Γράφει ο Φρίντριχ Γκρος στο βιβλίο «Περπατώντας» (Εκδόσεις Ποταμός): «Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί έπειτα από ανάγνωση άλλων βιβλίων, πολλά έχουν τη μυρωδιά της βιβλιοθήκης όπου κλείστηκε ο συγγραφέας προκειμένου να τα ολοκληρώσει». Σύμφωνοι, υπάρχουν βιβλία προερχόμενα εκ βιβλίων, όμως υπάρχουν και εκείνα που κυρίως απογράφουν την προσωπική, «εκτός βιβλιοθήκης» διαδρομή. Στην περίπτωση αυτή υπάγεται το έργο του Στέφανου Σταμέλλου, «Από τον Παγασητικό μέχρι τον Αμβρακικό» (Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος).
Το βιβλίο του Σταμέλλου, που δικαιώνει την απόφανση ότι «η πεζοπορία πρέπει να ενταχθεί στο σύστημα των συγκοινωνιών» (Σχίζας, «Πεζοπορίας εγκώμιον», “Νέα Οικολογία”, Οκτώβριος 1995), ιστορεί μια περιδιάβαση 11 ημερών στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας, που ίσχυσαν μέχρι το 1881. Είναι τα σύνορα που επακολούθησαν την απόφαση του 1830 για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και για τα οποία απαιτήθηκε πολύς κόπος και μια διετία - τριετία για τον οριστικό διακανονισμό τους.
Η χάραξη των συνόρων γινόταν από επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν 3 ή 2 εκπρόσωποι των «μεγάλων δυνάμεων», από δε τουρκικής πλευράς ο Μπέης Χουσεΐν και από Ελληνικής ο Γιαννάκης Στάικος. Η κύρια αποστολή των δύο τελευταίων ήταν μια γραμμή «αμυντικώς συμφέρουσα» για τη χώρα τους, επιλέγοντας τοποθεσίες που μπορούσαν να αντέξουν σε μια επίθεση.
Το βιβλίο είναι ιστορικό, γεωγραφικό, φυσιοδιφικό, περιγράφει τη ζωή των σημερινών ορεσίβιων καθώς και τα χνάρια της παλιάς ζωής. Εξ αιτίας της μετακίνησης των συνόρων το 1881 έμειναν τα δείγματα μιας παλιάς «αρχιτεκτονικής», οι καζάρμες και οι κούλιες -τα φυλάκια των Τούρκων και Ελλήνων αντίστοιχα.
Αυτή η χαμένη σε δύσβατα βουνά «αρχαιολογία», με τους ελάχιστους πλέον ποιμένες, τις στερεμένες βρύσες, τα μικρά έως μεγάλα ποτάμια, είναι συναρπαστική για ένα φυσιολάτρη. Και γενικά η περιγραφή της διάσχισης, των λαθών, των συναντήσεων με γνωστά πρόσωπα, του περάσματος ποταμών, είναι γαργαλιστική.
Ο συγγραφέας πάντως δεν παραλείπει να αναπτύξει τη «συνάντησή» του με ποιητές: είναι ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, είναι η δημώδης μούσα της εποχής. Και φυσικά δεν παραλείπει να ασχοληθεί με το «ελληνικό γουέστ», που κράτησε τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 1920. Όταν οι χωρικοί αισθάνονταν τον ίδιο φόβο μπροστά στα αποσπάσματα και στους διωκόμενους ληστές- που δεν δίσταζαν να καταφύγουν στο τουρκικό τμήμα...
Στις 13 Νοεμβρίου ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα ακόμη βιβλίο περιήγησης. Ακολουθώντας πάντα τη συνταγή της προσωπικής περιγραφής, που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα της ελληνικής υπαίθρου...
Το βιβλίο του Σταμέλλου, που δικαιώνει την απόφανση ότι «η πεζοπορία πρέπει να ενταχθεί στο σύστημα των συγκοινωνιών» (Σχίζας, «Πεζοπορίας εγκώμιον», “Νέα Οικολογία”, Οκτώβριος 1995), ιστορεί μια περιδιάβαση 11 ημερών στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας, που ίσχυσαν μέχρι το 1881. Είναι τα σύνορα που επακολούθησαν την απόφαση του 1830 για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και για τα οποία απαιτήθηκε πολύς κόπος και μια διετία - τριετία για τον οριστικό διακανονισμό τους.
Η χάραξη των συνόρων γινόταν από επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν 3 ή 2 εκπρόσωποι των «μεγάλων δυνάμεων», από δε τουρκικής πλευράς ο Μπέης Χουσεΐν και από Ελληνικής ο Γιαννάκης Στάικος. Η κύρια αποστολή των δύο τελευταίων ήταν μια γραμμή «αμυντικώς συμφέρουσα» για τη χώρα τους, επιλέγοντας τοποθεσίες που μπορούσαν να αντέξουν σε μια επίθεση.
Το βιβλίο είναι ιστορικό, γεωγραφικό, φυσιοδιφικό, περιγράφει τη ζωή των σημερινών ορεσίβιων καθώς και τα χνάρια της παλιάς ζωής. Εξ αιτίας της μετακίνησης των συνόρων το 1881 έμειναν τα δείγματα μιας παλιάς «αρχιτεκτονικής», οι καζάρμες και οι κούλιες -τα φυλάκια των Τούρκων και Ελλήνων αντίστοιχα.
Αυτή η χαμένη σε δύσβατα βουνά «αρχαιολογία», με τους ελάχιστους πλέον ποιμένες, τις στερεμένες βρύσες, τα μικρά έως μεγάλα ποτάμια, είναι συναρπαστική για ένα φυσιολάτρη. Και γενικά η περιγραφή της διάσχισης, των λαθών, των συναντήσεων με γνωστά πρόσωπα, του περάσματος ποταμών, είναι γαργαλιστική.
Ο συγγραφέας πάντως δεν παραλείπει να αναπτύξει τη «συνάντησή» του με ποιητές: είναι ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης, είναι η δημώδης μούσα της εποχής. Και φυσικά δεν παραλείπει να ασχοληθεί με το «ελληνικό γουέστ», που κράτησε τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 1920. Όταν οι χωρικοί αισθάνονταν τον ίδιο φόβο μπροστά στα αποσπάσματα και στους διωκόμενους ληστές- που δεν δίσταζαν να καταφύγουν στο τουρκικό τμήμα...
Στις 13 Νοεμβρίου ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα ακόμη βιβλίο περιήγησης. Ακολουθώντας πάντα τη συνταγή της προσωπικής περιγραφής, που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα της ελληνικής υπαίθρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου