του Γιάννη Σχίζα*
Τώρα που έχουμε αποκορύφωση των Αποκριών και του Τριωδίου και η σκέψη όλων πάει σε χορούς και σε τραγούδια -που δεν μπορούν να διεγερθούν εύκολα εκτός αν έχουν τη βοήθεια του αλκοόλ-, καιρός να ξεδώσουμε κι εμείς διερευνώντας πρακτικές για τη καλύτερη χρήση του. «Μια φορά κι έναν καιρό» στην Ελλάδα το αλκοόλ δεν ήταν τόσο πολυποίκιλο, δεν συμπεριλάμβανε εύκολα ουίσκι, τζιν, βότκες, κοκτέιλ κ.λπ. Σε αντίθεση με το βερμούτ, που ήταν το προτιμώμενο είδος στα πάρτι της εποχής, το κρασί ήταν «ηγεμονικό» μεταξύ των ευφορικών ποτών και η σχέση μαζί του απασχολούσε ιδιαίτερα την ευρύτερη κοινωνία.
Ο συγγραφέας Δημήτριος Καμπούρογλου ανέφερε τον Υμηττό σαν το όριο που διαχωρίζει την «Αθήνα του πνεύματος από αυτήν του οινοπνεύματος», όμως αυτός ο διαχωρισμός ήταν καθαρά «παραγωγικός» και η κατανάλωση μετέπειτα αναλάμβανε να αποδείξει ότι τα όρια είναι για να καταργούνται...
Η κατάχρηση του οίνου ήταν θέμα σχολίων και κοινωνικής κριτικής - αν και η ελληνική κοινωνία ουδέποτε έφθασε στον παροξυσμό της ποτοαπαγόρευσης, όπως η αμερικανική. Σε συνθήκες «Καθαρής Δευτέρας», όπου έχουμε επιπροσθέτως «κατάχρηση» των παραδοσιακών ηθών και εθίμων και των αναφορών σ' αυτά, είναι αξιομνημόνευτες ορισμένες «πτυχές» της μέθεξης με το αλκοόλ: Έτσι, στην Αθήνα της δεκαετίας του '50 -μεταξύ σοβαρού και αστείου- σχηματίζονταν συλλογικότητες και παρέες «κρασοφρονικών» κατευθύνσεων.
Ανάμεσα τους και ο «Όμιλος Κρασοπατέρων Ελλάδος», μια, μάλλον μεταξύ σοβαρού και αστείου συνεύρεση ανθρώπων, που διέθετε μάλιστα και καταστατικό με έξι θεμελιώδη άρθρα: 1ο άρθρο αυτό που καθόριζε την πληρωμή (απαγόρευση τράκας...), 2ο αυτό που καθόριζε το κατώτατο όριο πόσεως (300 δράμια), 3ο αυτό που καθόριζε το δικαίωμα του «προέδρου» να επιβάλει ποινές, 4ο τη συχνή και για την ακρίβεια καθημερινή παρακολούθηση κρασοσυνεδριάσεων, 5ο την κήρυξη των διωκομένων μελών ως μαρτύρων, 6ο την αποδοχή γυναικών στον όμιλο υπό όρους...
Αυτά προκύπτουν από το «Αθηναϊκό Ημερολόγιο» των Καιροφύλλα και Φιλιππότη, που έσωσε αρκετές πτυχές της «προ-μοντέρνας» Αθήνας. Ένα άρθρο γραμμένο το 2002 (Στρατής Αλ. Μολίνος: «Τα σφηνάκια των αρχαίων») διατείνεται ότι πολλές από τις γυναίκες της αρχαιότητας επιδίδονταν στην οινοποσία - πράγμα που δεν είχε διαφύγει της προσοχής των συγγραφέων εκείνης της εποχής.
Το κρασί έζησε πολλές περιπέτειες, πέρασε μια περίοδο «βύθισης» μέχρις ότου ανέκαμψε και ξανά προς τη δόξα τράβηξε: Όπως βεβαιώνει το «Οινόραμα», ο αριθμός των οινοποιείων της χώρας δεκαπλασιάστηκε και η ποιότητα έγινε εφάμιλλη ή και καλύτερη των ευρωπαϊκών...
ΑΥΓΗ 9.2.19
Τώρα που έχουμε αποκορύφωση των Αποκριών και του Τριωδίου και η σκέψη όλων πάει σε χορούς και σε τραγούδια -που δεν μπορούν να διεγερθούν εύκολα εκτός αν έχουν τη βοήθεια του αλκοόλ-, καιρός να ξεδώσουμε κι εμείς διερευνώντας πρακτικές για τη καλύτερη χρήση του. «Μια φορά κι έναν καιρό» στην Ελλάδα το αλκοόλ δεν ήταν τόσο πολυποίκιλο, δεν συμπεριλάμβανε εύκολα ουίσκι, τζιν, βότκες, κοκτέιλ κ.λπ. Σε αντίθεση με το βερμούτ, που ήταν το προτιμώμενο είδος στα πάρτι της εποχής, το κρασί ήταν «ηγεμονικό» μεταξύ των ευφορικών ποτών και η σχέση μαζί του απασχολούσε ιδιαίτερα την ευρύτερη κοινωνία.
Ο συγγραφέας Δημήτριος Καμπούρογλου ανέφερε τον Υμηττό σαν το όριο που διαχωρίζει την «Αθήνα του πνεύματος από αυτήν του οινοπνεύματος», όμως αυτός ο διαχωρισμός ήταν καθαρά «παραγωγικός» και η κατανάλωση μετέπειτα αναλάμβανε να αποδείξει ότι τα όρια είναι για να καταργούνται...
Η κατάχρηση του οίνου ήταν θέμα σχολίων και κοινωνικής κριτικής - αν και η ελληνική κοινωνία ουδέποτε έφθασε στον παροξυσμό της ποτοαπαγόρευσης, όπως η αμερικανική. Σε συνθήκες «Καθαρής Δευτέρας», όπου έχουμε επιπροσθέτως «κατάχρηση» των παραδοσιακών ηθών και εθίμων και των αναφορών σ' αυτά, είναι αξιομνημόνευτες ορισμένες «πτυχές» της μέθεξης με το αλκοόλ: Έτσι, στην Αθήνα της δεκαετίας του '50 -μεταξύ σοβαρού και αστείου- σχηματίζονταν συλλογικότητες και παρέες «κρασοφρονικών» κατευθύνσεων.
Ανάμεσα τους και ο «Όμιλος Κρασοπατέρων Ελλάδος», μια, μάλλον μεταξύ σοβαρού και αστείου συνεύρεση ανθρώπων, που διέθετε μάλιστα και καταστατικό με έξι θεμελιώδη άρθρα: 1ο άρθρο αυτό που καθόριζε την πληρωμή (απαγόρευση τράκας...), 2ο αυτό που καθόριζε το κατώτατο όριο πόσεως (300 δράμια), 3ο αυτό που καθόριζε το δικαίωμα του «προέδρου» να επιβάλει ποινές, 4ο τη συχνή και για την ακρίβεια καθημερινή παρακολούθηση κρασοσυνεδριάσεων, 5ο την κήρυξη των διωκομένων μελών ως μαρτύρων, 6ο την αποδοχή γυναικών στον όμιλο υπό όρους...
Αυτά προκύπτουν από το «Αθηναϊκό Ημερολόγιο» των Καιροφύλλα και Φιλιππότη, που έσωσε αρκετές πτυχές της «προ-μοντέρνας» Αθήνας. Ένα άρθρο γραμμένο το 2002 (Στρατής Αλ. Μολίνος: «Τα σφηνάκια των αρχαίων») διατείνεται ότι πολλές από τις γυναίκες της αρχαιότητας επιδίδονταν στην οινοποσία - πράγμα που δεν είχε διαφύγει της προσοχής των συγγραφέων εκείνης της εποχής.
Το κρασί έζησε πολλές περιπέτειες, πέρασε μια περίοδο «βύθισης» μέχρις ότου ανέκαμψε και ξανά προς τη δόξα τράβηξε: Όπως βεβαιώνει το «Οινόραμα», ο αριθμός των οινοποιείων της χώρας δεκαπλασιάστηκε και η ποιότητα έγινε εφάμιλλη ή και καλύτερη των ευρωπαϊκών...
ΑΥΓΗ 9.2.19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου