του Γιάννη Σχίζα
Ήταν μια κατάληψη αλλιώτικη, που δεν είχε ναρκωτικά, βία, που δεν φιλοξενούσε άγνωστα στοιχεία, που έδινε ύφος στη γειτονιά. Ήταν κάτι σαν το "Au revoire", το μπαράκι που έχασε τον ιδιοκτήτη και εμπνευστή του πρόσφατα -μόνο που διέφερε από αυτό κατά το ότι παρήγαγε κέρδος για όλους...
Είχε γεγονότα καλλιτεχνικά, με συναυλίες κυρίως μικρών γκρουπ που δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους εν όψει ισχυροτέρων «αναμετρήσεων». Είχε παρουσιάσεις βιβλίων, συζητήσεις επί ποικίλων θεμάτων, είχε κοινωνικές εκδηλώσεις. Υπήρχαν πολλές άτυπες συνεστιάσεις και εορταστικά δρώμενα, με τον νέο χρόνο, με τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Κυρίως όμως είχε ένα πλαίσιο μαγικό, όπου τα δέντρα και οι θάμνοι προσέδιδαν μια όψη εξόχως αντιθετική αυτής που κυριαρχούσε στον έξω χώρο της πολυκατοικίας και της πυκνοκατοίκησης:
Με μουσμουλιές, με βερυκοκιές, με λεμονιές, με δέντρα και θάμνους πραγματικά αναρίθμητα. Είχε έναν φοίνικα που δυστυχώς υπέκυψε στην ασθένεια του σκαθαριού και -σαν κορωνίδα όλων!- ένα φύκο, πραγματικά γιγάντιο δέντρο, υπεραιωνόβιο που σημαίνει ότι έζησε τον 20ό αιώνα σε όλη τη διάρκειά του...
Την άνοιξη ο χώρος ήταν μαγεία - αλλά και τις άλλες εποχές ήταν καταφυγή ανθρώπων και ζώων: Ειδικά οι γάτες τον έβρισκαν πολύ του γούστου τους και τον εποίκιζαν, παρά τα εμπόδια που έβαζαν οι άνθρωποι...
Το ερώτημα τώρα που μπαίνει είναι: Γιατί η κατάληψη κράτησε πάνω από τριάντα χρόνια; Μήπως γιατί τα 2.150 μέτρα τετραγωνικά του χώρου δεν είχαν προδιαγραφές για να στεγάσουν σχολικό κτήριο; Μήπως επειδή είχε διατηρητέα στοιχεία, όπως ήταν το κτήριο που υπήρχε στη γωνία του χώρου, μήπως ήταν η διατηρητέα υψηλή μάντρα και ο υπεραιωνόβιος φύκος;
Η περιοχή ήταν εκείνη που σε παλιότερες δεκαετίες έδωσε το όνομα «πατησιοποίηση», σαν δείγμα ενός οικιστικού συνόλου που από πλευράς πυκνότητας και υποδομών ζωής πάει από το κακό στο χειρότερο. Όμως σήμερα, με μια αντίληψη εχθρική προς τη συνδιαχείριση, οι αρμόδιοι υπαλληλοι του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων αξιώνουν την εκκένωση του χώρου αυθωρεί και παραχρήμα, χωρίς να αναγνωρίζουν τι πρόσφεραν οι δεκάδες των ανθρώπων στο κτήριο και στη γύρω περιοχή: Χωρίς να αναγνωρίζουν ότι επί τριάντα χρόνια φρόντιζαν ερασιτεχνικά και δίχως την παραμικρή αμοιβή τα δεκάδες δέντρα.
Το ζήτημα θα έπρεπε να απασχολήσει τον δήμαρχο κ. Μπακογιάννη. Μέσα σε συνθήκες όπου ο περιβάλλων χώρος των Πατησίων έχει ανάγκη από έναν κήπο αναψυχής, ένα ακόμη κομφούζιο, όπως της παρατεταμένης έκθεσης των δένδρων στην ξηρασία, είναι απαράδεκτο.
ΑΥΓΗ 25.10.19
Κυρίως όμως είχε ένα πλαίσιο μαγικό, όπου τα δέντρα και οι θάμνοι προσέδιδαν μια όψη εξόχως αντιθετική αυτής που κυριαρχούσε στον έξω χώρο της πολυκατοικίας και της πυκνοκατοίκησης:
Με μουσμουλιές, με βερυκοκιές, με λεμονιές, με δέντρα και θάμνους πραγματικά αναρίθμητα. Είχε έναν φοίνικα που δυστυχώς υπέκυψε στην ασθένεια του σκαθαριού και -σαν κορωνίδα όλων!- ένα φύκο, πραγματικά γιγάντιο δέντρο, υπεραιωνόβιο που σημαίνει ότι έζησε τον 20ό αιώνα σε όλη τη διάρκειά του...
Την άνοιξη ο χώρος ήταν μαγεία - αλλά και τις άλλες εποχές ήταν καταφυγή ανθρώπων και ζώων: Ειδικά οι γάτες τον έβρισκαν πολύ του γούστου τους και τον εποίκιζαν, παρά τα εμπόδια που έβαζαν οι άνθρωποι...
Το ερώτημα τώρα που μπαίνει είναι: Γιατί η κατάληψη κράτησε πάνω από τριάντα χρόνια; Μήπως γιατί τα 2.150 μέτρα τετραγωνικά του χώρου δεν είχαν προδιαγραφές για να στεγάσουν σχολικό κτήριο; Μήπως επειδή είχε διατηρητέα στοιχεία, όπως ήταν το κτήριο που υπήρχε στη γωνία του χώρου, μήπως ήταν η διατηρητέα υψηλή μάντρα και ο υπεραιωνόβιος φύκος;
Η περιοχή ήταν εκείνη που σε παλιότερες δεκαετίες έδωσε το όνομα «πατησιοποίηση», σαν δείγμα ενός οικιστικού συνόλου που από πλευράς πυκνότητας και υποδομών ζωής πάει από το κακό στο χειρότερο. Όμως σήμερα, με μια αντίληψη εχθρική προς τη συνδιαχείριση, οι αρμόδιοι υπαλληλοι του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων αξιώνουν την εκκένωση του χώρου αυθωρεί και παραχρήμα, χωρίς να αναγνωρίζουν τι πρόσφεραν οι δεκάδες των ανθρώπων στο κτήριο και στη γύρω περιοχή: Χωρίς να αναγνωρίζουν ότι επί τριάντα χρόνια φρόντιζαν ερασιτεχνικά και δίχως την παραμικρή αμοιβή τα δεκάδες δέντρα.
Το ζήτημα θα έπρεπε να απασχολήσει τον δήμαρχο κ. Μπακογιάννη. Μέσα σε συνθήκες όπου ο περιβάλλων χώρος των Πατησίων έχει ανάγκη από έναν κήπο αναψυχής, ένα ακόμη κομφούζιο, όπως της παρατεταμένης έκθεσης των δένδρων στην ξηρασία, είναι απαράδεκτο.
ΑΥΓΗ 25.10.19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου