του Γιάννη Ζήβα
Άν βρεθείς ενωρίς το πρωί,--- λέει ο θρύλος και η ντόπια παράδοση,--- στα μέσα του Μάη εκεί στα νότια της Κρήτης και αντικρύσεις τα βουνά που υψώνονται πάνω από το βενετσιάνικο καστέλλι, θα διακρίνεις καβαλλαραίους να προχωρούν με τα άτια τους μέσα στα σύννεφα. Τόσο όμορφα ταίριαξε ο λαϊκός θρύλος την ντόπια φύση με ένα ιστορικό γεγονός. Γιατί όταν μιλάμε για το Φραγκοκάστελλο πρέπει να αναφερθούμε τόσο στην ιστορία που το στοιχειώνει, όσο και σε ένα φυσικό φαινόμενο, που συμβαίνει μόνο εκεί. Ο λαός αυτό το φαινόμενο το ονόμασε "Δροσουλίτες", επειδή η πρωινή δροσιά σε συνδυασμό με την αντανάκλαση των υδρατμών που υψώνονται πάνω από την αντικρινή αφρικανική έρημο, δημιουργεί την αίσθηση ενός οράματος που μοιάζει με ανθρώπους που τρέχουν πάνω στα άλογά τους. Το ιστορικό γεγονός που συνταιριάζει στην φαντασία του λαού με το φυσικό φαινόμενο που αναφέρουμε, είναι η μάχη με το άδοξο τέλος που δόθηκε στις 17 του Μάη του 1828, όταν ο οπλαρχηγός Χατζημιχάλης Νταλιάνης, καταγόμενος από την Ήπειρο, αντιμετώπισε πολλαπλάσια σε αριθμό στρατεύματα του τούρκου πασά των Κυδωνιών, Μουσταφά. Παρά τις παραινέσεις των εμπειροπολέμων ντόπιων κρητικών να μή δώσει την μάχη ταμπουρωμένος μέσα στο Φραγκοκάστελλο, αλλά να στρατοπεδεύσει έξω και να διεξαγάγει την μάχη σε ανοιχτό πεδίο με δυνατότητα οπισθοχώρησης στα παρακείμενα βουνά του Ασφένδου, εκείνος προτίμησε να πολεμήσει με το στράτευμά του εντός του κάστρου. Η πανωλεθρία ήταν προδιαγεγραμμένη. Παρά την ήττα, το στράτευμα του Νταλιάνη επέφερε αρκετά πλήγματα στους τούρκους πολιορκητές. που αργότερα δέχθηκαν νικηφόρα επίθεση από στρατιωτικές δυνάμεις των σφακιανών. Από τότε λοιπόν ο κρητικός λαός στην περιοχή του Φραγκοκάστελλου συνδέει την άδοξη εκείνη μάχη με το φαινόμενο της δροσιάς και των υδρατμών που λές και αποτυπώνονται στις πλαγιές των απέναντι βουνών.
Η περιοχή του Φραγκοκάστελλου είναι μαγευτική. Η κρυστάλλινη θάλασσα γλείφει την απέραντη αμμουδιά, ενώ στην ακτή αφθονούν οι πικροδάφνες. Το κάστρο κτίσθηκε στα 1371 από τους βενετούς και επόπτευε τα νότια παράλια της Μεγαλονήσου από επιθέσεις τούρκων και σαρακηνών πειρατών. Μέχρι σήμερα σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση. Είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο να βλέπεις ένα κάστρο σε ένα σχετικά ερημικό μέρος, όχι επάνω σε κάποιο βράχο ή σε ορεινό σημείο, αλλά δίπλα στην θάλασσα. Ο τόπος αυτός ανήκει στην περιφέρεια των Σφακίων, και αποτελεί ορμητήριο για τον ταξιδιώτη που θέλει να πατήσει και να γευτεί τα αρώματα και τις γεύσεις της άγριας κρητικής φύσης, επισκεπτόμενος βορειότερα την περιοχή Ασφένδου με κυριότερα χωριά την Ασή Γωνιά και τον Καλλικράτη. Συνεχίζοντας σε βόρεια κατεύθυνση θα μπεί σε λίγο στο περίφημη φαράγγι του Νίμπρου, που στην έξοδό του σε βγάζει στο μεγάλο οροπέδιο του Ασκύφου , όπου σε περιμετρική διάταξη συναντάς τα χωριά Πετρές, Αμμουδάρι, Γωνί, και Καρές, όπου υπάρχει ακόμη ένα ενδιαφέρον πολεμικό μουσείο. Το οροπέδιο του Ασκύφου, πήρε το όνομά του από την αρχαία λέξη "Σκύφος", που σημαίνει κύπελλο, μιά και η όψη του τοπίου με τα τριγύρω βουνά θυμίζει κύπελλο. Το οροπέδιο εκτείνεται σε υψόμετρο 830 μέτρων και καλλιεργείται στο μεγαλύτερο μέρος του, παράγοντας εξαιρετικά προϊόντα όπως κρασί και πατάτες. Έχει επίσης ανεπτυγμένη κτηνοτροφία. Είναι ονομαστά τα τυροκομικά του προϊόντα (γραβιέρα, στάκα, βούτυρο κλπ.). Εδώ τερματίζουμε την περιήγησή σ' αυτόν τον ονειρικό τόπο !!!
