Όπως λένε «Καλό βόλι»...

 

Του Γιάννη Σχίζα

Ποντίκι 30.5.24

Ακούω τις συζητήσεις που γίνονται για την δημόσια υγεία, ακούω αυτή την περίφημη  κυβερνητική απόφαση  που ενώ καθορίζει ράντζα και αναμονές για τους φτωχούς, για τους ενοίκους τριών μεγάλων ξενοδοχείων του κέντρου  επιφυλάσσει  νοσοκομεία   σε prive λειτουργία, στους αγώνες μεταξύ του Ολυμπιακού και της Φιορεντίνα! Κάνοντας τον κύριο  Φερεντίνο, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στον Ευαγγελισμό, να καταδικάζει την κλήση των υγειονομικών «να εξυπηρετήσουν τα περιστατικά με βάση την τσέπη ή το αξίωμα ή την αναγνωρισιμότητα των ατόμων κι όχι με επιστημονικά κριτήρια ».  Κι ακόμη να  καλεί  υγειονομικούς και λαό «να φτιάξουν την κοινωνική συμμαχία που μπορεί να σταθεί εμπόδιο απέναντι στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση κι εμπορευματοποίηση της δημόσιας υγείας».

Σύμφωνοι, να φτιάξουμε τη κοινωνική συμμαχία. Όμως ακούω και τον κύριο Γιανάκο, Πρόεδρο  όλων των εργαζομένων στα νοσΟκομεία, να μιλάει γι αυτά που γίνονται προς ώρας, για την απώλεια του «δευτερεύοντος χαρακτήρα» πολλών νοσοκομείων της περιφέρειας (σε εγχειρήσεις και σοβαρές επεμβάσεις ) και τη λειτουργία τους ως απλό κέντρο διακομιδών. Και ο  νους μου πάει στην ευχή «καλό βόλι» !  Παρ’ όλη  τη παρεξήγηση και τις παρερμηνείες που συνδέθηκαν με αυτή την  έκφραση,  το σίγουρο ήταν ότι  σήμαινε κάτι εξαιρετικά  πρωτότυπο : Δηλαδή ότι οι κλέφτες που συνωστίζονταν στα βουνά επί τουρκοκρατίας, εάν επρόκειτο να πεθάνουν  εύχονταν σε εαυτούς και αλλήλους "καλό βόλι", δεδομένου ότι ο "εφάπαξ" θάνατος ήταν προτιμότερος από τις άλλες μορφές αποχώρησης από τη ζωή : Παραδείγματος χάρη να είσαι  τραυματίας και να πέσεις αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων, υποκείμενος στην τύχη του Κατσαντώνη ! 

 Και τώρα, δυο και βάλε αιώνες από αυτή την «κολοκοτρονεϊκη» βιοσοφία και ενάμισι αιώνα μετά το συμβάν που έγινε απαρχή της μαζικής περίθαλψης των τραυματιών και του Ερυθρού Σταυρού (Μάχη του Σολφερίνο, 1863), η ιδέα μιας τέτοιας "αποχώρησης" γυροφέρνει στη σκέψη όσων παρακολουθούν τα υγειονομικά πράγματα : Καλύτερος ο θάνατος, παρά να πέσεις στα νύχια ενός απάνθρωπου συστήματος και να τη βγάζεις στο ράντζο !

ΙΝΔΟΠΡΕΠΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

 

