Μαίρης Κακολύρη : Ο καθρέπτης

στον Δημήτρη Κουκουλά

– Θα μας ρημάξει ο φονιάς! – Τόσα παιδιά και σήμερα! – Ο κοντοπίθαρος θα μας αφανίσει ολότελα με τις ρουφιανιές του! – Τον νογάμε και δεν τον κάνουμε ζάφτι. – Γι’ αυτό είμαστε ’δω, να ζυγιάσουμε την κατάσταση και να πάρουμε τα μέτρα μας. – Κάλλιο να φύγουμε, δεν έχουμε γλιτωμό με δαύτους. – Εγώ λέω, να γυρέψουμε στην πόλη τον Σκυλόμανθο. – Ναι! Αλλά, θα γυρέψει πολλούς παράδες. – Μαζώνουμε ό,τι μπορούμε και, στο μεταξύ, κάνω εγώ κατά κάτω στον κάμπο και τον κουβεντιάζω, είναι γνωστός τού κουμπάρου μου.
Εγώ ένα ρεμάλι είμαι˙ έτσι έμαθα να κανονίζω τη δούλεψή μου… ξυρίζω τη βολή απ’ τους ψευτονταήδες και απ’ αυτούνους που δεν έχουν μπέσα… τούτο μου δίνει τη δύναμη και ξεπαστρεύω τα ζουλάπια, νταή αυτό με κάνει, ε! δε λέω, κι η σβελτάδα μου, καμπόσο... Ο δικός σας, μια αλογόμυγα στη φτέρνα μου˙ εγώ όσους καθάρισα, ύπαρχε λόγος... δεν ξεπάστρεψα ποτέ αθώους, δε γκουβαλάω κρίματα στην περδικούλα μου εγώ.
Το ζαγάρ τακίμιασε με τις μπότες και ντουφεκάν τα παιδιά... εγώ δεν νταλαβερίζομαι μαζί τους, δε ντους σκιάζομαι, έχω το σιδερικό μου, δε γουστάρω συνεταιριλίκια… με σπιουνιές έτρωγε μέρες ο σκούληκας... Άκου τη σκηνή: τον κιαλάρω στο γκαφενέ απ’ το τζαμιλίκι, εκεί πάαινε και πούλαε νταηλίκι˙ παίζει πρέφα ο κόπανος με κάτι θρασίμια... καθίζει στη θέση που καθημερνώς κατέχει, πάντα αντίκρυ στον καθρέφτη και παρακλουθάει το έμπα… το καρτέραε… μόλις μπούκαρα, έπιασε την άχνα του δήμιου… σκύβει αστραπή μπροστά και βάζει τα χέρια πίσω στο σβερκί... θαρρεί θα γλιτώσει… τίποτις δεν τον έσωνε απ’ το ντορί μου. Το βόλι χώθηκε αναμεσής στα λιανά του δάχτυλα... λίγδες τα μυαλά του, χύθηκαν στο ταβάνι… ξεβρόμισα το ντουνιά… χάρισα δρόμο σε ψυχές, που θα ’χε κατά νου να φάει… έτσι γένηκαν όλα... Το λοιπόν, να πούμε τώρα τα δικά μας: εγώ πλερωμή από ’σας δε θέλω… δε γυρέψατε χάριτες για πάρτη σας, για τον κοσμάκη χολοσκάτε, άξιος ο μισθός σας, που ’λεγε κι ο παππουλάκης μου… ένα κερί άναψα κι εγώ στο ’κόνισμα, γιατί νογάω από τούτα και πολλά γουστάρω τ’ αντάρτικα καμώματά σας… αρματολοί και κλέφτες σημερινοί είστε κι εσείς, όπως το ’λεγε το βιβλίο τού δάσκαλου... το λοιπόν, κι εγώ αρματολός και κλέφτης είμαι και ληστής και φονιάς, κι ένα μεράδι μ’ ανήκει να κάνω κάτι κι εγώ γι’ αυτήνα την πατρίδα.