Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου : Ἄ­ναρ­χος ποι­μὴν κα­τα­βέ­βη­κεν, ἐ­ρου­ρέμ

 

ΚΑΘΕ ἔμ­πα τοῦ Σε­πτέμ­βρη, στὰ Τρι­πό­τα­μα Ψω­φί­δος, χω­ριὸ κον­τὰ στὰ χω­ριὰ τῶν γο­νι­ῶν μου, καὶ σταυ­ρο­δρό­μι τρι­ῶν πο­τα­μῶν, ὅ­πως τὸ ὄ­νο­μά του μαρ­τυ­ρεῖ, τοῦ Ἐ­ρύ­μαν­θου, τοῦ Ἀ­ρο­ά­νιου καὶ τοῦ Σει­ραί­ου, ἀ­νά­με­σα στὰ Λάμ­πεια ὅ­ρη καὶ τὸ Ἀ­φρο­δί­σιο, γι­νό­ταν με­γά­λη ἐμ­πο­ρο­ζω­ο­πα­νή­γυ­ρη, κι ἀ­κό­μα γί­νε­ται δη­λα­δὴ χω­ρὶς ὅ­μως πιὰ νὰ ἀ­γο­ρα­πω­λοῦ­νε ζῶ­α. Πρα­μα­τευ­τά­δες ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ γύ­ρω μέ­ρη μα­ζεύ­ον­ται καὶ γε­μί­ζουν μὲ πάγ­κους τοὺς δρό­μους ὣς τὴν ἐκ­κλη­σί­α τῆς Πα­να­γί­ας. Γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν πλα­τεί­α, στή­νον­ται πρό­χει­ρες πί­στες γιὰ τὰ κλα­ρί­να κι ἕ­να σω­ρὸ τρα­πέ­ζια γιὰ τὴ βρα­δι­νὴ ἐ­πι­δρο­μὴ στὴ γί­δα καὶ τὴ γουρ­νο­πού­λα.

       Στὸ πα­νη­γύ­ρι πη­γαί­να­με συ­νή­θως με­ση­μέ­ρι καὶ κα­θό­μα­στε ὣς τὸ βρά­δυ. Κι ἐ­νῶ ἡ μη­τέ­ρα μου καὶ ἡ θεί­α κοι­τά­ζαν τοὺς πάγ­κους μὲ τὰ ροῦ­χα καὶ τὰ κου­ζι­νι­κά, ἐ­γὼ προ­πο­ρευ­ό­μουν καὶ χά­ζευ­α γιὰ ὧ­ρες τὰ τσο­κά­νια. Τὰ ἔ­πι­α­να ἕ­να-ἕ­να καὶ τὰ πε­ρι­ερ­γα­ζό­μουν, προ­σπα­θών­τας νὰ ἀ­πο­τυ­πώ­σω τὸν ἰ­δι­αί­τε­ρο με­ταλ­λι­κό τους ἦ­χο. Λέ­νε πὼς τὰ πιὸ με­γά­λα τα κρε­μοῦ­σαν στὰ πιὸ ἄ­τα­κτα ζῶ­α γιὰ νὰ ἐμ­πο­δί­ζουν τὶς σκαν­τα­λι­ές τους.

       Μιὰ χρο­νιά, θὰ γι­νό­μουν λυ­κει­ο­κό­ρι­τσο θαρ­ρῶ, ὅ­πως κα­τη­φό­ρι­ζα πρὸς τὴν πλα­τεί­α, πλά­ι μου χα­μη­λώ­νει τα­χύ­τη­τα ἕ­να πα­πά­κι. Ἐ­πο­χού­με­νος ἕ­νας κα­τά­ξαν­θος νε­α­ρὸς ὀ­νό­μα­τι Γιά­ννης, ὅ­πως αὐ­το­βού­λως μοῦ συ­στή­θη­κε, μὲ μά­γου­λα ρο­δα­λά, βου­νί­σια, τὰ εἴ­κο­σι θὰ τά ’­χε πα­τη­μέ­να καὶ ἤ­δη, κα­θὼς φαι­νό­ταν, κα­ζα­νό­βας. Νὰ μαρ­σά­ρει καὶ μὲ προ­φο­ρὰ βα­ριά, νὰ μὲ ρω­τά­ει πῶς σὲ λέ­νε, ἀ­πὸ ποῦ εἶ­σαι, πῶς περ­νᾶς καὶ ὅ­λα τὰ σχε­τι­κά. Ἐ­γὼ σὰν χέ­λι τοῦ ξε­γλί­στρη­σα καὶ χά­θη­κα στὸ πλῆ­θος, ἔ­χον­τας γευ­τεῖ γιὰ πρώ­τη μου φο­ρὰ αὐ­τὸ ποὺ συ­νη­θί­ζα­νε νὰ λέ­νε νυ­φο­πά­ζα­ρο.

       Πέ­ρα­σαν πέν­τε-ἕ­ξι χρό­νια μέ­χρι νὰ ξα­να­πά­ω στὸ χω­ριό. Ὁ Γιά­ννης φό­ρα­γε ρά­σα καὶ κρα­τοῦ­σε σὲ κά­θε χέ­ρι κι ἀ­πὸ ἕ­να κου­τσού­βε­λο. Ἦ­ταν πιὰ πα­τέ­ρας καὶ ποι­μήν. Ὑ­πὸ τὴν ἐ­πί­βλε­ψή του, μά­λι­στα, χτί­στη­κε ἡ πρώ­τη ἐκ­κλη­σί­α μὲ τὸ ἱ­ε­ρὸ νὰ κοι­τά­ζει στὴ δύ­ση κι ὄ­χι στὴν ἀ­να­το­λή, πράγ­μα πρω­το­φα­νὲς κι ἀ­νό­σιο. Οἱ χω­ρια­νοὶ τὸν ἔ­βρι­ζαν γιὰ ἄ­θε­ο, ἔ­λε­γαν πὼς θὰ κα­εῖ στὴν κό­λα­ση γιὰ τὸ ἀ­νό­μη­μά του καὶ στὴ δι­α­βο­λε­μέ­νη ἐκ­κλη­σί­α δὲν πα­τοῦ­σαν.

       Κι ἐ­γὼ ἔ­βλε­πα τὸν πα­τέ­ρα Ἰ­ω­άν­νη μό­νο του νὰ ψάλ­λει τὴ λει­τουρ­γί­α κά­θε Κυ­ρια­κή, καὶ σκε­φτό­μουν πῶς οὔ­τε ρά­σο, οὔ­τε τσο­κά­νι φτά­νει νὰ βά­λει χα­λι­νά­ρι σ’ ἄ­ναρ­χη ψυ­χή.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.