Βί­κυ Να­ούμ: Πα­ρ’ ὀ­λί­γον ἢ θε­ὸς φυ­λά­ξοι

 

Βί­κυ Να­ούμ Πα­ρ' ὀ­λί­γον ἢ θε­ὸς φυ­λά­ξοι — ΑΠΟ ΠΟΥ νὰ ἀρ­χί­σω;        — Ἀ­πὸ ὅ­που θές. Σὲ ἀ­κού­ω.        Τοῦ εἶ­πα πολ­… Βί­κυ Να­ούμ Πα­ρ' ὀ­λί­γον ἢ θε­ὸς φυ­λά­ξοι — ΑΠΟ ΠΟΥ νὰ ἀρ­χί­σω;        — Ἀ­πὸ ὅ­που θές. Σὲ ἀ­κού­ω.        Τοῦ εἶ­πα πολ­… Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι Διαβάστε στὸ ἱστολόγιο ἢ τὸν ἀναγνώστη — ΑΠΟ ΠΟΥ νὰ ἀρ­χί­σω;        — Ἀ­πὸ ὅ­που θές. Σὲ ἀ­κού­ω.        Τοῦ εἶ­πα πολ­λὰ ἐ­κεῖ­νο τὸ βρά­δυ. Σχε­δὸν ὅ­λα. Πα­ρά­πο­να καὶ γκρί­νι­ες καὶ ζή­λι­ες κι ἀμ­φι­βο­λί­ες καὶ πό­σα ἄλ­λα. Μοῦ εἶ­πε κι ἐ­κεῖ­νος. Ἡ κα­ραν­τί­να εἶ­χε κλο­νί­σει τὸ νευ­ρι­κό μας σύ­στη­μα. Βρῆ­κε ὅ­μως ἤ­δη ἕ­τοι­μο ἔ­δα­φος. Εἴ­χα­με μα­ζέ­ψει πολ­λὰ τό­σα χρό­νια. Ἀ­νο­μο­λό­γη­τα, ἀ­ξε­δι­ά­λυ­τα, κρυμ­μέ­να. Ἀλ­λὰ καὶ ἄλ­λα γνω­στὰ ἀ­πὸ πα­λιά, συ­ζη­τη­μέ­να κι ἄ­λυ­τα. Πολ­λὰ εἶ­χαν μα­ζευ­τεῖ μὲς στὴν ψυ­χή μας, στὸ βά­θος τοῦ μυα­λοῦ μας, σκου­πί­δια ποὺ δὲν κα­θά­ρι­ζαν μὲ τί­πο­τα καὶ ἔ­σπρω­χναν τὸ ἕ­να τὸ ἄλ­λο ποι­ό θὰ πρω­το­βγεῖ νὰ ἐκ­στο­μι­στεῖ. Κι ἔ­βγαι­ναν ἀ­να­κα­τε­μέ­να ὅ­λα μα­ζὶ καὶ ἄ­γαρ­μπα. Μὲ τὸν θυ­μό, μὲ πί­κρα. Καὶ δὲν εἶ­χαν τε­λει­ω­μό. Μᾶς πῆ­ρε τὸ ξη­μέ­ρω­μα. Εἴ­πα­με τό­τε δὲν πά­ει ἄλ­λο. Νὰ χω­ρί­σου­με. Μό­λις τε­λει­ώ­σει ἡ κα­ραν­τί­να. Ποῦ νὰ τρέ­χεις τώ­ρα σὲ δι­κη­γό­ρο... Κλά­ψα­με κι ἔ­πει­τα κοι­μη­θή­κα­με ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νοι.         Μεί­να­με στὴν ἀ­πό­φα­ση ὡ­στό­σο.        Ξε­χα­στή­κα­με βλέ­πον­τας τη­λε­ό­ρα­ση, με­τρών­τας κα­θη­με­ρι­νά τα κρού­σμα­τα τοῦ ἰ­οῦ, ἀ­κού­γον­τας τὶς ἰ­α­τρι­κὲς ὁ­δη­γί­ες, τη­ρών­τας εὐ­λα­βι­κά τὰ μέ­τρα. Καὶ πέ­ρα­σε ὁ και­ρός. Καὶ τέ­λει­ω­σε ἡ κα­ραν­τί­να κι ὁ ἐγ­κλει­σμός. Κι ἐ­μεῖς γυ­ρί­ζου­με πάν­τα κά­θε βρά­δυ ἀ­π' τὴ δου­λειὰ στὸ σπί­τι καὶ λέ­με πὼς πε­ρά­σα­με τὴ μέ­ρα. Καὶ οὔ­τε λό­γος γιὰ χω­ρι­σμό. Μό­νο μα­ζεύ­ου­με καὶ πά­λι τὰ σκου­πί­δια μας καὶ τὰ κα­τα­χω­νι­ά­ζου­με βα­θιὰ μὲς στὴν ψυ­χή μας. Καὶ τὰ κλει­δώ­νει ὁ φό­βος γιὰ τὴν μο­να­ξιά, ἕ­να αἴ­σθη­μα ἀ­να­τρο­πῆς κι ἀ­στά­θειας ἀ­πευ­κταί­ας. Θε­ὸς φυ­λά­ξοι! Εἶ­ναι και­ρὸς γιὰ δι­κη­γό­ρους καὶ δι­κα­στι­κὰ πα­ρά­βο­λα; καὶ ποῦ νὰ τρέ­χεις; δὲ βα­ρι­έ­σαι... Ἔ­χει κι ἕ­να ὡ­ραῖ­ο σή­ριαλ στὴν τη­λε­ό­ρα­ση ἀ­πό­ψε.        — Τί νὰ μα­γει­ρέ­ψω γι' αὔ­ριο;        —  Ὅ,τι θές. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Βί­κυ Να­ούμ. Γεν­νή­θη­κε στὴν Ἀθή­να τὸ 1966 καὶ εἶναι φι­λό­λο­γος, πτυ­χιοῦ­χος τῆς Φι­λο­σο­φι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Κρή­της, μὲ εἰ­δί­κευ­ση στὴν κλα­σι­κὴ φι­λο­λο­γία καὶ με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὴ γλωσ­σο­λο­γία.  Ἐρ­γά­ζεται στὴ δευ­τε­ρο­βάθ­μια ἐκ­παί­δευ­ση ὡς κα­θη­γή­τρια Λυ­κεί­ου. Ἔχει συμ­με­τά­σχει ὡς εἰ­ση­γή­τρια σὲ ἡμε­ρί­δες καὶ συ­νέ­δρια γιὰ τὴν ἐκ­παί­δευ­ση, τὴ νε­ο­ελ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα καὶ τὴ λο­γο­τε­χνία. Ἔχουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ συλ­λο­γι­κὸ τό­μο καὶ λο­γο­τε­χνι­κὸ πε­ριο­δι­κὸ ἄρ­θρα της σχε­τι­κὰ μὲ ἐκ­παι­δευ­τι­κὰ θέ­μα­τα καὶ ζη­τή­μα­τα τὰ ὁποῖα ἀφο­ροῦν τὴ δι­δα­σκα­λία τῆς νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς γλώσ­σας.