του Γιάννη Σχίζα
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού -και η Πολιτεία με τη δεύτερη μεγάλη προώθηση της αντικαπνιστικής ντιρεκτίβας κινδυνεύει να αμαρτήσει με μια δεύτερη αποτυχία...
Σε αντίθεση με την Ιατρική του Μεσοπολέμου, η σύγχρονη Ιατρική απέδειξε αδιάσειστα ότι ο καπνίζων πληρώνει. Και στη συνέχεια επιβεβαίωσε ότι και ο παθητικός καπνιστής πληρώνει επίσης. Αυτό που ομολογουμένως δεν απασχόλησε την Ιατρική ήταν το ότι και ο «εφαπτόμενος» του καπνιστή πληρώνει... Ευτυχώς κάποιοι οικολογίζοντες ανέλαβαν την υπόθεση και από τη δεκαετία του 1980 εξεστράτευσαν με σύνθημα «Στο φιλί καταλαβαίνεις τη διαφορά». Δηλαδή τη διαφορά μεταξύ της στοματικής κοιλότητας καπνίζοντος ατόμου και
μη καπνίζοντος. Για την ιστορία, η καμπάνια υπέρ του ατσίγαρου φιλιού εκπονήθηκε από τους «Φίλους της Γης» Νέας Ζηλανδίας...
Εν συνεχεία ήλθε η περιβόητη αρχή «Ο ρυπαίνων πληρώνει», που είχε χαρακτήρα δεοντολογικό, η οποία σήμαινε ότι αυτός που ρυπαίνει πρέπει να επωμίζεται τις συνέπειες των δραστηριοτήτων του. Στην πορεία της «ζύμωσής» της μέσα σε πολιτικά και κοινωνικά ακροατήρια, η αρχή δέχθηκε έντονη κριτική, δοθέντος ότι η πληρωμή της ρύπανσης δεν αντισταθμίζει τις συνέπειές της. Η πληρωμή αυτή θύμιζε κάπως το γνωμικό της παραδοσιακής μαγκιάς «Σκοτώνω και πληρώνω»...
Ο ρυπαντής και ο καπνιστής διαφέρουν κυρίως κατά το ότι ο δεύτερος ξεκινάει τη ζημιά από τον εαυτό του. Όμως στη συνέχεια παράγει το τεράστιο πρόβλημα της «γοπορύπανσης» πόλεων, δρόμων και ακτών, με βάση τα πέντε τρισεκατομμύρια τσιγάρα που παράγονται ετησίως από την παγκόσμια καπνοβιομηχανία και διατίθενται στον δημόσιο χώρο... Ειδικά με τον δωδεκαετή «χρόνο ζωής» των αποτσίγαρων μέχρι την αποσύνθεσή τους στη θάλασσα, με τα βαρέα μέταλλα που εμπεριέχουν, συμβάλλουν στη διείσδυσή τους στα στομάχια φαλαινών και όλων γενικά των ψαρικών.Στη δεκαετία του 1980 είχα έναν φίλο, φανατικό υγιεινιστή, που είχε περάσει από τις τάξεις των μουλούδων και επεδίδετο στη συστηματική διαστρέβλωση του επαναστατικού λεξιλογίου χάριν παιδιάς... Ο φίλος μου ονόμαζε «ταξικούς εχθρούς» τους καπνιστές και κρατούσε στη μνήμη του ανεξάλειπτες τις παλιές μπαρουτοκαπνισμένες συνεδριάσεις της μεταπολίτευσης, όπου η τσιγαρίλα διαπερνούσε ακόμη και τα σώβρακα των συνέδρων. Εγώ τότε είχα «ανανήψει» από τις τάξεις των «ταξικών εχθρών» του φίλου μου και συμμεριζόμουν τις αντικαπνιστικές απόψεις του.
Το κάπνισμα είναι όπως τα κόπρανα: Ελάχιστα ενοχλούν τον ιδιοκτήτη τους, όμως ενοχλούν τους άλλους πολύ περισσότερο. Να ξεκαπνίσουμε λοιπόν τον δημόσιο χώρο και, γιατί όχι, τον ιδιωτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου