ΙΔΕΩΔΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Του Γιάννη Σχίζα*

Φίλος γιατρός που παρακολούθησε  κάποιο  ιατρικό σεμινάριο  μου μετέφερε την πληροφορία ότι στην παλιά Κίνα οι επιδόσεις των επί μέρους ιατρών-θεραπευτών αξιολογούντο όχι με βάση τον αριθμό των ασθενών που «κουράριζαν», αλλά με βάση το ποσοστό των υγιών ατόμων της περιοχής των ! Οι γιατροί είχαν σαν στόχο το να αποτρέπουν την εμφάνιση της αρρώστιας και όχι απλώς να την θεραπεύουν. Η θέση αυτή (υπέρ της προληπτικής ιατρικής…)είναι πολύ αξιοπρόσεκτη μέσα στις συνθήκες ενός αναπτυσσόμενου ιδιωτικού «θεραπευτικού  συστήματος», που εμφανίζεται στη χώρα μας υπό μορφή ιατρικών κέντρων  , όπου η ασθένεια  εγγράφεται στους λογαριασμούς του ΑΕΠ.

Οι οπαδοί της « ιδιωτικής  υγείας» μπορούν να επικαλούνται  ιατρικούς όρκους και άλλα ηχηρά παρόμοια, για να υποστηρίξουν την ποιότητα  των  παρεχομένων υπηρεσιών. Όμως υπάρχει ένα τουλάχιστον βέβαιο στην όλη κατάσταση : ότι σε ένα δημόσιο σύστημα ο γιατρός θέλει να διώξει τους «πελάτες», ενώ αντίθετα σε ένα ιδιωτικό σύστημα ο γιατρός θέλει να τους κρατήσει και επαυξήσει….

     Η  ιδιωτικοποίηση είναι  πλειοψηφικό  ρεύμα στην  εποχή  μας, όμως  το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει μια  «επιθετική ανάδειξη »  της  έννοιας  του δημόσιου συμφέροντος . Οι αγώνες   είναι    συχνά περιορισμένοι   στην «ηθική άποψη »  του ζητήματος,  ενώ οι  υπαρκτές δυσλειτουργίες του  δημόσιου τομέα προτάσσονται ως εγγενή και ανεπίδεκτα βελτίωσης μειονεκτήματα, χωρίς να επιχειρείται κάποια συγκριτική και   «ολιστική» αξιολόγηση των δύο τομέων .

     Στην Παιδεία  τα ιδιωτικά σχολεία και η φροντιστηριακή παραπαιδεία θεωρούνται ως αναγκαίο κακό, καθώς  η εκπαιδευτική  διαδικασία θεωρείται   ως διαδικασία παθητικής προσαρμογής στις επιταγές της  αγοράς. Το σύστημα πρέπει να παράγει  γνώστες των κατεστημένων δεξιοτήτων , και  όχι άτομα με ευρύτερη κριτική αντίληψη -  που είναι και η μόνη ικανή για υπερβάσεις   της υπάρχουσας κοινωνίας. Το ιδιωτικό σχολείο τελικά δυναστεύει το εσώτερο κριτικό πνεύμα της νέας γενιάς και την υποτάσσει στις επιλογές  της παλιότερης. 

       Η ιδιωτικοποίηση του χώρου είναι επίσης μια ευρύτερη και βαθύτερη διαδικασία,  που δεν προκαλεί μια αντεπίθεση αντίστοιχης κλίμακας. Η απόλαυση του ανέγγιχτου δάσους και της ελεύθερης παραλίας, δεν ορθώνεται ενάντια σε κάθε κτητικό Νεάντερνταλ,  που χτίζει για το θεαθήναι και το ακουσθήναι του. Οι μεγαλοδιανοούμενοι της χώρας κάνουν συστηματικά το κορόϊδο, ενώ  από κοντά έρχονται οι μικροϊδιωτικοποιήσεις  πεζοδρομίων και άλλων στοιχείων του χώρου.

     Οι   καταγγελίες των τετελεσμένων,  οι πολεμικές επαναφοράς στη προτέρα τάξη,  βρίσκονται σε κατάσταση «υπερχορήγησης» :   Εδώ αυτό που χρειάζεται είναι μια «μελλοντοστραφής|» και μαχητική υποστήριξη του δημόσιου και συλλογικού συμφέροντος.

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 24/5/19