Του Γιάννη Σχίζα*
Γιώργος Σεφέρης : «Τ΄αηδόνια δεν σ΄ αφήνουνε να κοιμηθείς στις
Πλάτρες»
Η Ολυμπία Τσίπηρα από το Παρίσι γράφει για ένα κόκορα στο γαλλικό νησί Ολερόν του Ατλαντικού, που
έγινε διάσημος όταν ένα ζευγάρι συνταξιούχων αξίωσε από τα δικαστήρια την εκτόπισή του με το σκεπτικό μιας «μη
φυσιολογικής γειτονικής ενόχλησης» … Οι ιδιοκτήτες του κόκορα όμως δεν
πτοήθηκαν και συγκέντρωσαν 120.000
υπογραφές (!), φτάνοντας μάλιστα να
μιλήσουν για τους ήχους της υπαίθρου ως
εθνικής κληρονομιάς…
Η υπόθεση μου θύμισε έναν κόκορα που είχα ακούσει προ ετών στην
Κυψέλη, που μου άφησε την απορία εάν ηγείτο κανονικού κοτετσιού….Σε κάθε πάντως
περίπτωση, δεν σκέφτηκα την εθνική
κληρονομιά.
Είναι γεγονός ότι οι εποικίζοντες την ύπαιθρο
συνολικά δείχνουν απροσάρμοστοι με την εγχώρια κατάσταση και αδυνατούν
να αποδεχθούν τις εγχώριες συνήθειες.
Υπάρχει ένας «τουριστικός ιμπεριαλισμός»
των κατόχων εξοχικού, ο οποίος διευκολύνεται συχνά από τη στάση κάποιων
παραδόπιστων γηγενών . Υπάρχουν όμως και
αξιοπρεπείς γηγενείς, που βλέπουν
διαφορετικά τη σχέση με τον έποικο ή τουρίστα.
Σε παλιότερους χρόνους η συνύπαρξη του ανθρώπου με τα ζώα ήταν
πραγματικά εντυπωσιακή : Εδώ εννοούμε τα
ζώα με τη πιο γενική έννοια – κάπως δηλαδή πιο σημαντικά από το κανίς και τα άλλα σκυλάκια που συνοδεύουν
συνήθως κυρίες. Περιττεύει βέβαια να
μιλήσουμε για εποχές που ο κόκορας ήταν
…ξυπνητήρι.
Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο λόγιος και πολιτικός
Στέφανος Γρανίτσας – ήταν βουλευτής που
κατατάχθηκε στο στρατό με το ξέσπασμα των Βαλκανικών πολέμων ! –
έγραψε το βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα
του βουνού και του λόγγου», όπου έκανε μια λαογραφική ανάλυση των πιο
συνηθισμένων ζώων των ευρυτανικών βουνών. Έγραψε για τον κότσυφα, για το
χαροπούλι, την μπεκάτσα και για άλλα
πολλά της υπαίθρου. Γι αυτόν είπε ο
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο οποίος έμεινε
για μια γενιά μπεστσελεριτζής με το
βιβλίο του «Τα ψηλά βουνά» :
«Πρώτην
φοράν λογογράφος Έλλην απεφάσιζε να ξυπνήση την κοινωνίαν από τον αστικόν της
ύπνον, προσφέρων μέσα εις τα κομμωτήριά της ολόκληρον δάσος της Ευρυτανίας με
τα τετράποδα και τα πτερωτά
του…» Και συμπλήρωνε :
«χωρίς
βλάβην της επιστήμης, δημιουργεί μίαν γοητευτικήν ισοπολιτείαν ανθρώπων και
ζώων, πλήρη Αισωπικής σοφίας και μέθης».
Αυτά συνέβαιναν
100 χρόνια πριν, με τα δάση να έχουν μόνιμους ενοίκους. Τώρα πλέον χρειάζονται
εκστρατείες για να μπορούν να συμπεριφέρονται τα ζώα σαν ζώα, για να μην τηρούν
τις ώρες κοινής ησυχίας και να μην
αποδέχονται τις αστυνομικές διατάξεις…
ΑΥΓΗ 13.7.2019
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή