του Γιάννη Σχίζα
Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ
Η άνοιξη έρχεται - έστω και μικρότερη κατά ένα λεπτό σε σχέση με πέρυσι. Όπως βεβαιώνει μια έγκυρη πηγή (ΑΠΕ-ΜΠΕ), στο βόρειο ημισφαίριο η άνοιξη χάνει προς όφελος του καλοκαιριού, ενώ ο χειμώνας χάνει προς όφελος του φθινοπώρου.
Όμως, είτε λιγότερη είτε περισσότερη, με τα χρώματά της, που λειτουργούν σαν ερωτικά καλέσματα μεταξύ των φυτών, η άνοιξη δείχνει την γενεσιουργό ικανότητα της φύσης. Είναι ο ήλιος που δυναμώνει, η ατμόσφαιρα που έχει την ιδανική υγρασία και επομένως την ιδανική ευκρίνεια για την περιήγηση του βλέμματος... Τότε, μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων υπερέχουν οι κόκκινοι και κίτρινοι χρωματισμοί των λουλουδιών - για να παραλείψουμε ορισμένους, όπως το μοβ χρώμα: Τότε η φύση «μας τραβάει απ’ το μανίκι» για να προσέξουμε ότι η ίδια εποίησε επί γης. «Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι - με χίλιες γλώσσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει - όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει» θα γράψει ο Διονύσιος Σολωμός στο Β σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» θέλοντας να δείξει το μέγεθος της θυσίας που καλούνταν να υποστούν οι άνθρωποι του Μεσολογγίου για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους.
Το τοπίο της άνοιξης μπορεί να γίνεται πλουραλιστικό, μπορεί να γίνεται μονοθεματικό. Οι λαλάδες της Χίου, οι παπαρούνες της Εύβοιας, τα λιβάδια της Αττικής με τις μαργαρίτες είναι όψεις του «μονοθεματικού» τοπίου, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας. Εκεί η παραγωγή τροφής για τις μέλισσες παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις - αρκεί οι μέλισσες να υπάρχουν, αρκεί τα φυτοφάρμακα να μην κλείσουν τον δρόμο όχι απλώς στην παραγωγή μελιού αλλά και στην ικανότητα των φυτών να αναπαράγονται. Ιδιαίτερα όμορφη είναι η άνοιξη στα ξερονήσια του Αιγαίου, όπου τα στημένα σκηνικά διάφορων «ευκατάστατων» αδυνατούν να αναδείξουν την ποιότητα του χώρου.
Η άνοιξη έχει κάτι το εκμαυλιστικό για όλους μας, κάτι που μας ωθεί να φεύγουμε. Και πραγματικά φεύγουμε, αλλά πολύ συχνά με έναν τρόπο καταστρεπτικό. Το γράφω αυτό για να θυμίσω μια επιδρομή των 4Χ4 στο Καλίδρομο, μέσα στα λιβάδια του υάκινθου. Και φυσικά να θυμίσω τα ευκαιριακά σπινταρίσματα των εντούρο που υπονομεύουν το τοπίο καθώς «το πνίγουν» μέσα στον θόρυβο και το κάνουν αφανές. Και φυσικά την κορυφαία όλων παρενόχληση, τις ανεμογεννήτριες, που αναλαμβάνουν στην εποχή του θερμοκηπίου (μπλα, μπλα, μπλα...) τη διάσωση της φύσης δια της ομοιοπαθητικής, δηλαδή καταστρέφοντας τη φύση.
Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ
Η άνοιξη έρχεται - έστω και μικρότερη κατά ένα λεπτό σε σχέση με πέρυσι. Όπως βεβαιώνει μια έγκυρη πηγή (ΑΠΕ-ΜΠΕ), στο βόρειο ημισφαίριο η άνοιξη χάνει προς όφελος του καλοκαιριού, ενώ ο χειμώνας χάνει προς όφελος του φθινοπώρου.
Όμως, είτε λιγότερη είτε περισσότερη, με τα χρώματά της, που λειτουργούν σαν ερωτικά καλέσματα μεταξύ των φυτών, η άνοιξη δείχνει την γενεσιουργό ικανότητα της φύσης. Είναι ο ήλιος που δυναμώνει, η ατμόσφαιρα που έχει την ιδανική υγρασία και επομένως την ιδανική ευκρίνεια για την περιήγηση του βλέμματος... Τότε, μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων υπερέχουν οι κόκκινοι και κίτρινοι χρωματισμοί των λουλουδιών - για να παραλείψουμε ορισμένους, όπως το μοβ χρώμα: Τότε η φύση «μας τραβάει απ’ το μανίκι» για να προσέξουμε ότι η ίδια εποίησε επί γης. «Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι - με χίλιες γλώσσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει - όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει» θα γράψει ο Διονύσιος Σολωμός στο Β σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» θέλοντας να δείξει το μέγεθος της θυσίας που καλούνταν να υποστούν οι άνθρωποι του Μεσολογγίου για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους.
Το τοπίο της άνοιξης μπορεί να γίνεται πλουραλιστικό, μπορεί να γίνεται μονοθεματικό. Οι λαλάδες της Χίου, οι παπαρούνες της Εύβοιας, τα λιβάδια της Αττικής με τις μαργαρίτες είναι όψεις του «μονοθεματικού» τοπίου, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας. Εκεί η παραγωγή τροφής για τις μέλισσες παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις - αρκεί οι μέλισσες να υπάρχουν, αρκεί τα φυτοφάρμακα να μην κλείσουν τον δρόμο όχι απλώς στην παραγωγή μελιού αλλά και στην ικανότητα των φυτών να αναπαράγονται. Ιδιαίτερα όμορφη είναι η άνοιξη στα ξερονήσια του Αιγαίου, όπου τα στημένα σκηνικά διάφορων «ευκατάστατων» αδυνατούν να αναδείξουν την ποιότητα του χώρου.
Η άνοιξη έχει κάτι το εκμαυλιστικό για όλους μας, κάτι που μας ωθεί να φεύγουμε. Και πραγματικά φεύγουμε, αλλά πολύ συχνά με έναν τρόπο καταστρεπτικό. Το γράφω αυτό για να θυμίσω μια επιδρομή των 4Χ4 στο Καλίδρομο, μέσα στα λιβάδια του υάκινθου. Και φυσικά να θυμίσω τα ευκαιριακά σπινταρίσματα των εντούρο που υπονομεύουν το τοπίο καθώς «το πνίγουν» μέσα στον θόρυβο και το κάνουν αφανές. Και φυσικά την κορυφαία όλων παρενόχληση, τις ανεμογεννήτριες, που αναλαμβάνουν στην εποχή του θερμοκηπίου (μπλα, μπλα, μπλα...) τη διάσωση της φύσης δια της ομοιοπαθητικής, δηλαδή καταστρέφοντας τη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου