Ο Μανώλης Ανδριωτάκης (Αθήνα, 1974) είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος. Έχει συνεργαστεί με ΜΜΕ, έχει εκδώσει 8 βιβλία κι έχει σκηνοθετήσει 5 ταινίες ντοκιμαντέρ. Έχει εργαστεί σε πλήθος εκδοτικών οίκων και βιβλιοπωλείων. Από τις 11 Νοεμβρίου 2011, διατηρεί τη διαδικτυακή εκπομπή βιβλίου GarageBooks. Επίσης, έχει εμφανιστεί ως περφόρμερ σε παράσταση χοροθεάτρου στο Φεστιβάλ Αθηνών (2008) και ασχολείται ενεργά με την οδική ασφάλεια. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, Το δεξί χέρι (Εκδόσεις Μεταίχμιο), έδωσε την αφορμή για τη συζήτησή μας αυτή.
Το δεξί χέρι, ένα πολιτικό θρίλερ με σαφείς αιχμές στη σύγχρονη πολιτική και διαδικτυακή πραγματικότητα...
Το μυθιστόρημα είναι μια απόπειρα να ερεθίσω τη συνείδηση του αναγνώστη ως ψηφοφόρου. Θέλω να βάλω τον ψηφοφόρο στα φανταστικά παρασκήνια της πολιτικής για να τον υποψιάσω, να διασυνδέσω το προσωπικό με το πολιτικό. Δεν θέλω να κάνω τον αναγνώστη πιο κυνικό, αλλά πιο προσεκτικό, πιο ευσυνείδητο, με περισσότερη επίγνωση της περιπλοκότητας των πραγμάτων.
Κατά την εξέλιξη της μυθοπλασίας, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι κάθε όνομα και πρόσωπο των ηρώων είναι απόλυτα συμβολικό. Γιατί θέλατε να είναι εξαρχής εμφανείς οι ρόλοι τους;
Πρόθεσή μου είναι να δημιουργήσω χαρακτήρες πολυεπίπεδους και αντιφατικούς, όπως είμαστε όλοι. Θέλω να ελπίζω ότι καθώς εξελίσσεται η πλοκή, η εικόνα των ρόλων εμπλουτίζεται και εκπλήσσει.
Ο ήρωάς σας, ο Πέτρος Χρήστου, έχει υποστεί διαδικτυακό bullying και έφτασε σε σημείο να θέλει να θέσει τέλος στη ζωή του. Ήταν πρόθεσή σας να μιλήσετε ανοιχτά για ένα θέμα σχεδόν ταμπού, ακόμα και έπειτα από τόσα χρόνια ύπαρξης του διαδικτύου στη ζωή μας;
Ο εκφοβισμός, ο εκβιασμός, η ύπουλη επίθεση είναι αρχαία όπλα. Σήμερα είναι και δημοκρατικά όπλα, με την έννοια ότι μπορεί ο καθένας μας να τα αξιοποιήσει, έχοντας τη σιγουριά ότι δεν θα πιαστεί, εξαιτίας της απρόσωπης όψης του διαδικτύου. Όμως οι επιπτώσεις στον ψυχισμό των ανθρώπων που δέχονται την επίθεση είναι ανυπολόγιστες. Δυστυχώς, από πάρα πολλούς χρήστες του διαδικτύου λείπει συχνά η ενσυναίσθηση κι αυτό εξηγείται. Πολύ συχνά, το διαδίκτυο είναι ο καλύτερος ενισχυτής της παράνοιας της εποχής μας.
Αλήθεια, διαπιστώνετε ότι η επισφάλεια του διαδικτύου έχει γίνει κατανοητή στους χρήστες με το πέρασμα των χρόνων;
Το συντριπτικό ποσοστό των χρηστών των νέων τεχνολογιών είναι ψηφιακά αναλφάβητο. Ακόμα κι αυτοί που νομίζουν ότι μέσες άκρες μπορούν να «διαβάζουν» τα νέα μέσα, δεν ξέρουν να «γράφουν» σ’ αυτά. Υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ψηφιακής παιδείας. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Φυσικά, το διαδίκτυο δεν είναι η κύρια αιτία της πολιτισμικής υπαναχώρησης παγκοσμίως, αλλά είναι ένας πρώτης τάξης βοηθός της.
Η γενικευμένη αντίληψη για πλήρη διαφθορά στην εξουσία και τη δημοσιογραφία μέχρι ποιο βαθμό θεωρείτε ότι είναι ορθή;
Όταν η διαφθορά γενικεύεται, όταν δηλαδή περνά ένα ανεκτό όριο, τότε αρχίζει η διάλυση, η αυτοκαταστροφή. Κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Στην Ελλάδα, για ευνόητους λόγους φλερτάρουμε διαρκώς τις τελευταίες δεκαετίες με αυτό το όριο, αλλά δεν το ξεπερνάμε. Και μόνο όμως η προσέγγιση αυτού του ορίου είναι τρομακτική και έντονη. Θα ήθελα με το βιβλίο να μεταφέρω αυτή την αίσθηση, το διαρκές φλερτ με την αυτοκαταστροφή.
Η μετριότητα σε βάρος της επικράτησης της αριστείας είναι ένα θέμα που θίγετε στο βιβλίο σας. Είναι αυτό βασικό πρόβλημα της κοινωνίας μας;
Το όλο θέμα της αξιοκρατίας είναι ζήτημα κριτηρίων και εφαρμογής τους. Σε μια κοινωνία πελατοκεντρική και οικογενειοκεντρική, τα πιο αξιόπιστα κριτήρια είναι το πόσο πληρώνεις και το ποιους ξέρεις. Ναι, αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί οι ευκαιρίες για τους ανθρώπους που δεν έχουν χρήματα ή γνωριμίες είναι μηδαμινές. Κι αυτό σημαίνει ότι καταδικαζόμαστε σε μια στασιμότητα, σε επετηρίδες κολλητών και σε παιχνίδια με σημαδεμένες τράπουλες.
Η δική μου επίγευση από την ανάγνωση του βιβλίου σας είναι ότι μάλλον δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα μας. Θέλετε να σχολιάσετε;
Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλές σωτηρίες. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να μάθουμε να τις αναγνωρίζουμε και να τις εμπιστευόμαστε.
Ποια αξία θεωρείτε αδιαπραγμάτευτη;
Τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.
Ο ήρωάς σας μιλά για επικαιροποίηση του λογισμικού του, δηλαδή για αλλαγή πορείας στη ζωή του. Τι μπορεί να είναι αυτό που στρέφει έναν 45χρονο άνθρωπο να αλλάξει πορεία;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως λέει ο ίδιος, μάλλον ευθύνεται το «δημόσιο στραπάτσο». Αλλά σε πολλές άλλες περιπτώσεις, οι αλλαγές που γίνονται σ’ αυτή περίπου την ηλικία, κοντά στα 50 δηλαδή, συμβαίνουν γιατί οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι έφτασαν περίπου στο μέσο της διαδρομής και νιώθουν ότι πλησιάζουν στο αναπόφευκτο.
Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή του βιβλίου σας;
Η διαδικασία κράτησε συνολικά τέσσερα χρόνια.
Αν και είναι πολύ φρέσκο Το δεξί χέρι, τολμώ να ρωτήσω αν έχετε καταπιαστεί με τη συγγραφή κάποιου νέου βιβλίου.
Δουλεύω ταυτόχρονα τρία βιβλία, κι ελπίζω ότι ένα απ’ αυτά θα είναι το τρίτο μου μυθιστόρημα.
Το δεξί χέρι
Μανώλης Ανδριωτάκης
Μεταίχμιο
416 σελ.
ISBN 978-618-03-1808-1
Τιμή €17,70
Το δεξί χέρι, ένα πολιτικό θρίλερ με σαφείς αιχμές στη σύγχρονη πολιτική και διαδικτυακή πραγματικότητα...
Το μυθιστόρημα είναι μια απόπειρα να ερεθίσω τη συνείδηση του αναγνώστη ως ψηφοφόρου. Θέλω να βάλω τον ψηφοφόρο στα φανταστικά παρασκήνια της πολιτικής για να τον υποψιάσω, να διασυνδέσω το προσωπικό με το πολιτικό. Δεν θέλω να κάνω τον αναγνώστη πιο κυνικό, αλλά πιο προσεκτικό, πιο ευσυνείδητο, με περισσότερη επίγνωση της περιπλοκότητας των πραγμάτων.
Κατά την εξέλιξη της μυθοπλασίας, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι κάθε όνομα και πρόσωπο των ηρώων είναι απόλυτα συμβολικό. Γιατί θέλατε να είναι εξαρχής εμφανείς οι ρόλοι τους;
Πρόθεσή μου είναι να δημιουργήσω χαρακτήρες πολυεπίπεδους και αντιφατικούς, όπως είμαστε όλοι. Θέλω να ελπίζω ότι καθώς εξελίσσεται η πλοκή, η εικόνα των ρόλων εμπλουτίζεται και εκπλήσσει.
Ο ήρωάς σας, ο Πέτρος Χρήστου, έχει υποστεί διαδικτυακό bullying και έφτασε σε σημείο να θέλει να θέσει τέλος στη ζωή του. Ήταν πρόθεσή σας να μιλήσετε ανοιχτά για ένα θέμα σχεδόν ταμπού, ακόμα και έπειτα από τόσα χρόνια ύπαρξης του διαδικτύου στη ζωή μας;
Ο εκφοβισμός, ο εκβιασμός, η ύπουλη επίθεση είναι αρχαία όπλα. Σήμερα είναι και δημοκρατικά όπλα, με την έννοια ότι μπορεί ο καθένας μας να τα αξιοποιήσει, έχοντας τη σιγουριά ότι δεν θα πιαστεί, εξαιτίας της απρόσωπης όψης του διαδικτύου. Όμως οι επιπτώσεις στον ψυχισμό των ανθρώπων που δέχονται την επίθεση είναι ανυπολόγιστες. Δυστυχώς, από πάρα πολλούς χρήστες του διαδικτύου λείπει συχνά η ενσυναίσθηση κι αυτό εξηγείται. Πολύ συχνά, το διαδίκτυο είναι ο καλύτερος ενισχυτής της παράνοιας της εποχής μας.
