OΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

 

Του Γιάννη Σχίζα

Χάρη στην επιστολή ενός «φίλου της Παύλιανης», μαθαίνουμε ότι επίκειται η ασφαλτόστρωση των καλντεριμιών του χωριού – και μάλιστα του κεντρικού πλακόστρωτου δρόμου. Γι αυτή την τελευταία ασφαλτόστρωση  διαμαρτύρεται ο επιστολογράφος, αναρωτώμενος πως ένας  δρόμος ήπιας κυκλοφορίας, απόλυτα ενταγμένος στο «προφίλ» ενός τουριστικά αναπτυσσόμενου οικισμού, θα μετατραπεί σε αστικό δρόμο….

Η υπόθεση μου θύμισε μια παλιά ιστορία  που αφορούσε το φαράγγι του Δημοσάρη, όπου η πρόσβαση σε ένα ιδιαίτερα ολισθηρό μέρος έγινε με τη διαμόρφωση μιας τυπικής σκάλας από σκαλοπάτια με την τοπική πέτρα. Το προϊόν αυτής της επέμβασης,   υπέστη άγρια κριτική εκ μέρους των τοπικών κ.ά περιβαλλοντικών οργανώσεων, που ζητούσαν μια εναλλακτική λύση πιο ήπια, πιο φιλική με τον χαρακτήρα του χώρου…Τώρα πλέον το φαράγγι έκλεισε στο μέρος που οδηγεί από το χωριό Λενοσαίοι ως τη θάλασσα – ας είναι καλά τα μικροσυμφέροντα που έβρισκαν άσκοπη τη διέλευση πεζοπόρων από τα αγροτεμάχιά τους…

Ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης έκανε το ιστορικό φιλμ «Όλα είναι δρόμος» και ταυτόχρονα άφησε ένα αίνιγμα: Γιατί όλα είναι δρόμος; Μήπως  δεν υπάρχουν διαδρομές αποκλεισμένες για διάφορους λόγους;  Έχω υπόψη μου κάποιο δρόμο που επιχειρήθηκε η διάνοιξή του στα δάση του Αμαζονίου, που προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων μέχρι τελικά να ματαιωθεί. Ξέρω πολύ καλά το δίκτυο των δρόμων – 15.000 χιλιόμετρα- που επιχείρησε να στήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση πάλι προ ετών, που επίσης προκάλεσε αντιδράσεις και τελικά κι αυτό ματαιώθηκε. Ξέρω επίσης ένα μονοπάτι στον Καναδά που επαναχαράχθηκε για να περάσει από άλλη διαδρομή, γιατί η διέλευσή του δεν ήταν συμβατή με  την τοποθεσία όπου φώλιαζαν  άγρια ζώα.

Στην Ελλάδα η δασική οδοποιϊα ήταν στο στόχαστρο των περιβαλλοντικών κινήσεων , ήταν δε κοινός τόπος η εναντίωση στα διάφορα σχέδια  δρόμων που κατά καιρούς ξεφούρνιζαν οι  ελαφρολαϊκοί της ανάπτυξης. Τώρα το πώς φτάσαμε στο σημείο     να ξηλώνονται όλες οι κορυφές των βουνών για να εγκατασταθούν  οι ανεμογεννήτριες, είναι άλλο θέμα : Το Συμβούλιο της Επικρατείας που έδωσε τη σχετική έγκριση δεν ήξερε (κατά πως φαίνεται) την ύπαρξη αιολικού δυναμικού σε πεδινές, παράκτιες και θαλάσσιες περιοχές, γι αυτό και προχώρησε στην χωροθέτηση τους στις πιο υψηλές περιοχές της χώρας.

Η  Ελλάδα πουλάει την αισθητική   της στους διάφορους ξένους και αυτοεγκωμιάζεται με το γνωμικό «the country chosen by gods»- αυτήν επέλεξαν οι θεοί για την κατοίκησή τους…. Τώρα όμως,  τελώντας  υπό την επήρεια  «ασχημοφιλικής παράκρουσης»,  παίρνει αποφάσεις  για τις οποίες θα μετανιώσει πικρά στο μέλλον…

ΑΥΓΗ 20.7.19 

 

..