Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βα­ναρ­γι­ώ­της: Δίπλα

 

Διαβάστε στὸ ἱστολόγιο ἢ τὸν ἀναγνώστη Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 1 Αὔγουστος 2024 ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ τὴ θλί­ψη μου. Αὐ­ξα­νό­ταν κά­θε μέ­ρα καὶ μὲ κυ­ρί­ευ­ε. Δὲν εἶ­χα ὄ­ρε­ξη πιὰ γιὰ τί­πο­τα. «Δί­πλα στὴ λύ­πη, ὑ­πάρ­χει καὶ ἡ χα­ρά» μοῦ εἶ­πε ὁ για­τρὸς ἕ­νας γκρι­ζο­μάλ­λης, νη­φά­λιος τύ­πος κον­τὰ στὴ σύν­τα­ξη. «Πρέ­πει ἁ­πλῶς νὰ με­τα­κι­νη­θεῖ­τε ἐ­λα­φρὰ καὶ νὰ τὴν ἀ­να­ζη­τή­σε­τε.»  Μοῦ ζή­τη­σε νὰ ἀ­γο­ρά­σω ἕ­να ἡ­με­ρο­λό­γιο καὶ νὰ κα­τα­γρά­ψω ὅ­σα πράγ­μα­τα μὲ ἔ­θλι­βαν κα­θη­με­ρι­νά. «Ἔ­τσι θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ δοῦ­με τί βλά­πτει τὴν ὑ­γεί­α σας καὶ νὰ προ­σπα­θή­σου­με νὰ τὰ ἀ­πο­φεύ­γου­με στὸ ἑ­ξῆς», πρό­σθε­σε.         Ξε­κί­νη­σα γρά­φον­τας γιὰ τὶς εἰ­δή­σεις. Αὐ­τὴ τὴν τρο­μο­κρα­τι­κὴ δι­α­σπο­ρὰ πλη­ρο­φο­ρι­ῶν μέ­σα στὸ σα­λό­νι σου ποὺ σὰν σφαῖ­ρες ἀ­δέ­σπο­τες πό­τε σὲ πε­τυ­χαί­νουν στὴν καρ­διά, πό­τε στὸ μυα­λὸ καὶ πό­τε στὰ ἔν­στι­κτα. Στὸ τέ­λος τῶν ἐ­νη­με­ρω­τι­κῶν ἐκ­πομ­πῶν νι­ώ­θω πάν­τα δι­α­λυ­μέ­νος καὶ τρο­μαγ­μέ­νος. Βέ­βαι­α συμ­βάλ­λει σὲ αὐ­τὸ καὶ ἡ κυ­βέρ­νη­ση. Δί­νει τὶς σφαῖ­ρες στοὺς δη­μο­σι­ο­γρά­φους: ἀ­κρί­βεια, ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτη βί­α, μέ­τρα, μέ­τρα, μέ­τρα, φτώ­χεια.        Μιὰ ἄλ­λη μέ­ρα ση­μεί­ω­σα ὅ­λους ἐ­κεί­νους τοὺς βα­θιὰ χρι­στια­νοὺς ποὺ σὰν ἄλ­λοι Πρό­δρο­μοι μᾶς κα­λοῦν σὲ με­τά­νοι­α. Ἐ­πι­κα­λοῦν­ται προ­φη­τεῖ­ες γιὰ τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου, γιὰ πο­λέ­μους, γιὰ κα­τα­στρο­φές. «Λι­μοί, λοι­μοί, σει­σμοί, κα­τα­πον­τι­σμοί... Ὁ Θε­ὸς δί­και­ος κρι­τής. Αὐ­στη­ρός. Θὰ ἐ­πι­τρέ­ψει τὰ κα­κὰ γιὰ νὰ με­τα­νο­ή­σου­με, ἂν τὸ κα­τα­λά­βου­με. Δὲν ξέ­ρου­με τί μᾶς πε­ρι­μέ­νει. Ἄς ἑρ­μη­νεύ­σου­με σω­στά τὰ μι­κρὰ χα­στού­κια τοῦ Χρι­στοῦ γιὰ νὰ ξυ­πνή­σου­με. Ἔρ­χε­ται κα­τα­κλυ­σμός, ὅ­πως τοῦ Νῶ­ε...»        Ἔ­γρα­ψα καὶ γιὰ τὶς πολ­λὲς ὧ­ρες ἐρ­γα­σί­ας. Νυ­χτώ­νει μέ­χρι νὰ ἐ­πι­στρέ­ψω στὸ σπί­τι. Κα­μί­α ἀ­να­ψυ­χή. Μπά­νιο, φα­γη­τὸ καὶ τη­λε­ό­ρα­ση. Οὔ­τε φί­λους πιά, οὔ­τε θέ­α­τρα, οὔ­τε σι­νε­μά. Καὶ χρό­νος νὰ ὑ­πάρ­χει δὲν ὑ­πάρ­χει κου­ρά­γιο. Κι ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει κου­ρά­γιο, δὲν ὑ­πάρ­χουν χρή­μα­τα. Φαῦ­λος κύ­κλος. «Δι­ά­βα­σε» μοῦ λέ­ει ἕ­νας φί­λος «βι­βλί­α». Ἀ­γό­ρα­σα μιὰ ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ κι ἕ­να μυ­θι­στό­ρη­μα. Καὶ τὰ δύ­ο βρα­βευ­μέ­να ἀ­πὸ ἐ­πι­τρο­πές. Τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα τὸ πέ­τα­ξα ἀ­μέ­σως, ἀ­νια­ρὸ καὶ κοι­νό­το­πο. Τὰ ποι­ή­μα­τα δὲν τὰ κα­τα­λά­βαι­να, ὡ­στό­σο ἀ­πέ­πνε­αν μιὰ θλί­ψη. Δὲν μὲ βο­ή­θη­σαν κα­θό­λου.        Με­τὰ ἀ­να­φέρ­θη­κα στοὺς θα­νά­τους. Φεύ­γουν δια­ρκῶς, πε­τοῦν, ἀ­να­χω­ροῦν φί­λοι καὶ γνω­στοί. Ἀ­δειά­ζει ὁ τό­πος γύ­ρω μας. Ἄν­θρω­ποι ἀ­γα­πη­μέ­νοι, συμ­μα­θη­τές, ἐ­κλε­κτοί τοῦ πνεύ­μα­τος. Ὅ­λοι ἀ­πο­δη­μοῦν σὰν τὰ που­λιὰ γιὰ ζε­στό­τε­ρα λὲς καὶ πιὸ χα­ρού­με­να μέ­ρη. Κι ἀ­κο­λου­θοῦν, ἐ­πι­κή­δει­οι, θρῆ­νοι, σχό­λια γιὰ στιγ­μὲς ἀ­πὸ τὴ ζω­ή τους, μαῦ­ρες κορ­δέ­λες στὸ φέ­ισ­μπουκ. Συλ­λυ­πη­τή­ρια. Ἀ­τέ­λει­ω­τα συλ­λυ­πη­τή­ρια.        Στὸ τέ­λος τῆς ἑ­βδο­μά­δας συ­νει­δη­το­ποί­η­σα καὶ κά­τι ἄλ­λο καὶ τὸ κα­τέ­γρα­ψα. Τὰ σπα­σμέ­να πε­ζο­δρό­μια. Ὁ Δή­μαρ­χος, ἐ­πί­τη­δες λές, δὲν ἐ­πι­σκεύ­α­σε ἐ­δῶ καὶ χρό­νια οὔ­τε ἕ­να πε­ζο­δρό­μιο. Οἱ δρό­μοι εἶ­ναι γε­μά­τοι λακ­κοῦ­βες ἀ­πὸ τὰ συ­νερ­γεῖ­α τῆς τη­λε­φω­νί­ας καὶ τῆς ὕ­δρευ­σης ποὺ σκά­βουν δια­ρκῶς, καὶ τὰ πε­ζο­δρό­μια γε­μά­τα μύ­τες ἀ­πὸ σπα­σμέ­νες πλά­κες ποὺ προ­ε­ξέ­χουν καὶ κα­ρα­δο­κοῦν. Ἂν δὲν κοι­τᾶς κά­τω, εἶ­ναι σί­γου­ρο ὅ­τι θὰ σπά­σεις κά­ποι­ο χέ­ρι ἢ πό­δι. Ἂν προ­σθέ­σου­με καὶ τὰ κό­πρα­να τῶν ἀ­δέ­σπο­των ἢ τῶν κα­τοι­κί­δι­ων, ποὺ οἱ ἰ­δι­ο­κτῆ­τες τους δὲν μα­ζεύ­ουν πο­τέ, ὅ­ταν τὰ βγά­ζουν βόλ­τα, τό­τε εἶ­σαι ἀ­ναγ­κα­σμέ­νος νὰ προ­χω­ρᾶς σκυ­φτὸς καὶ νὰ περ­πα­τᾶς σι­γά, βῆ­μα-βῆ­μα σὰν σὲ ναρ­κο­πέ­διο. Ἔ­τσι ὅ­μως χά­νεις τὰ δέν­τρα, χά­νεις τὸν οὐ­ρα­νό, τὰ σύν­νε­φα, τὰ χρώ­μα­τα καὶ μα­ζὶ τὶς ἐ­πο­χές. Ἔρ­χε­ται κα­τα­πέλ­της ὁ χρό­νος καὶ σὲ χτυ­πᾶ στὸ κε­φά­λι. «Χά­πι μπέρ­θε­ϊ τοῦ γιοῦ» λέ­νε οἱ συ­νά­δελ­φοι, οἱ ὁ­ποῖ­οι πλη­ρο­φο­ρή­θη­καν τὰ γε­νέ­θλιά σου ἀ­πὸ τὸ φέ­ισ­μπουκ. Κι ἐ­σὺ ξαφ­νι­ά­ζε­σαι ποὺ πλη­σιά­ζεις στὰ ἑ­ξῆν­τα καὶ σχε­δὸν δὲν τὸ κα­τά­λα­βες.        Τὴν Πα­ρα­σκευ­ὴ πῆ­ρα τὸ ἡ­με­ρο­λό­γιο πα­ρα­μά­σχα­λα καὶ κα­τευ­θύν­θη­κα πρὸς τὸν για­τρό. Μπρο­στὰ στὴν εἴ­σο­δο τῆς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας ὅ­που στε­γά­ζε­ται τὸ ἰ­α­τρεῖ­ο ὑ­πῆρ­χε ἕ­να μι­κρὸ χά­σμα. Εἶ­χε σπά­σει ἕ­να με­ταλ­λι­κὸ κα­πά­κι ποὺ κά­λυ­πτε ρο­λό­για ὕ­δρευ­σης. Ἔ­κα­να ἕ­να μι­κρὸ ἅλ­μα μὲ προ­σο­χὴ καὶ μπῆ­κα. Ἡ πόρ­τα τοῦ ἰ­α­τρεί­ου ὅ­μως ἦ­ταν κλει­στή. Πά­νω της καρ­φι­τσω­μέ­νη μιὰ μαύ­ρη κορ­δέ­λα. «Δυ­στυ­χῶς κι ὁ για­τρὸς ἀ­πο­φά­σι­σε ν’ ἀ­να­ζη­τή­σει κα­λύ­τε­ρους τό­πους κι ἀν­θρώ­πους» σκέ­φτη­κα καὶ ἡ ἀ­γω­νί­α μὲ κυ­ρί­ευ­σε. Ἄρ­χι­σα νὰ πα­θαί­νω κρί­ση πα­νι­κοῦ. «Ποι­όν θέ­λε­τε;» μὲ ρώ­τη­σε μιὰ κυ­ρί­α ποὺ ξε­κλεί­δω­νε τὴν πόρ­τα ἑ­νὸς γει­το­νι­κοῦ γρα­φεί­ου. «Τὸν για­τρὸ» εἶ­πα μὲ κομ­μέ­νη ἀ­νά­σα. «Τὸν ψυ­χί­α­τρο;» Ἐ­πέ­με­νε ἐ­κεί­νη. Καὶ πρὶν ἀ­παν­τή­σω... «Ἡ πο­λυ­κα­τοι­κί­α ἔ­χει δύ­ο εἰ­σό­δους. Τὸ κά­νουν κι ἄλ­λοι αὐ­τὸ τὸ λά­θος. Θὰ πᾶ­τε στὴ δι­πλα­νὴ εἴ­σο­δο.» Εὐ­χα­ρί­στη­σα καὶ βγῆ­κα κα­τα­ϊ­δρω­μέ­νος. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Ἀ­λέ­ξαν­δρος Βα­ναρ­γι­ώ­τη­ς (Τρί­κα­λα Θεσ­σα­λί­ας, 1966). Σπού­δα­σε στὸ Κλα­σι­κὸ Τμῆ­μα τῆς Φι­λο­σο­φι­κῆς Σχο­λῆς Ἰ­ω­αν­νί­νων. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γη­τὴς Φι­λό­λο­γος στὴ δη­μό­σια Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση. Δη­μο­σί­ευ­σε τὶς συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­τω­ν Δι­η­γή­μα­τα γιὰ τὸ τέ­λος τῆς μέ­ρα­ς (Ἐκ­δό­σεις Λο­γεῖ­ον, Τρί­κα­λα, 2009), Ἡ θε­ω­ρί­α τῶν χαρ­τα­ε­τώ­ν (ἐκδ. Πα­ρά­ξε­νες Μέ­ρες, Ἀ­θή­να, 2014) καί Κα­τὰ μῆ­κος τῆς Ἐ­θνι­κῆς Ὀ­δοῦ (Εὔ­μα­ρος 2019).