Αλήθεια, διαπιστώνετε ότι η επισφάλεια του διαδικτύου έχει γίνει κατανοητή στους χρήστες με το πέρασμα των χρόνων;
Το συντριπτικό ποσοστό των χρηστών των νέων τεχνολογιών είναι ψηφιακά αναλφάβητο. Ακόμα κι αυτοί που νομίζουν ότι μέσες άκρες μπορούν να «διαβάζουν» τα νέα μέσα, δεν ξέρουν να «γράφουν» σ’ αυτά. Υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ψηφιακής παιδείας. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Φυσικά, το διαδίκτυο δεν είναι η κύρια αιτία της πολιτισμικής υπαναχώρησης παγκοσμίως, αλλά είναι ένας πρώτης τάξης βοηθός της.
Η γενικευμένη αντίληψη για πλήρη διαφθορά στην εξουσία και τη δημοσιογραφία μέχρι ποιο βαθμό θεωρείτε ότι είναι ορθή;
Όταν η διαφθορά γενικεύεται, όταν δηλαδή περνά ένα ανεκτό όριο, τότε αρχίζει η διάλυση, η αυτοκαταστροφή. Κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Στην Ελλάδα, για ευνόητους λόγους φλερτάρουμε διαρκώς τις τελευταίες δεκαετίες με αυτό το όριο, αλλά δεν το ξεπερνάμε. Και μόνο όμως η προσέγγιση αυτού του ορίου είναι τρομακτική και έντονη. Θα ήθελα με το βιβλίο να μεταφέρω αυτή την αίσθηση, το διαρκές φλερτ με την αυτοκαταστροφή.
Δεν θέλω να κάνω τον αναγνώστη πιο κυνικό, αλλά πιο προσεκτικό, πιο ευσυνείδητο, με περισσότερη επίγνωση της περιπλοκότητας των πραγμάτων.
Η μετριότητα σε βάρος της επικράτησης της αριστείας είναι ένα θέμα που θίγετε στο βιβλίο σας. Είναι αυτό βασικό πρόβλημα της κοινωνίας μας;
Το όλο θέμα της αξιοκρατίας είναι ζήτημα κριτηρίων και εφαρμογής τους. Σε μια κοινωνία πελατοκεντρική και οικογενειοκεντρική, τα πιο αξιόπιστα κριτήρια είναι το πόσο πληρώνεις και το ποιους ξέρεις. Ναι, αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί οι ευκαιρίες για τους ανθρώπους που δεν έχουν χρήματα ή γνωριμίες είναι μηδαμινές. Κι αυτό σημαίνει ότι καταδικαζόμαστε σε μια στασιμότητα, σε επετηρίδες κολλητών και σε παιχνίδια με σημαδεμένες τράπουλες.
Η δική μου επίγευση από την ανάγνωση του βιβλίου σας είναι ότι μάλλον δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα μας. Θέλετε να σχολιάσετε;
Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλές σωτηρίες. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να μάθουμε να τις αναγνωρίζουμε και να τις εμπιστευόμαστε.
Ποια αξία θεωρείτε αδιαπραγμάτευτη;
Τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.
Ο ήρωάς σας μιλά για επικαιροποίηση του λογισμικού του, δηλαδή για αλλαγή πορείας στη ζωή του. Τι μπορεί να είναι αυτό που στρέφει έναν 45χρονο άνθρωπο να αλλάξει πορεία;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως λέει ο ίδιος, μάλλον ευθύνεται το «δημόσιο στραπάτσο». Αλλά σε πολλές άλλες περιπτώσεις, οι αλλαγές που γίνονται σ’ αυτή περίπου την ηλικία, κοντά στα 50 δηλαδή, συμβαίνουν γιατί οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι έφτασαν περίπου στο μέσο της διαδρομής και νιώθουν ότι πλησιάζουν στο αναπόφευκτο.
Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή του βιβλίου σας;
Η διαδικασία κράτησε συνολικά τέσσερα χρόνια.
Αν και είναι πολύ φρέσκο Το δεξί χέρι, τολμώ να ρωτήσω αν έχετε καταπιαστεί με τη συγγραφή κάποιου νέου βιβλίου.
Δουλεύω ταυτόχρονα τρία βιβλία, κι ελπίζω ότι ένα απ’ αυτά θα είναι το τρίτο μου μυθιστόρημα.
Το δεξί χέρι
Μανώλης Ανδριωτάκης
Μεταίχμιο
416 σελ.
ISBN 978-618-03-1808-1
Τιμή €17,70
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου