θε­τη­θεῖ. Τὴν ὥ­ρα ποὺ τὸ θύ­μα ἀ­κουμ­ποῦ­σε τὸ κε­φά­λι στὸ κού­τσου­ρο γιὰ νὰ μπο­ρέ­σει ὁ δή­μιος νὰ τὸ ἀ­πο­κό­ψει, ἔ­φτα­νε καλ­πά­ζον­τας ἕ­νας πλου­μι­σμέ­νος ἱπ­πέ­ας καὶ φώ­να­ζε: «Στα­μα­τῆ­στε! Ὁ Ἄρ­χον­τας ἔ­δω­σε χά­ρη στὸν κα­τα­δι­κα­σμέ­νο.» Ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ τῆς ὑ­πέρ­τα­της εὐ­φο­ρί­ας ὁ δή­μιος ἔ­κο­βε τὸ κε­φά­λι τοῦ εὐ­τυ­χι­σμέ­νου θνη­τοῦ.



Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020