Σκέψεις για την Παναγία των Παρισίων

του Άντη Ροδίτη

Έπεσε πολύ κλάμα εν τω ιδρύματι χθες μεσημέρι.

Ο Πάρις και η Άννα μόνο που δεν έβγαλαν μαντήλια για να μαζέψουν τα δάκρυά των.

Εμένα, πάλι, μου μπήκε η στραβή ιδέα μην οι Γάλλοι, δηλαδή οι Φράγκοι, τουτέστι οι Γερμανοί, έκαψαν τη Νότρε Νταμ τους για ένα έξτρα εισόδημα από τον τουρισμό που θα εισρεύσει τώρα εις διπλούν να κλάψει επί τ’ αποκαΐδια.

…Η Ιστορία και η Ιστορία μας και ο πολιτισμός μας, η κοινή ευρωπαϊκή Ιστορία μας και ο κοινός πολιτισμός μας και η γοτθική τέχνη… Κι ο Κουασιμόδος, η Εσμεράλδα, το Χόλυγουντ, ο Γουώλντ Ντίσνεϋ… και δώσ’ του κλάμα από τις κεραίες του ιδρύματος!

Ωραία. Κάηκε ένα ωραίο σκηνικό. Ένα αξιοθέατο, άλλης εποχής, που θυμίζει και ανακαλεί άλλες εποχές, όχι καλύτερες ούτε χειρότερες από τις τωρινές.

«Όλες οι εποχές είναι διεφθαρμένες», έγραψε ο Έλιοτ.

Ο δε Τζόυς, όπως και ο δικός μας ο Μόντης, τα έψαλλαν κανονικά της Ιστορίας: Ν’ απαλλαγούν ήθελαν από αυτήν, όχι να τη θυμούνται.

Όσο για τον Στάινερ το είπε ξεκούτσουλα, χωρίς περιστροφές: “Όλη αυτή η κουλτούρα δεν ωφέλησε σε τίποτε όταν κλήθηκε ουσιαστικά να δράσει”. Ούτε δρα ποτέ. Κι εμείς θα έπρεπε να το ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους.

Όταν η Νότρε Νταμ τους ήταν στο 41 έτος (από τα 182 που χρειάστηκαν) της ανέγερσής της, έμειναν μάλλον από λεφτά οι Γάλλοι κι εξέδραμαν πάνοπλοι με άλλους κλέφτες (Ενετούς και Βέλγους – 4η Σταυροφορία Λτδ) κατά Πόλεως μεριά να μαζέψουν χρήμα. Μπήκαν και μέσα στην Αγιά Σοφιά, έβαλαν γαϊδούρια μέσα και μουλάρια να σηκώσουν ό,τι χρυσάφι υπήρχε, βίασαν, σκότωσαν κι έκλεψαν απεριόριστα μέσα στην Πόλη, στην Αγία Τράπεζα της Αγίας του Θεού Σοφίας πήδηξαν τις πόρνες τους για πλάκα, κι έκαναν άλλα τόσα όσα δεν έκαναν ούτε οι Τούρκοι το 1453. Τον δρόμο τους τον άνοιξαν οι Γάλλοι το 1204, όταν ακόμα έκτιζαν την Νταμ τους!

Μια φορά που έγραψα στον «Φ» ένα κομμάτι για το πόσο άχρηστα είναι τα μουσεία για τον αληθινό σκοπό μας, ο διορθωτής της εφημερίδας μου διόρθωσε τον τίτλο και χωρίς να ξέρει τι έκανε τον γύρισε ουσιαστικά ανάποδα.

Το «Το Εν ου έστι χρεία», τον τίτλο, τον «διόρθωσε» και τον έκανε «Το εν ουκ έστι χρεία»!

Μετέτρεψε «το μόνο αναγκαίο» σε «το μόνο που δεν μας χρειάζεται»!

Είναι πολλά τα καλά της τηλεόρασης και τα κακά της απείρως περισσότερα. Ας δουλέψουν μερικοί για ένα καλύτερο ισοζύγιο, αν θα φτάσουμε ποτέ κοντά στο «μόνο αναγκαίο».

ΑΡ