Notre Dame

του  Άντη Ροδίτη
Κάποιοι ανταποκρίθηκαν θετικά και κάποιοι αρνητικά στο πιο κάτω μήνυμα( https://oikologein.blogspot.com/2019/04/blog-post_28.html )  για την Παναγία των Παρισίων. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι, με όποια άποψη. Ο Κύπριος «πολίτης» όμως είναι ένας σπεσιαλίστας της επιβίωσης – τόσους αιώνες υπό ξένη κατοχή, έμαθε πια να φυλάει τα ρούχα του για να ’χει τα μισά!

Από τις αντιδράσεις που υπήρξαν μόνο ένα πράγμα απογοητεύει: Ότι κάποιοι κατάλαβαν ότι όντως υπάρχει υποψία οι Γάλλοι να έβαλαν φωτιά μόνοι τους στην εκκλησιά τους για… τουριστικούς λόγους! Λοιπόν, ήταν μόνο ένα υπονοούμενο, μια λογοτεχνική υπερβολή με μια δόση χιούμορ, με σκοπό να προκληθεί ο μηχανισμός της σκέψης. Να ιδωθούν κι άλλες διαστάσεις του γεγονότος κι όχι μόνο το κλάμα για την «πολιτισμική» απώλεια, που στο κάτω-κάτω δεν είναι μια και μοναδική για όλους.

Ότι δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικοί, είναι ξεκάθαρο. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από ένα λαό γενικώς αδιάβαστο, με αυτά τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ που διαθέτει σήμερα, να καταλαβαίνει πολλά κι από λογοτεχνία, ας πούμε! Είναι γνωστό ότι η Κύπρος ανήκε πάντα στους ελληνικούς τόπους που διάβαζαν λιγότερο.
Μια προσπάθεια έγινε αρχές του 20ου αιώνα ν’ αποδείξουμε στους Άγγλους πως ήμαστε καλύτεροι, πως ήμαστε άξιοι της Ένωσης με την Ελλάδα. Γι’ αυτό κτίσαμε τότε κάμποσα σχολεία (και σπίτια) με νεοκλασικές προσόψεις, γι’ αυτό ιδρύθηκαν «Αναγνωστήρια», όπως εκείνο της Ανόρθωσης. Τίποτε. Τζίφος. Μόνο στην μάπα καταφέρνουμε πολλά.

Δείτε και το νεότευκτο «πολιτιστικό» 5λεπτο του ΡΙΚ (τάχα έγινε για να δίνει σημασία στον «πολιτισμό», αλλά στην ουσία τον έχει υποβαθμίσει εξορίζοντάς τον εκτός Δελτίου Ειδήσεων), όπου στο εναρκτήριο σήμα υπάρχουν μουσικά όργανα, μικρόφωνα (τραούδιν), μάσκες θεάτρου, παλέτες κ.α.  αλλά ούτε ένα, ούτε μισό βιβλίο! Εξάλλου, τον μισό χρόνο τον εξαντλούν στο τι γίνεται στην Αθήνα: «Αν τύχει να είστε στην Αθήνα πηγαίνετε να δείτε…»!! Να δείτε. Το θέαμα πάνω απ’ όλα.  

Στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το γραφείο, λίγο μετά τις 6.00 κάθε πρωί, ακούω τα ράδια: Τον Κούνιο ν’ αυτομαστιγώνεται για να δικαιολογεί και τις πελλάρες που λέει, τον Λάζαρο να βαρά κουμπουριές, να λύνει και ν’ συναρμολογεί οπλοπολυβόλα κάθε κατασκευής και προέλευσης, και τη Βρεττού να κλαίγεται: Σήμερα ήταν για το επίπεδο της Αστυνομίας, που δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Λες και η δημοσιογραφία στην Κύπρο «κάνει τέλεια» τη δουλειά της. Πολύ λίγοι κάνουν τέλεια τη δουλειά τους σε αυτό τον τόπο κι ανάμεσά τους δεν είναι τα ΜΜΕ. Γιατί; Γιατί δεν εξήγησε ποτέ κανένας στους παρουσιαστές ενημερωτικών εκπομπών ότι δεν είναι οι Γκουρού της Κύπρου! Μερικοί το παίρνουν σαν δεδομένο, από μόνοι τους, ότι επειδή τους δόθηκε ένα μικρόφωνο, αυτό έγινε για να εκφωνούν την αδιαμφισβήτητη προσωπική τους άποψη!

Γράφτηκε και παλαιότερα για άλλη δημοσιογράφο, που σήμερα είναι και υποψήφια βουλευτίνα για Βρυξέλλες μεριά, ότι δεν παίρνεις συνέντευξη του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθύνοντας ερωτήσεις ή -ακόμα χειρότερα- εκφράζοντας γνώμη με το «Εγώ νομίζω», «Εγώ πιστεύω», «Εμένα μου φαίνεται» κ.ο.κ. Είσαι εκεί για να εκφράσεις απορίες και να υποβάλεις ερωτήσεις εκ μέρους όλων, εκ μέρους του κοινού.

Επιτέλους, χάθηκαν τα πάντα; Δεν υπάρχουν πια κανόνες;

Ας ξεκαθαρισθεί: Ο εκφωνητής, ο παρουσιαστής, ειδικά των ενημερωτικών εκπομπών, του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης, οφείλει να έχει πλήρη επίγνωση ότι δεν μιλά εκ μέρους του εαυτού του, δεν είναι εκεί για να… παρουσιάζει τον εαυτό του, αλλά για να εκπροσωπεί το σύνολο των ακροατών-τηλεθεατών, να εκπροσωπεί ακριβώς την ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ και όχι την ιδιωτική, ΔΙΚΗ ΤΟΥ γνώμη! Λέει και τη δική του, αν χρειαστεί σε κάποια στιγμή, αλλά πάντα με πλήρη συνείδηση του καθήκοντός του και με σεμνότητα και με υπευθυνότητα ως διορισμένος εκπρόσωπος όσων ακούν ή όσων βλέπουν και ακούν. Δεν πρέπει να παίρνει ο νους κανενός αέρα ότι έγινε ο σοφός του τόπου που επιβάλλει τη σοφία τους στους υπ-ηκόους (ακούω-υπακούω)!

Και για να επανέλθω και να κλείσω ξανά με τη Νότρε Νταμ. Δεν γίνεται, πρέπει οι πλείστοι να το κατάλαβαν ότι το μήνυμα ήταν πως η παρουσίαση της επικαιρότητας δεν πρέπει να στερείται ιστορικού βάθους, μνήμης και παρελθόντος, έστω ως υπόβαθρο στην προσωπικότητα του παρουσιαστή. Επιτέλους ας προσπαθήσουμε τουλάχιστο να μην παρασυρόμαστε, να μην αφήνουμε την ορμή των τρεχόντων γεγονότων να μας αποκόπτει από την πλήρη ύπαρξη, ας έχουμε πάντα υπόψη όλες τις διαστάσεις της, ότι δεν στερείται παρελθόντος, το οποίο δεν πρέπει να διαχωρίζεται πλήρως από το παρόν. Ένα διαρκές παρόν είναι η Ιστορία – κι αυτό δεν το είπα εγώ. Αν δεν το ξεχνούμε αυτό, το βάθος και ο πλούτος της σκέψης μας, η επικοινωνία και η συνεννόηση μεταξύ όλων θα είναι κοινά και αυτό θα είναι κέρδος για όλους.

ΑΡ