Άν βρεθείς ενωρίς το πρωί,--- λέει ο θρύλος και η ντόπια παράδοση,--- στα μέσα του Μάη εκεί στα νότια της Κρήτης και αντικρύσεις τα βουνά που υψώνονται πάνω από το βενετσιάνικο καστέλλι, θα διακρίνεις καβαλλαραίους να προχωρούν με τα άτια τους μέσα στα σύννεφα. Τόσο όμορφα ταίριαξε ο λαϊκός θρύλος την ντόπια φύση με ένα ιστορικό γεγονός. Γιατί όταν μιλάμε για το Φραγκοκάστελλο πρέπει να αναφερθούμε τόσο στην ιστορία που το στοιχειώνει, όσο και σε ένα φυσικό φαινόμενο, που συμβαίνει μόνο εκεί. Ο λαός αυτό το φαινόμενο το ονόμασε "Δροσουλίτες", επειδή η πρωινή δροσιά σε συνδυασμό με την αντανάκλαση των υδρατμών που υψώνονται πάνω από την αντικρινή αφρικανική έρημο, δημιουργεί την αίσθηση ενός οράματος που μοιάζει με ανθρώπους που τρέχουν πάνω στα άλογά τους. Το ιστορικό γεγονός που συνταιριάζει στην φαντασία του λαού με το φυσικό φαινόμενο που αναφέρουμε, είναι η μάχη με το άδοξο τέλος που δόθηκε στις 17 του Μάη του 1828, όταν ο οπλαρχηγός Χατζημιχάλης Νταλιάνης, καταγόμενος από την Ήπειρο, αντιμετώπισε πολλαπλάσια σε αριθμό στρατεύματα του τούρκου πασά των Κυδωνιών, Μουσταφά. Παρά τις παραινέσεις των εμπειροπολέμων ντόπιων κρητικών να μή δώσει την μάχη ταμπουρωμένος μέσα στο Φραγκοκάστελλο, αλλά να στρατοπεδεύσει έξω και να διεξαγάγει την μάχη σε ανοιχτό πεδίο με δυνατότητα οπισθοχώρησης στα παρακείμενα βουνά του Ασφένδου, εκείνος προτίμησε να πολεμήσει με το στράτευμά του εντός του κάστρου. Η πανωλεθρία ήταν προδιαγεγραμμένη. Παρά την ήττα, το στράτευμα του Νταλιάνη επέφερε αρκετά πλήγματα στους τούρκους πολιορκητές. που αργότερα δέχθηκαν νικηφόρα επίθεση από στρατιωτικές δυνάμεις των σφακιανών. Από τότε λοιπόν ο κρητικός λαός στην περιοχή του Φραγκοκάστελλου συνδέει την άδοξη εκείνη μάχη με το φαινόμενο της δροσιάς και των υδρατμών που λές και αποτυπώνονται στις πλαγιές των απέναντι βουνών.
Η περιοχή του Φραγκοκάστελλου είναι μαγευτική. Η κρυστάλλινη θάλασσα γλείφει την απέραντη αμμουδιά, ενώ στην ακτή αφθονούν οι πικροδάφνες. Το κάστρο κτίσθηκε στα 1371 από τους βενετούς και επόπτευε τα νότια παράλια της Μεγαλονήσου από επιθέσεις τούρκων και σαρακηνών πειρατών. Μέχρι σήμερα σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση. Είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο να βλέπεις ένα κάστρο σε ένα σχετικά ερημικό μέρος, όχι επάνω σε κάποιο βράχο ή σε ορεινό σημείο, αλλά δίπλα στην θάλασσα. Ο τόπος αυτός ανήκει στην περιφέρεια των Σφακίων, και αποτελεί ορμητήριο για τον ταξιδιώτη που θέλει να πατήσει και να γευτεί τα αρώματα και τις γεύσεις της άγριας κρητικής φύσης, επισκεπτόμενος βορειότερα την περιοχή Ασφένδου με κυριότερα χωριά την Ασή Γωνιά και τον Καλλικράτη. Συνεχίζοντας σε βόρεια κατεύθυνση θα μπεί σε λίγο στο περίφημη φαράγγι του Νίμπρου, που στην έξοδό του σε βγάζει στο μεγάλο οροπέδιο του Ασκύφου , όπου σε περιμετρική διάταξη συναντάς τα χωριά Πετρές, Αμμουδάρι, Γωνί, και Καρές, όπου υπάρχει ακόμη ένα ενδιαφέρον πολεμικό μουσείο. Το οροπέδιο του Ασκύφου, πήρε το όνομά του από την αρχαία λέξη "Σκύφος", που σημαίνει κύπελλο, μιά και η όψη του τοπίου με τα τριγύρω βουνά θυμίζει κύπελλο. Το οροπέδιο εκτείνεται σε υψόμετρο 830 μέτρων και καλλιεργείται στο μεγαλύτερο μέρος του, παράγοντας εξαιρετικά προϊόντα όπως κρασί και πατάτες. Έχει επίσης ανεπτυγμένη κτηνοτροφία. Είναι ονομαστά τα τυροκομικά του προϊόντα (γραβιέρα, στάκα, βούτυρο κλπ.). Εδώ τερματίζουμε την περιήγησή σ' αυτόν τον ονειρικό τόπο !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου