ΠΑΡΑΣΙΤΑ

του Γιάννη Σχίζα

Βρισκόμαστε στη Νότια Κορέα, στη χώρα του θεματικού πάρκου Eco Land, του τηλεπικοινωνιακού πύργου της Σεούλ, της μυθικής αγοράς Κουανγκτζάνγκ, του βουδιστικού ναού Μπουλγούσκα, των εθνικών πάρκων. Βρισκόμαστε στη Ν. Κορέα των χιλιάδων «αξιοθέατων» - που δεν αμβλύνονται αν λάβεις υπόψη τον πυρηνικό φόβο που υπάρχει εξαιτίας της γειτνίασης με τη Β. Κορέα και των καταφυγίων που κάθε ευκατάστατος μπορεί να χτίζει για την οικογένειά του... Κι όμως, σ’ αυτή τη χώρα των πολλών και θαυμαστών, της ακμάζουσας οικονομίας, κοντά στους πλούσιους ζει ένα ταπεινό ανθυποπρολεταριάτο... Ο σκηνοθέτης Μπονγκ - Τζουν - Χο έρχεται να μιλήσει με τα κινηματογραφικά του «Παράσιτα» για τις πιο «αποκρουστικές» θεωρίες του Μαρξ για την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση αυτού του κοινωνικού σώματος. Ή, εάν προτιμάτε, να κάνει μια κορεατική επικαιροποίηση της αθλιότητας λαμβάνοντας υπόψη την «Κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» - έργο του Φρειδερίκου Ένγκελς για μια χώρα που εκείνη την εποχή επαίρονταν για τον πλούτο και την άνθησή της...

Αυτό τον κόσμο, που είναι υποπόδιο των ποδών της άρχουσας τάξης, ο σκηνοθέτης επιλέγει να προσδιορίσει με ένα δικό του τρόπο. Εδώ σημασία δεν έχει το ταλέντο των φτωχοδιάβολων στην απάτη, η ικανότητα να αξιοποιούν το Διαδίκτυο με τις πιο απίθανες πληροφορίες, ούτε φυσικά η αδιαφορία τους στην κατάσταση των άλλων ανθρώπων: Σημασία έχει ότι αυτός ο κόσμος υπάρχει, ότι είναι ικανός να ελίσσεται, να προσποιείται και να ψεύδεται...

Ο σκηνοθέτης δείχνει μια πόλη μέσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα των δεκάδων καλωδιώσεων και των λαϊκών συνοικιών της: Αυτή η πόλη -που για κάποιους είναι ευλογία οι βροχές της- μπορεί να γίνεται πλωτή από τα νερά και οι άνθρωποι μπορούν να πνίγονται σαν τα ποντίκια μέσα στα θλιβερά υπόγειά τους. Κι από την άλλη, οι πλούσιοι μπορούν να υποκύπτουν σε οτιδήποτε καινούργιο τούς παρουσιάζεται, να δείχνουν ευπιστία σε κάθε τι που τους εμφανίζεται ως μοντέρνο και πρωτοποριακό. Η πλοκή της ταινίας αποκτά τα χαρακτηριστικά θρίλερ και οδηγείται σε ένα τέλος αιματηρό - όμως κι αυτό αποδεικνύεται δευτερεύον μπροστά στην κύρια αφήγηση: Αυτή καταλαμβάνεται από την έκθεση των δύο τρόπων ζωής, από τον διχασμό ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, που δεν εξαντλείται σε κάτι μερίδες του φαγητού αλλά υπηρετείται από τις άπειρες παραλλαγές της ζωής των μεν και των δε....

Μήπως ο σκηνοθέτης Μπονγκ - Τζουν - Χο μας προϊδεάζει για μια μετάσταση αυτής της αθλιότητας στη Δύση; Λέω, μήπως...

ΑΥΓΗ  9.11.19