ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΦΗΚΑΣ

Του Γιάννη Σχίζα

Υπάρχουν άνθρωποι που αθόρυβα κάνουν το έργο τους – έργο όχι ασήμαντο, έργο υποδομής – και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται  αναμφίβολα ο Γιώργος Σφήκας :  Ένας άνθρωπος που  δεν ήταν αποκλειστικά «οικολόγος του γραφείου» , του οποίου  το  έργο  δεν περιορίστηκε σε μια παράθεση  στοιχείων, χαρτών, βιβλιογραφίας, αλλά συμπεριέλαβε τόσο τον θεωρητικό στοχασμό  όσο και τη πρακτική δράση . Έγραψε πολλά, αλλά  σ’ αυτόν  ΔΕΝ ταιριάζουν τα λόγια του Frederic Gros, ενός αναλυτή φιλοσόφων και διανοητών, στο έργο του «Περπατώντας» :«Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί ύστερα από ανάγνωση άλλων βιβλίων, πολλά έχουν τη μυρωδιά της βιβλιοθήκης όπου κλείστηκε ο συγγραφέας τους προκειμένου να τα ολοκληρώσει…»

Από μια προσωπική ανάμνηση , αλιεύω τη στάση του το 1986, όταν εμφανίζεται  η πρόταση της φωταγώγησης του Εθνικού  Δρυμού   Βίκου- Αώου,  για την καλύτερη εξυπηρέτηση των τουριστών…Αντιγράφω από τη  «Νέα Οικολογία» :  «Άλλο να θαυμάζει ο κόσμος το Βίκο και άλλο να τον φωταγωγήσουμε τη νύχτα, όπως προτείνουν κάποιοι φωστήρες!»

Αντιτίθεται σταθερά στα  οδικά δίκτυα  που κατασκευάζονται μέσα σε δασικές περιοχές και πολύ περισσότερο σε δρυμούς-  αλήθεια που έχει πάρει τραγική επικαιρότητα λόγω των έργων που συνοδεύουν σήμερα τις ανεμογεννήτριες. Πολλά έχει να πει  στο έργο του  « οι Βοτανικοί  παράδεισοι της Ελλάδας», για την τύχη φυτικών ειδών που επηρεάζονται  από την οδοποιϊα.

Ο Σφήκας διέπρεψε στη  φυτογνωσία - τον απασχολούσαν τόσο τα είδη τα «νορμάλ» όσο και τα  αγριολούλουδα ! Γι αυτό θα  ανακαλύψει ή επισημάνει αρκετά νέα για την επιστήμη είδη  δίνοντας σε δύο από αυτά  το όνομα του (Viola sfikasiana και Violchicum sfikasianum).

Στo έργο  του «Τα φαρμακευτικά φυτά της Ελλάδας» γράφει : «Άνθρωποι, ζώα, πουλιά και φυτά, όλα χαρακτηρίζονται από μια υπέροχη αστάθεια, από μια αφάνταστη ποικιλία που γέννησε τον μοναδικό αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Έτσι εξηγείται πώς  σε μια τόσο μικρή χώρα ζουν πάνω από 6.000 είδη φυτών».   Το 2017 αναφέρεται  στο  πρόβλημα μείωσης των πληθυσμών των αυτοφυών αρωματικών φυτών της Δωδεκανήσου και της Καρπάθου  .  Για το ίδιο θέμα πάλι  μιλάει για τον Γράμμο, που έχει πάμπολλα αφύλακτα σημεία, ενώ στην Ηπειρο οι συνεχείς περιπολίες  συνοριοφυλάκων είναι αποτρεπτικός παράγοντας.

Το έργο του  για την ενσταβλισμένη κτηνοτροφία εμπνέεται  από το ότι διαβλέπει την αρνητική επίδραση που ασκεί αυτή πάνω  στη φύση. «Χρειάζεται ένας προγραμματισμός από το κράτος. Αντί να ενισχύει αυτής της μορφής την κτηνοτροφία,  ας ενισχύσει την ενσταβλισμένη κτηνοτροφία» - λέει, για μια μικρή, αλλά επίκαιρη αλήθεια….
Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 13.4.2019