Γε­ρά­σι­μος Βου­τσι­νᾶς: Κα­θέ­νας μὲ τὰ ζό­ρια του

 

Διαβάστε στὸ ἱστολόγιο ἢ τὸν ἀναγνώστη Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 22 Αὔγουστος 2024 ΜΑΞΙΜΟΣ ΚΟΤΤΑΣ πι­στεύ­ει πὼς τὸν κυ­νη­γοῦν. Στρί­βει σ’ ἕνα στε­νό, σπρώ­χνει τὴν πρώ­τη πόρ­τα ποὺ συ­ναν­τά­ει καὶ μπαί­νει. Ἕνα χέ­ρι τὸν τρα­βά­ει σὲ μιὰ με­γά­λη αἴ­θου­σα, τὸν ὁδη­γεῖ νὰ κα­θί­σει σ’ ἕναν πάγ­κο, μπρο­στά του ὑπάρ­χει ἕνα μα­κρὺ τρα­πέ­ζι καὶ γύ­ρω ἀπ’ αὐ­τὸ κα­μιὰ τριαν­τα­ριὰ συν­δαι­τη­μό­νες τρῶ­νε, πί­νουν, γλεν­τᾶ­νε, καὶ ὄχι μό­νο. Κα­τα­λα­βαί­νει πὼς βρί­σκε­ται στὴ μέ­ση ἑνὸς ὀρ­γί­ου, ἀπ’ αὐ­τὰ ποὺ ὀρ­γα­νώ­νον­ται κα­θη­με­ρι­νὰ στὴν πό­λη. Με­τὰ ἀπὸ δυὸ νε­ρο­πό­τη­ρα κρα­σὶ χα­λα­ρώ­νει κά­πως, γυ­ρί­ζει πρὸς τὸ μέ­ρος μου καὶ ἀρ­χί­ζει νὰ μοῦ ἐξο­μο­λο­γεῖ­ται πὼς ζεῖ συ­νε­χῶς μὲ τὸν φό­βο ὅτι μιὰ μέ­ρα τὸ ἐπί­πε­δο τῆς Γῆς θὰ πά­ρει κλί­ση καὶ ὅλοι θὰ κα­τρα­κυ­λή­σου­με στὸ χά­ος. Προ­σπα­θῶ νὰ τοῦ ἐξη­γή­σω ὅτι οἱ νό­μοι τῆς φύ­σης εἶ­ναι ρι­ζι­κὰ δια­φο­ρε­τι­κοὶ ἀπὸ αὐ­τοὺς ποὺ ὁρί­ζουν οἱ αὐ­το­κρά­το­ρες, πὼς ἀν­τί­θε­τα μ’ ἐκεί­νους, εἶ­ναι αἰ­ώ­νιοι. Χα­ζο­μά­ρες, μοῦ ἀπαν­τᾶ, κα­τε­βά­ζον­τας τὸ τρί­το νε­ρο­πό­τη­ρο. Καὶ τί ξέ­ρεις ἐσὺ ἀπὸ αἰ­ω­νιό­τη­τα; Δὲ μοιά­ζεις νὰ ἔχεις ζή­σει πά­νω ἀπὸ ἑξῆν­τα χρό­νια. Ἄσε ποὺ φαί­νε­σαι καὶ δη­μο­κρά­της. Κι ὅμως, τοῦ λέω, ἄλ­λο εἶ­ναι τὸ κε­νὸ ποὺ θά ‘πρε­πε νὰ σὲ ἀνη­συ­χεῖ. Ἂς ποῦ­με, μή­πως λέ­ξεις ὅπως βό­δι, δοῦ­λος, σα­μια­μί­δι, ἀκό­μα καὶ συγ­κλη­τι­κός, ἀπο­κτή­σουν κά­πο­τε ση­μα­σία ποὺ δὲν ἔχει τὸ ἀν­τί­στοι­χό της στὸν πραγ­μα­τι­κὸ κό­σμο. Τό­τε ἡ μέ­ρα θὰ γί­νει νύ­χτα: μιὰ πόρ­τα ποὺ ὁδη­γεῖ σὲ ἄχρο­νο πα­ρόν, ὅπου οἱ συ­ναν­τή­σεις ἀν­θρώ­πων ἀπὸ δια­φο­ρε­τι­κὲς ἐπο­χὲς εἶ­ναι δυ­να­τές, ἀλ­λὰ οἱ λέ­ξεις