Η τωρινή κατάσταση θυμίζει κάπως τη Γάζα του 2006 – 2008, που ήταν αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Παραπέμπει μάλιστα σε ένα φιλμ που παίχθηκε στο Φεστιβάλ της Κω και είχε τον ιδιότυπο τίτλο «Ο νεαρός Φρόϋντ στη Γάζα», με  δημιουργό την Σουηδή Pea Holmquist  και την Αρμένισα  Suzanne Khardalian. Η  ταινία  αναφερόταν στον νεαρό Αγιέντ, που ήταν ο μοναδικός ψυχολόγος στη Γάζα! Καθημερινά, κρατώντας την ιατρική τσάντα στο χέρι, ο Αγιέντ έκανε  επισκέψεις στο στρατόπεδο προσφύγων της Τζαμπαλάγια. Ο  Αγιέντ  είχε τότε να κάνει με  τους ασθενείς του : παιδιά, νέοι άντρες και γυναίκες,  πρώην μαχητές της Χαμάς , που είχαν  τάσεις αυτοκτονίας ! Ανθρωποι που αδυνατούσαν να συλλάβουν το χάος που επικρατούσε, τον πόλεμο και  την αναταραχή! Άνθρωποι που δεν ζούσαν μια ζωή αξιοβίωτη, άξια δηλαδή  να τη ζει κανείς. Βρίσκω ότι οι  ασθενείς στα ράντζα, είναι ό,τι πιο πρόσφορο,  για το ίδιο  αίσθημα της απελπισίας.

 Έχω υπόψη μου πάντως  και την περίπτωση του υγειονομικού συστήματος των Ινδιών :  Σύμφωνα με ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το 2010 στο φεστιβάλ ταινιών υγείας στην Κω και που ήταν   φιλμ μεγάλης διάρκειας, το «Αθεράπευτη Ινδία» (Incurable India),   οι Ινδοί ασθενείς διήνυαν πολλά  χιλιόμετρα για να φτάσουν αποβραδίς  και να διανυκτερεύσουν πρόχειρα (!) σε κάποιο  χώρο. Μετά από αυτήν την διανυκτέρευση ξεκίναγε ουρά διαστάσεων  χιλιομέτρων για να καταλήξει όχι στον ιατρό – όχι βέβαια ! -  αλλά στη λήψη αριθμού για την ποθητή εξέταση!...Εντάξει, ουραγοί αυτού του είδους δεν είμαστε, καταντήσαμε όμως να παραγκωνίσουμε την ιατρική επιστήμη, ακόμη και την  εναλλακτική "μεταϊατρική" που βασίζονταν  στην πρόληψη :  Μια ιατρική  που  θύμιζε την παραδοσιακή Κίνα, όπου επιτυχία ενός γιατρού θεωρούσαν το χαμηλό αριθμό ασθενών που κουράριζε – γιατί ο μεγάλος αριθμός ασθενών  μύριζε ασθένεια διάχυτη στην κοινωνία..Γενικά , αποτυγχάνουμε στη χρησιμοποίηση ήπιων θεραπευτικών μεθόδων μακράς πνοής, στην ποιοτική σχέση θεράποντος και ασθενούς χωρίς πελατειακά σύνδρομα, στην εξατομίκευση της ιατρικής  αγωγής. Μπορούν όλα αυτά τα μεγάλα και ωραία  να συζητιούνται και να προωθούνται με τους λόγους δημόσιων ανδρών και υπό  την αντιπολιτευτική κριτική, ενώ η χώρα υφίσταται την υποβάθμιση των πιο στοιχειωδών υπηρεσιών υγείας;

Ο κύριος Μητσοτάκης από του τηλεοπτικού βήματος υπόσχεται πολλά και διάφορα για την υγεία και την περίθαλψη γενικώς  -  μπράβο του…. Δυστυχώς  όμως  θυμίζει την παλιά ιστορία ενός προπονητή και ενός πυγμάχου.... Σε έναν αγώνα ο πυγμάχος τρώει το ξύλο της ζωής του  και καθώς σωριάζεται στα σχοινιά κατά τη διάρκεια του διαλείμματος , ο προπονητής σκύβει στο αυτί του και αρχίζει να του λέει: "Να τρως δημητριακά ολικής άλεσης, πολλά φρούτα, ελάχιστη ζάχαρη, λίγο κόκκινο κρέας, πολύ κοτόπουλο, να πίνεις άφθονους φυσικούς χυμούς και ελάχιστο αλκοόλ". Ο πυγμάχος τον κοιτάζει για λίγο σαστισμένος από αυτά  που ακούει  και μετά  ερωτά: "Τώρα όμως τι γίνεται»;