αἰ­ω­ροῦν­ται ἀδιά­φο­ρες, χω­ρὶς νὰ νοιά­ζον­ται γιὰ τὸ νόη­μά τους. Ἑπο­μέ­νως, ἄχρη­στες. Ἀφοῦ σκέ­φτε­ται γιὰ λί­γο τὰ λε­γό­με­νά μου, κοι­τά­ζει τρι­γύ­ρω τα­ραγ­μέ­νος κι ἀρ­χί­ζει νὰ γί­νε­ται δια­φα­νής. Τε­λι­κά, ἐξα­φα­νί­ζε­ται. Ὁ δι­πλα­νός μου, ποὺ πα­ρα­κο­λου­θεῖ τὴ σκη­νή, σκύ­βει καὶ μοῦ ψι­θυ­ρί­ζει, ξέ­ρεις ποιός ἦταν αὐ­τός; Ὁ Maxime Poulet, διά­ση­μος μου­σι­κὸς καὶ ποι­η­τὴς τοῦ ὕστε­ρου Με­σαί­ω­να. Χρη­σι­μο­ποιῶν­τας ψευ­δώ­νυ­μο φυ­σι­κά, θὰ συν­θέ­σει τὴ γνω­στὴ μπα­λά­ντα Douce Dame Jolie, ἀφιε­ρω­μέ­νη σὲ μιὰ φαν­τα­στι­κὴ κυ­ρία, ἡ ὁποία πα­ρ’ ὅλη τὴν ἀνυ­παρ­ξία της, ἢ ἴσως ἀκρι­βῶς γι’ αὐ­τό, θὰ τοῦ δια­τα­ράσ­σει τὴν ἰσορ­ρο­πία καὶ θὰ τοῦ προ­κα­λεῖ ἄγ­χος ἰλίγ­γου. Douce Dame Jolie, Guillaume de Machaut, The Medievals https://www.youtube.com/watch?v=gK0RymZkpSw Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Γε­ρά­σι­μος Βου­τσι­νᾶς: Γεν­νή­θη­κε στὸν Πει­ραιᾶ καὶ με­γά­λω­σε στὴν Καλ­λι­θέα. Με­λέ­τη­σε Μου­σι­κὴ καὶ Βιο­λο­γία. Εἶ­ναι Διευ­θυν­τὴς Ἐρευ­νῶν στὸ Ἰν­στι­τοῦ­το Βιο­ε­πι­στη­μῶν καὶ Ἐφαρ­μο­γῶν τοῦ ΕΚΕ­ΦΕ «Δη­μό­κρι­τος» καὶ δι­δά­σκει Μο­ρια­κὴ Βιο­λο­γία στὸ Ἀμε­ρι­κα­νι­κὸ Κολ­λέ­γιο Ἑλ­λά­δας Deree. Ἔχει ἐκ­δώ­σει τὶς ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γὲς Ἡ κα­τα­σκευὴ τῆς ἀλή­θειας (Ἐκ­δό­σεις Γα­βρι­η­λί­δης, 2011) καὶ Χρο­νι­κὸ μιᾶς ἀστρα­πῆς (Ἐκ­δό­σεις Πε­ρι­σπω­μέ­νη, 2021). Ποι­ή­μα­τά του ἔχουν δη­μο­σιευ­θεῖ στὴν Ποι­η­τι­κή, τὶς Ἀνα­γνώ­σεις τῆς Αὐ­γῆς, τὰ ἠλε­κτρο­νι­κὰ πε­ριο­δι­κὰ Διά­στι­χο, Bookpress, PoeticaNet καὶ Fractal, τὴ δια­δι­κτυα­κὴ συλ­λο­γὴ poets.gr, καὶ ἔχει με­τα­φρά­σει ποί­η­ση τῶν James Tate, Frank O’ Hara, Charles Simic καὶ Fanny Howe (Ποι­η­τι­κή, Διά­στι­χο, Πα­ρά­σι­το).